Aan alles komt een eind.
Geplaatst
op 05 april 2019 om 19:33 uur
Vrijdag 5 april
Onze
laatste dag in Nepal. Vandaag storten we ons in de verkeersgekte van Kathmandu.
De eerste stop is bij de grootste stupa ter wereld van ongeveer 100 meter
doorsnede en een hoogte van 40 meter, Bodnath. Beneden vind je rondom de stupa
allerlei winkeltjes en ook veel bedelaars. Soms schrijnend maar je kunt niet
iedereen helpen. Wij hebben ons geld aan een man zonder handen gegeven maar zo
waren er nog veel meer.
Dan
naar de hindoeïstische Pashpatinath tempel gelegen aan de heilige Bagmati
rivier. Het eigenlijke tempelcomplex mogen wij niet betreden. Dat is alleen
voor hindoes en dan ook nog alleen van Nepalese of Indiase afkomst. Hoezo
discriminatie?
Langs
de rivier vinden we wederom crematieplaatsen. Aan de linkerkant van de brug
voor de overledenen uit de hogere kasten en rechts naast de brug voor de lage kaste.
Op het moment dat we er aankomen wordt er een lichaam uit een ambulance gedragen
om gecremeerd te gaan worden. Het lichaam wordt door de familie naar de rand
van de rivier gedragen, gewassen en bestrooid met kleurpoeder en bloemenkettingen
gemaakt van Afrikaantjes. Sommigen krijgen een mes mee om daarmee de verbinding
tussen aarde en hemel door te knippen.
Daarna
neemt iedereen afscheid en uiteindelijk wordt het lichaam verbrand. Bij de
lagere kaste op de stenen en bij de hogere kaste op een stenen
crematieverhoging. Het voelt nederig om getuige te mogen zijn van zoiets persoonlijks
hoewel er mensen in de groep zijn die blijkbaar een bunker voor hun hoofd
hebben en alleen maar uit zijn op sensatie.
Als
we doorlopen komt de geur van verbrand vlees in je neusgaten maar echt stinken
doet het eigenlijk ook niet. Het is meer het idee dat het hier niet gaat om een
stuk bbq vlees maar om het stoffelijk overschot van iemand. Heel intrigerend en
voor mij nog indrukwekkender dan de crematies bij de Ganges rivier.
Na
de lunch gaan we lopend op weg naar het Dunbar plein. Hier werden vroeger de
koningen gekroond en de weg is 8000 jaar oud. Ook staat hier het koninklijk
paleis en komen we vele tempels tegen. De weg erheen voert door supersmalle straatjes
mét en zonder geur en waar je maar kunt kijken zijn er winkeltjes. Fijn om toch
nog even een mooie shawl voor weinig te scoren. Op het plein staat ook een huis
waar een meisje in woont dat gekozen wordt door de maatschappij via een groot
feest. Minimaal 2 jaar oud en ze moet daar wonen tot maximaal 12 jaar oud of jonger
als ze eerder ongesteld wordt. Dan wordt er opnieuw een meisje gekozen. Zij
woont daar met personeel maar zonder familie en krijgt les in allerlei vakken.
Ze mag 1 keer per maand naar buiten. De ouders vinden het een grote eer als hun
dochtertje uitgekozen wordt. Als ze er weer uitkomt moet ze haar leven buiten
het huis weer oppakken met hetgeen ze geleerd heeft. Men geloofd dat ze
geestelijk boven alle mensen verheven is. We mogen op de binnenplaats rondkijken
en het meisje wat er op dit moment woont is nu 6 jaar oud. Het is een raar
gevoel om te weten dat zij misschien we van binnenuit naar de mensen kijkt die op
de binnenplaats rondneuzen.
Hoewel
we de vrijheid hebben om in de stad te blijven en met een taxi terug te gaan
kiezen we ervoor om met de bus mee terug te gaan naar het hotel, samen met een
paar anderen. We zijn gesloopt.
Na
het diner bellen we Jai om nog even beneden een drankje te komen drinken met
ons en nog 6 andere groepsleden. Een gezellige afsluiting van een vermoeiende
maar bijzondere en leerzame rondreis die begon in Delhi, India, en morgen afgesloten
wordt in Kathmand, Nepal.
Reacties
Michel
Geplaatst op 06 april 2019 om 00:59 uur
Hoi,
naar wat ik heb gelezen hebben jullie het prima naar je zin gehad. Weer een ervaring rijker! Zoals de Nepalezen zeggen: "Wie geen tijd heeft is armer dan een bedelaar" dus het is goed dat jullie hier de tijd voor hebben genomen. Ik wens jullie een behouden thuisreis!
|