Aan alles komt een eind.
Geplaatst op 05 april 2019 om 19:33 uur
Vrijdag 5 april
Onze laatste dag in Nepal. Vandaag storten we ons in de verkeersgekte van Kathmandu. De eerste stop is bij de grootste stupa ter wereld van ongeveer 100 meter doorsnede en een hoogte van 40 meter, Bodnath. Beneden vind je rondom de stupa allerlei winkeltjes en ook veel bedelaars. Soms schrijnend maar je kunt niet iedereen helpen. Wij hebben ons geld aan een man zonder handen gegeven maar zo waren er nog veel meer.
Dan naar de hindoeïstische Pashpatinath tempel gelegen aan de heilige Bagmati rivier. Het eigenlijke tempelcomplex mogen wij niet betreden. Dat is alleen voor hindoes en dan ook nog alleen van Nepalese of Indiase afkomst. Hoezo discriminatie? Langs de rivier vinden we wederom crematieplaatsen. Aan de linkerkant van de brug voor de overledenen uit de hogere kasten en rechts naast de brug voor de lage kaste. Op het moment dat we er aankomen wordt er een lichaam uit een ambulance gedragen om gecremeerd te gaan worden. Het lichaam wordt door de familie naar de rand van de rivier gedragen, gewassen en bestrooid met kleurpoeder en bloemenkettingen gemaakt van Afrikaantjes. Sommigen krijgen een mes mee om daarmee de verbinding tussen aarde en hemel door te knippen. Daarna neemt iedereen afscheid en uiteindelijk wordt het lichaam verbrand. Bij de lagere kaste op de stenen en bij de hogere kaste op een stenen crematieverhoging. Het voelt nederig om getuige te mogen zijn van zoiets persoonlijks hoewel er mensen in de groep zijn die blijkbaar een bunker voor hun hoofd hebben en alleen maar uit zijn op sensatie.
Als we doorlopen komt de geur van verbrand vlees in je neusgaten maar echt stinken doet het eigenlijk ook niet. Het is meer het idee dat het hier niet gaat om een stuk bbq vlees maar om het stoffelijk overschot van iemand. Heel intrigerend en voor mij nog indrukwekkender dan de crematies bij de Ganges rivier.
Na de lunch gaan we lopend op weg naar het Dunbar plein. Hier werden vroeger de koningen gekroond en de weg is 8000 jaar oud. Ook staat hier het koninklijk paleis en komen we vele tempels tegen. De weg erheen voert door supersmalle straatjes mét en zonder geur en waar je maar kunt kijken zijn er winkeltjes. Fijn om toch nog even een mooie shawl voor weinig te scoren. Op het plein staat ook een huis waar een meisje in woont dat gekozen wordt door de maatschappij via een groot feest. Minimaal 2 jaar oud en ze moet daar wonen tot maximaal 12 jaar oud of jonger als ze eerder ongesteld wordt. Dan wordt er opnieuw een meisje gekozen. Zij woont daar met personeel maar zonder familie en krijgt les in allerlei vakken. Ze mag 1 keer per maand naar buiten. De ouders vinden het een grote eer als hun dochtertje uitgekozen wordt. Als ze er weer uitkomt moet ze haar leven buiten het huis weer oppakken met hetgeen ze geleerd heeft. Men geloofd dat ze geestelijk boven alle mensen verheven is. We mogen op de binnenplaats rondkijken en het meisje wat er op dit moment woont is nu 6 jaar oud. Het is een raar gevoel om te weten dat zij misschien we van binnenuit naar de mensen kijkt die op de binnenplaats rondneuzen.
Hoewel we de vrijheid hebben om in de stad te blijven en met een taxi terug te gaan kiezen we ervoor om met de bus mee terug te gaan naar het hotel, samen met een paar anderen. We zijn gesloopt. Na het diner bellen we Jai om nog even beneden een drankje te komen drinken met ons en nog 6 andere groepsleden. Een gezellige afsluiting van een vermoeiende maar bijzondere en leerzame rondreis die begon in Delhi, India, en morgen afgesloten wordt in Kathmand, Nepal.
Reacties
|
Michel |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact