From Mwanza to Shirati
Geplaatst op 17 maart 2019 om 10:18 uur
Blog Tatu
Lieve volgers,
Als vervolg op mijn vorige blog ga ik verder bij mijn busrit. Want daar was ik gebleven de laatste keer. Ik heb tijdens de rit nog veel gekletst met mijn maat Yusuph. Een jongen uit Mwanza die studeerde in Dar Es Salaam en hij had bij het Nationaal voetbalteam had gezeten. Het was een welvarende Tanzaniaanse jongen, hij is tijdens de rit benoemd tot mijn maat. De gesprekken met mijn maat gingen over vanalles. Onder andere een gesprek met hem waar ik erg verbaasd over was. Hij is namelijk de eerste Afrikaan die snapte dat ik geen religie had. Hij vertelde dat hij zelf wel in god geloofde maar geen ruzie gehad Volgens hem hij gelooft wel dat er iets is zoals een god, maar hij ging zelf niet naar de kerk. Ik was hier erg verbaast over en vond het leuk om eens iemand te spreken met een open minded view over het geloof in Afrika. Ook snapte hij niet dat mensen die christelijk zijn niet geloven in de evolutie, want hij vond het zelf een erg logische verklaring voor het onstaan deze wereld. Hij vertelde dat de helft van de inwoners van Tanzania moslim is en de andere helft christelijk. Daardoor kan er soms onrust ontstaan tussen de inwoners. Doordat ik gesprekken heb gehad over de Tanzaniaanse cultuur, heb ik meteen mijn huiswerk gedaan voor mijn minor. Want mijn minor gaat over verdieping in cultuur en over cultuurshock. Mijn cultuurshock is over het algemeen niet heel heftig, omdat veel dingen voor mij bekend terrein zijn. Maar toch zijn er altijd nieuwe dingen in een land die je verbazen.
Na 18 uur in de bus te hebben gezeten en onderweg een hapje eten te hebben gehad had, had Yusuph een taxi gefixt en geregeld dat hij mij afzette bij het hotel waar Chloé, Emma en Yentl een hotel hadden. Gelukkig zit er in Afrika altijd iemand achter de receptie bij een hotel, hoe laat het ook is. Maar als je binnenkomt lijkt het alsof er niemand is, maar dan liggen ze vaak te slapen. Ik had afgesproken met de meiden dat ik op hun deur moest kloppen als ik er was, alleen Emma lag zo diep te slapen dat het een kwartier duurde om wakker te krijgen. Toen waren de andere meiden ook al wakker helaas. Ik probeerde het nog zo stil te doen.
Toen ik eindelijk wakker was om 11:45 de volgende dag was het tijd om naar het zwembad te gaan. Even lekker een chill dagje voordat we beginnen met stage op maandag. Emma en Yentl gingen de stad Mwanza verkennen en Chloé en ik naar het zwembad. Het zwembad was gelegen aan het Victoriameer met een prachtig uitzicht. We hebben genoten van de verschillende vogels die om het zwembad heen vlogen. Met een potje Yahtzee, een zonnetje en een hamburger hebben wij onze middag gevuld. Nadat we ons hadden klaargemaakt, gingen we naar de rooftop bar in Mwanza. Emma had alles tot de bodem uitgezocht en we hadden er zin in. Het was boven op een duur hotel middenin het centrum. Op de achtse verdieping kwamen we een ruimte binnen met luide muziek en heel veel tafeltjes. Er werd in de lift al aangekondigd dat er vanavond karaoke zou zijn. Dus na het eten van ons westerse voeds met veel westerse Afrikaan om ons heen, was het tijd om te zingen. Er waren Afrikanen die begonnen met zingen en dat niveau wisselde nogal. Met andere woorden, de meeste zongen erg vals. Maar dat maakt voor hier helemaal niks uit. Ze schamen zich helemaal nergens voor en zingen de longen uit hun lijf. Dus toen dacht ik, dan kan ik ook wel gaan. Er werd eerst even wannabe aangevraagt van de Spice Girls. En op een gegeven moment mocht ik naar voren komen. Het was om te gieren, daar sta je dan met je witte hoofd de Spice Girls te zingen met een uitzicht over Mwanza. Het was errug leuk om te doen. Toen ik eenmaal had afgetrapt gingen we nog meer liedjes zingen. Bijvoorbeeld Leef van Andre Hazes in een leuke polonaise, ik had het gevoel dat de Afrikanen dit niet zo'n succes vonden. Wij hebben hier erg om gelachen. Tijdens deze leuke avond hebben we genoten van goedkope mojito's en lekkere Kilimanjaro biertjes. Als kers op de taart was er nog een Dance Battle tussen verschillende jongens. En dat was een feestje. Want ik was weer even vergeten dat deze mensen heel erg goed kunnen dansen. En niet eentje, maar allemaal! Deze mensen zijn zo los in een hele lichaam, het is bijna niet voor te stellen. Ze dansen verschillende stijlen en het was een feestje om naar te kijken. Daar zijn wij als stijve harken niks bij in Nederland. Ik gun iedereen danslessen van deze mensen, want het is zo mooi om naar te kijken mensen worden er spontaan aantrekkelijker van. Hopelijk heb ik over een paar maanden ook losse heupjes, who knows :)
De avond werd afgesloten met een optreden van een grote, brede jongen die ons van onze stoel blies met I Will Always Love You van Whitney Houston. Wat een strot had deze jongen, echt net The Voice of Tanzania. Daarna durfde ik al helemaal niet meer te zingen, Gelukkig had ik daarvoor nog Africa gezongen van Toto. Want die mocht niet missen op een karaoke avond in het heerlijke land. Na het geklets met alle mensen van die avond kwamen we thuis om 3 uur 's nachts. Dit was nog best laat, omdat we de volgende dag om 10 uur moesten uitchecken.
Zo gezegd zo gedaan, we hebben ontbeten en uitgecheckt. Na wat miscommunicaties met onze huurbaas uit Shirati, heeft de shuttle van ons hotel ons naar een bus gebracht. Daar werden we belaagd door heel veel mensen die ons in een bus wilden hebben. Als je in een auto zit en er staan zoveel mensen om je heen lijkt dat heel heftig, maar als je er eenmaal uit bent valt het reuze mee. Onze koffers werden ingeladen en we haalden alvast wat water voor onderweg. Want de busrit ging nog 5 uur duren.. We hadden een prachtig uitzicht tijdens onze busrit. Dus er zijn veel filmpjes en foto's gemaakt. Ook hebben we veel geslapen. De bus stopte op een punt waar de taxi richting ons huis klaar stond. Dus opnieuw waren onze koffers al in de auto voordat wij er erg in hadden. De rit van daar naar ons huis was spannend want de chauffeur reed als een malle over grindwegen met erg veel stenen. Op de rit ernaartoe hebben we bijna 5 koeien, twee auto's en een aantal mensen aangereden. Gelukkig was het bijna. Dus de dames zaten met samengeknepen billen naast mij terwijl ik in het midden aan het zandhappen was van het op opstuivende zand van de weg. Al met al was het een top rit! :) We werden door de chauffeur naar het huis gereden waar we voor twee en een halve maand gingen verblijven. Het was een prachtig huis met wel 3 badkamers en een stuk of vijf slaapkamers. Hier gaan we verblijven met de familie van de huurbaas genaamd Fred. Samen met twee geneeskunde studenten uit Maastricht die hier een onderzoek doen. Ook zijn zijn er in het dorp nog twee meiden uit Zwitserland die werkzaam zijn in het ziekenhuis. Dus er is bijna meer muzungu personeel dan eigen personeel. Want ook hier worden we weer muzungu genoemd. Een benaming die mij als muziek in de oren klinkt. :)
Toen we aankwamen in het huis waren we allemaal moe en zijn we snel op bed gegaan want we hadden daarvoor ook al al onze koffers uitgepakt in de kasten. Dus rond een uurtje of negen zijn we al naar bed gegaan om bij te komen. Vandaag, uitgeslapen en wel, zijn we het dorp ingegaan om te ontdekken wat er allemaal te doen is. We moesten wasmiddel halen en simkaart kopen en geld pinnen. Geld pinnen was met name voor ons verblijf en voor een ander visum voor het ziekenhuis. Want we zijn het land in gekomen met een toeristenvisum maar omdat ze hier vaak personeel checken, moeten we toch nog een business visum kopen in het ziekenhuis. Want de boete is rond de €800 en het visum €200. Dan is de keuze gemakkelijk gemaakt. De neefjes van de huurbaas hebben ons vandaag rondgeleid in het dorp en we hebben veel gekletst met ze. Het was een graad of 30 terwijl wij het dorp in gingen dus toen we terug kwamen was het tijd om te chillen. En dat ben ik nu al een tijdje aan het doen.
Ondertussen wordt er heeeerlijk gekookt in dit huis, dus over het eten heb ik zeker niet te klagen. Vanmiddag aardappels, groente en heerlijk rundvlees gegeten en hopelijk vanavond weer iets lekkers. Ik hou wel van een verrassing dus ik heb er zin in! Maandag gaan we beginnen in het ziekenhuis dus ik zal jullie dan weer vertellen wat mijn eerste indrukken waren. Ik hoop dat ik veel ga zien en mijn steentje bij kan dragen als verpleegkundige. Maar over het algemeen zit ik daar niet veel over in :)
Tutaonana! (bye)
Tot de volgende keer lieve lezers!
Reacties
|
Tesse |
|
Jannie Hoogenboom |
|
Doke Kolster, oma van Emma |
|
Binne |
|
Petra |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact