De laatste weken
Geplaatst op 13 augustus 2021 om 21:58 uur
Ik ben inmiddels weer veilig aangekomen in Nederland, maar was eerder niet toegekomen aan het schrijven van een blog over de laatste ervaringen voor mijn vertrek. Vandaar bij deze nog even een vertelling van wat ik heb gedaan sinds mijn vakantie in Ayrshire eind juli.
In het weekend van 1 augustus stond eindelijk gepland dat ik Ben Lomond zou beklimmen met collega's van mijn stage. De dag daarvoor besloot ik om nog één laatste langere tocht te maken omdat het eigenlijk de enige volle dag was die ik had. Ik vertrok van Glasgow naar Gourock, om van daar met een veerpontje over te steken naar Hunter's Quay, in het gebied Argyll and Bute. Iets verderop ligt namelijk een glen genaamd Puck's Glen, die ik al sinds het begin op mijn lijstje had staan. Ondanks dat het nog steeds niet echt geregend had, was dit mijn laatste kans om echt ergens heen te gaan en dus besloot ik er toch maar heen te rijden.
Het was een mooie glen met een mooie wandeling door de kloof en de bossen, ondanks dat er weinig water was. Er waren nog wel wat kleine watervalletjes te zien en het was niet ontzettend teleurstellend, maar ik denk wel dat dit er in de herfst of in het begin van de lente veel mooier uit zou zien.
Zondag was het dan eindelijk de dag om Ben Lomond te beklimmen. Samen met 4 collega's zouden we naar boven gaan, waarvan er 2 van tevoren al gezegd hadden dat ze waarschijnlijk de top niet zouden halen maar wel voor de gezelligheid zo ver zouden gaan als ze konden. We hebben dan ook geen haast gemaakt en zijn in een zeer rustig tempo geklommen. Het uitzicht is op zich na de eerste tien minuten al prachtig, en het wordt mooier hoe verder je komt, maar het is dus zeker geen teleurstelling ook als je de top niet haalt. Uiteindelijk heb ik de top bereikt met één andere collega, terwijl de andere drie inmiddels hun weg terug naar beneden aan het maken waren. Het was geen makkelijke klim, en in totaal hebben we over de heen- en terugreis zeker zes uur gedaan. Ik kon ook de vijf dagen daarna niet normaal meer lopen van de spierpijn, maar ik ben ontzettend trots dat ik mijn eerste Munro heb beklommen. De afdaling was bijna enger dan de klim, omdat je constant bang bent uit te glijden en te vallen, en het is best zwaar voor je knieën om steeds die klappen op te vangen, maar met trillende benen stonden we uiteindelijk weer voldaan beneden op de parkeerplaats.
De week erna heb ik mijn laatste shifts gehad in de charity shop, waar ik op mijn laatste dag een super grote muffin kreeg voor de lunch en wat kleinigheidjes. Daarna was ik ook nog even op kantoor langs gegaan, waar ze ook heel lief een kleinigheidje voor me hadden geregeld.
Verder had ik mezelf gedwongen om nog één waterval te gaan bekijken terwijl ik wachtte tot ik nog een laatste keer bij Tatum op bezoek kon om de hond gedag te zeggen (maar hij was pas om 17.00 uur klaar met werken), en dus had ik mezelf ondanks de spierpijn richting de Dollar Glen verplaatst. Hier was nog wel redelijk veel water en dit was dan ook echt nog mooi om te zien, ook al deed elke stap pijn en had ik niet super veel tijd. Normaal is daar een rondwandeling die zo'n 90 minuten duurt, maar ik ben gewoon heen en terug gelopen naar de waterval. Er staat ook een kasteel langs de route wat ik had kunnen bezoeken, ware het niet dat het half zes was toen ik daar aankwam en het kasteel om vier uur dicht ging.
Het laatste weekend bestond toen voornamelijk uit inpakken, en zo bereidde ik me voor op de terugreis die op woensdagavond plaats zou vinden. Op dinsdagmiddag zouden Kelly en Joost komen, we zouden alles inladen, mijn sleutels inleveren, en naar een hotel rijden. Nadat we eenmaal in het hotel gegeten hadden, stelde ik voor om toch nog even naar een waterval te rijden omdat iedereen op internet zei dat het maar vijf minuten lopen was vanaf de parkeerplaats, en het was maar 20 minuten met de auto vanaf het hotel. Dit was echt een schitterende afsluiting, want zo zagen we een prachtige waterval met de ondergaande zon op de achtergrond en je kon er super dicht bij komen. Dit was de Loup of Fintry, en hoewel ik deze watervallen origineel gepland had in combinatie met een hillwalk tien minuutjes verderop bij Todholes, was het ook mooi om alleen de waterval te zien.
Op de terugweg besloten we niet over de hoofdweg te gaan, maar om een stuk van de route langs de muur van Hadrianus te rijden. Ik had deze namelijk nog nooit gezien, en het was toch wel leuk om ook dit nog even mee te pakken onderweg terug naar huis. Op de boot was het erg rustig, maar 59 passagiers, en er was weinig te doen. We hebben wat spelletjes gespeeld die we hadden meegenomen en hebben vervolgens maar geprobeerd om te slapen. Wel kun je op de weg van Newcastle naar IJmuiden nog heel lang de Engelse kust zien, en met een verrekijker kun je hier en daar dus nog wel wat leuke dingetjes spotten.
Inmiddels ben ik dus weer thuis en vordert het uitpakken gestaag. Ik denk dat ik nog één of misschien twee samenvattende blogs schrijf, dus jullie zijn nog niet helemaal van me af, maar helaas is mijn avontuur in Schotland voor nu echt voorbij.
Reacties
|
Marianne van Wilgenburg |
|
Bep Rosing-Punt |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact