Tweet deze blogpost

Phong Nha is mijn nieuwe bestemming na Hué. In Phong Na zijn de caves, ik doe er een trekking en verder is er niet veel te doen. M'n hostel, het zusterbedrijfje van het Backpackershostel waar ik verbleef in Hué, voelt echter anders aan.

Geen happy hour, geen eigengemaakte pizza's en geen host a la Spring of Bob. Wél informatievoorziening wat betreft cavetrails; de host komt naast me zitten en laat al z'n foto's zien van de trip die hij ooit maakte. 

"That's my brother, called Tiem." 

"Here swimming."

"Here happy water."

Had ik jullie al verteld over happy water? Geen zorgen oma Corrie en Alex, ik ben nog van plan om een blog te maken gewijd aan het eten hier, maar het is er nog even niet van gekomen. En @de rest; ook hoe ze omgaan met poezen, honden, waarom ik de fiets gebruik om er op uit te gaan, wat ik met tijgers heb, hoe de jungle ruikt en of ik van plan ben mijn eigen tijgertempel op te zetten. 

De cave trail begint aan de Ho Chi Minh Route, die we verlaten door de jungle in te duiken. Het is er glad, ik glijd als eerste uit. Aan het einde van de klim, die zo'n 45 minuten duurt met klimpauzes tussendoor, krijgen we een helm met bijbehorend lampje om de cave in te gaan. Er worden foto's gemaakt, we gaan naar een uitzichtpunt, en ook interviews afgenomen. Een Canadese man van in de dertig is moedig genoeg om iets over de trail te vertellen, en krijgt de belofte dat het filmpje elke vlucht naar Vietnam te zien zal zijn. Onze gids heet (ook) Tiem en merkt op dat de Canadees, die inderdaad in zithouding een behoorlijke buik heeft, "too many beers already" heeft gehad. Verder maakt hij wel leuke grapjes, vertelt over hoe de caves zijn ontstaan en als we teruglopen over de HCM route vraagt hij ons uit te kijken naar bommen. De opbrengst belooft hij met ons te delen. 

Tijdens de lunch zit ik in kleermakerszit wat springrolls weg te werken en ik zie de keukenploeg gebroederlijk hun rust pakken. Het is een mooi gezicht, omdat ik vriendengroepen in gezelschap tegenwoordig veelal gefocust zie zijn op hun telefoon, en dat hebben zij niet. Er wordt wat gelachen, gepraat, en als er 1 iets te diep in slaap valt wordt er wat water in het gezicht gegooid of een balletje in de lage buikstreek. 

Op de terugweg zwemmen we, en lopen door de jungle terug naar de bus. Tiem maakt nog wat grapjes. Bijvoorbeeld over een krater, ontstaan door bommen. Ik vind de krater niet eens zo heel groot, dus ik reageer met "Tiny bomb".

"Yes, Chinese bomb..."