Tweet deze blogpost

En dan ben je ineens weer thuis. Het is heel erg dubbel, het blijft onzeker want wat gaat er nu gebeuren, mogen we nog weer terug of houd het avontuur hier dan echt op? Na terugkomst moesten wij verplicht twee weken in thuisquarantaine. Gelukkig kon ik nog heerlijk wandelen door het bos en buiten genieten van het zonnetje. Deze twee weken waren ervoor om te zien of je zelf symptomen krijgt en dus het virus vanuit, in ons geval Oostenrijk, mee hebt genomen. Gelukkig hebben wij alle drie geen symptomen gehad en zijn wij ook niet ziek geweest. 

In de twee weken quarantaine had ik eerst tijd nodig om alles te laten landen. Er was zoveel gebeurt in een paar dagen tijd en ik moest ook wel weer even wennen aan thuis. Daarna begon eigenlijk het hele geregel van papierwerk wat we voor ons vertrek net allemaal hadden geregeld. Alles moest weer omgezet worden en voor school moesten er ook wat papierwerk geregeld worden. Er is veel contact geweest met school in die weken over hoe het nu gaat, welke opdrachten we al af hadden, waar we nu mee bezig konden gaan en welke opdrachten er gemaakt moesten worden. Ik heb mij dus zeker weten niet verveeld;) 

Na de quarantaine weken heeft het nog 2 weken geduurd voordat ik een nieuwe stageplek kreeg bij Elver (misschien beter bekent als Fatima). 16 april 2020 kon ik beginnen op de groep, een paar dagen van te voren heb ik een kennismaking gehad. Ik had een leuke kennismaking en keek er erg naar uit om te gaan beginnen. Hier heb ik nog 3 maanden stage gelopen om mijn derde jaar af te sluiten. Ik moest mijn opdrachten nog doen, mijn cirkelverslag en burgerschapverslag heb ik vooral in de twee weken quarantaine gemaakt en beide na een aanpassing met een voldoende kunnen afsluiten. De stage heb ik goed kunnen afronden, alle opdrachten heb ik afgekregen en ik mag over naar het laatste jaar. 

Leontien is in mei jarig en Maaike en ik hadden al grootste plannen hoe we het wilden gaan vieren in Oostenrijk. Haar familie zou ook op haar verjaardag in Oostenrijk zijn om het samen met haar te kunnen vieren. Helaas liep dat dus anders, maar Maaike en ik hebben het toch op een leuke manier kunnen vieren samen met haar en haar familie. Maaike had een taart gebakken en ik had voor versiering en cadeaus gezorgd. Op weg richting Leontien hebben we het laatste cadeautje gekocht en hebben we versierd en zingend voor haar deur gestaan. Ze had het totaal niet verwacht en vond het heel erg leuk dat wij langs waren gekomen. 

Het bleef nog even een tijdje spannend of onze vakantie naar Oostenrijk door zou gaan omdat er links en rechts weer landen de maatregelen aan gingen scherpen, maar hoe verder we de vakantie in kwamen en dichterbij de datum dat wij op vakantie zouden gaan hoe echter het begon te voelen. En toen was het zo ver, we gingen echt weer terug naar Oostenrijk. We zijn niet weer met z’n drieën terug gegaan. Leontien ging samen met haar ouders en ik ging ook samen met mijn ouders en jongste broertje. Zowel de heen als terug reis ging heel goed. De terugreis hadden we minder ruimte en iets meer file maar we hebben beide keren een goede reis gehad. Het eerste gevoel wat bij mij binnenkwam toen we in Oostenrijk waren gekomen en ik de bergen zag was; “Wauw wat heb ik die gemist!” 

Na aankomst zijn we gauw boodschappen wezen doen en ’s avonds hebben we nog een klein stukje gelopen rond ons huisje, een spelletje gespeeld en daarna op tijd naar bed gegaan. De volgende dag zijn wij de berg opgegaan in Schruns zelf. Ons huisje zat naast een gondelbaan en op de berg waren verschillende routes om te wandelen en een speelplek voor kinderen. Al gauw toen we een stuk gelopen hadden hoorden we allerlei geklingel en zagen we verderop koeien grazen. Halverwege de route was er een heel mooi meer waar je omheen kon lopen waar je verschillende opdrachtjes kon doen. Ik vond het heel erg leuk om op een andere plaats te zien en de bergen waren hier ook anders dan in Zams. Ik vind het uitzicht dat je hebt over de bergen zo fantastisch mooi, echt geweldig!! 

De tweede dag zijn we via de Silvretta-Hochalpenstraße naar Zams gegaan. Een ontzettende mooie route van 22 kilometer met 34 haarspeldbochten, de berg op en daarna weer naar beneden. Op 2 plekken in de route waren stuwmeren waar je rond kon lopen en rond kon kijken en tussen de haarspeldbochten kon je op bepaalde plaatsen ook even de auto stilzetten en de route die je had afgelegd bekijken. Echt heel erg mooi om te zien! Na de Silvretta-Hochalpenstraße zijn we verder gereden richting Zams en heb ik mijn ouders en broertje laten zien waar ik die 6 weken gewoond heb. Ook zijn we in Zams even de berg op geweest en ik vond het heel erg leuk om dat weer terug te zien. Het zag er heel erg anders uit, ik had het natuurlijk in de winter gezien en nu waar overal sneeuw had gelegen was het nu groen met wandelpaden. Ik ben nog even terug in het ziekenhuis geweest naar mijn afdeling. Het was erg gek maar ook erg leuk om weer terug te zijn, het voelde heel erg vertrouwd. Toevallig was mijn stagebegeleider er en nog wat andere collega’s waar ik het goed mee kon vinden en heb ik nog even met hen gekletst. ’s Avonds hebben we de spullen opgehaald bij de eigenaar van het appartement en zijn we weer terug naar Schruns gereden. 

De derde dag zijn we naar Bewegungsberg Golm geweest. Hier kon je rodeln, tokkelen, verschillende wandelroutes waaronder een wandelroute met 7 grote glijbanen (de langste was 62 meter) waar je mee naar beneden kon glijden en tussendoor liep je dan stukken naar beneden waar geen glijbaan was. Die glijbanen waren echt geweldig, we hebben zo gelachen! De route was wel erg pittig, de stukken die je naar beneden moest lopen waren heel erg stijl, maar het was echt geweldig om te doen. Als laatst zijn we toen helemaal naar het hoogste punt gegaan waar we heerlijk hebben geluncht met een heel mooi zicht ver over de bergen.

De vierde dag en laatste dag hadden we helaas bijna de hele dag regen en zijn we in Schruns het dorpje even gaan bekijken. Verder lekker in het huisje gelezen, spelletjes gedaan, auto alvast voor het grootste deel ingepakt en op tijd gaan slapen, want zaterdag was het weer tijd om naar huis te gaan, helaas.

De skileraar ging iets voordoen en wij moesten achter hem aan. Op het einde net voordat hij stopte ging hij over een heel klein sneeuwheuveltje en ging daar met een heel klein sprongetje overheen. Het was echt een heel klein bultje en ik dacht: “Dat wil ik ook wel proberen” dus toen ik beneden was en bijna moest stoppen ging ik over dat hele kleine bultje maar ik zakte weg in de sneeuw en viel zo hup voorover in de sneeuw. De skileraar moest heel hard lachen want het zag er heel grappig uit volgens hem.

Sleeën vonden we alle drie ontzettend leuk en hebben we ook veel gedaan. Maar het eerste stuk van de piste daar mag je niet sleeën, dit is te stijl. Dus moet je naar beneden lopen totdat je aan het begin van de rodelbaan bent. Zo rustig mogelijk probeerde ik naar beneden te lopen maar op een gegeven moment ging ik zo snel naar beneden dat ik bijna viel en per ongeluk mijn slee los liet. Daar ging de slee, midden over de piste tussen alle skiënde mensen, oepsie.

Op stage had ik een dementerende vrouw en zij vroeg aan mij of ik ham had, dat verstond ik tenminste. Ik zei heel rustig en serieus van nee ik heb geen ham. Twee collega’s naast mij begonnen heel hard te lachen want het was geen ham maar heim en dat is verpleeghuis in het Duits. Maar deze vrouw sprak het uit op zijn Oostenrijks dialect en dan klinkt het dus als ham. 

Op stage kwam het geregeld voor dat er mensen uit andere landen hier in het ziekenhuis lagen. Natuurlijk vooral in de vakanties en dan uit Duitsland, België, Nederland, Engeland en Italië. Als je dan net een andere taal hebt gepraat is het soms lastig om weer terug in het Duits te praten of andersom natuurlijk. Het is in ieder geval altijd even schakelen. Leontien had Engelse patiënten op haar afdeling en ze maakte een rondje of zij nog wat nodig hadden en toen vroeg ze aan een Engelse patiënt: “Do you need hilfe?”

Maaike: “MAUREEN IK HEB EFF JE HULP NODIG”. Ik dacht “oeh er is iets aan de hand”. Ik spring meteen mijn bed uit, was net wakker geworden, kom ik haar kamer binnen komt er een hoofd om de hoek van haar badkamerdeur en zegt ze heel rustig: “mijn wc papier is op”.

Het is mij erg opgevallen dat de stoepranden hier in Oostenrijk een stukje hoger zijn als in Nederland. Dus het is al heel vaak gebeurd dat ik mijn voeten niet hoog genoeg op tilde als we naar het ziekenhuis gingen, boodschappen deden of een stukje gingen wandelen en dat ik over de stoepranden ‘struikelde’. Gelukkig ben ik altijd opgevangen door Maaike of Leontien. 

Boodschappen doen was altijd een mooie onderneming. Van tevoren hadden we een lijstje gemaakt en namen we altijd het karretje die Maaike had meegekregen vanuit Nederland mee. Een keer hadden we zoveel boodschappen dat we letterlijk met piepende bandjes weggingen. Het karretje was zo vol beladen dat de wieltjes gingen piepen. Mensen van links en rechts keken ons aan en begonnen te lachen en zelf lagen we ook in een deuk!

Op 9 maart 2020 gingen wij naar de supermond (de maan is dan groter als normaal). Als je met de lift gaat zijn er 4 palen in de route en met de terugweg waren we gezellig met z’n drieën aan het kletsen en hadden we de palen niet gezien, de eerste in ieder geval. Wij stonden met z’n drieën daar in koor “oehh” te roepen toen we de eerste paal niet hadden gezien en daarna begon de hele lift heel hard te lachen. De man die de lift bestuurd heeft in de vakanties zichzelf Nederlands aangeleerd en zei; “Alle Nederlandse meisjes mogen zich vasthouden aan de hengsels van het plafond”. Het was echt een komisch moment!

Hierbij komt er een einde aan het grote avontuur. Ik ben een hele ervaring rijker en kan terugkijken op een geweldig avontuur die ik voor geen goud had willen missen. Ik heb het echt heel erg naar mijn zin gehad en kijk er met heel veel plezier en enthousiasme op terug. Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blogs en ik hoop dat je het met plezier hebt gelezen!

Liefs, Maureen