Ayo dushi Kòrsou!
Geplaatst op 24 maart 2020 om 20:20 uur
Vele van jullie zijn ondertussen op de hoogte betreft ons situatie hier op Curaçao. Met pijn, verdriet en teleurstelling hebben wij de keuze gemaakt om terug te keren naar Nederland.
Niet omdat we het niet naar ons zin hebben hier, of omdat het niet goed gaat. Maar meer als een voorzorgsmaatregel.
Iedereen weet dat het Corona virus iets groots is daar hoef ik niks over uit te leggen. Hier op Curaçao valt het betreft Corona mee, al zijn er sinds vandaag niet 4 maar 6 mensen positief getest.
Daarnaast zal er na de Corona crisis, om het even zo te noemen, een economische crisis komen. Curaçao is een eiland, afhankelijk van de rest van de wereld. Dus betreft Corona kan het hier nog zo goed onder controle zijn... als de grenzen niet open kunnen en er geen toerisme is heeft dit extreme gevolgen voor dit prachtige eiland. Ook betreft criminaliteit en veiligheid.
Om deze gevolgen voor te zijn en zeker te weten dat we nu nog naar Nederland kunnen hebben we besloten terug te komen en dat al heel snel. Het ziet er naar uit dat wij 1 april het vliegtuig naar Amsterdam pakken. Helaas is dit geen slechte 1 april grap.
Waarom dan zo snel en abrupt? Omdat dit is wat de Nederlandse ambassade adviseert en we nu nog redelijk zeker zijn dat het vliegverkeer twee keer in de week vliegt. Het nieuws en de berichten en regels veranderen iedere dag. We willen voor zijn dat we straks misschien niet meer de mogelijkheid hebben om terug te gaan naar Nederland. Daarom nu zo snel.
Voor ons is dit ook een enorme rollercoaster, alles gaat snel. Het uitschrijven is gebeurd Lennart zijn werk zit er nu echt bijna op. Eigenlijk bizar en besef ik nog niet goed wat er allemaal aan de hand is. Van opgelucht te weten waar ik aan toe ben naar huilen omdat ik het eigenlijk wel lekker had zo...
Tijdelijk terug naar Nederland is ook voorbij gekomen. Maar geen optie. Je mag namelijk als ingezetene van Curacao geen gebruik maken van de vluchten. Dit betekend dat wij ons hebben moeten uitschrijven zodat we geen Antilliaanse identiteitsbewijs meer hebben en dus echt alleen nog maar ons Nederlandse paspoort.
Zie ik het als falen.... ja een beetje wel ook al weet ik dat je hier niks aan kan doen. Bijna 7 maanden is een mooie tijd, maar ik had 12 voor ogen. Naast het kleine gevoel van falen ben ik ook mega trots, en dat gevoel overheerst. Want wat een bewogen, maar vooral mooie maanden hebben we hier gehad.
Is dit de laatste keer op Curaçao? Nee dat hoogstwaarschijnlijk niet. We willen zeker nog eens terug als de mogelijkheid er is, maar dan zal het niet meer zo lange tijd zijn als nu. Dit avontuur stopt per 1 april, langzaam aan pakken we de spullen bij elkaar en ronden we het af.
We vinden het onwijs jammer en we balen er ook van maar dit is onmacht en we moeten ons er helaas bij neerleggen.
We hebben een hoop geleerd en gedaan. Met als hoogte punten, het zwemmen met dolfijnen, abseilen van de hoogste brug, vele duiken mogen maken, werkervaring opgedaan, en vooral veel van en met elkaar mogen leren.
We sluiten het positief af, ondanks dat niet alles even soepel ging hebben we deze maanden grote lessen geleerd die we meenemen voor de rest van ons leven.
Daarnaast kijken we ook naar de mooie dingen die in Nederland op ons te wachten staan. Zo kunnen we eindelijk kennis maken met kleine Kean. Zijn er wat hobby's die weer opgepakt kunnen worden zoals voor Len het motorrijden en werken in de moestuin. Maar vooral hebben we onze lieve familie's weer om ons heen. 1,5 meter is immers een stuk minder dan 7.848,20 km.
Dus mam! Volgende week kijken we Boer zoekt Vrouw gewoon weer samen ;)
Dushi Kòrsou,i danki na e gran momento i ta spera doñonan di aserká bes.
AYO DUSHI KÒRSOU!!
Reacties
|
Danielle Pols-Rietveld |
|
Leny |
|
Leny |
|
Melina |
|
Martijn & Nancy |
|
Marianne |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact