Eerste stage week
Geplaatst
op 20 maart 2019 om 20:11 uur
Blog Nne
Habari lieve lezers,
Dat betekent hoe gaat het? Met mij gaat het hier erg goed. Het is alweer woensdag, dus het is hoog nodig om jullie te informeren over het begin van onze stage. Het waren aardig drukke dagen waardoor het er maar niet van kwam. En vaak na stage waren we moe en geen zin om nog iets te doen. Maar nu heb ik zo’n leuke dag gehad in het ziekenhuis dat ik dit graag met jullie wilde delen! Als aanvulling op mijn vorige blog ben ik geëindigd bij de eerste indrukken van Shirati en ons huis hier. Nu wil ik over het weekend zeggen dat we heel veel hebben gechillt. Als in, echt heel veel. Ik ben gewend om heel erg veel te doen, dus dit was voor mij wel even schakelen. Ik moest relaxen en daar had ik echt moeite mee. Dus ik heb gelezen, geschreven, veel spelletjes gespeeld en heel erg veel gekletst. Ik vond het heerlijk om niks te doen, maar daarnaast verveelde ik me wel heel erg. Dus tot rust kan ik hier zeker wel komen. Nadat we dus veel gechillt hebben en genoten van de lifestyle hier, gingen we met z’n allen eten. De BBQ was aangezet en er werd heerlijk vlees gebraden. We aten met de familie en alle muzungu’s in huis. Er was een hele grote maaltijd gekookt met van alles en nog wat. Dit was voor ons gemaakt als welkom diner. We kregen koude biertjes en erg lekker eten. Van gebraden vis, tot baba ganoush, tot patat en nasi. Het was een feestje! Dus daarom gingen we ‘s avonds onder het genot van een biertje nog spelletjes spelen met z’n allen. Onze witte uniformen van het Antonius ziekenhuis uit Sneek lagen deze week klaar om aangetrokken te worden. Deze had Yentl weten te regelen vanuit haar oude stage. Dit zijn pakken die niet meer gebruikt warden, dat was soms ook te merken. Vooral als je er ‘s ochtends achter komt dat er een gat bij je kruis zit, maar dat het te warm is om je weer te verkleden. Het boeit mij niet zoveel en je ziet het toch niet. Wel heb ik even mijn jasje gewisseld omdat mijn spullen uit mijn zak vielen, die ook kapot was. Dus we gaan ook lekker de uniformen achterlaten als we weggaan, die geven we weer aan personeel. Scheelt weer ruimte in de koffer, kunnen we weer allemaal leuke souvenirs meenemen en mooie kleding laten maken :) En de mensen hier kunnen het zeker wel gebruiken, scheelt hun ook weer geld. Het is dus eigenlijk een win-win situatie!Dus maandag was het zover, onze eerste dag in het ziekenhuis. We hadden gehoord van Christine, de arts in opleiding die bij ons in huis zit, dat om 8:00 de morning report begon. En omdat het onze eerste week was, zaten we kwart voor 8 al klaar. Roos was ook mee, dus in totaal waren met z’n zessen. Christine is hier al 3 weken dus die kon ons afgelopen maandag een rondleiding geven. We begonnen in een kapel in het ziekenhuis, waar al het personeel bij elkaar kwam om de nachtoverdracht te horen van alle afdelingen. Hier waren dokters, verpleegkundigen, verloskundigen, anesthesiologen, röntgen personeel en het hele secretariaat aanwezig. Met name omdat het weekend was geweest. Rond kwart over acht zat het hele kapelletje vol, terwijl we voor 8 uur al van start gingen met de overdracht. Per afdeling droegen ze over in het Engels, maar als het te gedetailleerd moest, ging het personeel over in het Swahili. Waardoor het voor ons onmogelijk was om het nog te volgen. Ook moest ik weer even wennen aan het Engels dat ze spreken, want het is weer even schakelen als je gewend ben aan het verstaanbare Engels van Nederlanders. Er waren in totaal 5 afdelingen die kwamen overdragen. Het was mogelijk voor de verschillende disciplines om vragen te stellen. Hierdoor kwamen er ook felle discussies. Bijvoorbeeld dat een verpleegkundige iemand naar huis had gestuurd die eigenlijk opgenomen had moeten worden onder toezicht van een arts. De discussie duurde best wel lang en was dus in Swahili. Dus het begin konden we volgen in het Engels, maar toen de discussie te verhit werd, ging het over in het Swahili. Toen er bijna 3 kwartier waren verstreken, was het tijd voor een voorstelronde voor de muzungu collega’s. We moesten ons stuk voor stuk voorstellen zodat iedereen wist wie we waren. Na de morning report was het tijd om langs de administratie te gaan. Want elke stagiaire moet een business visum hebben. Dus we gingen naar een hele vrolijke finance administrator die ons met de auto naar de bank reed om het geld te pinnen voor het visum. Want deze moest in dollars worden betaald.. Gelukkig was het zo gefixt. Ik had ongelooflijk veel flappen in mijn portemonnee. Want het is alleen mogelijk om een bedrag van 400.000 shilling uit het apparaat te halen. Deze wordt gegeven in briefjes van 10.000, dat is €3,80 per briefje. Als je dan 180 euro moet geven aan het ziekenhuis, heb je nogal veel flappen. Dus deze zaten we rustig met z’n allen uit te tellen in de bank. En omdat ik ook nog de huur van het huis in 1 keer aan de huurbaas wilde betalen had ik daar ook alvast voor gepind. Dat is 1,4 miljoen shilling per maand, dus 2,8 miljoen in totaal. Moet je eens voorstellen hoeveel briefjes van 10.000 dat waren.. Ik voelde mij zo ontzettend rijk op dat moment! Voelt er goed, maar dat geld stinkt wel. Ik snap nu eindelijk waar het gezegde stinkend rijk vandaan kom haha. Wel fijn dat ik alles alvast heb betaald, weet ik wat ik overhoud elke maand voor andere leuke dingen :)
Na het regelen van ons visum kregen we een rondleiding in het ziekenhuis. En wat was dit een groot ziekenhuis in vergelijking met het ziekenhuis in Uganda! Het zag er mooi uit met een grote tuin en veel afdelingen. We zijn rondgeleid op de afdelingen kraam, mannen, vrouwen, kinderen, intensive care, de OK, röntgen afdeling, de huisartsenpost en centra voor outreach. We werden rondgeleid en overal voorgesteld. We hadden bedacht dat het misschien fijn was om een schema te maken voor alle afdelingen zodat ze weten wanneer we mee komen draaien. Iedereen was heel enthousiast om ons te zien en ik had erg veel zin om aan de bak te gaan. Na de rondleiding wilde de vrolijke finance administrator met ons thee drinken. Dus dit hebben we in de kantine gedaan samen met een mandazi (een soort oliebol) en heerlijk vlees dat ie ons aanbood. Omdat we nog geen afspraken hadden gemaakt over waar we stage zouden lopen, zat onze dag er alweer op. Het waren voor die dag ook al genoeg indrukken die we binnen kregen. Dus ’s middags heerlijk een dutje gedaan, daarna lekker gegeten en nog even fijn gebeld met Jonas. We missen elkaar wel een beetje, maar als je af en toe appt en belt is het wel te doen ?! :) Ik heb genoeg leuke dingen te doen hier, dus dat maakt het voor mij een stuk makkelijker. Op dinsdag was het tijd voor een echte dag werken. We hadden besloten dat Emma en ik begonnen op de kraamafdeling, terwijl Chloé en Yentl op de kinderafdeling begonnen. Voor Emma en ik hadden de verloskundigen uit Zwitserland bedacht dat we ons konden focussen op wondzorg en prematuur baby’s. Want als het druk was in een dienst kwamen ze hier niet aan toe. Dus wij begonnen onze dag opnieuw met een morning report, wat voor ons niet heel interessant was want het was weer grotendeels in het Swahili. Wel deden ze een soort scholing voor het personeel over hoe je mensen thuis kan volgen met HIV of tuberculose. Zodat er aan vroeg signalering gewerkt kan worden bij patiënten thuis. Na een uur bij de morning report met een houten kont, want het tijd om te beginnen. We zijn de ochtend gestart met het meten van de premature baby’s. Ze moesten gewogen worden en de vitale functies moesten worden gemeten. De baby’s waren zo klein! Ik was zo bang dat ik hun lichaampje brak als ik ze oppakte. 1 baby was geboren met 28 weken, dus de moeder was veel aan het kangaroeën. Dit betekend dat ze de baby zoveel mogelijk op haar huid moet houden. Dit werkt preventief voor infecties bij premature baby’s. De andere baby was iets groter en ouder dan de andere baby. Ook viel mij op dat de moeders op de afdeling allemaal erg jong waren. De wondzorg van die dag was niet mogelijk doordat de dokters te laat op de afdeling waren. Want er zijn 2 vrouwen die heropgenomen zijn met een ontsteking van hun keizersnede doordat er niet hygiënisch genoeg is geopereerd. Waardoor het buikvlies van de vrouwen is gaan ontsteken. Dit zorgde ervoor dat de vrouwen hun buik helemaal opengelegd moet worden. De wond moet dus samen met een dokter worden bekeken, omdat het veel aandacht vereist doordat de organen open liggen. Dit moet 2 keer daags met een dokter, dus ik hoop dat we dat deze week nog gaan zien. Want zoals jullie weten van mijn blog in Uganda, ben ik wel gewend aan wonden en wondzorg. Ik hou wel van wonden, super interessant en mooi om verbetering te zien. Na onze dienst gingen we naar huis en heb ik opnieuw even geslapen. Ook heb ik de luizenmoeder terug gekeken en het was weer om te gieren. Leuk om onze Nederlandse humor even te horen. Erg van genoten, toevallig ging het ook nog over HIV. Nadat we even hadden gechillt, had ik afgesproken om met Roos (de andere arts in opleiding) naar het Victoria meer te wandelen voor de zonsondergang. Dit was een prachtige wandeling van ongeveer 30 minuten. De mensen uit huis vonden het maar heel erg ver, maar wij hadden wel zin in een wandeling. In het begin waren er heel erg veel schoolkinderen die onze handen vast wilden houden en die met ons wilden kletsen. Ze liepen een heel groot stuk mee, maar vroegen op een gegeven moment of ze ons water mochten of dat we een bal voor hun wilden kopen. Dit vonden wij allebei niet zo fijn, want het is toch naar als ze verwachten dat ‘witte’ mensen altijd iets voor hun hebben. Toen we eenmaal bij het meer waren hebben we genoten van het uitzicht in een baai. Er waren kinderen aan het zwemmen en veel mensen kwamen water halen. Heel veel mooie plaatjes geschoten. Ook veel met Roos gekletst over de reizen die we beide hebben gemaakt. Ze had net een prachtige reis erop zitten in Zuid-Amerika. Dus voor tips in Peru moet ik bij haar zijn, gelukkig heb ik genoeg tijd om die te vragen :)
De andere meiden waren met de brommer naar het meer gegaan en daar liepen we na een tijdje heen. Hier hebben we aan het strandje foto’s gemaakt van een prachtige zonsondergang. We zaten met een aantal Tanzaniaanse kinderen om ons heen. Het was zo gek om te beseffen dat ik in mijn stage in Uganda letterlijk aan de andere kant van dit meer had gezeten. Heel bijzonder. Na de zonsondergang was het tijd om met de brommer terug te gaan. Dus zijn we met 5 meiden op 3 brommers weer terug gereden naar huis. Toen we thuiskwamen heb ik nog even met papa en mama gebeld en toen was de dag alweer voorbij.
Omdat we vandaag hadden besloten om niet naar de morning report te gaan, konden we iets langer slapen. We zijn gelijk naar de afdeling gegaan. Na een tijdje wachten kwamen de verloskundigen weer naar de afdeling. Onder andere Anne-Tina en Dominique, de twee Zwitserse vrouwen die hier ook werkzaam zijn. Anne-Tina is een hele toffe vrouw die vloeiend Swahili spreekt doordat ze hier 7 jaar heeft gewoond. Ze heeft zelf 4 kids en 2 daarvan zijn ook mee tijdens haar 3 maanden werk hier. Doordat ze Swahili spreekt doet zij samen met haar collega alle bevallingen als zij overdag aan het werk zijn. Vandaag waren dat er 2. En ik mocht hierbij zijn!!!! De eerste ging niet zo heel soepel en de baby had een te lage bloeddruk, dus de vrouw moest hals over kop naar de operatie voor een keizersnede. En hier mocht ik ook bij zijn! Het was weer prachtig, maar wel spannend. Want de hartslag van het kindje was al laag.. En natuurlijk gaat alles op het Afrikaanse tempo.. Dus toen de baby uit de buik was moest hij eerst gereanimeerd worden.. Wel spannend, want hij had in het vruchtwater gepoept. Uiteindelijk ging hij ademen en waren we erg opgelucht. De verloskundigen hebben erg goed werk verricht! Heel bijzonder dat ik hier bij mocht zijn. Nadat de bevallende vrouw haar buik weer was gehecht op een goede manier, werden we nog uitgenodigd om te kijken aan de overkant. Waar een jongetje met O benen geopereerd werd. Er was namelijk een arts uit Mwanza voor 2 weken in het ziekenhuis om alle orthopedie operaties uit te voeren. Het jongetje was een jaar of 10 en hij had een ruggenprik, dus was wel bij bewustzijn tijdens de operatie. Ik had zelf nog nooit een orthopedische operatie meegemaakt en was erg benieuwd. Maar zelfs ik had het even lastig bij deze operatie. Want ten eerst werd de huid van het jongetje open gebrand, wat heel erg stonk, en toen ging de dokter de botten doorzagen om ze te veranderen van positie. Een horrorfilm werd bijna werkelijkheid. Wat klinkt dat naar zeg! Ik ben zelf ook een keer geopereerd aan mijn voet en daar werd een beitel met een hamer op gezet, dus dat klonk ook niet al te prettig. Maar dit jongetje werd niks verteld tijdens zijn operatie, hij rook, zag en hoorde alles. Wat zal deze operatie traumatisch zijn voor deze jongen. Wij zijn er halverwege ook uitgelopen, want hij ging het hele been verplaatsen en het zag er best naar uit. Deze dokter gaat er de hele week nog zijn, dus ik wil er sowieso meerdere bij wonen om te ervaren hoe het is. Want in Nederland is het heel moeilijk om een operatie bij te mogen wonen, dus moet ik het er hier maar van nemen. Na de operatie hebben we de baby van de keizersnede verzorgt en nog een bevalling bij mogen wonen! Dit was op de natuurlijke manier, maar bij een meisje van 19.. Er lag zelfs nog een meisje van 15 die al weeën had. Maar de bevalling van het meisje van 19 verliep erg soepel, ze was erg sterk en na de volledige ontsluiting was de baby er binnen 15 minuten uit. Toen mochten wij de baby wegen en gingen de verloskundigen nog bezig met het bevallen van de placenta. En wat is dat ook een mooi ding, echt waar! Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat je lichaam een hoesje ontwikkeld waar een kind in zit en die zorgt voor de voeding en doorbloeding van het kind. Na de bevalling mocht ik de controles bij de moeder doen en zat na het doen van de controles bij de prematuur baby’s, onze dienst erop. Een drukke en mooie dag waar ik veel heb geleerd. Enorm genoten van vandaag! Op dit moment ben ik al 1,5 uur mijn blog aan het schrijven, want er was zoveel te vertellen! Ik hoop dat ik deze week nog meer van zulke dagen ga hebben, want dit is echt fantastisch! Ik ben blij dat ik mij vandaag nuttig heb kunnen maken. Tot de volgende keer lieve lezers!
Reacties
Jannie Hoogenboom
Geplaatst op 22 maart 2019 om 13:00 uur
Wat heb je het mooi beschreven.Als oud verpleegkundige kan Ik het een en ander plaatsen.Ben benieuwd naar het Volgende verhaal.
|
Cis
Geplaatst op 21 maart 2019 om 09:59 uur
Heerlijk om je zo te volgen via deze mail.De kop is eraf en alvele ervaringen rijker.
Het mooie van mijn vak vond ik altijd dat je met alle disciplines in het ziekenhuis te maken had. En juist in een academisch ziekenhuis.
Dagje Ok, trauma's ,werken op de ic,couveuse, interventies etc.
En Ter, Ok went, geloof mij. Hoe vaker je er komt,hoe leuker en interessanter wordt het.
Zo te lezen zit je met een leuke groep muzungu' s en wederom in een prachtig land.
Geniet van alles en dikke kus.
|
Caroline
Geplaatst op 20 maart 2019 om 23:18 uur
Wat een bijzondere dingen maak je in korte tijd in het ziekenhuis mee, zeg. Dat is net wat voor jou en die bevallingen en baby's zijn natuurlijk ook geweldig.
|
Suus
Geplaatst op 20 maart 2019 om 23:12 uur
Aaah, lekkere mandazi! Haha en de luizenmoeder is weer fijn hè! Fijn dat je het naar je zin heb! Kus!
|