Tweet deze blogpost

Het gevolg: je zigzagt overal doorheen, spiegels worden ingeklapt om te voorkomen dat andere auto’s geraakt worden. En dat terwijl niemand een gordel om kon doen. Het was namelijk een kleine ambulance. Er kon geen brancard in waardoor je in de kofferbak kon zitten. Meer ruimte (er zaten zo’n 7 mensen ingepropt) maar gordels om doen was geen optie. 

Machteloosheid is hier ook een thema. Ze hebben hier niet de kennis die wij hebben. “Als je bevalt op handen en knieën, ga je dood.” Dat is de overtuiging hier waardoor dus iedereen op haar rug moet bevallen.Als ze de kennis wel hebben dan willen ze de verantwoordelijkheid niet nemen waardoor ze “papierwerk doen” terwijl er ondertussen een kritische situatie ontstaat. Zo was er een vrouw omzettend aan het bloeden na haar bevalling. Ik kwam met relatief simpele oplossingen, zoals de baby aan de borst leggen en blaas ledigen. Maar nee, ze wachten nog even af. Jet en ik konden het niet geloven. Uiteindelijk hebben ze met zware medicatie het bloeden laten stoppen. Ze werd helemaal wit (dat is een heel gek gezicht bij een donkere vrouw!). Ze had ondertussen zoveel bloed verloren dat ze een bloedtransfusie nodig had. Dit had voorkomen kunnen worden! Heel frustrerend is dat. Maar gelukkig heeft ze het gered! Inmiddels hebben we wat vertrouwen gewonnen waardoor we zelf meer mogen doen en meer onze input kunnen geven. Zo hebben we vandaag voor elkaar gekregen om een vrouw op handen en knieën te zetten. Ik zal jullie de hele medische uitleg besparen. Maar kort uitgelegd: je doet dit omdat de baby verkeerd ligt en je dat wilt corrigeren. Met een verkeerde ligging van de baby kan persen lang duren.Ik voelde dat de baby er ongunstig voor lag dus ik vertelde haar mijn bovenstaande oplossing. Ze moest wat ongemakkelijk lachen en zei: “Dat doen we hier niet. Zo gaan ze dood.” Wij nogmaals onze uitleg doen en oké ze wilde het wel proberen. Toen kwam er een collega en ze moest zichzelf gelijk verantwoorden. Met als gevolgd dat ze de vrouw snel vertelde weer op haar rug te gaan liggen. Maar het was ons 5 minuten gelukt om iets van onze kennis over te dragen. En nog mooier, de baby was gedraaid! De verloskundige was helemaal verbaasd dat het werkte. Ik kon de bevalling zelfstandig afmaken. Heel leuk!

Ondanks het gevoel van machteloosheid is het ook ontzettend leerzaam. We leren echt complicaties herkennen zonder alle apparatuur die we in Nederland/België hebben. Wij staan bekend als de twee tubabs oftewel twee blanke. Zelfs de patiënten roepen vanuit hun kamer, tubab help me. Jet en ik zijn wat empathischer vergeleken met de andere verloskundigen. Dit is hun (medische) cultuur. Onze namen zijn maar lastig en kunnen ze niet onthouden. De verloskundigen hebben ons Gambiaanse namen gegeven, Mariyama voor mij en Fatou voor Jet. Dit zijn hele bekende Gambiaanse namen. Bijna iedereen heet zo. Inmiddels hebben ze wel door dat we hier niet op reageren. Enkele verloskundigen heten ook zo en wij denken dat ze die nodig hebben. Ze hebben er nu dus Jet en Max van gemaakt. Makkelijker te onthouden voor ze. En dit begrijpen wij.

Dit was het even voor nu. Het eten is namelijk klaar en door een Mariyama gekookt. Snap je het probleem?

Tot snel!

Liefs,
Maxime