Alweer 2 weken in Tanzania
Geplaatst op 24 maart 2019 om 17:39 uur
Blog Tano
Lieve lezers,
Het was weer tijd voor een stukje, want er gebeurd hier zoveel in een week dat ik vaker moet schrijven. Want ik was gebleven bij de woensdag van deze week. Dus het is tijd om verder te gaan bij donderdag. Het is morgen alweer tijd voor een nieuwe week, dan zijn we alweer 2 weken in Tanzania. Time flies when you are having fun!
Omdat we werden aangesproken op het feit dat we de dag ervoor niet bij het morning report waren, moesten we op donderdag weer braaf naar de overdracht. Ook al kunnen we er niks van verstaan.. Dus onze dag begon voor iets meer dan een uur in de kapel waar de overdracht is. Daarna was het weer tijd om naar de afdeling te gaan. We begonnen onze dag weer met het wegen van de prematuur baby’s. 1 van de baby’s schommelde qua gewicht de hele tijd tussen 900 gram en 1000 gram. Bij de andere baby zagen we wel degelijk verbetering. Die baby was ook meer weken toen het geboren werd. De moeder zag er daarentegen niet goed uit. Ze was erg dun en hield daarnaast erg veel vocht vast in haar benen. Deze vrouw was opnieuw opgenomen omdat ze een ontsteking had in haar buikvlies nadat ze een keizersnede had gekregen. De wond is zo groot, dat haar hele organen bloot liggen aan het oppervlak. Dus die moet 2 keer per dag verzorgt worden door een dokter en een verpleegkundige. Dit gebeurd niet altijd waardoor ze langer moet blijven. Ik hoop dat we vanaf volgende week bezig kunnen met de wondzorg.
Verder op deze dag kreeg het ziekenhuis een belletje dat er een vrouw was die 10 kilometer verderop woonde en die weeën had, maar dat het voor haar niet mogelijk was om bij het ziekenhuis te komen. Want in haar dorp waren bijna geen piki-piki’s, dat zijn brommers. Dus toen zijn de verloskundigen met de ambulance haar op gaan halen vanuit het dorp. Maar toen ze aankwamen in haar dorp, as ze net weg met een piki-piki die ze uiteindelijk had gevonden. Toen ze op de kraamafdeling kwam, hebben we de controles bij haar gedaan. Na het vaginaal onderzoek bleek dat er al een handje van het kindje uitkwam. En omdat het niet duidelijk was hoeveel weken ze zwanger was, in ieder geval boven de 25 weken, is er besloten om een keizersnede te doen. Opnieuw was het een jonge meid, een jaar of 20. De keizersnede werd snel voorbereid en toen de verloskundigen weer terug waren, gingen we van start. De verloskundigen gaven aan dat dit niet de meest goede uitkomst kon hebben. Ze wisten namelijk niet precies hoeveel weken ze zwanger was en daarom was er een grote kans dat het kindje het niet zou redden. De keizersnede verliep soepel en er kwam een aardig groot baby’tje te wereld. En omdat zijn handje al zo ver was, was het spannend of hij het zou redden. In het geval van deze keizersnede moest het kindje ook nogmaals gereanimeerd worden. Ook stond het zuurstof apparaat klaar omdat het kindje nog niet zelfstandig kon ademhalen doordat hij te vroeg was geboren. Dan zijn de longen nog niet goed ontwikkeld en is het van levensbelang dat ze zuurstof krijgen. Na de reanimatie ademde het kindje weer en nadat het kindje een kwartier zuurstof had gekregen, vroegen de verloskundigen of ze het kindje mee mochten nemen naar de afdeling. Zodat ze daar verder konden met het verzorgen van de baby. Ze kregen toestemming van de arts en wij bleven kijken naar het hechten van de baarmoeder en de buik van de vrouw. De dokter doet het boven verwachting hygiënisch. Op de een of andere manier had ik het minder hygiënisch verwacht. Wel moest ik weer even wennen aan de manier hoe de buik open werd gemaakt. Want ik heb na een aantal keizersneden geleerd dat je beter de huid open kan scheuren dan het open snijden. Als het scheurt, gaat het natuurlijk en heelt het sneller. Dus ik kijk er niet meer van op dat er 2 mensen aan het scheur in een buik aan het trekken zijn.
Nadat het kindje gezond op de wereld is gekomen en een gezonde moeder uit de keizersnede is gekomen, was het tijd om voor het baby’tje te zorgen. Die moest namelijk een infuus voor een antibiotica kuur. Want baby’s die te vroeg worden geboren krijgen in Nederland een medicijn om hun longblaasjes te openen. Maar dit is te duur om te geven hier. Daarom wilden de verloskundigen startten met antibiotica intraveneus. Hiervoor was het van belang dat de baby een infuus kreeg, maar een baby is een partijtje moeilijk te prikken.. Dit duurde een eeuwigheid! Gelukkig was het uiteindelijk gelukt. De baby kreeg ook een sonde, om zo straks voeding binnen te kunnen krijgen. Want de zuigreflex was nog niet helemaal ontwikkeld. Nadat dit allemaal was gedaan en de moeder nog niet terug was van de OK, was het van belang dat we gingen kangaroeën bij de baby. Dus wij mochten een tijdje rondlopen met een pasgeboren baby in onze handen. Dit was erg bijzonder. Sowieso blijven die bevallingen enorm bijzonder. Zo gek dat je een levend wezen op deze wereld ziet komen. Ik merk dat ik het zo tof en bijzonder vind dat ik bijna aan mijn functie verpleegkundige ga twijfelen. Verloskunde lijkt me namelijk ook wel wat voor mij. De verloskundigen waarmee we werkten, uit Zwitserland, hebben ook allebei eerst een aantal jaar als verpleegkundige gewerkt voordat ze verloskunde gingen doen. Dus dat kan altijd nog ???? Tijdens die geboortes ben ik ook elke keer verbaasd over de placenta’s, want dat zijn wel zulke mooie dingen. Ik kan me elke keer niet voorstellen dat een menselijk lichaam dat uit zichzelf aanmaakt en dat je er een nieuw mens van kan voeden. Echt heel mooi!
Na het werk op de afdeling zijn we nog even bij een collega langs geweest van de röntgenafdeling. Deze man was al aardig op leeftijd en wilde maandag ons al zijn afdeling laten zien. Dus het was hoog tijd om bij hem langs te gaan. Toen we bij hem kwamen was hij druk bezig met het maken van foto’s van een patiënt. Hij vertelde dat hij 50 jaar in het ziekenhuis werkte en dat hij al 73 is!! Maar ze hadden nog iemand nodig en hij had niet zoveel te doen, dus hij wilde graag weer aan het werk. Hij vertelde ons ook dat het eerst allemaal nog niet digitaal ging, dus dat hij wel even moest wennen. Maar dat hij het nu al zo’n 3 jaar in de smiezen heeft. Het was erg leuk om onze dag bij deze man af te sluiten. Dus daarna gingen we naar huis om te lunchen, wat vaak rond 2 of 3 is, en om daarna de after diner dip met een middagdutje uit te slapen.
Op vrijdag was het alweer de laatste dag van deze werkweek! We vonden het allemaal wel fijn dat het bijna weekend is, omdat het wel een week was met veel indrukken. Vandaag begonnen we de dag met een kerkdienst die 1,5 uur duurde. Het was helaas weer allemaal in het Swahili. Er werd een paar keer een gebed gedaan. Ook is er een collega bedankt voor zijn inzet omdat hij met pensioen ging. Aan het einde van de kerkdienst kwamen er nog 2 Canadezen vertellen over hun project de afgelopen 6 weken. Ze waren allebei gepensioneerd en een jaar of 70. Ze hebben ervoor gezorgd dat er drinkbaar water is door verschillende tanks aan te leggen. Dat is heel bijzonder hier in Shirati. Want bijna geen enkel huis heeft water uit te kraan, laat staan drinkbaar water. Ze hebben dit opgelost met verschillende filters, daarnaast hebben zij ook gezorgd voor een intensive care en verbeteringen op andere afdelingen. Met andere woorden, deze mensen hebben enorm goed werk verricht. Dus nu mogen wij in onze maanden water uit de kraan gaan proberen in het ziekenhuis.
Nadat de kerkdienst was afgelopen, gingen we weer aan het werk. We begonnen de dag opnieuw met een rondje bij de prematuur baby’s. Ook moesten alle afvalbakken nog geleegd worden, zoals elke dag. Dus dit hebben Emma en ik samen al de hele week gedaan. Ze hebben verschillende prullenbakken met geïnfecteerd afval, hoog geïnfecteerd afval en normaal afval. Leuk dat ze het doen, maar het wordt niet zo efficiënt gebruikt. En al het afval wordt naar een oven gebracht, waar een man de hele dag het afval aan het verbranden is… Ik ben blij voor hem dat hij dit vlakbij het ziekenhuis doet, want de kans dat hij een longprobleem oploopt is enorm groot.
Omdat het op de afdeling niet heel erg druk was, zijn we vandaag onze schema’s rond gaan brengen op de afdeling. Daarnaast dachten we, we gaan gewoon kijken of we vandaag op de OK mee kunnen kijken. Zo gezegd, zo gedaan! We hadden namelijk gehoord dat er een orthopedisch chirurg uit Mwanza en uit Amerika waren om verschillende operaties uit te voeren. Deze operaties worden 1 keer in de zoveel tijd om geroepen in het dorp en dan kunnen verschillende mensen zich hiervoor aanmelden. Want het is niet standaard dat er orthopedische operaties worden gedaan in dit ziekenhuis. De chirurg uit Mwanza was hier 1 keer in de zoveel maanden, maar de chirurg uit Amerika was hier voor het eerst. Dus er werden rond de 40 operaties gedaan afgelopen week. De Amerikaanse chirurg vertelde ons dat ze dit via het ziekenhuis doen waar hij werkzaam is en dat het op vrijwillige basis is. Daarnaast was hij zelf ook verbaasd over de casussen die hij hier behandeld. Ze zijn namelijk erg complex en vergevorderd. Vaak waren het onbehandelde botbreuken die zijn gaan ontsteken, hele heftige o-benen of vergroeiingen. Hij had ze ook nog nooit zo erg gezien. Dus de eerste operatie die wij bijwoonden was al bijna klaar. Het was een jongetje met o-benen die recht werden gezet door middel van het verwijderen van een stuk bot in de onderbenen en daarna gips. Nadat we klaar waren daarmee, hadden we even gekletst met de verschillende chirurgen. Het was hun laatste dag en ze hadden nog 3 operaties te gaan. Onder andere een amputatie van een onderbeen bij een jongetje van 7 jaar. En aan de overkant zou een meisje met een vergroeid been geopereerd worden. Emma wilde graag de amputatie meemaken, die er echt naar uit zag. Het jongetje had al 2 jaar zijn onderbeen gebroken gehad en dit was helemaal verkeerd gaan groeien doordat het niet gegipst was. Nu waren er veel botsplinters in zijn huid gaan zitten die flink gingen ontsteken en dat was niet smakelijk om te zien. De arts zei dat dit sowieso niet had hoeven gebeuren in een Westers land. Want een amputatie bij een jongetje van 7 is wel erg heftig.
Toen Emma daarbij ging kijken, vroeg een collega van het team van de chirurg of ik wilde assisteren. Ik gaf aan dat ik dat nog nooit had gedaan en dat ik alleen maar een verpleegkundige ben. Dit maakte helemaal niks uit en ik werd begeleid met het steriel staan. Ik moest goed mijn handen wassen, haarnetje, mondkapje en een heel schort aan. 2 paar steriele handschoenen werden aangetrokken en ik was er klaar voor om de chirurg te assisteren. Ik zweette me dood en was ongelooflijk zenuwachtig. Want ik had nog nooit helemaal geassisteerd, dus ik was blij dat er ook een andere operatie assistent bij was. Tijdens de operatie werden er 2 sneden gemaakt in het been. 1 onder de knie bij de fibula en 1 snee bij de tibia. Hij sneed de huid open met een brander en ik heb nog nooit zoiets ranzigs geroken. Gadsie, wat ruikt dat naar. De chirurg noemde het zelf een BBQ smell. Daarna zaagde hij de tibia door, want anders was het niet mogelijk om het been te veranderen van positie. Daarna ging hij de fibula doorzagen, dit is het scheenbeen, die is iets dikker dus het duurde best wel lang om deze doorgezaagd te krijgen. Hij gebruikte ook nog een beitel en een hamer om er een stukje uit te halen. Het klinkt zo net als een horrorfilm, maar het viel echt wel mee als je het mij vraagt. Ik kon het goed handelen en ik vond het super interessant. Nog een reden waardoor ik aan mijn titel ging twijfelen, zou ik dan niet toch operatie assistent willen worden? Haha, net als verloskunde is dit altijd nog mogelijk. Ik moet wel zeggen dat ik orthopedische operaties tot nu toe het naarst vind, met name door het geluid van het doorzagen van bot. Maar nu ik er voor de tweede keer stond, ging het al een stuk beter. Ik moest met een soort klem de huid naar de buitenkant trekken, mijn tweede taak was het omhoog wippen van het bot. Nadat er een stukje verwijderd was uit het bot, was het tijd om het been te re positioneren. En dit was heel gek om te zien, het leek net of het been niet goed vastzat aan haar lichaam. Het meisje had ook een ruggenprik gehad, dus ze kon sowieso haar hele onderlichaam niet bewegen, maar toch bewogen haar tenen soms als de chirurg haar zenuwen aanraakte tijdens de operatie. Nadat het been weer recht stond, ging de chirurg de wonden hechten en het been gipsen. Hier mocht ik nog bij ondersteunen door het been vast te houden.
Het bijzonderste aan de operatie vond ik nog wel de humor van de chirurg. Hij kon goed Engels en hij was veel aan het vertellen over zijn ervaringen die hij had ondervonden toen hij in Nederland was. Ook vroeg hij of we ook veel Bangi rookten omdat we Nederlanders waren. Dit is Swahili voor wiet. Hij vertelde namelijk dat hij dat zelf gister nog had gedaan met zijn team. En eerst dacht ik, hij maakt een grapje. Tot de operatie assistent zei, jaa het was heel leuk en ik had het nog nooit gedaan, het was echt lachen. Ik was zooooo verbaasd! Een arts zegt tijdens het opereren van een patiënt die nog bij bewustzijn is dat hij gister wiet heeft zitten roken! Als dat in Nederland was gebeurd had ik gezegd dat hij wel mocht stoppen met opereren. Maar waarschijnlijk kon dit meisje van 14 die geopereerd werd nog niet zo goed Engels. Maar goed ook, want dit kon echt niet. Ook was hij veel aan het grappen over dat de dames in de red light district een beetje te duur voor hem waren maar dat hij wel graag chocolate baby’s wilde. Hij bedoelde het meeste gelukkig als een grapje, die hij toevallig zelf ook erg grappig vond! Dus we hebben veel gelachen aan de operatie tafel. Echt met een chille Afrikaanse vibe. Nadat we klaar waren, hebben we nog even met ze gekletst en zat onze dag er al weer op! Super toffe ervaring om geassisteerd te hebben bij een operatie! Ik hoop dat ik dit nogmaals mag doen. Want ik Nederland zou ik niet zo snel weer een kans zoals dit krijgen. Het is in Nederland al bijzonder als je mag kijken, laat staan assisteren! Wij zijn dus goed het weekend begonnen! Veel toffe operaties gezien, 3 jongetjes op de wereld zien komen en gezorgd voor prematuur baby’s. Ik zeg dat dit een geslaagde week was! En het weekend moest nog beginnen.
Toen ik thuiskwam stond de kapster ook al klaar om mijn haar te doen. Want ik had aangegeven dat ik wel mijn haar wilde vlechten met extensions. En dat werd zo voor mij gefixt, de extensions werden gehaald en we konden van start. Ik heb 3,5 uur gezeten, maar ik ben zeeeeer tevree met het resultaat. Het is een stuk minder warm met mijn haar op deze manier, ook hoef ik het minder te wassen ???? Opnieuw een win-win situatie! Met dat haar kon ik meteen gaan shinen vanavond, want die avond was het tijd voor een biertje in de bar in Shirati. We werden gebracht door Grace, het nichtje van de huurbaas. Erg leuk mens is dat! We zaten met z’n 6en in de auto richting de bar. Het was buiten en er waren veel vrienden van de huurbaas. Er werd met name gin-tonic gedronken, en dat vind ik zeker niet erg! Heerlijk! Een hele fles gin kon je kopen met een aantal flesjes tonic. Een fles gin was gelukkig maar €5,30 ongeveer, daar bovenop hadden we flesjes tonic van €0,38. Dus tel uit je winst! Het was een goedkoop avondje! Er stond een pooltafel en een paar plastic stoelen en tafels waar we met z’n allen aan zaten. Iemand uit de groep ging over de muziek, dus op een gegeven moment werd er gedanst! Echt super leuk. Een meisje dat er werkte kwam uit Uganda, dus ik had een paar goede hitjes uit Uganda aangevraagd. Waar we even lekker de billen op hebben geschud! ???? Sommige mensen waren al snel lekker teut, dus geslaagd was de avond zeker!
De volgende dag voelden we ons allemaal iets minder gelukkig haha.. We waren erg sloom en hebben echt helemaal niks gedaan. Ik ben met een hammamdoek onder een boom gaan liggen in de schaduw. Want buiten waait het lekker en het is veel beter dan binnen. Toen nog lekker met Jonas gebeld, om wat uitleg te geven over mijn prachtige rode Tomos uit Nederland. Want die gaat hij nu gebruiken, anders staat ie 3 maanden stil. Verder hebben we deze dag nog spelletjes gespeeld en aan het einde van de dag was het tijd om richting Tarime te gaan. Toen was pas de echte uitgaansavond. We hadden geplant om met een busje richting Tarime te gaan, dit is een grotere stad ongeveer een uurtje bij ons vandaan. Hier zijn we met een stuk of 8 man heen gegaan. Waar zij ons het nachtleven gingen laten zien. Ook was het de bedoeling dat we daar bleven slapen. We gingen heel lokaal eten bij een tentje met plastic stoeltjes en een fornuis van kolen. Dan weet je altijd dat je goed gaat eten! Dus het werd gebakken banaan en gefrituurd varkensvlees en gebakken varkensvlees met een heeeeerlijk sausje. Echt heel lekker. Daarna gingen we in de eerste bar een drankje doen en we hadden kaarten meegenomen om Tanzaniaans te pesten. Na een pilsje of 2 gingen we door naar ‘de club’. Hier moesten we geld betalen om binnen te kopen, dus de meeste mensen die daar komen zijn wel aardig welvarend voor hier. Het was in het begin mega rustig en er werd veel rap gedraaid. Later werd de dansvloer een stuk drukker en veranderde de muziek in Afrikaanse muziek waar enorm goed op gedanst werd. We werden omringt door mensen met heeeeele goede moves! Er werd veel met billen geschud en voor elk liedje was er bijna een nieuwe dansmove! We hadden genoeg bekijks met onze blanke huidjes. Gelukkig hadden we veel mensen om ons heen die we kenden, voelde wel veilig. Ook hield Grace ons goed in de gaten en vroeg vaak of we het naar onze zin hadden. Het was super lief en we hebben een heerlijke avond gehad. Veel gedanst met veel verschillende mensen. Het maakt hier ook echt niet uit hoe je danst, als je maar danst. Maar als je een Afrikaan bent zonder ritmegevoel ben je hier bijna gehandicapt. Want iedereen kan hier dansen en danst ook! Zo leuk! Enorm genoten, toen we buiten waren hadden we toch besloten om weer terug te gaan met het busje. Want het is toch prettiger om in je eigen bed te slapen. Dus rond 10 over 6 vanochtend ben ik thuisgekomen, met ondertussen een hele mooie paars/roze lucht omdat de zon al opkwam.
Daarna heerlijk geslapen en ik ben vandaag weer op hetzelfde plekje op mijn hammamdoek gaan liggen in de schaduw. Daar heb ik lekker een docu gekeken en met mijn lieve vriendinnetje Lien gebeld over hoe ik het hier heb. Ook ben ik alweer een paar uurtjes aan het typen aan dit enorme verhaal. Dus ik hoop dat jullie weer een beetje kunnen genieten van mijn verhaal. Daarnaast hoop ik jullie deze week weer te kunnen informeren over mijn week. Ik begin morgen op de kinderafdeling en we hebben deze week een aantal outreaches op de planning staan! Dus weer allemaal leuke dingen om over te schrijven!
Kwaheri(bye) lieve mensen!
Reacties
|
Tesse |
|
Binne |
|
Petra |
|
Cees roelofsen |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact