Dag 13: Grand Finale
Geplaatst op 09 augustus 2019 om 22:59 uur
Dag 13, laatste dag. Dag, fietshelmen. Dag, tenten afbreken terwijl de camping nog slaapt. Dag, droog brood met nutella. Dag, fietsen. Maar eerst, een blog over de grand finale! Lees zeker tot het einde, want zoals in de vorige blog aangekondigd is, zijn er toffen prijzen te winnen! Dag 13, de wekker gaat, 07:30, we worden wakker op een mooie camping in Denemarken, met een heuse kinderboerderij! De schapen blerrren al flink. Wij nemen voor de laatste keer plaats aan de camping tafel, op onze camping stoeltjes en eten ons standaard ontbijtje. Vandaag staat nog een flinke etappe voor de boeg, bijna 80km. In tegenstelling tot de vorige dagen, waar ons doel 's ochtends vooral was om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken, wat resulteerde in alles in de auto gooien, pakten we vandaag de tenten, slaapzakken en luchtbedden zorgvuldig in. Iedereen die ooit gecampeerd heeft weet hoe moeilijk het is om slaapzakken en tenten in de originele verpakking te krijgen, maar wij beleefde al onze eerste overwinning van de dag, door dit vlekkeloos voor elkaar te krijgen. Vol moed vertrokken Jasper en Tobias van de camping, we zouden Achiel appen als we nog ongeveer anderhalf uur voor de boeg hadden, en zouden elkaar treffen bij het stadion van de voetbalclub van Farum, FC Nordsjælland. De tocht begon goed. We hoefden onszelf niet meer te bewijzen, en daarnaast was het een lange fietstocht, dus we hielden het tempo laag en genoten van de omgeving. Helaas werkte de route app opnieuw niet, maar dit keer konden we onszelf niet echt veroorloven om opnieuw meerdere keren om te fietsen. Dus we namen het zekere voor het onzekere, en stopte regelmatig om te checken of we nog wel goed gingen. Daarnaast was ons opgevallen dat de route app ons meerdere keren van de hoofdweg stuurde, door een dorpje heen, om vervolgens weer verder te fietsen op de hoofdweg. Vandaag gingen we het systeem verslaan, en gingen we zelf opzoek naar de supershortcuts! Wat we verder hadden geleerd van de vorige etappes, was dat het middelste stuk het zwaarste was. In het begin heb je nog volop energie, en op het einde heb je een doel, kun je je bestemming zien, of is het slechts nog 10km, maar in het middelste stuk, weet je niet precies hoe ver je nog moet (omdat sinds de GPS niet meer werkt, de route app dit ook niet aangeeft). Na de eerste paar kilometers kwamen we aan in het stadje Faxe. Of het een supershortcut was, of een omweg, zijn de meningen over verdeeld, maar nadat we al kilometers lang niet de weg naar rechts hadden gezien die we hadden moeten nemen, en toch maar even besloten aan de hand van Google Maps onze echte locatie te checken, bleken we af te wijken van de blauwe lijn, die de route app aangaf. Eenmaal terug op de blauwe lijn bereikte we de stad Køge. Het feit dat het woensdag was weerhield deze stad er niet van om zo vol te zijn dat het lastig was om er door heen te fietsen. Het plein stond vol met kraampjes, de deuren van de winkels waren open, kinderen renden rond. Eenmaal buiten het centrum kwamen we een supermarkt tegen. Het was bijna half 12, hadden al ruim 2 uur gefietst dus vonden het wel tijd voor een kleine pauze. Met 2 bananen, een groot pak yoghurtdrink en heerlijke Deense broodjes, zaten we op een bankje te kijken hoe de alsmaar donkere lucht dichter bij kwam. Maar met de stand van de wind, en de richting waarin we verder moesten, moesten we dit makkelijk voor kunnen blijven. Toen begon het zware, middelste, stuk. Kopenhagen stond al dagen lang aangegeven op de bordjes langs de weg, maar het was wachten tot we ook daadwerkelijk Farum op het bordje zouden zien verschijnen. Toen we de avond voor deze etappe de route bekeken, viel ons een ding vooral op, een lange, rechte, weg van 15km. Hier hadden we niet de beste herinneringen aan, ze waren vaak niet erg spannend. Toen we eenmaal aan het begin van deze weg kwamen, legde we de telefoon met route aan de powerbank in de fietstas, en begonnen we met fietsen. Want wat we ook hadden opgemerkt, was dat de route app de batterij aardig snel leeg trok, en dat er niet voldoende stroom op aanwezig was voor een lange etappe. Deze rechte weg was echter niet zo erg als gedacht, het was door dorpjes, en vooral langs veel industrie, maar zorgde voor voldoende afleiding om na te kijken tijdens het fietsen. Het einde kwam in zicht, het smsje naar Achiel dat het nog ongeveer anderhalf uur zou duren was verstuurd en het was wachten totdat Farum op de borden zou verschijnen. Ik moet helaas wel toegeven dat ik aardig teleurgesteld was dat het zo lang duurde voordat Farum op de borden stond. Daarnaast, is het jullie, onze trouwe lezers, wellicht opgevallen dat er nooit iets gezegd is over pech onderweg. De auto zal vol extra binnenbanden, bandenplaksetjes, verschillende pompen, maar die waren tot nu toe nog niet nodig geweest. We durfden eigenlijk niet over dit geluk te spreken in de blog, in de angst dat het voor ongeluk zou zorgen. Maar het ging goed, 690 van de 700km gehad, geen enkel probleem. We waren zelfs zo zelfverzekerd geworden, dat we niet eens meer standaard een bandenplaksetje in de fietsentassen deden. Maar toen, terwijl de donkere wolken dichter bij kwamen, we door zouden moeten trappen om niet door ze ingehaald te worden, kreeg ik het zwaar met fietsen. Ik kreeg de trappers amper vooruit. Toen, met ongeveer 10 km voor de boeg begon ik een tik geluid te horen. Ik keek wat ongerust naar mijn achterwiel, was wel aardig slapjes, daar was Jasper het ook wel mee eens, even afgestapt, en jahoor, LEKKE BAND. Daar stonden we dan, vol ongeloof, alles was zo goed gegaan. Er zat niks anders op dan Achiel bellen, en hem vragen of hij naar ons toe kon komen. Gelukkig was die al in de buurt, en zou hij er met ongeveer 40 minuten zijn. Jasper en ik gingen in de berm zitten wachten, speelde een potje dammen en schaken op de telefoon, en binnen no time was Achiel er met al het materiaal dat we nodig hadden om de fietsen te repareren. Na enig tijd hadden we het gat in de band gevonden, eenmaal geplakt moesten we 5 minuten wachten tot het te laten drogen, en tja, daar ging het mis, de buien hadden ons ingehaald, het stort regende! Dus wij met zijn drieën in de auto gedoken, en gewacht tot het weer droog was. Na zo een 10 minuten was het ergste voorbij, deden we de binnenband terug, pompte hem op en vertrokken voor de laatste 10km. Het werd gelijk ook de eerste keer dat we jassen aandeden tijdens het fietsen. En, nog steeds geen Farum op de bordjes! Tussen de buien door fietste we het laatste stuk, en toen, uit het niets zagen we Farum op de bordjes! Nog 7km, nog 5km, nog 4!! Door het enthousiasme even de afslag gemist, dus toch weer 5km. Dit zorgde ervoor dat we het laatste stuk door een bos moesten, waar we eerst nog een man tegen kwamen die achteruit liep, en iets later een andere die regelrecht uit Christiania leek te komen, althans, dat verklapte de wietlucht die om hem heen hing. Nog heel even werd er snel geschuild voor de laatste stortbui, maar toen kwamen we toch echt aan bij Lene en Robert, mijn oude buren uit Denemarken, waar we de komende dagen zouden overnachten. Deze blog had eigenlijk al 2 dagen geleden gepubliceerd moeten worden, maar door de overweldigende zorgzaamheid waaronder heerlijk eten, vele verhalen (en foto's) van vroeger en dingen om te doen waar we wel maanden mee bezig zouden zijn, was er helaas geen tijd om de laatste etappe verder te schrijven, maar dus bij deze! We hebben het gehaald, velen verklaarde ons voor gek, misschien zijn we dat ook wel een beetje, en het was zeker ook niet altijd even makkelijk als je weer wakker werd op een leeg luchtbed, of om iedere ochtend weer opnieuw droogbrood met nutella te moeten eten en bonen uit zak als avondeten, of als je weer eens had betaald voor warm water voor de douche, maar het ijskoud was, maar dit was alleen maar 'zwaar' (viel best mee hoor) toen we het ondervonden, maar als het eenmaal achter de rug is, zorgt het juist voor mooie verhalen om te vertellen, en dat zijn de dingen die je je herinnert! De zware dingen vergeet je, of draai je om tot leuke verhalen, en de leuke dingen, die blijven je bij! En verhalen over deze reis zullen nog lang door ons verteld worden! We hebben het gedaan, we hebben genoten! Nu nog even genieten van de laatste avond in Farum, en morgen in de volgepropte auto terug. Onze avonturen van Kopenhagen zullen in de komende dagen op de blog verschijnen. Maar nu, terug naar de orde van de dag, wellicht wel de reden waarom jullie, onze trouwe lezers, nog steeds aan het lezen zijn, de prijzen! Onderweg zijn helaas de snelbinders van Jaspers fiets gesneuveld, maar wie wil nu niet kunnen zeggen, als er over 10 jaar meerdere films, musicals en lieden zijn uitgekomen over dit avontuur, dat hij of zij in bezit is van de snelbinders waarop deze bizarre tocht gefietst is! Maar zomaar geven we deze niet weg, dit willen we aan onze fan geven die ons het beste kent. De afgelopen weken hebben we tientallen keren de luchtbedden op moeten pompen, dus waar niet alleen onze benen breder zijn geworden van de vele kilometers, maar ook de armen van het vele pompen. Maar wie, pompt nu eigenlijk zijn luchtbed het snelste op? Om een richtlijn te geven, op de doos staat dat een luchtbed binnen 2 minuten zou kunnen worden opgeblazen. Er waren 70 pompslagen voor nodig. Dus laat in de reactie weten wie jij denkt dat het snelste een luchtbed kan oppompen en met welke tijd (2 cijfers achter de komma maarliefst)! Een kleine verloop van de zenuwslopende wedstrijd, om jullie misschien een beetje in de goede lijnen te duwen. Als eerste mocht Jasper de spits afbijten. Stabiel tempo, begint goed rustig, houdt het goed vol, zijn allemaal lichtelijk verbaasd over de tijd. Als tweede is Achiel aan de beurt. Als een speer begint die, en gaat die door! Zijn tempo wordt niet langzamer, maar de pomphalen wel korter, discutabel. Zonder zijn eigen eindtijd te zien, wordt er unaniem besloten 10 strafseconde toe te voegen bij de tijd van Achiel. Als laatste is het de beurt aan Tobias. Als doping neemt hij nog snel een dubbele snee brood met nutella. Omdat de race natuurlijk wel eerlijk moet verlopen, en zijn luchtbed ander is als die van Jasper en Achiel, laten we die van Jasper leeg lopen. Hij begint als een gek met pompen, maar verzuurt snel, de eerste halen gingen snel, de laatste langzaam, wie zal het zeggen? De winnaar wordt bekend gemaakt bij de laatste blog over Kopenhagen, dus laat snel je reactie achter! Spoor voor extra winkansen ook al je familie, vrienden en kennissen aan om een reactie achter te laten!
Reacties
|
Opoma |
|
Eric witte |
|
Gebbie |
|
Eric witte |
|
Jeanette |
|
Sara |
|
Dianne |
Volg Mijn Reis © 2020. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact