Het heerlijke weekend!
Geplaatst op 09 april 2019 om 22:56 uur
Blog Saba
Jambo(hoe gaat het) lezers,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van al mijn avonturen hier! Ik heb natuurlijk weer genoeg te vertellen, dus bij deze.
We gaan verder op woensdag 3 april. Het is nu precies een jaar geleden dat ik mijn blog heb geschreven. Vorige week had ik een dagje vrij genomen om mijn blog te schrijven en bezig te gaan met mijn sollicitaties voor volgend jaar. Want het is weer tijd om voor een nieuwe stage plek te solliciteren voor onze laatste stage. De opties kwamen online op de woensdag en ik raakte een beetje in de stress. Want ja, ik wil wel een stage die ik heel leuk vind, want het is ten slotte al mijn eindstage.. Dus daar heb ik even de tijd voor genomen op woensdag. Nadat ik dat af had, ben ik nog even naar het ziekenhuis gegaan om de wondzorg van de patiënt te doen die verplaatst was naar de vrouwen afdeling. Want ik weet dat het 2 keer per dag moet en vaak wel wordt vergeten. Haar naam is trouwens Phibi en ze was blij om me te zien. Ik ga dit de komende tijd oppakken zodat ik zeker weet dat de wondzorg wordt gedaan. Ook heb ik deze dag de zieke patiënte opgezocht die is opgenomen op de IC na haar operatie. Het ging al een stuk beter en ik zou de zorg de volgende dag weer oppakken. Op woensdag hebben we ook geregeld dat we verblijf en vervoer hadden voor een weekendje Mwanza. We hebben besloten om hier op donderdag al heen te gaan. Want de reis erheen is ongeveer 6 uur. En het is zonde als je dan maar gaat voor 1,5 dag. We hadden besloten om hier heen te gaan omdat we via Camilla (duitse arts) hadden gehoord dat er een boatparty zou zijn op zaterdag. Dit konden we dan mooi combineren met een zwembaddagje en een beetje winkelen.
Op donderdag was dus onze laatste werkdag van de week. We hebben onszelf dus even verwend met een vrije dag. Toen ik op de afdeling kwam lag de vrouw met de peritonitis er nog. Ze was nog veel aan het slapen toen ik na de morning report op de afdeling kwam. We startten de dag met een overdracht van de nachtdienst. Daarna was het tijd om de patiënt te wassen (!!!!). Dit heb ik nog nooit meegemaakt tijdens mijn stage in Afrika. Want dit is hier echt een taak van de familie. Maar omdat het de IC is en familie alleen maar op vaste tijdstippen mocht komen, was dit onze taak. Dus dit vond ik erg bijzonder. We gaven vooraf haar pijnmedicatie en antibiotica en begonnen daarna met wassen. Tijdens het wassen werd ook de wond opnieuw verbonden en schoongemaakt. Voordat deze mevrouw werd geopereerd hoestte ze nog veel bloed op en dat zat helemaal op haar lippen en op haar tanden. Dus ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om het schoon te maken. Maar toen besloot ik dat ik een tandenborstel en tandpasta ging kopen tegenover het ziekenhuis. Want ik merkte dat ze er veel last van had, dus zo gezegd zo gedaan. Ik heb haar tanden gepoetst en haar mond schoongemaakt. En daardoor zag ze er ook al een stuk beter uit. Verder kreeg ze op deze dag nog een zakje bloed, want haar hb was nog veel te laag. Dus moest er een extra infuuslijn worden aangelegd. En dat gebeurde op een erg goede manier. Ze legden mij uit dat je op deze afdeling maar 1 keer met een naald mocht prikken en dat je de arm goed moet desinfecteren. Dit verbaasde mij heel erg, want op de andere afdelingen had ik dit nog niet gezien. Ik mocht een infuus prikken en de infusie aansluiten. Daarnaast doen ze aan een soort bewegingstherapie bij mensen die bedlegerig zijn, om te voorkomen dat ze trombose ontwikkelen. Als laatste was ik enorm verbaasd over het feit dat ze bezig waren met een wisselligging om decubitus te voorkomen. Dit deden ze uit zichzelf en waren dit gewend om te doen bij alle patiënten. Het scheelt op de ICU gewoon enorm dat ze met 1 of 2 werknemers op maar maximaal 5 patiënten staan. Zodat ze intensieve zorg kunnen leveren. Ik was hier enorm verbaasd over omdat dit op de andere afdelingen er heel anders aan toe ging. Ook was het fijn dat de patiënte mij herkende toen ik op donderdag kwam. Want ik was natuurlijk ook bij haar operatie. Vaak houden we tijdens onze stage een teabreak met z’n vieren, maar op de ICU wordt er chapati en thee voor je gekocht omdat er altijd iemand bij de patiënten moet blijven, erg fijn! Zo had ik meer tijd om te socializen met het personeel. Er was bijvoorbeeld een stagiaire die graag wilde weten hoe alle machines werkten. Dus heb ik per machine uitgezocht en opgeschreven voor hem hoe het werkte. Sommige heb ik zelf uitgetekend, zodat het duidelijker voor hem was. Want ik heb wel eens een snuggere jongen gezien dan dat hij was.
Nadat we alle zorg hadden verleend die er nodig was op dat moment, ben ik nog bij Phibi langs geweest om de wondzorg aan te bieden. Alleen die was al gedaan! Super fijn! Dus toen was het voor ons officieel weekend! We werden rond 2 uur opgehaald bij ons huis om daarna de lokale bus te pakken naar Mwanza. Deze duurde dit keer 5,5 uur, samen met een uur vanuit ons dorpje was dit wel lang genoeg. Dus toen we aankwamen bij het hotel was het een uur of 9. Dus nadat we de spullen hadden gedropt waren we allemaal wel in voor een avondmaal. Helaas werkt het hier in Afrika zo dat als je iets besteld dat het minstens 3 kwartier tot een uur duurt. Dit hebben we al meerdere keren meegemaakt. Ook hebben ze vaak de helft van het eten niet van de kaart. Erg hilarisch als je het mij vraagt. Het is gewoon zo typisch haha. Dus rond half 11 hadden we ongeveer eten. Voordat we vertrokken had trouwens 1 van ons al diarree, maar eenmaal in Mwanza zaten we allemaal flink aan de schijterij. Als we gaan, dan gaan we met z’n allen. Dit hoort er nou eenmaal bij, ik weet niet waar het door komt maar het gebeurd nou eenmaal! Gewoon wat meer drinken, dan gaat het vanzelf over. Extra banaantje en de papaja laten staan :)
Op vrijdag zaten we rond 9 uur aan het ontbijt. Wat een prima ontbijt was, veel keuze zelfs. Je kon local ontbijten met aardappelen, vis en ugali of gewoon een toast nemen met een eitje en wat fruit. Dikke prima dus! Na het ontbijt hadden we afgesproken om een kijkje te nemen in het ziekenhuis in Mwanza, want dat bleek heel groot te zijn. Daarna hadden we een dagje aan het zwembad. Maar eerst, het ziekenhuis. Hier gingen we heen met een taxi via een app genaamd taxify, een beetje hetzelfde als uber. Dit was ideaal en je wist zeker dat je niet werd afgezet! So far so good, we waren aangekomen bij het ziekenhuis. En die was inderdaad erg groot! 10 verdiepingen met wel 20 afdelingen. De kwaliteit daarentegen was op de afdelingen een beetje hetzelfde als bij ons ziekenhuis. Dus ik was erg blij dat we in een klein ziekenhuis stage liepen waar er een knusse en gemoedelijke sfeer hangt. We mochten op alle verdiepingen een kijkje nemen, maar het was niet mogelijk om op de afdelingen te kijken. Wel was het mogelijk om op het dak van het ziekenhuis te komen!!!! Met een ontzettend mooi uitzicht over Mwanza, dus hier hebben we nog even wat fotootjes geschoten. Nadat we hier waren uitgekeken gingen we richting Rock City Mall. Een winkelcentrum waar een supermarkt was, een goede eettent en een bank. We hebben heeeerlijk gegeten, de meiden een westerse hap en ik heerlijk Indiaas! Daarnaast stonden er nacho’s op de kaart, dus die hebben we natuurlijk ook genomen. Ze waren ook nog eens goed gelukt! Hierna gingen we richting een lekker zwembad waar we een infinity pool hadden, het was wel 8 euro om hier te zwemmen, maar het was wel met een heeeeel mooi uitzicht over het victoria meer. Er liepen heel veel salamanders en kameleons rond in het hotel, tijdens het bellen was er zelfs een enorm grote varaan aan het zwemmen die het land op kwam. Het hotel was een paradijs, zoo groot! Je betaalde wel 200 euro per nacht, dus kan je voorstellen wat voor luxe het was. Nadat we hier klaar waren gingen we terug naar het winkelcentrum om te eten bij een leuke bar en grill. Waar we een grill platter hebben besteld met heerlijke vis, vlees en kip. Echt heerlijk, helaas was het zoveel dat we er een weeshuis van konden laten eten nadat we verzadigd waren. Na een paar biertjes tijdens goede hitjes, was het tijd om weer richting hotel te gaan.
Op zaterdag zijn we vroeg opgestaan om naar de markt te gaan. Waar ik enorm heb genoten! Want wat was het hier een gekkenhuis! Enorm veel kraampjes en een drukte van mensen. Er werd van alles verkocht, van schoenen, tot zonnebrillen en van nephaar tot zeep! Alles wat je je kan bedenken was hier te vinden. Ik heb vooral van het stukje genoten waar ze kleding veilden, iedereen riep door elkaar heen, er werd met kleding gegooid en ze waren erg verbaasd over ons als muzungu’s. Tijdens het winkelen hebben we natuurlijk goed af lopen dingen. Na het winkelen van leuke sieraden en kleding, was het tijd voor een hapje eten. Daarna gauw door naar het hotel om ons klaar te maken voor de boatparty. Via Camilla had ik kaartjes weten te reserveren, dus na een modeshow was het tijd om te gaan. Een make upje op en een leuke jumpsuit aan en ik was er klaar voor. We hadden geen idee wat we konden verwachten. We moesten er om 4 uur zijn en om 5 uur gingen we vertrekken. In dat uurtje druppelden er een hoop mensen binnen bij het verzamelpunt. Alleen wel enorm veel muzungu’s!!! Jeetje dat had ik niet verwacht, want wat waren er veel blanke mensen, vooral meiden. Van een afstandje kon ik al zien dat ze Nederlands waren, geen idee waarom. Waarschijnlijk hebben ze dat ook bij ons. Op een gegeven moment kwam er een grote veerpont aan, waar al het drinken op werd gezet en de geluidsinstallaties. Er waren rond de 50 mensen denk ik en die gingen allemaal met een biertje in hun hand de boot op. Lekker druk en gezellig pasten we met z’n allen op de boot. De DJ ging mee, de mensen van de organisatie en wij met z’n allen. Vanuit Shirati waren we met z’n 8en. Camilla, Dominique en 2 andere Amerikaanse meiden. En dat was zo gezellig! We hebben lekker gekletst, gedanst en biertjes gedronken. Er werden enorm lekkere hitjes gedraaid op het feestje, van oude 90’s hitjes tot Tanzaniaanse beats! We hebben de hele avond gedanst! Zo hard dat mijn hele jumpsuit nat was van het zweet! En ik was niet de enige, want iedereen was goed aan het zweten. Het was ook zo warm, dat had ik echt niet verwacht op het water. Het was zelfs nog warmer toen de zon weg was, want er werd pas echt veel gedanst na een meeeega mooie zonsondergang. Deze avond heb ik ook nog gekletst met inderdaad de grote groep Nederlanders die allemaal geneeskunde studeerden. Ook veel gedanst met verschillende mensen en nieuwe moves aangeleerd, waarbij ik helaas uit mijn jumpsuit ben gescheurd... Er zijn gelukkig ergere dingen in de wereld! Uiteindelijk duurde het feestje tot 10 uur ’s avonds en daarna was het tijd voor een afterparty! We gingen met 3 auto’s richting the Cask, waar we hebben gegeten, gedronken en gekletst. Helaas had ik wel een in kakker gekregen en begon er hoofdpijn in te dalen, dus gingen we rond een uur of 3 richting hotel. Een zeeeer geslaagde avond als je het mij vraagt :)
Op zondag moesten we om 10 uur uitchecken. Dus wij zaten braaf aan het ontbijt rond die tijd. Niemand had last van een kater, dus kon er nog gewinkeld worden in de stad. Wel kwam ik er ’s ochtends achter mijn portemonnee uit mijn tasje is gevallen in de taxi van gisteren en helaas is hij niet terug gevonden.. Gelukkig zaten mijn pasjes er niet in en alleen wel rond de 70 euro.. Ik heb alles geprobeerd om hem terug te vinden, maar helaas zonder succes. Dus het was gewoon domme pech, hopelijk kan mijn verzekering hier wat in betekenen. Eenmaal bij het hotel vandaan, gingen we stoffen winkelen. Ik had een paar goede adresjes gekregen van een paar meiden van de boot. En daar gingen we gelijk op af, nadat ik weer geld had gepind. Op een gegeven moment stonden we in een winkel met enorm veel stoffen! Echt de hele winkel hing vol, zo mooi! Dus daar hebben we even flink wat stoffen op de kop getikt waar we kleding van gaan laten maken in Shirati. Ook heb ik nog een paar losse stoffen gekocht voor jurkjes, als laatste hebben we in de supermarkt inkopen gedaan voor onze lange busrit. Dus rond 2 uur was het tijd om de bus te pakken richting huis. Dit was weer een hele happening, want op het busstation komt gelijk iedereen om je heen staan om je te helpen of je een buskaartje aan te smeren. Ik moest dus echt zeggen dat ze van mij af moesten blijven en dat ik het zelf ging regelen. Dus eenmaal een kaartje en in de bus, kwamen nog veel mensen ons iets verkopen. Daarna waren we, boven verwachting, binnen 4,5 uur terug in Shirati! Zo fijn! Nu kon ik nog mooi even met Lien bellen en met Jonas, ook had ik mijn schoonmoeder nog even aan de telefoon. Erg leuk!
Helaas is het weekend voorbij gevlogen en was het gisteren weer tijd om een nieuwe week te beginnen in het ziekenhuis. Deze week ga ik werken op de vrouwenafdeling. Gister ben ik opnieuw begonnen met een morning report, het leukste onderdeel van de dag, not. Daarna naar de afdeling, eerst nog even gekeken op de ICU hoe het daar ging, dit vonden ze erg leuk. Op de afdeling begon de dag met een artsenronde. Dit had ik ook nog niet zo uitgebreid meegemaakt. Per patiënt werd er besproken hoe het ging, of de medicatie nog goed was en wat de verdere behandeling zou zijn. Er kwamen casussen voorbij zoals diabetes type 1, een illegale abortus met bloedingen, genitale wratten, mola zwangerschap, longontsteking. Maar ook malaria, anemie, peritonitis en trauma casussen. Met andere woorden erg verschillend! Ook zag ik op deze afdeling een vrouw met klachten waarvan de zorg nog niet wist wat het was, maar de dominee was net geweest. En die vertelde aan haar en de familie dat er een demon in haar lichaam zit voor al de pijn die ze heeft moeten ervaren doordat er veel problemen zijn in haar familie. De verpleegkundige vertelde mij letterlijk dat ze last heeft van pijn in haar hart van verdriet.. Ze schreeuwde en huilde enorm hard over de afdeling heen. Deze vrouw had pijnscheuten van heb ik jou daar, als je het mij vraagt, in combinatie met een erg snelle ademhaling. Je kan mij niet vertellen dat dat alleen hartpijn is. Ook de dokter vond het lastig, want de familie wilde graag dat ze naar huis ging om daar aan te sterken en de demon te verdrijven. De arts zei, als de familie mijn kennis in twijfel trekt en een demon verdekt boven een lichamelijk probleem, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is. Dan moet ik ze ook gewoon laten gaan. Ook tijdens het bezoekuur was het merkbaar dat meerdere mensen geïnteresseerd waren in deze mevrouw. Want het was ineens enorm druk om haar bed heen, ze werd later door familie naar huis gedragen ongeveer, want ze was enorm zwak. Ook lag er een vrouw op de afdeling waarvan ik echt dacht dat ze al was overleden. Deze vrouw was zo enorm dun, dat was niet te bevatten. Ik heb nog nooit zo’n dun persoon gezien.. Ik kon al haar botten zien zitten en ze had een ingevallen gezicht. Het was erg naar om te zien. Toen ik vroeg wat haar diagnose was, bleek het dat deze mevrouw al 9 maanden niet haar HIV medicatie had ingenomen en enorm slecht at. Hierdoor heeft ze dus verschillende complicaties ontwikkeld omdat haar lichaam deze niet zelf kan tegengaan doordat haar witte bloedcellen te laag zijn, door de HIV. Ik heb het gevoel dat ze deze week niet gaat overleven, maar collega’s zeiden wel dat ze weer aan het eten was. Maar deze vrouw moet wel van heel ver komen, want ze is 30 en ze ziet eruit als 70.
Op deze dag heb ik ook met een andere stagiaire, een jongen die enorm goed Engels spreekt, wondzorg gedaan. Want tijdens de ronde zag ik veel wonden die extra zorg nodig hadden. En omdat ik wel van wonden houd, had ik wel zin om hier mijn tijd in te stoppen. Er was namelijk een vrouw met een diepe hoofdwond waar heel veel watten in waren gestopt. Dat werkt niet mee voor de genezing. Dus dit heb ik eerst geweekt en verwijderd, daarna goed schoongemaakt en opnieuw verbonden. Dit keer zonder watten :) Ook was Phibi er nog die de wondzorg nodig had, dit zag er iets beter uit. Maar het is nog steeds een grote open plek van vagina tot stuit, maar er is nieuwe huid aan het ontwikkelen. Dus ik ben tevree! Daarnaast was er nog een vrouw van 80(die wel 100 leek!) met een grote wond op haar scheenbeen, die stonk erg en werd opnieuw verbonden. Maar deze vrouw is zo zwak dat de wond niet of nauwelijks heelt. Dat is wel vervelend, maar dan kunnen we maar beter de wondzorg ondersteunen en begeleiden anders wordt het niet of niet goed gedaan. En ik vind wondzorg gewoon erg interessant! :)
De dag was weer voorbij en eenmaal thuis hebben we lekker gegeten en kwam de kleermaakster langs! Ik had voor elk stofje wel een idee. Voor Jonas broeken en bloesjes en voor mezelf leuke dingen! Ook wilde de moeder van Jonas een jurk, dus heb ik de bestellingen gedaan bij een mevrouw die geen Engels sprak. Dus alles moest vertaald worden. Ze ging met een hele waslijst terug en is vandaag langs geweest voor de bestelling van Chloé en Yentl. Deze vrouw heeft werk voor een jaar meegekregen haha. Het zou volgende week vrijdag al klaar zijn zei ze, echt niet normaal!! Zo snel! En ik ben zoooo benieuwd! :)
En nu ben ik alweer aangekomen bij vandaag, het is weer een heel verhaal geworden. Maar elke dag maken we wel weer wat nieuws mee. Zoals vandaag! We gingen vanochtend bij iedereens afdeling langs om te laten zien hoe het er deze week bij ligt. Dus ik liet ‘mijn’ patiënten zien en de meiden lieten hun patiënten zien. Op de mannenafdeling lag toevallig een man met een afstervend onderbeen, echt niet normaal vies zag het er uit. Zijn tenen waren er al deels afgestorven en het been moest geamputeerd worden om te voorkomen dat hij een sepsis krijgt of andere infecties. Maar de operatie kost 200.000 shilling en deze man had maar 100.000 shilling. Dus hij hoopt dat zijn familie het bij elkaar kan krijgen. Want zijn andere been is eerder ook al geamputeerd. Ze denken dat het een diabetes been is, maar daar zijn ze nog niet achter. Het zag er in ieder geval niet smakelijk uit en het stonk ook enorm. Daarna zijn we begonnen op de operatiekamer want het was vandaag weer operatiedag. We hebben onder andere mogen genieten van 2 liesbreukoperaties. Bij een volwassen man en bij een klein jongetje. Dit verliep erg mooi en ik weet nu eindelijk wat het inhoudt. Nadat ik het voor de derde keer heb gezien, weet ik dat het een ophoping is van weefsel. Dit kan buikvlies zijn of weefsel uit de balzak/lies. Op deze dag was ook een laparatomie. Dit is een open buik operatie. Deze werd gedaan bij een vrouw die al eerder was geopereerd voor een cyste in haar eierstokken. Maar dit was opnieuw gaan ontsteken en ze verdachten haar op een peritonitis (buikvliesontsteking). Dus bij het openmaken van de buik kwam er al pus uit. Toen ze verder zochten zagen ze dat er tumoren en verdikkingen in de rechter eierstok en eileider zaten, het was enorm opgezet. Dus die werd helemaal verwijderd. Aan de linker eierstok had de vrouw ook een aantal uitstulpingen, die zijn ook weggehaald. Het was een bijzondere operatie en ik vond het super interessant. Wij hebben geholpen bij het brengen van de patiënten terug naar de afdeling.
En nu zit ik alweer een aantal uur te typen, ondertussen alweer gebeld met mensen en sollicitaties verstuurd! Dus we zitten zeker niet stil! Maar het is nu bijna 12 uur, hoog tijd om op bed te gaan. Dus ik ga een einde breien aan deze blog. Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van het uitgebreide verhaal!
Tuutaonana badai (Tot later)
Liefs van Terra in Tanzania
Reacties
|
Tesse |
|
Binne |
|
Petra |
|
Cees Roelofsen |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact