Tweet deze blogpost

De tweede, grotere expeditie in 1595, onder leiding van Jacob van Heemskerck en mij, met onder meer Nay en Van Linschoten. Vanwege het ijs lukte het me niet de Karazee te bereiken, maar wel handelde ik nabij de mond van de Petsjora met de Nenetsen (toen werden ze 'Samojeden' genoemd). ik voerde op het schip “Windhond“ (deze reis was eigenlijk bedoeld als handelsreis) er gingen zeven schepen mee en we vertrokken weer vanaf Texel . Er werden kostbare goederen meegenomen om te handelen, Want het was de bedoeling om te overwinteren en verder te gaan. In het voorjaar heb ik voor deze tocht ervoor gekozen de route door de Karische zee te nemen samen met de zeven schepen. Dat was dus geen goed idee, want in het zuiden van een eiland genaamd Waigatsj kwamen de schepen vast te zitten in het drijfijs, dus werden wij gedwongen om terug te varen en is het dus helaas niet gelukt om te overwinteren. De expeditie leider Cornelisz Nay gaf de opdracht om terug te varen. Zulke reizen kostte best veel geld, omdat het niet meer succesvol was is. De overheid stopte er mee om zulke reizen niet meer voor ons te betalen en daarom gingen wij dus handelen met goederen met de volgende landen namelijk : Noorwegen , Zweden en Finland daar haalden we vooral graan vandaan, maar dat bracht nog lang niet zoveel op als de specerijen en de goud en ook natuurlijk zilver (want dat veel meer waard) die we handelde uit Azië. Die route werd toen gedomineerd door de Spanjaarden met andere woorden het werd soort van bepaald door de Spanjaarden. Dus we moesten zoeken naar een kortere route dan de route die via de Zuidkaap ging en natuurlijk met minder Spanjaarden. Men dacht dat er drie routes naar Azië waren: via Zuidkaap de goeie hoop (Vasco da Gama was een Portugese ontdekkingsreiziger en de leider van de eerste reis van Portugal naar India.) deze was te gevaarlijk, omdat de kaap de goede hoop was van de Portugezen die onder Spaans bevel waren en de Nederlanders aanvielen zodra ze daar in de buurt kwamen. De tweede route is via kaap hoorn om Zuid-Amerika. Deze route was door Magelhaen geprobeerd maar bleek veel te lang te zijn ze kwamen met voedsel tekort, omdat er geen voedselposten waren waar ze het eten aan konden vullen. De derde route was via de Noordkaap. Deze was het meest bekend bij de Nederlanders voor hun handelsbetrekkingen met de landen in het Noorden en ze dachten dat het minder lang en minder gevaarlijk was er waren daar geen Spanjaarden en Portugezen ze dachten ook dat het gezonder was, omdat het in het noorden wat kouder was en het eten dus minder snel zou bederven en dus ook minder snel een voedsel vergiftiging zou oplopen. De derde route zou volgens de geleerde Plancius ook vrij gemakkelijk zijn hij beweerde namelijk dat er op de noordpool een open poolzee zou zijn. Hij had ontdekt dat het op de evenaar net zo warm is als op 23º noorderbreedte en bedacht dat het op de pool dus even warm zou moeten zijn als op 67° westerlengte en het water daar dus niet bevroren zou zijn. Zijn verklaring voor het feit dat het water tussen de kreeftkeerkring en de poolcirkel wel bevroren is, is dat dat water daar aangevoerd is uit de hoge bergen en dat dat zo koud is dat, als het weer rustig stroomt, het meteen bevriest. ik heb veel verteld over mijn tweede reis over de routes de het veiligst waren, maar helaas komt aan alles een einde. Dat was mijn verhaal over mijn tweede reis!!!