Een onbetaalbare lach
Geplaatst op 06 oktober 2017 om 12:42 uur
Wat gaat de tijd toch snel. Ik zit hier al weer ruim een maand. Het voelt ook wel alsof ik hier al lang zit want ik ben helemaal gewend, alsof ik nooit anders gedaan heb. Tuurlijk heb ik nog wel momentjes dat ik thuis mis, maar daar ben ik blij mee. Het zou toch wat zijn als ik Nederland niet meer mis. Daarom is het ook heerlijk om af en toen lekker te bellen met thuis. Vorige week nog belde ik mijn moeder en waren mijn opa en oma er ook. Dat was toch wel heel leuk om hun ook even in het echt mijn verhalen te kunnen vertellen.
Ik geniet hier heerlijk van de individuele momenten met de jongens. Zo zat ik een poosje terug met één van de jongens te kletsen. Het ging erover wanneer ik weer naar huis ging. Dat duurt natuurlijk nog wel even, maar hij vertelde dat hij me wel zou gaan missen en hij hoopte dat ik nog een keer terug zou komen. Op zulke momenten kun je daar natuurlijk geen nee tegen zeggen en begon ik ergens al te bedenken wanneer ik dan terug zou gaan. En alvast voor al ik ging, hij wilde samen met mum mij naar het vliegveld brengen. Van die momenten kan ik echt genieten en zou ik hem het liefst meenemen naar huis.
Ook mocht ik vorige week samen met Jack op stap. Vanuit Nederland heb ik van verschillende mensen geld gekregen voor de jongens hier. Ik vroeg aan Melissa waar ik het geld aan kon besteden. De jongens hebben nog allemaal nieuwe slippers nodig dus dat gaan we sowieso kopen. Maar het was ook leuk als ze een keer wat extra’s hadden. De jongens mogen hier elke zaterdag avond een film kijken, maar het geluid van de tv is ontzettend zacht. Bijna niet te verstaan. De jongens vragen al heel lang om speakers zodat ze het kunnen horen. Dit was dus een goede gelegenheid om dat aan de jongens te geven.
Dus Jack en ik gingen met de matatu naar de citymall. Melissa had daar al het een en ander gezien. Toen ik het daar aan het personeel vroeg keken ze me beetje wazig aan. dat hadden ze niet, alleen een heel dvd set met zes speakers erbij. Dat was natuurlijk wel weer iets overdreven. Maar alleen speakers verkochten ze niet. Best vreemd, maar ja hun zeiden het. Dus Jack en ik nog naar een paar andere winkels maar daar hadden ze ook niet wat wij zochten. Ik was een beetje teleurgesteld en Jack ook behoorlijk, merkte ik. Ik stelde voor maar een ijsje te gaan eten en dat vond hij wel een goed idee. Ik belde Melissa of we nog even naar town konden gaan om daar te kijken. Ik vond het namelijk niet leuk om zonder iets terug te komen. Melissa was net in die winkel en ging nog maar eens een keer kijken. Toen ze het vroeg hadden ze opeens wel wat. Tsja… ze zijn daar niet de slimste. Maar we hadden wel onze speakers.
Toen we naar de kassa liepen zei Jack met een stralende lach: I’m so happy now. Hij was helemaal blij en liet thuis vol trots de speakers aan de andere jongens zien. Die konden ook hun geluk niet op en de lach die op hun gezicht was kan ik niet op papier zetten. Ze kwamen allemaal naar me toe om te bedanken en een knuffel te geven. Dit wilden ze namelijk al heel lang en nu hadden ze het eindelijk. We testte ze even uit met een usb-stickje en ze begonnen gelijk allemaal te dansen en vrolijk te doen. Toen Alie het zag zei hij: God is good, every time again. Dat is toch prachtig dat ze zo ontzettend blij zijn met zulke dingen. Als ik dit zit te schrijven, merk ik hoeveel liefde ik al heb voor de jongens. Die reactie van de jongens was echt onbetaalbaar. Dus namens alle jongens heel heel heeeeel erg bedankt.
Afgelopen week is er in de groep veel gebeurd. Twee broertjes zijn bij ons in het huis geplaatst door de kinderbescherming. Eén daarvan was echt onhandelbaar en luisterde nergens naar. We hebben besloten hem voor een week terug naar zijn oma te sturen, zodat hij hopelijk gaat inzien dat hij het hier echt goed heeft. Op het moment dat hij opgehaald werd stond er een andere jongen voor de gate. Een jongen die al vier keer was weg gelopen. Hij kwam binnen graatmager (29 kilo), zijn benen zaten helemaal onder de wonden, zijn kleren was vies en de hopeloosheid was uit zijn ogen te lezen. Hij zat daar hulpeloos op de bank en ik was bezig met maskers maken. Toen ik hem het boek gaf en hij mocht kiezen wel masker hij wilde maken kwam er al voorzichtig een glimlach door. Hij maakte een super mooi masker en was ontzettend precies. Melissa gaf hem schone kleren en toen hij wat gegeten had en klaar was met zijn masker, ging hij douche. Ik kwam terug en hij lag al uitgeput te slapen.
Toen ik later met Melissa praten over zijn achtergrond, vertelde ze dat hij HIV heeft. Een paar dagen eerder had een andere vrijwilliger samen met een van onze jongens hem zien liggen in het centrum. De vorige dag nog had Melissa gezegd dat als hij voor de gate stond ze hem niet kon weigeren. Ook als is hij al vier keer weg gelopen en we er een hard hoofd in hebben dat hij nu wel blijft. Het continu weglopen hoort bij zijn hechtingsstoornis. Melissa zag dit echt als een knipoog van God. De jongen die het zelf niet wilde ging weg en de jongen die het kei hard nodig heeft stond op het zelfde moment voor de gate. Hij had echt verzorging nodig, anders had hij het denk ik niet gered.
De afgelopen twee dagen heb ik hem zien opleven. Elke dag straalt hij iets meer. Met een kleine knipoog verschijnt er al een lach op zijn gezicht. Gisteren zei in nog tegen hem: you are so happy today. En hij knikte met een stralende lach. Allna is 17 en hij kan niet lezen, met rekenen is hij bij 3+3 wat hij op zijn vingers telt en zijn gezondheid is een zorg. Alleen er hoeft maar iets kleins te gebeuren of hij rent weer weg. Hij is heel erg op zoek naar veiligheid, maar die veiligheid is ook heel snel weer weg. Zo was er deze week wat gebeurd tussen hem en de auntie (kok en schoonmaakster) waardoor hij al weer bijna weg was. Auntie had hem respectloos behandeld en dingen gezegd die absoluut niet konden. Hij was zo boos dat hij vastgehouden en opgesloten moest worden. Nadat Melissa later nog een keer goed met hem gepraat heeft is hij gelukkig gebleven. Ik bid echt zo dat hij dit keer echt blijft en er voor hem ook een klein beetje hoop komt. Dat hij zich nog een beetje kan ontwikkelen en hopelijk kan leren lezen en schrijven. Deze jongen heeft zo hard een veilige plek nodig en het is dan zo moeilijk om te zien dat die veiligheid zo snel weer weg genomen kan worden. Het is een super leuke en lieve jongen die gewoon liefde verdient en nodig heeft! Maar er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren of hij is weg.
Voor mijn stage mag ik super leuke dingen doen. Ik ben me aan het verdiepen in de methode van gentle teaching en daar ga ik een training over maken. De training ga ik geven aan het personeel hier. Best een hele uitdaging om dat in mijn gebrekkige Engels goed over te brengen hier, maar ook een ontzettend leuke en interessante uitdaging waar ik ontzettend veel van leer.
Tussen al dat werken door doen we ook nog leuke dingen. Zo zijn we naar een park geweest waar we giraffen konden voeren en krokodillen gevoerd werden. Ook bedachten we van de week lekker naar de zuidkust te gaan. Dat is een hele reis maar het schijnt de moeite waard te zijn. Dus ’s ochtends vroeg de matatu in en richting de ferry. Daar moesten we wachten op de boot achter een stel hekken (we voelden ons net een stel vluchtelingen). Tussen alle donkere mensen waarvan sommige met wat enge wazige ogen naar onze tassen zaten te staren. Die hebben we dus met ons leven bewaakt😊. Toen we de boot af kwamen zagen we de eerste mensen omhoog rennen. Best bijzonder hier want alles gaat altijd heel traag. Dus we snapte niet waarom ze opeens gingen rennen. Nou daar zijn we nu dus achter. Toen wij boven kwamen en naar vijf minuten hadden bedacht in welke matatu we gingen zat de matatu nog niet vol. Als je twee plekken over hebt ga je natuurlijk niet rijden. Nee dan wacht je drie kwartier tot er eindelijk een volgende boot is waar weer mensen af komen en je matatu gevuld is. Hierbij hebben we dus geleerd, als Afrikanen gaan rennen moet je zo hard mogelijk mee rennen want ze doet dat niet als het niet heel hard nodig is😊 Na drie en een half uur waren we dus eindelijk op de mooie stranden waar het vervolgens regende. Fijn zulke vrije dagen...
Ik vermaak me hier dus prima en ik maak zoveel mee wat ik niet kan vertellen. Ik ben elke week weer dankbaar dat ik deze stap gezet heb en het avontuur ben aangegaan. Ik leer hier denk ik meer dan de afgelopen drie jaar bij elkaar😊 Alleen al hoe blij de jongens hier kunnen zijn met kleine dingen. (oke speakers zijn misschien niet heel klein, maar voor mij is het super normaal dat ik het geluid van de film kan horen). Maar ook leer ik hier mijn eigen leven ontzettend te waarderen! Wat zal ik blij zijn als ik in Nederland ben en gewoon even snel een boodschap kan doen. De supermarkt in, pakken wat je nodig heb en afrekenen. Niet voetje voor voetje door de supermarkt heen schuiven, je langs alle mensen in de winkel door wurmen en vervolgens twintig minuten in de rij staan om af te rekenen. En dat terwijl er twee mensen voor je staan. Dat drukke leven in Nederland heeft ook zo zijn voordelen
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact