Tweet deze blogpost

Ik heb het vorige verhaal geschreven vanuit Cat Ba, maar voordat ik daar aankwam ben ik nog 4 dagen richting het noorden geweest. 

Ik ben in Ha Giang aangekomen, heb m'n vrienden uit Ninh Binh gedag gezegd, aan Patrick beloofd dat ik hem Amsterdam zal laten zien en de komende dagen zal ik de Ha Giang Loop gaan doen; een scooterroute door het noordelijkste deel van Vietnam(dichtbij de grens met China). 

Eerst check ik in bij mama's homestay, mn verblijf bij het family hostel in Da Lat is alweer een tijd geleden en ik ben de grote menigte aan backpackers wel even zat. Goede keus blijkt! Ik loop wat rond in het stadje, eet een Banh mhi en de rest van de middag vermaak ik me met Stan (enige van de Ninh Binh real experience tour die de loop ook nu gaat doen) en de kinderen van mama; we spelen jenga en een potje poolen. Ik speel tegen Stan en al gauw heeft de oudste van de 2 zusjes door dat we er niks van kunnen, elke misser wordt ontvangen met een "oh", de jongste banjert door het hostel met een fiets. Ook met jenga pleur ik die toren weer om, tot groot plezier van de zusjes. Stan heeft het babysitten wel gezien en pakt de scooter om te oefenen. Ik ga naar boven en probeer wat te schrijven. 

De volgende dag kom ik Stephanie en fabian tegen bij het ontbijt, ze komen uit Amsterdam en zijn van plan de Loop achterop de scooter van een Gids te doen. Dat is ook mijn plan, maar ik heb het idee dat ze het met z'n tweeën willen doen dus ik voeg me bij Morten (nederlands) en Natascha (Duitse). Stan gaat ook mee. 

Het is adembenemend mooi waar we doorheen rijden maar we zien er niks van, het is mistig en het regent. De wind gaat dwars door m'n Jack heen en dat is het moment voor mijn gids om in te grijpen; ik krijg een echt water-en winddicht jack.

Aangekomen bij het homestay, we hebben de hele dag behalve wat wolken niks gezien, besluit ik een rondje te lopen door het dorp want aan het geluid te horen wordt er ergens gevoetbald. Ik weet niet wat het is, maar iets in me bedreigt hen want ik mag niet meedoen. 

Gedesillusioneerd loop ik terug en voeg ik me bij andere Loopriders, 5 Hagenaars die ik op weg naar het veldje al tegenkwam in hun homestay. Ze maken deel uit van een 15 koppige studiegroep die voor 2 weken door Vietnam reizen. Leuke aan hen is; je kan het niet over hun toekomstige plannen in Vietnam hebben omdat ze 2 reisleiders hebben aangewezen die alles vooraf heeft gepland en op de dag zelf onthult wat ze gaan doen. 

Ik ga in m'n eigen homestay wat eten en dan gebeurt het onvermijdelijke: de Karaoke set wordt aangeslingerd. Of ik effe een liedje kan zingen. Als zij een liedje willen, krijgen zij een liedje. Ik merk echter dat er weinig animo is voor echte gezelligheid; Stephanie en fabian gaan wie is de mol terugkijken en Stan en Natascha schamen zich voor hun zang. 

Bij m'n nieuwe Haagse vrienden is het wél feest! De microfoon wordt daar lekker doorgegeven, rondjes bier uitgedeeld en daar houd ik van: Even met z'n allen een leuke avond hebben. Ik word door de mama des huizes gelijk geadopteerd, ze lacht naar me als teken dat ze een goede tijd heeft. Ze zit weliswaar op een krukje buiten de kring, maar hoort er helemaal bij. 

De 2e dag, we hebben weer flink wat afgereden door het gebied en het weer wordt iets beter, is het de verjaardag van Morten: het teken voor de gidsen om de fles happy water er bij te pakken. Ik heb geen idee of ik er al over verteld heb, het is een soort lokaal sterke drank en het is voor de gidsen een manier om de gezelligheid er in te brengen. Dus na 2 van die shots, meegenomen dat ze om de 5 minuten langs komen met de fles, beginnen de stokjes me zowat uit de vingers te glippen en Stephanie besluit de shots over haar nek te gooien. De rest van de avond, gelukkig is de happy waterstorm gaan liggen, spelen we 30 seconds en als ik het idee heb opgevat om m'n Haagse vrienden nog te bezoeken in een bar, blijkt het hek van het hostel gesloten te zijn. Slapen dan maar. 

Met de loop en het zicht komt het pas de laatste dag echt goed, en het is prachtig. Ik rijd als laatste in een colonne van scooters en kan, omdat de weg door de bergen slingert, steeds de zon door de vallei zien schijnen. Teruggekomen zijn we blij dat het weer met de dag beter werd, en niet andersom. We drinken nog een biertje, eten rijst die mama heeft gemaakt en ik duik met Stephanie en fabian de bus in naar Cat Ba, een eiland van waar ik Halong Bay kan bezoeken. De rest gaat naar het zuiden. Stan gaat wéér naar Ninh Binh, iets wat ik absoluut niet zou willen. De beste tijd heb ik daar gehad, maar soms moet je daar niet naar terug willen. Ik moet door. 

Next --> Cat Ba