Tweet deze blogpost

Cat Ba - Halong Bay

Na de check in en het ontbijt, ik heb daar een groep backpackers uit Muiderberg ontmoet, loop ik richting het centrum. Een sportcentrum is wat ik tegenkom op mijn weg, er wordt gevolleybald, gevoetbald en geskateboard. Cat Ba is voor mij een plek waar ik er vooral achterkom waar mijn interesses niet liggen. Het kan zijn dat je op de helft van dit stuk denkt; Wim, zeur niet zo en geniet gewoon, maar ik beloof het: het gezeur gaat érgens heen. 

Ik zou graag een balletje met de jongens meetrappen, maar ik heb het idee dat het er ook hier niet in zit. Er wordt 5x5 gespeeld exclusief keepers, niveau niet hoogstaand. Ik loop door en besluit een Tour naar Halong Bay te boeken voor de volgende dag en baal een beetje. Kan mij die baai schelen, denk ik. Ik wil Vietnam beleven, niet bekijken! Mij is het meer waard om uitgescholden te worden door bijvoorbeeld Nguyen omdat ik over de bal heen maai dan nog een kraal aan m'n toeristenketting te rijgen. 

Volgende dag dus naar Halong Bay, en begrijp me niet verkeerd want ik klaag niet, maar sommige dingen begrijp ik niet en andere zaken werken simpelweg op m'n lachspieren. Mijn temperatuur wordt gemeten als ik de boot op stap. Eén voor één lopen we langs een mevrouw en die houdt een machinetje tegen ons hoofd en dan mogen we doorlopen. Zou het werkelijk helpen een virus tegen te gaan? Of is het een voor hen een manier om toeristen gerust te stellen? Hetzelfde geldt voor de mondkapjes. Ik ben geen arts, en misschien krijg ik vanavond een paar tikken om m'n oren van mn moeder omdat ik domme dingen heb gezegd.. Maar mondkapjes worden gedragen, maar weinig verschoond. Sommige mensen lopen met deze mondkapjes in de hand door openbare ruimten.. Stel; ik moet het coronavirus uitniezen en ik draag een mondkapje, daar loop ik vervolgens mee in de hand door die openbare ruimten(niemand heeft die dingen 24/7 om namelijk). Dat is toch risicovoller dan als ik in de binnenkant van m'n elleboog nies? Het is me nog nooit gelukt iemand te begroeten met de binnenkant van mn elleboog. Naja, ik vraag het me gewoon af. Terwijl ik dit laatste opschrijf heb ik ook 3 keer aan m'n gezicht gezeten, dus het probleem gaat denk ik verder dan alleen een mondkapje. 

Op de boot richting Halong Bay ontmoet ik een stel uit Newcastle die alles hebben achterlaten om voor een aantal jaar in het buitenland te gaan wonen en een Iers koppel doet precies hetzelfde. Als ik concludeer dat iets dergelijks niets voor mij zou zijn en ik mezelf ervan heb overtuigd dat dat niet erg is, wordt plots een herriebox uit de tas van een Zuid-Amerikaan getoverd. De nummers slecht, maar daar gaat het niet om. Een groot punt kan ik er ook niet van maken en dat wíl ik ook niet, maar het beséf lijken zij niet te hebben dat er mogelijk mensen zijn die de baai op een andere manier willen bezoeken, beleven. Er zijn mensen op de boot die wat praten, anderen maken foto's, een enkeling kijkt stil om zich heen. Ik signaleer het verschil, zij zijn op zichzelf gefocust, op hún groepje. Het komt denk ik omdat ze gewend zijn geraakt aan de 24/7 beschikbaarheid van dergelijke comfortmakers waardoor ze behalve hun speaker en vrienden niets anders nodig hebben. Het maakt hen egoïstisch. 

Tijdens lunch krijgen ze hem terug en dan blijkt dat de comfortmakers je niets brengen als je iets wilt opsteken, als je wilt groeien. De groep komt als laatste aanlopen, aan elke tafel zitten al een paar koppels of individuen of nieuw gemaakte vrienden, en moet zodoende verspreid over de verschillende tafels. De onhandige houding die ze er van krijgen, in het pad staand en zich in het onbekende moeten storten. Ze staan daar, figuurlijk, volledig naakt. En je kan het zien in de gezichten. 

Dus ook al lijk je je comfort gevonden te hebben, ik denk dat het altijd goed is om om je heen te blijven kijken, nieuwe dingen blijven proberen. Want als de groep waarvan je dacht dat het je thuis was ineens ophoudt te bestaan, kan het weleens een hele grote sprong zijn naar het onbekende. Bah, eng zeg. Maar kom maar op. 

 

Halong bay was trouwens prachtig, zeker toen we de muziekgroep waren omzeild en een rustig plekje hadden gevonden om te kajakken. Ik ga lekker naar Hanoi. Tot dan!