Dag 32 11-4-2019

Geplaatst op 12 april 2019 om 16:36 uur

---

---

Gister mijn 2e dag in het Mount Meru Hospital. Ik had ervoor gekozen om naar de chirurgie afdeling te gaan. De afdeling bestaat uit een mannen en vrouwen ward. Ik ben naar de mannenward gegaan omdat hier de meeste patiënten waren. Hier was ook een andere vrijwilliger, dit is altijd fijn want die kan je dan een beetje wegwijs maken. Het personeel van het ziekenhuis verteld zelf namelijk maar zeer weinig over de afdeling, de dagindeling etc.

Donderdag is hier de operatiedag. We maakten dus veel patiënten klaar voor OK. Op de afdeling is veel diversiteit. Er waren veel hoofdtrauma’s, pas geplaatste stoma’s, thoraxdrains en veel wonden van doorliggen of diabetes. De meeste hoofdtrauma s waren veroorzaakt door de pikipiki (taximotor) hier. Ook was er een jongen die in elkaar was geslagen door zijn zogenaamde vrienden en had daardoor hersenletsel opgelopen.
De stoma’s zagen er wonderbaarlijk goed uit. De stoma zakjes hier zijn niet zoals bij ons, ze zijn niet zo stevig houden weinig geur tegen. 

We gingen de wonden verzorgen van een verlamde man. Hij was verlamd vanaf zijn heupen, hij kan zelf vrijwel geen andere houding aannemen en is geheel afhankelijk. De man heeft geen familie of naasten die hem kunnen helpen of verzorgen. Geen thuiszorg en al helemaal geen luchtwisselmatras. De man had dus gigantische decubitus plekken. Zo diep heb ik ze nog nooit gezien.  Je kon alle onderliggende weefsels zien tot het bot toe. Ook zijn hielen en knieën waren helemaal open. Alle drukplekken dus. In dit ziekenhuis hebben we gelukkig iets meer materiaal dan in het andere ziekenhuis maar nog lang niet genoeg voor zulke wonden. De man moet eigenlijk geopereerd worden aan de stuit maar daar is het geld niet voor.  En bovendien als de man geen hulp krijgt wanneer hij met ontslag gaat zal het niet heel veel uitmaken.
Het is zo jammer dat hier geen of vrijwel geen huizen zijn voor deze mensen hier. Ze zijn echt geheel afhankelijk van familie en naasten. Wanneer je die niet hebt, dan heb je een probleem.
Ik vond de afdeling echt heel leuk, ik werd gelijk aan het werk gezet en er was veel te doen. Ik ga morgen nog op de kinderchirurgie kijken en dan begin ik maandag op één van de drie.

Na het werk kwam er een arts op het Project Abroad kantoor om ons iets te vertellen over de ´Familyplanning´ hier in Tanzania. Het krijgen van vele kinderen is een status. Maar vanwege de armoede kan hier lang niet altijd voor gezorgd worden. Ontzettend veel kinderen worden verwaarloosd. Dit heb ik wel gezien op de kinderafdeling.
Tevens is de moedersterfte in Tanzania één van de hoogste ter wereld! De arts kwam met de vraag of we ook hier aandacht aan wilden bij het bezoeken van de vrouwengroepen.

S avonds hadden we de wekelijkse social dinner in ViaVia. Hier hadden we een buffet met veel lokaal eten. Erg lekker en altijd gezellig!

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.