Laatste dag Hoi An-Da Nang-reis naar Hué
Geplaatst
op 15 februari 2020 om 19:53 uur
Ik maak een sprongetje naar maandagochtend op het treinstation in Da Nang. De afgelopen dagen heb ik gelanterfant in Hoi An en mijn was laten doen in Da Nang. Ik was alleen, ging in Da Nang naar Ngu Hanh Son Mountain, dronk een biertje in een Amerikaanse pub, at Westers en praatte met wat wilde 60ers. Het contrast met de afgelopen 7 dagen was groot: Geen échte spanning, niks te gek, maar wel broodnodig.
Ik koop een treinticket voor Hué en rij over het spoor door de beroemde Hai van Pass , een mooie route langs de kust die je gedaan moét hebben met de scooter.
Iets gaat of hélemaal fout, of helemaal goed, en het bevalt me wel. Ik rijd geen scooter, heb de groep laten gaan en mezelf in een nieuwe groep gooien ga ik zeker niet doen. Het kost me de ultieme beleving van de Hai van Pass,(althans, zo lees ik overal op internet) maar niet alles is zoals het op het eerste gezicht lijkt.
Op het station krijg ik een mondkapje, ik check in voor de juiste trein en ik blijk dezelfde trein geboekt te hebben als Lulu James Lion uit Australië. Ze kijkt Avatar op haar telefoon, voor mij iets wat je pas doet als je het écht niet meer weet, maar goed. Ik ben de standaard backpackerspraat wel zat, was van plan even op mezelf te zijn maar na een paar dagen afkicken heb ik wel weer zin om nieuwe mensen te ontmoeten. We zitten in hetzelfde treinstel en zoeken een goede plek, ik moet aan het raam zegt ze, want zij is al vaker door de pass gereden.
De eerste paar uur praten we toch weer over de verscheidene landen die we gezien hebben, wat het beste aan backpacken is en ik moet uitleggen waarom ik in vredesnaam docent wil worden, waarop ik haar vraag of ze in staat is om buiten kaders te denken.
Wat heeft dat er nou weer mee te maken, vraagt ze. Alles in mijn ogen, want het probleem met volwassen worden, met leren, is dat je niet alleen dingen aanleert, je leert ook dingen af die je niet nodig denkt te hebben. En dan worden volwassen mensen in groepsessies gegooid om het nodige aan "het outside de box denken" terug te krijgen, terwijl in mijn ogen de fundamentele manier van denken niet klopt. Kinderen, pubers, zelfs jongvolwassenen, dié kunnen pas zonder kaders denken. En ik vind dat volwassenen er soms naar terug moeten, door bijvoorbeeld een verhaal te verzinnen.
Het mooie is dat je met het verzinnen van een verhaal jezelf weer openstelt om nieuwe waarheden te creëeren. We stappen de trein uit, volgens Lulu een gebied met tijgers.
We komen er, nadat we uren langs het water hebben gelopen één tegen. Ik zeg dat ik een stok pak, Lulu zegt dat er geen voorhanden is. Zij heeft een steen te pakken, oogcontact met de tijger. Ik kan hem niet goed zien, hij zit half verstopt achter een boom in de jungle. Hij stapt op een tak die breekt terwijl hij nog een stap zet, we houden ons adem in. Er hangt een soort pauze die uren lijkt te duren tussen de tijger en ons. Totdat Lulu zich omdraait en wegsprint, ik heb de stok nog in mijn hand terwijl de tijger op me af komt rennen. Ik probeer hem te imponeren met een schreeuw, het werkt niet.
Als ik denk dat het afgelopen is, gooit Lulu twee boomstronken zijn kant op en brult als Mufasa in de Lion King. We besluiten er een open eind van te maken.
De rit door de pas is over. Ik zeg Lulu gedag want zij heeft nog een paar uur te rijden en ik loop naar mijn nieuwe hostel. Op zoek naar wéér nieuwe spanning, zeker.
Reacties
|
C. Broekema-Couzijn
Geplaatst op 17 februari 2020 om 12:25 uur
Het verhaal van de tijger . . . is het echt gebeurd of is het een verzonnen verhaal zoals
Jack jullie vroeger wel eens vertelde? Hij kon het dan ook echt spannend maken . . .
Zo denken we allebei nog even aan hem Wim: jij onderweg en ik "veilig" thuis!
|
|
Carolien
Geplaatst op 15 februari 2020 om 21:11 uur
Wat een spannend verhaal! Is het wel een verhaal?
|
|
Rens
Geplaatst op 15 februari 2020 om 20:54 uur
Je hebt toch ooit tijgers geaaid, weet je nog?
Spannend!
Benieuwd naar het echte verhaal!
|
