"Ik kan niet meer..."
Geplaatst
op 21 september 2019 om 15:26 uur
Op dit moment is het 06.42 en ben ik aan het wachten totdat Niels wakker is. We zitten nu op 1/3 van de reis en je merkt dat je langzaam aan begint te wennen aan de tijd. Dat betekent dat langer doorslapen ook steeds vaker voorkomt. Zodra Niels wakker wordt pakken we onze spullen (alweer, dat in en uit pakken blijft ellende) en dan rijden we naar Calgary voor één dag en nacht. Maar voordat we dat doen zou ik jullie nog even vertellen over gisteren, vrijdag 20 september:
Gisterochtend werd ik rond een uur of 03.00 wakker. We waren redelijk vroeg gaan slapen om 22.00/22.30. Ik was vergeten om de wekker te zetten en op de een of andere manier word ik dan altijd een paar keer in de nacht wakker. Net alsof me hersenen dan alsnog onbewust aangeven dat ik de wekker moet zetten. Meer mensen die dit hebben? Ik zette dus om 03.00 de wekker voor 05.30, want dat was de uiterlijkste tijd dat we moesten opstaan. De zon komt hier op rond 7.20. Uiteindelijk werd ik 5 minuten voordat de wekker afging wakker (ook zoiets raars wat ik altijd heb). Met kleine oogjes stond ik op en smeerde ik de broodjes voor ontbijt en lunch. Deze keer waren we wel zo slim geweest om van te voren even naar de supermarkt te gaan! Niels werd deze ochtend wat minder snel wakker (en chagrijnig). Nadat ik hem dan uiteindelijk uit bed had gekregen en we ons hadden klaargemaakt vertrokken we met de auto richting Lake Louise (ongeveer 3 kwartier rijden). Het was nog pikke donker op de weg en ijsssskoud. De termometer van de auto gaf geloof ik 3 graden aan. In de auto grapte we nog erover dat het eigenlijk best gevaarlijk is dat hier nergens lantaarnpalen langs de weg staan. In de nationale parken lopen veel wilde dieren en er zou maar net een hert op de weg staan dat je niet ziet? Maar no worries, dat scenario gebeurde niet.
Op de bosweg richting Lake Louise merkte we dat we niet de enige waren met het idee om de zonsopgang te gaan bekijken. Er reden een aantal auto's voor en achter ons. Al was het bij lange na nog niet zo druk als de dag daarvoor dat we er waren. We konden zelfs op parkeerplaats 1 parkeren (dat moesten we gisteren op parkeerplaats 4). We stapte uit de auto en liepen het laatste stukje naar het meer. Maar mijn god wat was het koud! Het was dan wel 3 graden maar zonder die zon voelde het aan als -5. Ik had alleen een sportlegging aan (die niet eens tot aan de enkels komt), sportschoenen, een topje met daaroverheen een trui en een windjack. En ik kan je zeggen: dat was koud! Maar omdat we echt een perfect plaatsje wisten te bemachtigen en niks van de zonsopgang wilde missen, bleven we zitten. We zaten precies in het midden van het meer. Op dat moment zaten we daar met een groepje van 30 man denk ik? Wat echt weinig is..
Je merkte dat de zon langzaam aan het op komen was en ook dat er steeds meer mensen aankwamen. Achter ons stonden een stuk of 15 professionele camera's met achter elke camera een chinees. Komisch gezicht zo. Die Chinese heb je hier veel trouwens. Ja ik hoor je denken 'die heb je in elk touristisch gebied', maar hier is het echt denk ik de helft van de mensen die je ziet. Zoals Niels zei: je kunt niet tot tien tellen zonder een chinees te hebben gezien. We hebben ongeveer anderhalf uur op ons plekje gezeten en zagen het landschap langzaamaan veranderen en opklaren. Dat zorgde voor de mooiste foto's everrr.
Toen de zon helemaal te voorschijn was, was ik voor me gevoel inmiddels onderkoelt geraakt. Ik voelde me tenen niet meer, dus even terug naar de auto en opwarmen! In de auto zochten we een trail op die we bij Lake Louise konden doen en die vonden we. Lake Agnes heette de trail, wat ongeveer 4/4.5km lopen was. De langste (buiten onze verdwaling in Lynn Canyon na dan) die we tot nu toe hadden gedaan. Daarbij moet ik ook even vermelden dat die circa 4km berg op is :). Onderaan de berg denk je altijd "oh dat valt wel mee", maar ik wil jullie er nogmaals aan herinneren dat Niels en ik geen ervaren wandelaars zijn haha. Er vanuitgaande dat je ongeveer één kilometer per kwartier loopt, zou dat betekenen we er iets langer dan een uur over zouden doen. Dat moet lukken dachten we. Wat je vergeet is dat het echt de volledige 4km omhoog is. Mijn god wat was dat zwaar! Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen dan dat je een trap op loopt zonder de tredes en dat 4km lang. Mijn kuiten waren helemaal verzuurd en we waren bij lange na nog niet op de helft. En dan duurt die 4km écht lang kan ik je zeggen. Onderweg kwamen we (gelukkig) meerdere mensen tegen die ook meer dan één keer moesten stoppen. We waren dus niet de enige die het zwaar vonden. Er was maar een enkeling die in een stevig tempo voorbij liep. Toen we op ongeveer 1km zaten van de 4, grapte een voorbij lopende man (die weer terug naar beneden liep) dat we er bijna waren. We hoefde alleen nog de bocht om volgens hem. Nou hoe k*t is dat als je dan vervolgens die bocht om gaat en dan nog 3km moet -_-.
Uiteindelijk, na heel veel zeuren en zeggen "ik kan niet meer," kwamen we bezweet en verzuurd boven. Wat een uitzicht! Boven op de berg lag Lake Agnes tussen de bergen in. Lang niet zo mooi als de meren die we al gezien hadden maar het uitzicht was echt niet normaal. Op de berg ligt ook en teahouse, waar het echt ongelofelijk druk was dus daar hebben we niks gedronken. We zijn even op adem gekomen dronken wat water en besloten daarna meteen weer terug naar beneden te lopen. Ik schat dat we er 2 uur over hebben gedaan om omhoog te komen (met een aantal stops inbegrepen). De weg naar beneden duurde precies 55 minuten. Onderweg kwamen we mensen tegen die het net zo zwaar hadden en geen idee hadden van hoelang ze nog moesten. Ik was blij dat wij weer bezig waren met de afdaling :).
Eenmaal onderaan gekomen waren we kapoetie. We besloten naar het huisje te rijden om ons even te douche en om te kleden zodat we de rest van de middag in Banff konden rondlopen (ugh, alweer lopen).
Het was pas kwart op 12 toen we aankwamen bij ons huisje. Voor ons gevoel hadden we er al een hele dag op zitten, maar dat kwam natuurlijk door het vroege opstaan. Rond half 2 waren we in Banff. Een super schattig dorpje wat me een beetje aan Oostenrijk deed denken. Veel kleine winkeltjes en restaurantjes. Daar shopte we wat, keken wat rond en dronken en aten wat. Het weer was inmiddels heerlijk geworden. Veel meer dan dat hebben we in Banff niet meer gedaan. Toen we om half 9 terug kwamen van het uiteten heeft Niels nog even een fikkie gemaakt in het huisje en daarna zijn we gaan slapen.
What a day weer! Elke dag realiseren we ons dat we in onze handen mogen klappen met alles wat we hier mee maken en het feit dat we hier uberhaupt zijn!
Zo, nu gaan we ons klaarmaken voor vertrek richting Calgary. See you next time.
To be continued..
Reacties
Sil
Geplaatst op 23 september 2019 om 09:04 uur
Oh wat een mooie foto's. Dat was even afzien die 4 km maar ik denk dat jullie nu denken, wel de moeite waard. Ik begin steeds meer te denken dat we dit deel van de wereld zeker een keer moeten zien. Nu het nog kan. Prachtig hoor. Goede reis naar Calgary. Xxx
|
Brigitte
Geplaatst op 21 september 2019 om 18:01 uur
Respect hoor, dat jullie toch doorgezet hebben, om het "topje" van die berg te bereiken. Jullie hebben straks na de vakantie 3 weken nodig om bij te komen. En kijk uit voor de kou, dadelijk krijg je weer de griep, zoals in Curaçaose. Have fun en tot de volgende keer.
|