Beter laat dan nooit
Geplaatst op 04 juli 2019 om 00:23 uur
Blog kumi Mambo lieve lezers, Kijk pap, daar issie dan :) Nou, daar zit ik dan, mijn laatste blog te schrijven in Canada. Ik ben alweer onderweg naar de volgende reis, Peru met het vriendje. Nooit te lang in Nederland blijven he haha. Ik moet heel erg mijn excuses maken voor het feit dat ik Tanzania niet eerder heb afgerond. Echt een schande. En ik kan nu wel zeggen dat het komt omdat ik het zo druk heb gehad, maar dat is een slechte reden. Want zo'n gave ervaring had ik eerder moeten afronden. Maar omdat ik toch weer een klein beetje ben beginnen, houd ik jullie ook wel een beetje op de hoogte van Peru. De laatste paar weken in Tanzania zijn er nog veel bijzondere dingen gebeurd, wat ik nog graag met jullie wil delen :) Ik ga verder bij 18 april, op deze dag ben ik vanuit Shirati naar Mwanza gereisd om met mijn ouders te meeten in Arusha. Dus eerst richting Mwanza, om vervolgens de vokgende dag richting Arusha te vliegen. En omdat zij er eerder waren dan ik, hebben ze mij opgepikt! En het was heeeel veel om ze weer te zien! Toch fijn om weer even met mensen te zijn waarvan je weet dat het altijd goed zit. Dit waren weken met veel warme, liefdevolle, gezellige en met name gekke herinneringen. We hebben zo ontzettend veel gedaan in deze 2.5 week. We begonnen namelijk met 1.5 dag in en rondom Arusha. We zaten in een Banana Farm Ecohostel en dit was een ontzettend fijne plek buiten de stad. Met hangmatten, gezamenlijk ontbijten en ook nog eens alles vers. Het personeel was helemaal geweldig, onder andere de baas, Veronica en met name Augustino. Augustino was een jongen van de Maasai die tot verkort niet anders gewend was dan zijn kleine dorpje. Hij gaf rondleidingen en uitleg over de rituelen van de maasai en ook over hoe ze jaagden. Daarnaast had hij voor elke plant een bepaald trucje waardoor ze bijna alles in de natuur konden gebruiken in het dagelijks leven. Deze jongen was erg leuk en ook homo, maar dat wist ie zelf nog niet. En dat is zwaar strafbaar in Tanzania, dus als je het bent kun je er beter niet voor uit komen. In dit hostel hebben we minstens 3 dagen gezeten en vanuit hier al onze tripjes gedaan. Onder andere een trip die ik had geregeld. Een safari en rondreis door mooie gebieden in dit gebied. We hebben een safari gedaan in Serengeti en in Tarangire National Park, wat beide enorm mooi was. De hoeveelheden dieren die we weer zagen en ook zoveel verschillende beesten. Dat was opnieuw niet voor te stellen! We hebben zo intens veel gezien en van genoten. Opnieuw gingen we mee met Charles (de guide) en Mikah (de kok) en het was mega gezellig. Dit keer was ik niet ziek, dat scheelde enorm. Ik kon veel meer genieten van alles dat ik zag. Nadat we de safaris hadden gehad, reden we door naar lake Natron. De weg alleen al was adembenemend, van droogte en maanachtig landschap naar groene bergen en veel Maasai. Elke aantal kilometer zag er weer anders uit, zo mooi! Werkende vulkanen, meren en zelfs een waterval. Alles kwam aan bod in de 2 weken, dit land heeft zoveel verschillende kanten dat je nooit uitgekeken bent. We verbleven een nachtje naast een groot zoutmeer die op dat moment aardig droog lag, maar we waren wel honderden flamingos daar. Zo bizar, overal waar je keek waren er flamingos. Na onze prachtige trip gingen we met een bus richting Moshi, waar we de Kilimanjaro hebben gezien! Het kwam niet vaak voor, maar de top met sneeuw was zichtbaar! Helaas is het te duur voor ons om de kili te beklimmen, maar dat is een goede reden om terug te gaan :) Vanuit Moshi hebben we de bus genomen richting Dar Es Salaam. De bus duurde rond de 10 uur en het uitzicht was enorm mooi! Heel veel bergen en het was enorm groen! Genaamd de Usambara mountains, daar ga ik zeker nog eens naar terug. De reden dat we richting Dar gingen, was met name de kingsday bij de Nederlandse ambassade! Want dit hadden we eerder gedaan in Uganda en dat was een groot succes! We hebben tijdens onze reis trouwens veel gewinkeld, kleding laten maken en veel Indiaas gegeten :) Op 30 april was het tijd voor koningsdag, dit begon pas 's avonds en daarvoor had ik een sollicitatie via Skype voor een stageplek op de kinder revalidatie in Utrecht. Ik was enorm zenuwachtig maar ik was gelijk aangenomen!! Zo leuk! Papa en zoi waren ondertussen bij een leuke Tanzaniaanse voetbalwedstrijd :) maar doordat ik was aangenomen natuurlijk dubbel feest! We gingen in de uber die kant op, maar dar es salaam kennende, stond alles vast. Dus een beetje fasionbly late (Afrikaanse tijd) kwamen we op het feestje en het was heel luxe. We liepen een tuin in met overal lampjes, waar een enorm huis bij hoorde. Om het volk te beschrijven begin ik bij de auto's. Het waren allemaal grote, dure auto's van rijke andere ambassadeurs. Niet iedereen die binnenstond was Nederlands, het was een hele gemêleerde groep mensen. Een grote partytent met een Heinekenbar, statafels en een viskraam stonden in de achtertuin van de Nederlandse Ambassadeur. Ook was er een band Nederlandse hitjes aan het spelen, maar gelukkig veranderde dat later in hitjes van around the world. We hebben enorm veel gedanst, we waren nat van het zweet. Wij stonden met onze Hollandse koppen natuurlijk het eerste op de dansvloer, samen met Belgen die we hadden ontmoet. Ook hadden wij de dress code niet zo heel goed begrepen. Er stond namelijk casual sjiek op de uitnodiging en wij kwamen als echte Hollanders helemaal in het oranje. Ook kregen we die avond bitterballen, haring, kaas, worst saucijzenbroodjes, etc. Ik was erg in mijn nopjes! Na deze heerlijke avond waren het voor mijn ouders en zusje alweer bijna hun laatste dagen. Dus we gingen nog een paar dagen genieten van het strand in Kigamboni, een wijk van dar es salaam waar je met de pond heen moet. Ik had het zo gepland dat mijn vlucht niet veel later was dan die van papa en mama, dus we konden met z'n allen richting de luchthaven. Ik heb enorm genoten van de weken dat papa, mama en Zoï hier waren. Want we hebben heerlijk met elkaar gereisd en heel veel kunnen zien en doen. Eenmaal weer terug gevlogen naar Mwanza, kon ik gelijk door naar een boatparty. Want in kwam aan in het weekend en Emma, Yentl, Chloé, Roos en Christine waren daar al. Ik zat in een enorm leuk hostel van een Zwitserse meid die ik al eerder had ontmoet. Hier zat ik samen met Roos, Hope (het semi vriendje van Roos), Christine en Alex. Die kende ik allemaal uit shirati. Ook waren er meer Nederlandse meiden die ik al van eerder kende van de boatparty. Heel erg gezellig en relaxed dus! Het was heel fijn om iedereen weer te zien. Na een klein powernapje en de lekkerste chips mayay die ik ooit heb gehad, gingen we richting de boatparty. Het was weer enorm gezellig en de muziek was goed! We zijn daarna nog even naar de Cask geweest voor een after-party maar daarna was ik erg moe en ging ik weer richting het hostel. De volgende dag heb ik nog het een en ander voor school kunnen doen en aan het einde van de dag gingen we weer richting shirati. En ik had het luxe, want ik mocht met Hope, Roos, Alex en Christine mee in de auto terug :) Wat aardig wat tijd scheelde! Eenmaal thuis ben ik snel op bed gegaan want de dag erna gingen we weer stage lopen! Het laatste weekje stage! Het is erg snel gegaan zeg. En wat heb ik een toffe ervaringen gehad! De laatste week vooral. Ik stond mijn laatste week op de maternity ward samen met de andere meiden. We stonden wat verspreid zodat we niet allemaal op 1 afdeling bleven. Ik kan het niet meer zo goed per dag vertellen, maar ik doe het per situatie. Aan het begin van onze dagdienst kwamen we bij Agnes (een ervaren midwife) aan. Die had het erg druk want er lagen veel vrouwen in de labour room. Het leek er op dat er veel vrouwen gingen bevallen vandaag! We deden controles bij de vrouwen en checkten de hartslag van de baby's. Op een gegeven moment krijg een vrouw weer een wee en gaat boven haar meegebrachte teiltje hangen. Maar die wee was iets harder dan verwacht, want voor dat we het wisten lag het babytje er half uit! Zonder te persen! Dus we moesten hals over kop in actie! Ik stond er in de eerste instantie beduusd naar te kijken, net als alle andere vrouwen in de ruimte. Agnes pakte de bevalling op en bracht de rest van het kindje te wereld samen met de placenta. Het was voor deze vrouw niet zo gek dat het op deze manier gebeurde want dit was haar negende of tiende kindje. Maar nog geen 5 minuten later begon de vrouw naast haar ook weer met een wee en hier gebeurde precies hetzelfde! Agnes was nog bezig met de ene vrouw, dus er werd een andere midwife geroepen en wij moesten ondersteunen. De midwifes deden de bevallingen en wij namen daarna de baby's mee om te wegen, op te meten en de Apgar score af te nemen. De moeders en de babies maakten het goed! Ook bij de tweede moeder was het haar zevende kindje, vandaar de onverwachte bevallingen bij 7-8 centimeter ontsluiting. Het was een enorm intense ochtend dus we namen een teabreak om even op adem te komen. Dit kunnen wij omdat wij extra zijn, maar het eigen personeel komt hier eigenlijk niet of nauwelijks aantoe. Zo druk is het. De volgende situatie gebeurde een dag erna. Er was een vrouw in labour heel veel aan het braken en ze voelde zich enorm ziek. Het braaksel was veel verschillende kleuren en het stonk enorm. Maar daarnaast leek deze vrouw veel te vroeg last te hebben van weeën en verwachtte Agnes een prematuur baby. Voor mij een extra reden om bij de bevalling te willen zijn. Het duurde enorm lang en de vrouw voelde zich heel slecht. Maar helaas geven ze niet zomaar medicatie daarvoor. Na 1.5 uur in de bevallingskamer te zijn, hebben Agnes en ik een zeer gezond kindje te wereld gebracht die niet eens prematuur was. De metingen van de baby waren goed en de rest van de week dat ik aan het werk was, heeft de moeder mij de hele tijd geknuffeld toen ik haar zag. Het voelde enorm dankbaar en mooi, terwijl ik niet eens zoveel had gedaan. De derde situatie van die week was een vrouw die na heel lang wachten en veel weeën alsnog voor een keizersnede moest. We hadden haar klaargemaakt met een infuus en alles geregeld om naar de operatie kamer te gaan. Agnes zei tegen mij dat ik alvast die kant op kon gaan met de vrouw. Dan kwam zei later met de spullen voor de baby. Maar omdat de vrouw eerst nog een ruggenprik moest hebben etc, dacht Agnes dat het nog wel even ging duren. Ik bracht de vrouw richting de operatie kamer en ik stond net steriel samen met de anesthesioloog. Toen de vrouw, terwijl ze nog op de brancard lag ineenkeer persweeën kreeg en we het hoofdje van de baby al zagen! Daar waren we niet op voorbereid, ik had nog helemaal geen spullen, maar gelukkig hadden ze dat wel op de OK. De anesthesioloog, genaamd Robert, wist in de eerste instantie ook even niet wat ie moest doen. Dus we hebben samen de bevalling gedaan met de kennis die we hiervan hadden. Het duurde even voordat de baby ademde en ik moest veel slijm uit het baby'tje zijn neus halen. Ook veel over de rug gewreven, uiteindelijk begon de baby te huilen. Want ik moet eerlijk toegeven dat ik het wel heel spannend had gevonden om de baby te reanimeren. Maar ik had bijna alle situaties van die week al op adrenaline en acute kennis gedaan en dat ging vaak wel goed. Toen ik de baby had gewikkeld in doeken om haar warm te houden, liet ik haar aan de moeder zien en even lichamelijk contact hebben. Ze was erg blij en ik had daarna toestemming om de OK te verlaten met de baby. Dit is nodig zodat ik de baby kan wegen en opmeten of alles goed is. Terwijl ik terugliep door het ziekenhuis naar de afdeling, kwam ik Agnes tegen. Die vroeg, wie zijn baby is dat? Ik zei, ze is al bevallen op de natuurlijke manier. Ze was enorm verbaasd maar we waren allebei erg opgelucht dat het goed ging met de moeder en de baby. Ondertussen ging de anesthesioloog verder met het bevallen van de placenta. De vierde situatie was toevallig op dezelfde dag, want de situatie hiervoor was gelijk aan het begin van de dienst. Het was alweer iets rustiger op de afdeling maar er was nog 1 vrouw in de delivery room. Ze lag er al best wel lang en de midwifes vonden het prima om haar daar alleen te laten. Normaal zitten ze dan op de nursing Station, maar nu waren ze toevallig allebei niet op de afdeling. Waarschijnlijk bestellingen halen voor de afdeling of de was wegbrengen. Iniedergeval zat ik alleen op de afdeling, want de meiden waren volgens mij op een andere afdeling aan het helpen. Toen ik ineens een vrouw heel hard hoorde schreeuwen vanaf de delivery room. Als eerste reactie rende ik er natuurlijk opaf, want iemand heeft hulp nodig. Niet beseffend wat ik daar zou aantreffen, want daar hadden mijn hersenen te weinig tijd hoor. Ik zag daar een vrouw op de grond liggen in de delivery room, waarschijnlijk net een wee gehad, maar met het hoofdje van het kindje er al uit. Er ging veel door mijn hoofd, er was gewoon een grote kortsluiting. Ik besefte mij dat als ik iemand ging halen dat het kindje het misschien niet ging overleven want ik wist niet waar iedereen was. Dus dat kon lang duren, daarnaast zat ik vol adrenaline en deze vrouw zag er heel angstig uit. Dus ik pakte een schort, steriele handschoenen en alvast het spul om de navelstreng door te knippen. Ik zweette me dood en praatte tegen mezelf dat ik dit toch echt ging doen. Toen ik begonnen was en tegen de vrouw zei dat ze moest persen, kwam er een stagiaire binnen, waarvan ik niet wist dat ie stagiaire was. Maar ik was allang blij dat er nog iemand was, anders weet ik niet of ik het had gered. Want ik had het natuurlijk veel gezien, maar nog niet helemaal zelf gedaan. Mega spannend! Ik had uiteindelijk de baby op de wereld gezet, er lagen gelukkig al wat kitenges klaar om het kindje in te wikkelen. Anders daalde de temperatuur enorm snel. Ik liet de baby zien aan de moeder en ging bezig met het doorknippen van de navelstreng. Ik had enorm trillende handen en wist soms niet het fijne van alles rondom de bevalling. Maar ik zei tegen de stagiaire wat hij allemaal moest pakken en moest doen. Bijvoorbeeld de kitenges pakken, het zuigertje voor de baby te pakken, etc. Nadat het baby'tje eruit was zei ik tegen hem dat hij de placenta moest bevallen en dat ik bezig ging met de baby. Hij deed alles netjes maar ik wist niet dat het voor hem waarschijnlijk ook de eerste keer was. Want ik dacht dat hij ook een verloskundige was. Maar het is allemaal goed gegaan. Ik meette de lengte, de hoofdomtrek, de Apgar score en deed de controles van de baby. Terwijl ik dat deed, hielp de stagiair de vrouw in een rolstoel en hielp haar met aankleden. Daarna kreeg ze haar baby van me, die gezond op de wereld was gekomen. Het was een jongetje en ik voelde mij ook wel heel trots op wat er was gebeurd. Ik moest nog controles van de vrouw doen, maar ik wilde eerst even op adem komen en de vrouw had verder geen last. Ze had ook weinig geblied tijdens de bevalling. Dus ik besloot eerst even met de gegevens naar het nursing station te gaan. En daar de spullen op te halen voor de controles van de vrouw. Ik wist niet helemaal of het goed was wat ik had gedaan, omdat ik natuurlijk niet zo goed wist hoe het eigenlijk moest. Maar na een korte ehtishe afweging, dat het kindje het anders niet zou overleven, ben ik toch blij met mijn besluit om het zelf te doen. Ik ben die dag meerder malen bij de vrouw en het kindje gaan kijken of het goed met ze ging. Want ik voelde me wel enorm verantwoordelijk. Ze maakten het de hele dag goed. Toen Agnes weer terugkwam was ze naar de delivery room gegaan. Toen ze weer bij de nursing Station kwam, vroeg ze, wie heeft deze bevalling gedaan? Ik zei dat ik het had gedaan met hulp van de andere stagiaire. Ze keek me aan en vroeg, ben je serieus? Ik zei, ja er was niemand en het hoofdje hing er al uit. Ik legde wel mijn ethische afweging uit maar ze zei dat het goed was wat ik had gedaan. Zo kon ik met een voldaan gevoel naar huis. Het was een intensieve week! Op de zondag van die week zouden we richting Zanzibar gaan, dus we moesten overal afscheid nemen. Het begon op de vrijdag in het ziekenhuis. We moesten naar de morning chapel, waar we naar voren moesten komen van de priester. Hier gingen we 1 voor 1 afscheid nemen van al het personeel. Ook kwamen er veel mensen naar voren om ons te bedanken voor wat we hadden gedaan in het ziekenhuis. Het was enorm lief en gek dat het alweer onze laatste dag was. De collega's waar ik veel mee had gewerkt, ging ik nog even persoonlijk bedanken en afscheid van nemen. Ook hebben we de laatste 2 dagen veel tijd doorgebracht met vrouwen die bevallen waren en hun babies. Bijvoorbeeld de vrouwen die er zo lang lagen dat we ze onze hele stage periode hebben gezien. Veel vrouwen gingen met elkaar lokaal eten op de afdeling. De laatste dagen werden we hier ook voor uitgenodigd! En het was zo leuk! Veel vrouwen en hun families zaten Ugali (soort deegbal), zoute visjes en groentes te eten. En er zaten 2 muzungus in hun witte uniform ertussen. Het was iets heel bijzonders en een mooie afsluiting van een prachtige periode. In de laatste week zijn we ook nog een aantal keer op een basisschool geweest om wat pennen en schriften uit te delen. Dit was ook enorm leuk, er waren honderden kinderen om ons heen die heel enthousiast waren dat we er waren. We kregen een rondleiding en we kregen in elke klas een warm welkom. Na onze laatste dag in het ziekenhuis was het thuis tijd voor een afscheidsdiner! Fred (de huisbaas) had allemaal lekker eten geregeld wat er lekker vonden! Ook mochten we een aantal van onze vrienden uitnodigen thuis. We hadden zelf alle drank ingeslagen en het feestje kon beginnen :) We waren met een man of 12 en de Afrikaanse muziek galmde al door de speakers. En toen ging er gedanst worden! Het was enorm leuk! Het feestje was opzich wel snel afgelopen en dat was maar goed ook want we hadden gepland om de volgende dag uit te gaan in Tarime met een groep. Dus de volgende dag gingen we met z'n allen eten en daarna uit! Het was hartstikke leuk en we hebben heeeerlijk gedanst voor de laatste keer op onze favoriete Tanzaniaanse hitjes. Veel van onze Afrikaanse vrienden hadden hem goed hangen na een tweede avond met veel alcohol, erg leuk om te zien :) De volgende dag was ik mijn laatste spullen aan het pakken, dit had ik gelukkig de dag ervoor ookal gedaan. Want er viel aardig wat te pakken na 2 maanden. Ook kregen we op deze dag bezoek van de priester en een arts uit het ziekenhuis om ons een certificaat te geven voor onze inzet! Echt enorm lief! Het was een soort diplimauitreiking en er moesten veel foto's worden gemaakt. Heel leuk! De dag erna gingen we dan echt weg! Alle spullen gepakt en de taxi was gefixt, na iedereen gedag te hebben gezegd was het dan echt tijd om weg te gaan! We vertokken richting Tarime, waar we daarna een bus naar Mwanza namen. Eenmaal aangekomen in Mwanza namen we het vliegtuig richting Zanzibar. We gingen nog 2 weken chillen op het prachtige Zanzibar, waar ik onder andere heb leren kitesurfen en weer een ls gedoken! En dat was mooi!! Ook hebben we tripjes gedaan naar een eiland en een kruiden boerderij. Daarnaast heb ik daar inkopen gedaan voor een net bedacht bedrijfje, die ik met Zoï heb opgezet. Het heet Dada rafiki, wat zussenvriendschap betekend, we verkopen veel verschillende sieraden, vannypacks, haarbanden en scrunchies. Het zijn prachtige kleurrijke artikelen waar we mee op markten gaan staan en je kan ze ook online bestellen via links op Instagram en Facebook onder de naam Dada-rafiki. Mocht je benieuwd zijn, neem dan vooral een kijkje :) Na 12 dagen te hebben genoten van zanzibar, was het tijd om echt naar huis te gaan. Mijn koffers zaten vol met handel en souvenirs! Ik had mij die week al best wel voorbereid om naar huis te gaan. De meiden hadden daar allemaal wel een beetje een scharrel en ik niet, want mijn leuke vriendje zat thuis op me te wachten. Dus ik had opeens erg veel zin om weer naar huis te gaan. Ik was nog niet eerder op reis of lang weggeweest terwijl ik een vriend had, dus dit was een goede test. En na een lange reis, waarin ik bijna alleen maar heb geslapen. Kwamen we aan op Schiphol, waar Jonas en mijn schone moeder me op stonden te wachten. Het was enorm fijn om ze weer te zien! Eenmaal thuis moest ik nodig douchen en hebben we met papa, mama, Alex, Zoï, Rene, Jonas en ik lekker geluncht! Verder hebben we die avond heerlijk met een hele groep vrienden gegeten en zijn we na een paar borrels naar mijn feestje in de stad gegaan. Bij mijn favoriete kroeg de Kantelaar, hebben we met een grote groep mijn terugkomst en verjaardag gevierd! Het was een geweldig leuke avond! Bij deze komt er dus ook een einde aan deze blog! Misschien doe ik nog kleine updates over mijn vakantie in Peru, waar ik enorm van aan het genieten ben. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer! Sorry voor de verlate laatste blog :)
Reacties
|
Yke Kaastra |
|
Cis |
|
Cis |
|
Wiesje Jansma |
|
Wiesje Jansma |
|
Petra Dirks |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact