Week twee: de Britse wegen
Geplaatst op 06 september 2020 om 14:58 uur
Mijn tweede week in quarantaine en dus is er nog niet heel veel spannends gebeurd in mijn leven. Ik heb na enige moeite boodschappen weten te bestellen zodat ik niet naar de supermarkt hoefde (hoewel ik daarvoor een Brits telefoonnummer nodig had en dus alsnog naar de winkel moest voor een telefoon en simkaart...). Maar goed, het leven gaat verder zijn gangetje, ik had mijn eerste online college voor een keuzevak dat ik wilde volgen zodat ik me niet immens verveel hier, en ik kijk uit het raam af en toe eens naar de voetbaltrainingen.
Daarnaast ben ik deze week voor het eerst met de motor weg geweest. Ik wilde geen echte bestemming hebben, en ook niet heel ver weg, maar zonder navigatie doelloos rondrijden zag ik ook niet zo zitten. Daarnaast wilde ik eigenlijk alleen door de stad, en zag ik mezelf alweer per ongeluk ineens de snelweg op rijden. Dus koos ik voor het eerste wat me te binnen schoot: een groot park net ten zuiden van de stad, waar ik vorig jaar al heen was geweest om Schotse Hooglanders te bekijken en Outlander filmlocaties te bezoeken. Snelwegen vermijden aan op de navigatie, en rijden maar!
Het rijden zelf ging me verbazingwekkend veel beter af dan ik verwacht had, waar ik erg blij mee was. Wat me wel opnieuw opviel, is hoe slecht de kwaliteit van de wegen hier is. Denk aan België, maar dan nog erger. Op de fiets was me dit al opgevallen, en ook met Peter in de auto, maar op de motor voelt het ineens een stuk gevaarlijker. Waar ik in Nederland gerust met één hand aan het stuur door de stad rijd, moet ik dat hier niet proberen zonder geheid onderuit te gaan. Er zitten immense gaten in de weg, en er staan nergens lijnen in de stad. Je moet zelf maar inschatten of een weg één of twee rijstroken heeft, en zeker als motor is dat een gek gevoel, omdat je al zo smal bent en niet de hele rijstrook in beslag neemt. Ook de borden zijn onduidelijk en ik zat dan ook enkele keren op de verkeerde baan omdat ik dacht dat ik daarheen moest. Gelukkig geeft mijn Nederlandse kenteken aan andere weggebruikers aan dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben, waardoor ze het hopelijk niet zo erg vinden!
In plaats van borden boven de weg, hebben ze ook veelal met verf op de weg aangegeven welke kant je baan op gaat. In Nederland hebben we dat niet zo veel, het eerste waar me dat te binnenschiet is op het Kleinpolderplein, waar de A20 en de A13 splitsen en er met grote letters A20 dan wel A13 op je rijstrook staat. Hier is dat bijna overal, en je moet dus goed kijken waar je rijdt (en voldoende afstand houden zodat je niet al over de letters heen gereden bent voordat je ze überhaupt kon lezen). Nu zou dit in principe moeten werken, ware het niet dat deze letters net zo vervaagd zijn als de lijnen zelf. Met behulp van de navigatie kan ik gelukkig nog wel inschatten of er ergens West of East staat, omdat ik nu weet welke vormen ik moet ontdekken in deze vervaagde vlekken.
(Ik heb wel direct goede oefening gehad met motorrijden, want een paar dagen later realiseerde ik me pas bij de winkels dat ik mijn mondkapje was vergeten, waardoor ik opnieuw heen en weer moest!)
Verder is er hier nog niet veel bijzonders gebeurd. Tot en met dinsdag ben ik nog in quarantaine, daarna mag ik weer meer doen. Behalve dat Glasgow sinds vorige week weer nieuwe restricties heeft vanwege een sterk stijgend aantal besmettingen, waardoor ik waarschijnlijk alsnog niet super veel zal doen. Maar goed...
Reacties
|
Kelly |
|
Marianne van Wilgenburg |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact