De eerste dagen in Kenia
Geplaatst op 29 augustus 2017 om 12:41 uur
Na heel veel geduld kan ik dan vandaag eindelijk mijn eerste blog plaatsen. Ik zit hier in een heel leuk café (soort starbucks) waar ze wifi hebben die werkt. Wel heel traag, maar tot nu toe was het steeds bijna niet te doen.
Laat ik beginnen bij het begin. Naar een half jaar voorbereiden ging ik op 24 augustus dan eindelijk het vliegtuig in. Toen ik afscheid moest nemen van mijn familie dacht ik waar begin ik aan… maar ik kon nu niet meer terug. Bij de douane stond ik met dikke rode ogen en die keken mij vol medelijden aan. De marechaussee wenste me veel succes en daar zat ik dan… in mijn eentje op het vliegveld klaar om voor vijf maanden te vertrekken. Bij elk appje die ik binnen kreeg schoten de tranen weer in mijn ogen, maar toen ik eenmaal in het vliegtuig zat, bedacht ik me wat voor groot avontuur op mij stond te wachten en had ik er opeens weer ontzettend veel zin in. Ik zat naast een hele aardige Engelse man en dat stelde me wel gerust. Acht uur lekker filmpjes kijken en wijntjes drinken was helemaal geen straf. Toen kwam de overstap op Nairobi. Bij de douane stond een hele lange rij en dat duurde wel even. Want ze zagen er niet uit alsof ze haast hadden. Een Finse jongen hield me een aan de praat en dat dode de tijd een beetje. Toen ik mijn visum had kon ik snel mijn koffers ophalen. Met drie koffers en een tas rennend over een parkeerplaats, omringd door allemaal Kenianen die mij wilden helpen. Ik dacht alleen maar: die gaan mij beroven, zorg dat je zo snel mogelijk de doel haalt. Dat doel was de overkant van de parkeerplaats waar mijn volgende vliegtuig klaarstond. Opnieuw mijn koffers inchecken en op naar Mombasa. Toen ik daar aankwam stonden Melissa (mijn stagebegeleider) en twee jongens van het huis mij al op te wachten. Aangekomen in het huis ging ik heerlijk op mijn bed liggen en proberen te slapen. Helaas zijn de straten hier in Kenia net een soort honden kennel en lag ik de halve nacht naar blaffende honden te luisteren. Toen die eindelijk stil werden was het licht en begonnen de kippen. Waarom had ik ooit gedacht dat vijf maanden stage in het buitenland een soort sprookje zou zijn…? Dit was tot nu toe nog helemaal niet leuk en ik wou eigenlijk gewoon naar mijn eigen huis, eigen bed, familie en vrienden.
Maar goed, ik zat daar en ik zou vijf maanden stage gaan lopen in het buitenland dus dat ging ik doen ook. Gelukkig is er nog een ander meisje die stage loopt (Iris) en dat is ontzettend gezellig, dus ik sta er niet helemaal alleen voor. Vrijdag ging ik rustig bij de groep kijken en een beetje kennis maken met de jongens. Dit was niet heel makkelijk want ze lijken allemaal op elkaar en hebben niet de makkelijkste namen. Mijn Engels is nou ook niet op en top en de jongens hebben hier best een lastig accent. Dus hele gesprekken was nog niet echt mogelijk, maar met handen en voeten kom je een eind. De jongens waren kippen aan het slachten. Ze houden hier kippen en om wat bij te verdienen. De afgelopen dagen werden er elke dag iets van 70 geslacht (of meer). Nou dat was al mijn eerste belevenis hier. Ze snijden eerst de nek door, dan spartelt de kip nog rustig een beetje door. Vervolgens gaat hij even in een bak met kokend water om daarna kaal geplukt te worden. De volgende haalt de kop en poten eraf en snijd onder en boven een gat. Dan worden de darmen en het hart eruit gehaald, een beetje doorgespoeld en klaar voor de verkoop. Dit alles gebeurt niet netjes op een aanrecht met steriele messen, schoongewassen handen en witte pakken. Nee gewoon op de grond met zwarte handen, voeten en overal vliegen. Hier kan alles en op zich wordt er niemand ziek van. Het vlees wordt dus verkocht, maar de darmen, poten, hart en hoofd verkopen ze niet. Ik kon het bijna niet geloven maar dat wordt schoon gemaakt en op gegeten. Alles wordt tot op het bot toe op gegeten. De jongens vertelde dat als je het hoofd opeet je ontzettend slim wordt, van de poten kan je heel hard rennen, de darmen en hart was gewoon goed voor je en wordt je sterk van. Dus wie weet als ik me er ooit overeen kan zetten kom ik misschien wel als dokter Andes terug, maar ik ben bang dat het gewoon bij Nathalie de pedagoog blijft.
Zaterdag was ook nog een beetje wennen en gingen we ’s middags in een park barbecueën. Daar gingen we heen met de matatu. Een busje voor vijftien personen. Maar dat betekend meer vijftien stoelen, want er kunnen zoveel personen in als dat er lucht is. Wij zaten er dus met 26 mensen in. Helemaal niks geks aan. Dat busje bracht ons midden door de sloppenwijken naar een prachtig park waar ik mijn eerste giraf gespot heb. De weg er naar toe was wel apart. Overal zag je huizen van golfplaten en mensen en kinderen ervoor zitten. Ook reden we langs een gevangenis waar straatjongens heen gebracht worden als de politie ze zat is. Ik merkte, dat toen we daar doorheen reden, het nog niet helemaal tot mij door dringt hoeveel armoede hier eigenlijk is. De jongens gingen met uncle (dat is een jonge begeleider van de jongens, wij zijn aunt.) lekker voetballen. Iris en ik gingen met wat andere jongens de kip bakken (die ’s ochtends door de jongens waren geslacht). Dit was een ontzettend grote pan waar we ruim twee uur mee bezig zijn geweest.
Toen was het al weer zondag en gingen we naar de kerk. Eerst een stukje lopen naar de grote weg, waar we net een kermis attractie waren. Aan alle kanten van de weg zaten Kenianen ons na te kijken en een aantal maakte zelfs foto’s. Gelukkig liepen we met uncle en de jongens. Bij de weg gingen we weer in een volgepropte matatu richting de kerk. De kerk was super leuk, iedereen was heel aardig, hete ons welkom en de pastoor kwam even een praatje met ons maken. Hij komt uit Amerika, maar woont al 40 jaar in Kenia. Hier hebben we ook eindelijk wat blanke mensen gezien. Die middag ging ik met Iris naar het centrum om even lekker met thuis te bellen. Dit was alleen iets minder makkelijk dan verwacht want het internet stoorde nogal waardoor de gesprekken wat moeilijker werden. Ondanks dat was het leuk om even de gezichten te hebben gezien.
Op maandag begon dan echt onze eerste officiële werkdag en mochten we de jongens gelijk goed achter hun broek aan zitten. Alle vieze kleren moesten gewassen worden, de schone van de lijn in de kast en de kast netjes opgeruimd. Dat klinkt allemaal wat makkelijker dan dat het was. Maar het is ons toch gelukt.
Vandaag is het al weer dinsdag en heb ik een dagje vrij. Dus besloot ik op zoek te gaan naar internet waar mee ik wat dingen voor school kan downloaden en mijn eerste blog kan plaatsen. Dit is de eerste keer dat ik in mijn eentje weg ging en dat was best even slikken. Eigenlijk vond ik het dood eng en ontzettend saai zo helemaal in mijn eentje. Op het moment dat ik de gate achter mij dicht deed, miste ik iedereen thuis en wilde ik gewoon doorlopen naar huis om daar lekker te gaan lunchen met leuke mensen. Maar ik moest in mijn eentje de matatu in. Alle zwarte mannen trotseren die mij na keken en wat van mij wilden. Uiteindelijk is het gelukt en zit ik dus lekker mijn blog te schrijven en even wat dingen te doen voor school. Langzaam aan begin ik hier te wennen en mijn draai te vinden. Het gaat allemaal steeds iets vertrouwder aanvoelen. Het besef dat ik hier nog een hele poos zal zijn is er nog steeds niet echt. Op dit moment voelt het gewoon nog als een leuke vakantie. Wie weet komt dat over een poosje als ik echt helemaal volop erin zit. Wel zijn de jongens hier ontzettend lief en zou ik ze stuk voor stuk wel meer naar Nederland willen nemen. Maar daarover zal ik in mijn volgende blog wel meer vertellen. Want voor nu is het al veel te lang geworden!
Reacties
|
Anja |
|
Annita van Elst |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact