Wat ben ik toch gelukkig in Nederland
Geplaatst op 15 september 2017 om 12:00 uur
Daar zit ik dan weer in het zelfde cafeetje als de vorige keer. Dit is denk ik voor de komende tijd mijn stamkroeg. Op vrijdag ga ik naar Java om mijn dingen voor school te doen en onbeperkt te internetten, lekker even bellen met thuis enzo. Daar kan ik wel aan wennen:)
Ik zit hier nu al weer drie werken en ga vandaag mijn vierde week in. Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, was het meer wennen dan ik van tevoren gedacht had. Dat was nog niet over. Het tweede weekend dat ik hier was werd ik ziek en ik was best beroerd. Ik kon amper van mijn bed naar de wc komen zo duizelig was ik. Die dag daarna was ik nog niet lekker dus het kwam er op neer dat ik het hele weekend op mijn bed lag. En dat is natuurlijk de plek om heimwee te krijgen. Ziek en alleen op bed in een vreemd land. Dat gebeurde ook. Ik kreeg heimwee naar alles in Nederland. Mijn familie, gewoon even lekker thee drinken op de bank. Mijn vriendinnen, even lekker een filmpje kijken of spontaan een wijntje drinken. Zelf naar een avondje met de vriendengroep 30 seconds spelen en dat terwijl de jongens altijd vals spelen. Maar ergens miste ik dat zelfs.
Toen ik maandag ochtend opstond was ik echt een wrak. Als Iris tegen me praatte begon ik al te huilen en ik zag niet voor me hoe ik hier vijf maanden ging verblijven. Maar na het ontbijt bedacht ik toch dat ik het tot december moest volhouden. Dan komt Angela en het zou toch wel zielig zijn als ik haar een leuke vakantie in Kenia afpak. Van mijn stagebegeleider moest ik nog een beetje rustig aan doen, maar ik wilde het liefste gelijk beginnen zodat ik weer wat te doen had. Ik had wel lang genoeg op mijn bed gelegen. Daar begon mijn maandag dan toch uiteindelijk. Ik ging lekker aan het werk en rond half zes kwamen de jongens uit school. De kleren moesten gewassen worden, iedereen moest douche, hun taken doen en huiswerk maken. Daarna eten en Bijbelstudie en naar bed. Een heel druk programma wat binnen drie uur moet plaats vinden. Ik was zo lekker aan het werk dat ik echt genoot en het hele weekend al snel vergeten was. Voor ik het wist lag iedereen op bed en was mijn dag al weer voorbij.
Het was heerlijk om weer aan het werk te gaan en lekker afleiding te hebben. Ik was moe, want na een weekend ziek, een nacht niet slapen en een dag werken is het ook een keer op. Dus na een heerlijke nacht geslapen te hebben begon ik de dag daarna aan mijn school opdrachten. Ik zag het weer helemaal zitten.
Op woensdag gingen Iris en ik naar de markt. We wilden even goedkoop fruit inslaan. Van tevoren waren al een beetje gewaarschuwd door de uncle’s dat we goed op onze tassen moesten letten. Nou dat was nog maar een kleine tip. We moesten vooral goed op onszelf letten. We gingen weer in een volgepropte matatu naar de markt. Het begon nog wel redelijk. Eerst een grote straat vol kleding kramen en overal Kenianen die mzungu riepen (dat betekend blanke). We liepen verder naar de fruitafdeling en daar begon het feest. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het er daar uitzag. Allemaal op elkaar gepropte kramen met de groente en fruit wat tussen het vuilnis lag. Achter de kramen zaten veel jonge mannen en er liepen veel jonge mannen overal rond die ons steeds met mzungu na schreeuwde. Ze zaten aan ons te trekken en wilde ons allemaal dingen verkopen. We liepen nog verder en toen waren we weer op een plek waar de kramen iets minder op elkaar gepropt stonden, maar mzungu’s bleven we. Ik wilde bijna terug schreeuwen dat ik zelf ook wel wist dat ik blank ben en dat ze dat echt niet de hele tijd hoefde te roepen. Maar op dit soort momenten kun je er beter maar zo min mogelijk aandacht aan geven. Dus probeerde wij zo snel mogelijk weer uit het dolhof van fruit, vuilnis, roepende mannen en stank weg te komen. Om even bij te komen zijn we ’s middags heerlijk naar een resort gegaan waar we een heel zwembad voor ons alleen hadden. Dat was echt op en top genieten. Even rust en een lekkere frisse duik.
De rest van de week verliep heel rustig. Ik heb lekker gewerkt met de jongens en in het weekend naar het strand geweest en weer naar de kerk. Het naar de kerk gaan hier is heerlijk vertrouwd. Ze zingen best veel bekende liedjes en het voelt dan toch als een soort van thuis.
Afgelopen woensdag zijn we naar het stadcentrum van Mombasa geweest. We dachten even lekker te gaan winkelen en leuk terrasje te pakken. Dat viel helaas tegen want het centrum hier is niet zoals het centrum in Amersfoort. Wel hebben we een indruk gekregen van hoe het hier in het centrum is. Vooral heel druk, rommelig en erg onderontwikkeld. Er was ook een grote markt met allemaal Afrikaanse kleding. Daar was het gelukkig niet zo als op de groente en fruit markt, maar ze wilden ons wel graag dingen verkopen. Op een gegeven moment hadden we zelfs een eigen personale shopper. Wij hoefden alleen maar te zeggen waar we naar op zoek waren en hij bracht ons naar de juiste kramen om dingen te verkopen. Jammer genoeg voor hem hadden ze niet de dingen die we wilden, dus ook geen deel van de winst voor hem.
Het werken met de jongens geniet ik ook echt van. Alleen soms overvalt me een gevoel wat ik niet goed kan beschrijven. Als we dan aan tafel zitten en de jongens aan het eten zijn observeer ik ze en denk ik na over hoe hun leven is. Veel zijn thuis wegglopen de straat op omdat ze thuis niet goed hadden. De straat leek een avontuur, maar daar is het ook overleven. Ook is daar totaal geen zicht op een toekomst. Nu ze hier bij BeHoCa zijn krijgen ze wel kans op een toekomst, maar ik zou er zelf niet aan moeten denken. Ik zit drie weken in Kenia en ik mis mijn familie ontzettend. Deze jongens hebben geen familie of kunnen daar niet terecht. Een jongen die hier zit moest elke nacht buiten slapen omdat er in het huis geen plek voor hem was. Weer een andere wil heel graag contact met zijn moeder, maar zijn moeder toont totaal geen interesse in hem. Twee broertjes werden mishandeld thuis en weer ander kunnen de ouders simpel weg niet voor hun kinderen zorgen of hebben ze zelfs geen ouders meer.
Als ik de jongens dan zo aan tafel zie zitten en bedenk dat ze op een hele jonge leeftijd al moesten vechten om te overleven, ben ik zo ontzettend dankbaar en gelukkig met mijn eigen thuis. Maar het vechten is nog niet voorbij. Voor de jongens is het niet altijd makkelijk hier. Ze zijn op straat veel vrijheid gewend en hier moeten ze mee draaien in een familie. Ze hebben jaren op straat geleefd en opeens moeten ze leren echt voor zichzelf te zorgen. Door hun was te doen, te douche, eten koken, hun tanden poetsen, enzovoort. Als ze dan uit school komen en je vrolijk begroeten, vraag ik me wel eens af wat er echt achter die lach schuil gaat. Emoties tonen ze (nog) niet aan mij en ik vraag me af of ze die ooit wel eens tonen. Soms zitten ze in een hoekje en geef ik ze een knipoog, de lach die je dan terug krijgt is zo mooi. Ik gun al deze jongens een familie waar ze onvoorwaardelijke liefde krijgen zoals ik thuis heb. Maar ik weet ook dat dat voor deze jongens waarschijnlijk nooit werkelijkheid zal worden. Deze jongens kunnen hier een mooie toekomst opbouwen maar in een land als Kenia zullen ze daar hard voor moeten knokken en ze hebben geen familie om op terug te vallen. Als ik daar aan denk breekt mijn hart, maar ik weet ook dat dat het leven hier is. Op dat moment kan ik alleen maar super dankbaar zijn dat ik in Nederland ben opgegroeid. In een lieve warme familie, met ouders die om me geven en me missen als ik een poosje weg ben.
Ik hoop dat ik hier de komende vijf maanden de jongens iets liefde kan geven en ze kan laten voelen dat ze ook belangrijk zijn. Vooral in Gods ogen. Dat Hij een vader is die wel onvoorwaardelijk van ze houd.
Ik wil nog zo graag veel meer vertellen van alle indrukken hier. Van het leven hier van de mensen en alles wat ik beleef. Maar ik moet ook weer wat verhalen bewaren voor de volgende keer;) Samengevat heb ik hier nu lekker mijn draai gevonden en kan ik genieten van de kleine dingen. En ga ik zeker nog heel veel meer genieten!
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact