Never lost hope
Geplaatst op 27 december 2017 om 12:44 uur
Dit is denk ik al weer mijn laatste blog. De maanden zijn om gevlogen en er is veel gebeurd. Ondertussen voelt het hier als mijn thuis. Ik dacht er pas over na en het voelt niet als werk, ook niet als vakantie, maar gewoon als mijn leven hier. Dat ik daar afscheid van moet gaan nemen wil ik nog even niet aan denken. De jongens hebben stuk voor stuk een plekje in mijn hart en het liefst houd ik ze voor altijd bij me. Het idee dat ik ze misschien nooit meer zal zien doet pijn. Het zijn zulke mooie jongens die zoveel mee gemaakt hebben. Maar om dat alles heen hebben ze super veel bereikt en ben ik stuk voor stuk trots op ze, ook al heb ik er niks aan gedaan, ze hebben er zelf voor geknokt. Maar het plan om terug te gaan is er zeker, want ik kan en wil de jongens niet zomaar los laten. Ik heb volgens mijn in ongeveer elke blog al geschreven hoe ik over de jongens denk en dat het vechters zijn, dus ik zal er maar een keer over op houden. Denk dat het wel duidelijk is ongeveer. Maar ik ben kei trots op ze.
Ook dat ik super blij ben met mijn eigen familie heb ik regelmatig gezegd. Maar voor als dat niet duidelijk was, ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten. Ik zou de afgelopen maanden niet vol gehouden hebben zonder hun. Een biddende en lieve familie en vrienden achter mij. De lieve kaartjes die ik kreeg, berichtjes en filmpjes die iedereen van tevoren opgenomen had. Elke keer deed me dat denken aan hoe goed ik het hier had en hoeveel kinderen dat niet hebben. Die kleine knipoogjes gaven mij dan op de heimwee momentjes weer de energie om door te gaan.
Op het begin had ik heimwee naar de personen thuis. Toen sloot ik me nog af voor het leven hier. Toen ik wat meer gewend was en meer echt het leven hier ging zien kreeg ik heimwee omdat ik het hier niet meer wilde zien. Die armoede en in wat voor omstandigheden mensen hier soms leven. Dan ben ik zo gelukkig als ik aan mijn eigen thuis dacht. Tussendoor had ik gewoon heimwee, als ik berichtjes langs zag komen van vrienden die dingen met elkaar gingen doen dan wilde ik daarbij zijn. Jette en Gerben die een prachtige baby kregen en ik alleen maar naar foto’s kon staren. Mijn verjaardag waar de hele familie aan de keuken tafel zat en ik alleen maar met ze kon bellen. Zoveel momentjes die ik niet mee kon maken.
Maar al die kleine “ik mis Nederland” momentjes wegen niet op tegen wat ik hier beleeft heb. Dat was het het zeker waard. Ik heb de afgelopen maanden een ervaring opgedaan die ik de rest van mijn leven mee draag. Ik heb dingen gezien die ik nooit meer ga vergeten. Ik had nooit verwacht dat ik met in zo’n korte tijd zo’n bijzondere band met sommige jongens op zou bouwen. Mijn sponsor kindje voelt soms net alsof het mijn eigen kindje is.
Ik ging vorige week met hem naar zijn huis. Hij gaat vanaf januari weer thuis wonen en er moesten nog wat dingen geregeld worden. Ik mocht mee om kennis te maken met zijn familie en ik vond het leuk om te zien waar hij gaat wonen. Toen zag ik dat het niet uitmaakt waar je woont, maar met wie je woont en wie je om je heen hebt. Hoe dichter we bij zijn huis kwamen hoe harder hij ging lopen en toen we er waren rende hij naar binnen en vloog op zijn zusjes af. Het was een soort binnenplaatsje met vier gaten in de muur. Daar hing een kleed voor wat diende als deur. Achter elke deur woonde een gezin. Toen in naar binnen ging was er een kamertje, net zo groot als onze badkamer, met een hele oude bank. Moeder zat op de grond en in een hoekje stond een zak rijst en wat pannen. Dan was er nog een deur en achter die deur lagen een paar matrassen op de grond waar de hele familie (vader, moeder, twee zussen, twee broertjes en twee zusjes) sliep. Toen ik daar zat kon ik me haast niet voorstellen dat je daar graag wilde wonen. Maar dat is dus familie, het maakt niet uit waar je bent als je maar bent bij de mensen waarvan je houd. Daar was Salim zo’n mooi voorbeeld van. Op dat moment ben ik super trots dat hij weer thuis gaat wonen. Op straat geleefd, twee keer weg gelopen bij BeHoCa maar toch geknokt om terug te komen en nu terug naar zijn familie. De plek waar hij hoort. En dan ben ik super dankbaar dat ik de kans en de mogelijkheid heb gekregen om daar een klein deel van uit te maken. Dat ik hem kan blijven steunen en contact met hem kan houden. Dat ik op de hoogte mag blijven hoe het met hem gaat. Maar ook dat ik van hem mocht leren. Hij vertelde dat toen hij de tweede keer terug was bij BeHoCa het eigenlijk niet meer zo zag zitten hij startte later met het laatste deel van het schooljaar. Daardoor was bij bang dat hij als laatste van de klas zou eindigen. Maar zijn vriendje zei tegen hem: “Never lost hope” en aan het eind van het jaar was hij de eerste van de klas… Hij heeft er voor geknokt en het is hem gelukt. En morgen avond ga ik lekker met hem uit eten als afsluiting.
Vaak als het even niet meer lukte of er waren tegenslagen met de jongens, dacht ik daaraan “Never lost hope”. En er waren momenten dat we dachten dat er een jongen weg ging rennen, dat we dachten dat het weer terug bij af was. Maar elke keer dacht ik God heeft al zoveel in hem veranderd het kan niet dat hij nu weg rent, dat God hem nu los laat. En dan na een nacht slapen was hij er nog, of zagen we dat het toch weer beter ging.
Ook iets wat ik vooral de laatste week geleerd heb is dat je moet kijken naar je doel. De laatste week was hectisch en er gebeurde veel. Er was een moment dat ik huilend aan de telefoon met thuis zat, omdat de communicatie met het personeel hier even niet meer wilde (het blijft een andere cultuur). Op dat moment liet mijn vader mij inzien wat het belangrijkste was. Ik moest de uncles vergeten en me richten op de jongens. Zorgen dat hun het goed hadden. Ik was hier tenslotte voor hun. Met dat in mijn hoofd heb ik nog een heerlijke laatste week met de jongens gehad en heb ik nog een kleine week tegoed. En ook de communicatie kwam uiteindelijk weer goed.
Ik heb geleerd. Van de jongens, van mijzelf en van de mensen om mijn heen. Ook ben ik anders naar dingen gaan kijken. Dingen gaan waarderen. Al ben ik bang dat zodra ik weer in Nederland ben dat zo weer ben vergeten. Maar ik hoop dat er kleine momentjes zijn dat ik eraan terug denk. Ik wist nooit wat ik nou precies wilde. Welke studie en wat voor baan.Hier heb ik ruim de tijd gehad om na te denken. Als ik dan zo zie hoeveel kinderen opgroeien in ellende en geen fijne jeugd hebben zoals ik heb gehad, bedenk ik dat ik daar wat voor wil gaan doen. Ik heb een super jeugd gehad. Mijn ouders stonden altijd voor me klaar en ik wist dat ik altijd bij ze terecht kon. Ik kon met ze over alles praten en ik kwam niets tekort. We konden op vakantie, dagjes weg en verjaardagen vieren. Doordat ik zo’n veilige basis heb kan ik nu andere kinderen helpen. Mijn wens is om kinderen liefde de geven en een veilig thuis te bieden. Dat hoeft niet in Afrika in Nederland zijn er zoveel kinderen die mishandeld, misbruikt of verwaarloosd worden. Als ik daaraan denk wil ik het liefst al die kinderen gelijk bij ons in huis nemen. Ik denk alleen niet dat mijn ouders daar heel gelukkig van worden, dus daar wacht ik nog maar even mee. Maar ik ben er wel uit dat dat is wat ik wil en ik ben dankbaar dat ik de mogelijkheid krijg om mijn wens/droom na te jagen.
De afgelopen maanden heb ik zoveel verschillen gezien tussen Nederland (Europa) en Kenia (Afrika). In Nederland is het super goed geregeld en de mensen hier denken dat wij daar in een soort paradijs leven. Dat is dan helaas niet zo. Maar het is we een stuk makkelijker. We kunnen studeren wat we willen. Een van de jongens hier was thuis geweest en hij wilde heel graag dat zijn broer ook hier kwam wonen. Want zijn familie had geen geld en zijn broer geen werk, dus zijn broer kon niet studeren. Wij starten de ene naar de andere studie en om onszelf te ontwikkelen volgen we nog wat cursussen erbij.
Ik heb de afgelopen maanden ook heel veel tijd voor mijzelf gehad en voor God. Ik heb denk ik meer in de Bijbel gelezen dan mijn hele leven bij elkaar. Op de momenten dat ik heimwee had was dat de enige vertrouwde persoon die ik mee genomen had. Ik was niet helemaal alleen gegaan (sorry, beetje vals gespeeld). Maar het was heerlijk om op het strand lekker te gaan lezen en in de verte over de zee uit te staren. Het gaf me zoveel rust om het water om me heen te horen, de wind die voor wat verkoeling zorgde en het zand onder me. In het begin was ik bang om alleen te zijn. Dat ik me zou gaan vervelen of me eenzaam zou voelen. Maar dat was helemaal niet zo, ik voelde me helemaal niet eenzaam in me eentje op het strand. Ik had eindelijk de tijd om te ontdekken wat ik vond en wat ik wilde. Ik las alle kaartjes door met mooie teksten die ik mee gekregen had. Mijn oma houd heel erg van schrijven dus hier heb ik heel wat brieven naar haar geschreven. In haar eerste brief stond een mooi gedicht en toen ik jarig was kreeg ik het zelfde gedicht weer.
Ga niet alleen door het leven, die last is veel te zwaar.
Laat Eén jou sterkte geven, ga tot jou middelaar.
Hier is zoveel te klagen, hier is zoveel geween.
En zoveel leed te dragen, ga niet alleen
Ik ben niet alleen gegaan. God ging met mij mee waardoor ik steeds iemand had om op terug te vallen. Als ik niet met mijn familie kon bellen omdat ze nog sliepen, aan het werk waren of andere dingen hadden. Dan kon ik even met God bellen en voelde ik me niet meer alleen. Onder foto’s op facebook en instagram zet iedereen tegenwoordig vaak “Alleen maar liefde”…
Onder deze blog zet ik alleen maar liefde. En dat voor de kanjers hier, mijn lieve familie, mijn lieve vrienden en God.
Er is zoveel meer gebeurd dan dat ik allemaal op kan schrijven, maar dit is de hoofdlijn van de afgelopen maanden hier. Wat ik geleerd en ervaren heb. En ik hoop dat ik deze blog over vijf jaar terug mag lezen en nog steeds elke dag bedenk “never lost hope”.
Nu zit mijn stage er bijna op. Morgen komt Angela en ga ik haar voorstellen aan alle schatten hier. Ik kijk er al weken naar uit dat Angela komt. Dat ik haar hier mijn leven kan laten zien, heerlijk bij kan kletsen en lekker samen te gaan reizen. Maar dat betekend wel dat het laatste weekend is aangebroken en dat is wel een gek idee. Het is over… Ik ga mijn normale leven weer oppakken en dit leven moet ik achter me laten. Maar dit leven ga ik nooit meer vergeten en misschien nog wel weer een keertje even naar terug. Ik heb in elk geval een ervaring om nooit meer te vergeten. En…
ALLEEN MAAR LIEFDE…
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact