Sneeuw in Jasper
Geplaatst
op 27 september 2019 om 05:56 uur
Het is alweer even geleden dat ik een update heb gegeven over onze reis. We hebben een aantal dagen in een huisje gezeten zonder Wi-Fi of uberhaupt bereik om te smsen of bellen. Op zo'n momenten merk je pas hoe erg we met z'n alle aan die telefoon vastgeplakt zitten. Dus, ik heb maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om even op en top te genieten (zonder telefoon). Ik moet weer even goed nadenken over wat we precies allemaal gedaan hebben in Jasper, want dat ben ik zelf ook een beetje kwijt, maar ik ga jullie weer proberen mee te nemen naar een aantal dagen terug: maandag 23 en dinsdag 24 september.
Afgelopen maandag werden we wakker in Johnston Canyon (het andere huisje in het bos waar we óók geen internet of verbinding hadden). Omdat we de avond van te voren aan het begin van de film in slaap waren gevallen besloten we die deze ochtend nog even af te kijken. Om die reden zaten we pas laat in de auto richting Jasper. De weg naar Jasper duurt circa 3.5 uur, maar ook voor deze rit hadden we besloten om deze over één dag uit te rekken. We zouden vandaag namelijk gaan rijden over de Icefield Parkway. Een van dé mooiste wegen van de hele wereld (hij heeft zijn naam waargemaakt hoor). We hadden dus genoeg te zien deze dag.
Bij Lake Louise stopte we voor een snel ontbijtje. Een koffie to go en een chocolade croissant. Ik vraag me af of die zoetekroam ook echt is wat die Canadese elke ochtend ontbijten? Net zoals die donuts en andere cakejes. Ik kan het me niet voorstellen, maargoed. Onze eerste stop was bij Hector Lake. Van de schoonouders hadden we voor we aan de vakantie begonnen een boek gekregen over West-Canada. Regelmatig hebben we hier hotspots in opgezocht en zo kwamen we ook Hector Lake tegen. Samen met een ander stel (chinezen.. yes, alweer) begonnen we aan de hike naar Hector Lake. De bordjes gaven aan dat het ongeveer 200m lopem zou zijn vanuit de parkeerplaats naar Hector Lake. Dat lopen was trouwens nogal een uitdaging. Het had die nacht geregend en de paden in het bos waren een grote pratsj. We moesten letterlijk over boomstammen, stenen en wortels van de bomen lopen om niet in de modder te eindigen. Voor het meisje van het andere koppel zag het minder rooskleurig uit: zij eindigde dus wel in de modder met beide voeten. Omg! Zelfs haar sokken waren door en door nat en vies. Na een kleine kilometer lopen hadden Niels en ik het donkerbruin vermoeden dat we toch echt weer verdwaald waren. Het Chinese stel was inmiddels al ver voor ons uitgelopen, voor haar maakte het immers toch niet meer uit als ze in de modder stond. Wij daarentegen waren iets voorzichtiger en daarom dus ook langzamer. Nu terug denkend aan die dag vraag ik me echt af waarom we zijn blijven doorlopen. Want jawel, je raad het al, voordat we omdraaide omdat we toch echt niet Hector Lake konden vinden hadden we alweer een stuk of 3 à 4 kilometer gelopen. We stonden inmiddels aan een rivier waar volgens mij nog geen mens gelopen had (te zien aan de boesjboesj die daar lekker verwilderd groeide). Ja ik hoor jullie denken, hoe dom kun je zijn? 3x verdwalen? Die trails hier in Canada staan echt niet zo duidelijk aangegeven hoor (houden we onszelf voor). Na omgedraaid te hebben en weer het hele eind (door de modder) weer terug te hebben gelopen kwamen we na dik 2.5 uur weer bij de auto aan. Nog steeds geen Hector Lake gezien, maar thank god: we zijn er! Dit is écht de laatste keer dat dit gebeurt.
Vanuit Hector Lake reden we door naar Bow Lake. De tempratuur was deze dag t.o.v. voorafgaande dagen echt flink gedaald. In Canada heb je sowieso heel snel ander weer door de bergen. Ene moment kan het zonnig zijn, maar andere momemt kan het stortregenen of zelfs sneeuwen. Bij Bow Lake zijn we even gestopt voor een foto en een rondje in het winkeltje dat naast Bow Lake lag, maar daarna zijn we snel omgedraaid naar de auto. Het was zooo niet normaal koud! Ook door het mistige en bewolkte weer zagen we niet veel van de bergen rondom Bow Lake. Jammer! Maar ook dat hoort bij Canada.
Met goede moed reden we door naar Peyto Lake. Hier zit nog wel een klein verhaaltje achter. We hadden namelijk al een aantal keren op internet gelezen dat Peyto Lake dicht was voor construction werkzaamheden. Ook van een aantal andere reizigers die we tijdens onze reis zijn tegengekomen hoorde we datzelfde verhaal. We waren al flink aan het balen totdat we in Banff bij Moraine Lake (een aantal dagen terug) een man tegen kwamen uit Alaska. Toevallig kwam Peyto Lake ter sprake. Hij gaf aan dat het inderdaad dicht is voor construction maar dat je gewoon om de hekken heen kunt lopen en dan vervolgens de weg die je normaal met de auto aflegd zelf kunt aflopen. Dat gingen we dus proberen! Bij aankomst bij Peyto Lake zagen we inderdaad dat de weg flink was afgezet met hekken. Er stonden al een aantal mensen voor die hekken te balen en liepen vervolgens teleurgesteld terug naar de auto. Borden met "danger" en "no trespassing" zag je op elke hoek. Even twijfelde we of we het wel moesten doen. De weg was niet voor niets afgezet? Of misschien werden we wel weggestuurd? F*ck it dachten we! We zijn maar één keer hier. We pakte onze spullen en daar gingen we. Na een kort weggetje langs de hekken door het bos kwamen we uit op de verharde autoweg, waarover we onze weg vervolgde. Niet veel later zagen we de mensenmassa achter ons aan komen. Iets met slecht voorbeeld doet volgen? De weg naar boven was circa 20 minuten lopen en het zoooo waard. Onderweg naar boven merkte we al dat het steeds kouder begon te worden. De sneeuw die toen begon te vallen beaamde dat gevoel. Omdat Peyto Lake eigenlijk dicht is stonden we uiteindelijk met een groepje van max 10 personen boven op de berg te kijken naar het niet normaal blauw/turqouise meer. Zo mooi!
We vervolgde onze weg over de Icefield Parkway. Elke hoek dat je omging was weer opnieuw je ogen uitkijken. Op een begeven moment kwamen we op een stukje weg waar alleen maar geel/oranje bomen langs de weg stonden. Daar moesten we dus wel even stoppen voor de oh zo orginele foto (maar wel super mooie foto) zittend op de weg. Het is niet voor niks een van de mooiste van de wereld! Hierna stopte we bij Mistaya Canyon. Hier is te zien hoe het water zich door de rotsen gebaand heeft. Jaar na jaar slijten die rotsen langzamerhand door het water, wat zorgt voor mooie natuurfoto's (see for yourself). Na Mistaya Canyon reden we weer verder. We kwamen langs een gletsjer, waarvan we twijfelde of we er op wilde gaan (dat kan met een busje dat je naar het midden van de gletsjer brengt), maar dit was zo bizar duur dat we ons het geld bespaarde. Inmiddels was het al laat in de middag en we hadden niet meer zo heel veel zin om te lopen. Dit kwam vooral ook door onze 'oeps' die ochtend. We besloten daarom nog één ding te gaan bezichtigen en morgen terug te komen. Het weer was nog steeds erg mistig en bewolkt en van het landschap van de Icefield Parkway hadden we dus nog niet zo heel veel kunnen zien. Ook dit konden we dan morgen beter zien! Onze laatste stop van die dag waren de Sunwapta Falls. Opnieuw een super mooie waterval (misschien wel een van de bekendste van de Rockies) met een eilandje in het midden. Na deze korte laatste stop reden we door naar het 'centrum' van Jasper, aten een super lekkere avondmaaltijd bij een restaurantje en checkte daarna in in ons huisje.
Dinsdag 24 september werden we wakker in Jasper. Het weer zag er al beter uit deze ochtend! De wolken waren bijna helemaal weg en het zonnetje begon door te komen. Voordat we weer in de auto stapte aten we ons ontbijt in het "hotel". Dit ontbijt deed me echt denken aan het hotel waar ikzelf heb gewerkt. Heel kleinschalig en alles vers bereid! Super lekker dus. Nieuwe energie voor deze nieuwe dag. Onze eerste stop van deze dag was Maligne Canyon. Hier kun je langs een pad en door middel van bruggen 6 watervallen door de canyon zien stromen. Omdat we weinig tijd hadden (en niet opnieuw kilometers wilde afleggen) zijn wij tot de 4e gelopen. De tweede stop was Medicine Lake. Een super groot meer waar in 2018 helaas een enorme bosbrand is geweest. Het meer staat er nog altijd even mooi bij, maar de natuur eromheen is helaas helemaal afgebrand (echt hectares aan bomen). Dat doet wel wat met je als je daar staat. Stop drie was Maligne Lake. Opnieuw een super bekend en mooi meer. Meeste mensen kennen het denk ik van het rode boothuisje dat op het meer ligt. Hier zijn we weer even gestopt voor wat foto's en een wafel met maple siroop. Wat me echt voor altijd bij blijft van deze dag is dat meneer van Rooijen per sé een foto wilde op een steen in het water. Ik had al een stuk of drie keer gezegd "laat dat nou, die stenen zijn mega glad, dadelijk lig je er in", maar toch moest hij op die steen gaan staan. Enkele seconde later stond hij tot halverwege zijn scheenbenen in het water (hahahaha). Ik en nog een man of 15 stonden te lachen en Niels kreeg even een rood kupke. Jammer genoeg had ik me telefoon niet bij de hand. Die foto's waren goud waard geweest.
Trouwens! Onderweg naar Maligne Lake kwamen we het eerste wilde dier tegen hier in Canada (buiten de 100 eekhoorns om): twee elanden. Super vet! Het is zo veel leuker en meer bijzonder als je dieren in het wild tegen komt. Hopelijk zien we in de laatste week van onze reis er nog een paar!
Als laatste stop van deze dag reden we nog een flink stuk terug over de Icedfield Parkway naar de Athabasca Falls. Dat kwam mooi uit want zo konden we de natuur rondom de Icedfield Parkway nog eens goed bekijken bij goed weer. Opnieuw wauw, wauw, wauw!
Als afsluiter aten we weer bij hetzelfde restaurant als de dag van te voren (zo lekker was het) en hebben we daarna lekker rustig aan gedaan. Dit was onze laatste dag in de Rockies. Toch wel apart om nu afscheid te moeten nemen van de Rockies en de geweldige natuur. Ik denk niet dat iets hier snel nog aan kan tippen, maar we hebben nog genoeg leuke dingen op de planning in onze laatste week waar we jullie weer in meenemen.
To be continued...
Reacties
Anita
Geplaatst op 27 september 2019 om 19:06 uur
De vraagtekens dat zijn smileys die ik had geplaatst ;)
|
Anita
Geplaatst op 27 september 2019 om 19:00 uur
Prachtig wat een geweldig avontuur is dit toch. En hoe mooi de natuur kan zijn. ???????????
Echt leuk om steeds lezen. Wel niet meer verdwalen nu :)
Liefs xxx
|