Het ziekenhuis in een notendop!
Geplaatst op 03 april 2019 om 09:51 uur
Blog Sita
Hallo lieve lezers,
Het is alweer een hele tijd geleden.. Een week geleden heb ik mijn laatste blog gepost. Het spijt me zeer! Het is weer hoog tijd! Dus bij deze een samenvatting van mijn werkweek op de kinderafdeling. Samen met mijn vrije tijds besteding natuurlijk, want is ook leuk genoeg om met jullie te delen. Hopelijk haha.
Op maandag zijn we begonnen op een nieuwe afdeling, in mijn geval was dit de kinderafdeling. Ik keek hier erg naar uit! Want ik heb er al een aantal jaar over nagedacht om kinderverpleegkundige te worden. En nu was het weer even een moment om te testen of ik dit leuk vind. Emma en ik begonnen weer samen en liepen mee met het personeel van daar. De afdeling was een stuk minder vol dan voor het weekend en dit vond ik ook wel prettig zodat je wat meer aandacht kon besteden aan de zieke kinderen die er lagen. Het waren met name kinderen met anemie en/of malaria. Ik heb wel mijn vraagtekens bij een halve afdeling met een zelfde diagnose. Onze week begon opnieuw met een morning report, wat natuurlijk weer een uurtje afzien was. Want het was opnieuw helemaal in het Swahili. Tijdens onze dienst begonnen we met de overdracht van de nachtdienst, waar ze per patiënt gingen kijken wat voor diagnose ze hadden en wat voor medicatie ze hadden gehad die nacht. Leuke toevoeging, de nachtdiensten draaien uren van 12 uur en dan blijven ze vaak ook nog erg lang in de ochtend. Deze mensen werken dus diensten van 14 uur, ik zou helemaal kapot zijn. Ook als deze mensen niet aan het werk zijn, zijn ze geregeld op de afdelingen. We gingen van start met de medicatie en elke ouder regelde alles rondom het kind. Het wassen, de medicatie en het eten en drinken. Alleen de medicatie die per infuus gegeven moest worden, deden de verpleegkundigen. We zagen veel kinderen met ernstige malaria, waardoor ze soms erg moesten overgeven, hoge koorts hadden en soms zelfs stuiptrekkingen hadden. Die zijn erg naar om te zien. Het lijkt een beetje op epileptische aanvallen. Dit was het geval bij 1 jongetje op maandag, we hebben er vaart achter gezet dat hij zijn medicatie moest hebben en dat hij extra infusie kreeg. Dit met name omdat ik heb geleerd dat je bij ernstige malaria een vergrote kans hebt om hersenschade op te lopen. Waardoor kinderen gehandicapt kunnen worden. Daarnaast was er een jongetje van 10 jaar oud die enorm ondervoed was. Ze zeiden dat hij ook anemie had als diagnose en dat hij ondervoed was. Toen ik doorvroeg hoe het komt dat hij ondervoed is, konden ze het niet beantwoorden. Dus ook hebben wij op deze eerste dag extra aandacht besteed aan deze jongen. We hebben gezegd dat hij nodig een infuus moest hebben omdat hij niet of nauwelijks dronk. Dus er is een infuus gestart en hij kreeg vloeibare voeding via een spuit. Eerst was er geprobeerd om dit jongetje een maagsonde te geven, maar hij kon met veel hulp wel de voeding zelf doorslikken. Ook heb ik aangedrongen op het feit dat ze deze jongen soms wisselen van houding, want anders gaat hij hoogstwaarschijnlijk decubitus krijgen. De bovenstaande kids waren mijn prioriteit van de dag. En ik vond het fijn dat ik mij kon inzetten voor deze kids. Tijdens de dienst heb ik heel veel kritische vragen gesteld aan onze collega over waarom ze dingen op die manier deden. Bijvoorbeeld een diagnose klakkeloos aannemen zonder verder onderzoek te doen. Of waarom ze met 1 infuusnaald meerdere keren prikken. En nog veel meer vragen. Hij werd aan het einde van de dienst gek van mij haha. Maar tijdens mijn minor heb ik geleerd om niet meteen te oordelen, maar eerst te vragen waarom ze het zo doen.
Emma had tijdens deze dag wel veel last van de huilende kindjes. Ze vond het erg naar om al die kinderen zo te zien huilen. Alleen voor mij viel dat wel mee. Want ik besefte mij dat het heel normaal is dat kinderen huilen als ze pijn hebben of als ze medicatie krijgen. Want dat is nooit leuk. Dat is waarschijnlijk niet anders dan op de kinderafdeling in Nederland. Maar het ging mij met name om de manier waarop. Want het personeel dat hier werkt heeft erg weinig empathisch vermogen. Sowieso zie je weinig mensen die empathie naar elkaar tonen. Dit is een groot verschil met Nederland. In Nederland zouden we veel letten op hoe de kinderen reageren en hoe we dit kunnen voorkomen. Hier is dat niet aan de orde. Maar ik moet zeggen dat het huilen niet lang doorgaat. Als het eenmaal klaar is, stoppen ze gelijk met huilen. Vaak worden kinderen hier ook aangesproken op het feit dat ze huilen. Dus veel huilende kinderen heb ik buiten het ziekenhuis nog niet gezien.
Na onze eerste werkdag heb ik ’s middags een dutje gedaan om bij te komen en verder gewoon veel niks gedaan. Daar moet ik trouwens echt aan wennen, het niks doen. Ik ben in Nederland zo gewend om mijn hele dag vol te hebben met activiteiten. Maar hier moet ik mezelf soms echt dwingen om niks te doen. Want er is niet zoveel te doen dan lezen, op mijn laptop, wat internetten en spelletjes spelen. Het dorp hebben we al verkend en daar gaan we zeker af en toe heen, maar na het werk moet ik gewoon relaxen. Dus in deze paar maanden kom ik zeker wel bij van mijn drukke periode vooraf. Wat ik stiekem ook niet erg vind ????
Op de dinsdag van deze week was het tijd om op outreach te gaan. Dat is zorg dat vanuit het ziekenhuis wordt aangeboden in de dorpjes. Het is zorg voor zwangere vrouwen en jonge kinderen. Dit gebeurd in omringende dorpjes waarvoor het te ver is om naar het ziekenhuis te komen. Deze zorg wordt aangeboden vanuit de overheid, vandaar dat iedereen er recht op heeft en er niet voor betaald hoeft te worden. Dit is preventief om te voorkomen dat kinderen ziektes krijgen en de zwangere vrouwen om te weten hoe het met de baby gaat. Dus we begonnen het eerste uurtje met werken op de afdeling en rond 11 uur was het tijd om te gaan. We verzamelden bij de afdeling die over de outreach ging en we brachten de spullen naar de ambulance. Daar gingen we met z’n 5en in. Wij vieren en Grace, een hele lieve vrouw die tegen de pensioenleeftijd aan zit. Eenmaal daar hebben we alles klaargezet en konden we van start. We hebben de spullen klaargezet in een ruimte waar helemaal niks stond. Dus er werden stoelen en tafels gebracht door inwoners van het dorp. Kinderen werden ingeënt tegen DTP, polio, meningitis, etc. De 1 kwam voor de eerste inenting en de andere voor de tweede. Ik mocht meerdere baby’s vaccineren en daarnaast werden ze gewogen. Ook mochten we meekijken bij het lichamelijk onderzoek van de zwangere vrouwen. Er kwamen er op deze dag niet zo heel veel maar genoeg om te weten wat Grace deed tijdens het onderzoek. Ze voelde met name hoe de baby lag, in een stuit of normaal en luisterde naar de hartslag van de baby. Daarnaast keek ze met een centimeter hoeveel weken de vrouw zwanger was. Ik mocht zelf ook voelen en luisteren naar het hartje. Erg mooi om te horen dat er een levend wezen in de buik van een vrouw zat.
Nadat we thuis waren rond een uur of 4, was mijn huisgenoot Roos klaar om te sporten. Dus ik dacht, waarom niet! Het was al iets koeler geworden en ik was klaar om te gaan sporten na het middageten. Dus met ons goede gedrag zijn we op de veranda bezig met een workout via internet. Chloé deed ook mee dus we konden van start. Tijdens het sporten kwamen er veel kids langs om te kijken wat we aan het doen waren. Toen het er teveel werden, hebben we maar even een pauze genomen. Want zo voelen we ons wel erg bekeken. Na onze workout hebben we even gechillt en daarna was het tijd om te eten. Over het eten gesproken, het is heerlijk hier! We eten de ene dag aardappelen, spaghetti, gebakken bananen, rijst of friet. En vaak in combinatie met lekkere groentes. Spinazie, een soort boerenkool en veel verse salades. Ook krijgen we bijna elke maaltijd vlees, vis, bonen of kip en dat is best wel luxe! We eten 2 keer op een dag warm en ’s ochtends gewoon een geroosterd broodje. Dus mij hoor je niet klagen over het eten hier. In vergelijking met Uganda is dit mega luxe! Toen moest ik echt blij zijn met een beetje groentes.
Op woensdag was het uitslaap dag! Want we hadden een nieuwe dag op de outreach. Chloé en ik hadden er in dit geval voor gekozen om nog een dag mee te gaan en de andere meiden bleven in het ziekenhuis. En daar was ik erg blij mee! Want het was ongelooflijk druk toen we aankwamen. Er zaten al minstens 8 vrouwen met kinderen. We gingen dit keer met Grace, een stagiaire van het ziekenhuis, Camilla (een Duitse dokter), Chloé en ik. We hebben de hele dag schattige baby’s gewogen en ze ingeënt. Ik denk dat er wel een stuk of 50 á 60 baby’s waren en meer dan 30 zwangere vrouwen. Het was hard werken en de dag vloog voorbij! We hebben zelfs een drieling gezien! De baby’s waren zo mooi en schattig! Ook waren er 2 die heel erg bang waren voor mij, dat vonden de vrouwen die zaten de wachten allemaal erg grappig. Het was een enorm leuke dag en we hebben heel veel baby’s aan het huilen gemaakt door de vaccinaties.
Toen we rond een uur of 4 terug waren, gingen we nog wat boodschappen doen in het dorp. Nadat we terug kwamen begon het keihard te regenen. Echt heerlijk om even af te koelen. Dus ik heb met kleren en al buiten gedoucht. Daarnaast natuurlijk even een dansje van vreugde gedaan. Want het was zo warm, echt heerlijk. Het liefst had ik in mijn nakie gestaan, maar dan had ik iets teveel bekijks gehad waarschijnlijk haha.
Op donderdag begon de dag weer op de kinderafdeling. De zieke kindjes lagen er nog dus we hebben opnieuw een paar rondes gedaan en er kwamen nieuwe opnames binnen. Op deze dag was het erg rustig dus we hebben er voor gekozen om deze dag ballonnen uit te delen. Ik had niet genoeg voor alle kindjes maar de kinderen die ik iets gaf waren enorm blij! Ze zaten er constant mee te spelen en ik vond het fijn dat we hun dag een beetje kon opvrolijken. Op vrijdag hadden we besloten om een korter dagje te draaien zodat we wat eerder naar Musoma konden voor ons weekendje weg. Fred, de huisbaas, had geregeld dat we in een hotel konden voor 20.000 shillings per kamer per nacht. Dat is ongeveer 8 euro met ontbijt! Echt een koopje! Ook had hij de taxi erheen geregeld en werden we om 2 uur precies opgepikt. De vrijdag was in het ziekenhuis trouwens ook een succes want we hebben een liesbreukoperatie mee mogen kijken. Dit was weer erg gaaf om te zien. We stonden te observeren en op een gegeven moment werd de arts gebeld en ik moest voor hem even de telefoon opnemen. Echt hilarisch, want ik denk dat je in Nederland niet eens je telefoon mee mag nemen naar de OK. Maar ik heb helaas ook geen vergelijkingsmateriaal, want in Nederland mag je niet zomaar mee naar de OK. En hier ben je bij elke operatie welkom.
Na de werkdag waren we dus richting Musoma gereden, met prachtige uitzichten onderweg. Toen we aankwamen hebben we een biertje gedronken op het strandje van het hotel. Want ja, we zaten echt aan het Victoria meer! Zo mooi! Voor de zonsondergang zijn we naar het uiterste puntje van Musoma gegaan, waar Matvilla beach was gelegen. We hadden hele goede verhalen gehoord over het eten dus we besloten daar te gaan eten onder het genot van een goede zonsondergang. Zo gezegd, zo gedaan. De zonsondergang was enorm mooi en het eten was lekker! Onze huisbaas had geregeld dat er een vriend van hem mee ging om ons het nachtleven van Musoma te laten zien. Dus die sloot aan tijdens het eten en we gingen naar Dreamgarden om daar drankjes te nuttigen. We speelden mexxen en luisterden ondertussen naar goede Afrikaanse hitjes. Ik was niet heel erg in de mood om te gaan stappen, net zoals Chloé. Dus wij gingen naar huis en Emma & Yentl gingen nog op stap met Josh. De volgende ochtend hadden we afgesproken om naar de markt te gaan, dus 9 uur ontbijt. Een beetje vroeg zodat we nog wat aan onze dag hadden. Dus rond half 11 gingen we richting markt. We gingen lekker wat winkeltjes af en slenterden over de markt. Chloé en ik wilden nog wat stoffen kopen om kleren van de laten maken. Dus dit was als eerste gelukt. We liepen een winkel binnen met honderden stoffen, zo mooi! Het was enorm moeilijk om te kiezen. Dus komende week gaan we aardig wat kleren laten maken. Op de markt hebben we alles gekocht wat we wilden kopen. Ananassen, mango’s, gember en citroen, etc. De markt was echt om te genieten. Allemaal verse groentes en fruit en je kon soms je kont niet keren zo vol waren de winkeltjes. Het was weer heerlijk. Voor lunch zijn we een tentje binnen gegaan en hebben we geprobeerd eten te bestellen. Helaas snapte deze jongen niet zo heel goed Engels en kregen na een tijdje heeel veel op tafel. We hadden 2 soorten Ugali, een soort deeg bol gemaakt van cassave. Daarnaast kregen we gebakken vis, chips masai (patat met ei), vlees in een sausje en drinken voor maar 12.000 shilling in totaal. Dat is echt geen drol. Dus we hebben lekker lokaal gegeten voor een habbekrats. Een win-win situatie ????
Toen we klaar waren op de markt zijn we terug gegaan naar ons hotel om daar weer even te genieten van een biertje op het strand. Toen belde mijn leuke nicht Suus nog vanuit Ghana om even te kletsen. We hebben heerlijk gebeld en ze heeft me nog allerlei tips gegeven. Voor het eten wilden we vooral wat westers hebben. Dus dat hebben we gezocht, 3 restaurants verder met de tuktuk is het ons gelukt om Westers eten te vinden. In dezelfde tent waar we de dag ervoor drankjes hadden gedronken. Dus de meiden hadden pizza en ik had gewoon lekker een Tanzaniaanse hap.
Op zondag waren we allemaal best vroeg op en ready for a swim! We hadden een zwembad daggie geplant. Toen we eenmaal bij het zwembad waren was helaas het zwembad nog niet schoon, dus dat duurde nog 1,5 uur. Maaaaaar, er kon daarna gezwommen worden. We hebben lekker gelezen, in de zon gelegen en gezwommen. Ook daar nog even een hapje gegeten en wat het alweer tijd om naar huis te gaan. Dus na een uur op onze driver te hebben moeten wachten, konden we met al onze boodschappen weer richting Shirati. Ondanks het vele insmeren op deze dag, ben ik er niet aan ontkomen dat ik een tomaat ben geworden. Dus helaas moest ik deze week aftersun gaan smeren.
En nu alleen nog de dagen van deze week, vrees niet, de blog is bijna klaar ???? Ik kan het nooit zo goed kort houden, vooral als ik lekker bezig ben. Dus bij deze mijn maandag en dinsdag.
Maandag ben ik begonnen op de intensive care. Dit is een net nieuw geopende afdeling in het ziekenhuis met 5 bedden. Hier gaat alle aandacht naar uit en er is bijna 1 op 1 zorg. Dit met name omdat er 2 á 3 man personeel zijn en op het moment waren er maar 2 patiënten. En de diensten zijn ook 12 uur lang, maar dat vond ik iets te lang. Dus ik begon vandaag met fijne collega’s en ze legden mij alles uit. Over de apparatuur, hoe ze hier werkten en hoe het contact met de patiënten verloopt. Ik was verbaast over de zorg die ze hier aanbieden. Want het is best wel veel persoonlijk contact en er wordt veel hygiënischer gewerkt. Er lag 1 patiënt die we moesten verzorgen met een vergevorderd stadium van HIV met een hele grote fungus infectie bij haar vagina. Ze had een wond van haar vagina tot haar stuit en dat gingen we met pakken aan en mondkapjes op verzorgen. Want het was besmettelijk en deze mevrouw was HIV positief. Helaas had de familie geen geld meer om haar te laten blijven in het ziekenhuis en wilde vragen of we haar konden ontslaan. De collega’s gaven aan dat het niet verstandig was en haar liever hier wilden houden. Maar als de familie dat graag wil, dan houdt het op. Maar Yentl had een idee om een paar nachten voor deze mevrouw te betalen zodat we haar in ieder geval konden laten aansterken en haar wondzorg konden blijven doen. Dus dit heb ik aangeboden en de familie was erg blij. Ze heeft geen indicatie meer voor de IC dus is overgeplaatst naar een privé kamer op de vrouwenafdeling. Hier ga ik de komende week vaak langs om te kijken hoe het gaat. Ook was er een meisje van 17 opgenomen die ’s nachts was opgenomen buiten bewustzijn met het verhaal dat ze verkracht was door een aantal mannen. Bij deze opname werden meerdere testen gedaan en zodra ze weer aangesterkt was, kon ze weer naar huis. Ze hebben onder andere een HIV test gedaan, zwangerschapstest en een soa test. Gelukkig was alles negatief en is ze na een gesprek met de verpleging naar huis gegaan met haar moeder. Na mijn werk ben ik meegegaan naar de markt, wat het was weer maandag! Ik heb samen met de familie uit het huis, eten gekocht voor de hele week! En mijn ogen uitgekeken op een leuke markt. Paul en Hezekiya, 2 jongens die hier ook wonen, hebben bij Tanzaniaanse nootjes laten proeven en een soort sugarcane. Super lekker!
Op dinsdag ben ik de dag weer begonnen op ICU, maar er waren geen patiënten meer. Dus ik ben na het uitzoeken wat alle apparatuur op de afdeling was met mijn collega, naar de OK gegaan. Waar ik meerdere operaties heb mogen meemaken. Onder andere een sterilisatie van een vrouw, die er zelf voor heeft gekozen, na 7 kinderen. Wat ik bijzonder vind, want dit zie je niet zo vaak. Ze had haar eileiders laten verwijderen en ik vond dit een heftige keuze om te voorkomen dat je meer kinderen krijgt. Want er zijn andere opties, maar ik vond het ook wel begrijpelijk. Na deze operatie was het tijd voor een operatie van een meisje van 17 die een open buik wond had nadat het was gaan ontsteken. Tijdens de operatie werd er gezocht naar pus en werd de hele buik schoongemaakt. Er werd veel pus weggezogen en de darmen werden er allemaal uitgehaald. Het was erg bijzonder en gek om te zien. Na het schoonmaken hebben ze haar weer dichtgemaakt en hebben ze een klein stukje open gelaten om eventueel een drain aan te brengen als het nog nodig is. We stonden met z’n allen te kijken, dus daarna was het tijd voor een teabreak. We kregen een mandazi (soort oliebol) en een chapati (soort pannekoek) en we waren weer ready to go. Want er kwam nog een vrouw van 21 met een peritonitis. Dit is een ontsteking van het buikvlies en dat is erg gevaarlijk. Deze vrouw is een paar dagen geleden bevallen van een baby en kwam daarna terug met pijn in haar buik. Het bleek een peritonitis te zijn en deze mevrouw was heel erg ziek. Ze leek wel zwanger, zoveel pus zat er in haar buik.. Dus het was enorm heftig want haar organen kunnen dan ook gaan ontsteken. Er werd bij haar eerst een klein sneetje in haar buik gemaakt om het eerst uit te zuigen, want anders zou het eruit spuiten. Wat ik een beetje had verwacht. Maar de artsen deden het goed en zogen eerst het grootste gedeelte eruit. Er kwam wel 3 liter pus uit de buik van deze vrouw, echt niet normaal veel! Dus opnieuw werden de ingewanden eruit gehaald en allemaal schoon gespoeld. Doordat we 2 buikoperaties hadden, wist ik eindelijk waar ik naar stond te kijken. De operatie is goed verlopen en daarna ging ze door naar de intensive care. Daar heb ik geholpen met het geven van zuurstof, het uitzuigen van haar mond-keelholte en heb ik een infuus geprikt bij deze mevrouw. Fijn om mij nuttig te kunnen maken, met name als het aankomt op handelingen. De vrouw begon wat wakker te worden van haar narcose en had wel erg veel pijn. Het was naar om te zien, maar ik ben wel blij dat het goed is gegaan. Want gisteren zat ze op het randje van de dood. Rond 5 uur was ik moe en viel ik bijna om van de trek, dus ben ik naar huis gegaan. Vandaag zal ik nog een keer terug, want op het moment ben ik al een tijdje mijn blog aan het typen. Dus ik zal kijken hoe het gaat en de wondzorg van de vorige patiënte even oppakken. Want dat is waarschijnlijk nog niet gedaan.
Gister heb ik de dag wel afgesloten met een prachtige zonsondergang op een berg in Shirati, waar je heel Shirati kan zien en een groot deel van het meer. Met een hele groep mensen: Camilla, Christine, Marcel, Roos, Chloé, Emma, Yentl, Paul, Frank, Hezekiya en Matiku. Dus het was erg gezellig en dus ook nog reden voor een biertje. Daarna ben ik naar huis gegaan om in het donker te eten, want de stroom was weer eens uitgevallen. En ben ik weer bang gemaakt door 4 kakkerlakken in de badkamer!!! Gadverdamme! Wat vind ik die beesten vies zeg, nergens bang voor, behalve die fuckers haha. Nou dit was hem dan weer, ik ga straks nog even naar het ziekenhuis en ik moet nog wat opdrachten maken vandaag! Bedankt voor het lezen en tot snel! Want ik ga nu niet weer zo lang wachten met schrijven.
Tutaonana Badai! (tot later!)
Reacties
|
Oma |
|
Suus |
|
Tesse |
|
Caroline |
|
Cees roelofsen |
|
Petra |
|
Cis |
|
Binne Jansma |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact