Einde in zicht!
Geplaatst op 01 mei 2017 om 19:42 uur
Waarschijnlijk is dit mijn een na laatste verhaal voordat ik alweer terug kom richting ons kikkerlandje. Mijn laatste update is alweer een tijdje terug, dit komt mede doordat ik aan de bak heb gemoeten voor mijn afstudeerstage en niet ook nog is thuis een aantal uren achter mijn laptop wilde doorbrengen. Vandaag is het 1 mei en een nationale vrije dag in Ghana.. de dag van de arbeid.. heb nog niet ontdekt welke arbeid, maar een vrije dag is een vrije dagJ  Met mijn gastgezin gaat alles echt super, vooral met Aziz ga ik er vaak op uit en ook met stappen is hij van de partij. Ik kom er langzaam achter dat hij af en toe mij in de Ghanese versie is of andersom. Inmiddels weer twee uitstapjes gemaakt: Naar WA helemaal in het noord-westen van Ghana en naar Kwahu meer in het zuid-oosten. Ik vertel even een paar stukkiesJ Bijna met de hele groep (9 als ik me niet vergis) inclusief onze Koen uit Bolgatanga (Noorden van Ghana) zijn we met een busje naar WA gereden om daar Nijlpaarden te spotten. Een rit van ongeveer 5/6 uur brengt ons in WA waar we aankomen bij een streng christelijk guesthouse. Dit blijkt direct een probleem.. of mogelijkheid met zich mee. Het blijkt namelijk zo te zijn dat twee vrouwen niet bij elkaar op de kamer mogen slapen (slimme christenen). Aangezien er 3 mannen in het gezelschap zijn en 6 vrouwen. ‘Moet’ iedere jongen dus met een vrouw op de kamer slapen. De overige twee vrouwen mogen uiteindelijk naar wat overleg wel bij elkaar op de kamer, maar wel in aparte bedden slapen. Na de spullen in de kamer te hebben gegooid gaan we wat eten om de volgende dag vroeg op te staan om de nijlpaarden te zien. Eerst weer een hele trip met het busje om vervolgens per kano de rivier op te gaan en de nijlpaarden in alle vroegte te zoeken. We hebben geluk en zien ze al redelijk snel. Koen en ik besluiten bij terugkomst om de rivier over te zwemmen die de natuurlijke grens vormt tussen Ghana en Burkina Faso. Aan de overkant staan al mensen ons te filmen met oude telefoontjes. Zeer verbaasd maar vriendelijk worden we ontvangen en proberen we een kort gebaren gesprekje op te zetten. Dat de kleine boeren uit Burkina Faso dit niet iedere dag meemaken blijkt zeer duidelijk uit een jongen die nog altijd foto’s van ons staat te maken. We zwemmen terug om weer richting WA te rijden en iets te eten en drinken. De groepssamenstelling van het tripje naar Kwahu ziet er iets anders uit, omdat Wouter zijn zus op bezoek heeft en Koen weer in Bolgatanga zit. Het is nu aan mij om een weekendje te survivallen met de vijf Belgische dames (hier ga ik commentaar op krijgen). Nee het klikt inmiddels heel goed en zijn een redelijk hechte groep aan het worden. We slapen in een hotel in Kumasi en hebben vervoer geregeld richting Kwahu om daar te gaan paragliden.. dachten we. Eenmaal aangekomen zien we de eerste mensen al de diepte in gaan en besluiten naar de oversized Ghanese vrouw te lopen om onze online reservering te verzilveren. De enorme vrouw is aan het eten en verteld ons even te wachten tot ze nog dikker is geworden. Na het tonen van de reservering verteld ze ons dat ze hier niet aan online reservering doen en dat het voor vandaag vol is. Vol verbazing staan staren we haar aan. We proberen nog contact te zoeken met degene waarmee de online reservering is gedaan, maar helaas. Gelukkig hebben we nog niet betaald en besluiten we de volgende dag terug te komen. De vrouw garandeert ons morgen te kunnen vliegen indien het weer goed is. We besluiten onze terugreis richting Kumasi wat aan te passen en onderweg te stoppen bij het Bosomtwe Lake. Een groot meer waar toevallig een feest aan de gang is voor Pasen. Hier brengen we de rest van de dag door en komen in de avond aan in Kumasi. We eten, drinken.. vooral Julie (one of a kind/kroegtijger/topwijf) kan drinken als geen ander, ongelofelijk. Een Belgische dame die mij vierkant onder de tafel dringt. De rest van de avond is gecensureerd. De volgende ochtend worden we eigenlijk gewekt door de harde regen die op het dak klettert, nee he.. het had niet zo mogen zijn en helaas moeten we het vervoer afbellen voor het paragliden. Gelukkig kent ons hotel een zeker niet verkeerd zwembad en daar brengen we dan na 9 uur de dag door, terwijl het weer helemaal opklaart. Het had niet zo mogen zijn, maar er komt vast nog wel een andere poging. ’s-Avonds besluiten we een jongen van het hotel mee te nemen en naar een bar te gaan ‘Vienna Bar’. Een beetje een foute en dure tent voor Ghanese begrippen waar ongeveer 80% van de vrouwen prostituee is. Verder wel gezellig en werden de dames niet de hele avond lastig gevallen, voor de verassing. Ghanese jongens benaderen vrouwen toch op een andere manier dan wij gewend zijn haha. Ook deze avond is verder gecensureerd om trauma’s bij 50 plussers te voorkomen. De volgende dag gaan ik en Florianne op pad om een bus terug naar Tamale te regelen. We vinden er een die volgens de jongen om 16:00 zal vertrekken. De rest komt ook vanuit het hotel met een taxi naar deze plek en na wat eten gehaald te hebben spelen we wat kaartspelletjes om de tijd te doden. Ondertussen is het 18:00 en de bus is nog altijd niet weg. Ik en Lara besluiten de jongen (die de bus vol moet krijgen) een handje te helpen in ons beste woordje TWI (taal Ashanti region/ Kumasi). Dit levert hilarische blikken op van voorbijgangers en ook veel lol voor onszelf. De bus wordt inmiddels volgeladen met zooi, ongelofelijk wat er allemaal mee gaat. Er zijn twee stoelen over die worden gevuld met dozen kuikentjes. Chill om 6 uur in de bus mee te zitten. Ook nu geeft niemand weer ergens iets om en blijkt dit de normale gang van zaken te zijn, we verlaten Kumasi uiteindelijk rond 19:00. We komen ‘s-nachts laat aan in Tamale en kruipen direct ons bed in omdat er de volgende dag weer gewerkt moet worden. Ik sla even een heel stuk over en breng jullie naar gister. Owja ik heb trouwens mijn brommer die ik leende van de vader van Aziz terug moeten geven en in plaats hiervan heb ik een motor (motor ofja, 110 cc brommertje noem ik het liever) gekocht die ik weer probeer te verkopen aan het einde van mijn reis. Wouter heeft dit ook gedaan wat maakt dat we nu mooi stukjes kunnen toeren. Maar goed ’s-Ochtens besluit ik om mijn gastgezin mee te nemen naar het zwembad. Inmiddels zijn helaas de Belgische dames vertrokken wat maakt dat het een stuk rustiger is geworden. We gaan vroeg naar het zwembad, omdat het dan nog rustig is en ik mijn gastfamilie een soort van zwemles wil geven. Geen van hen kan immers zwemmen ook dit zorgt voor hilarische momenten en halve reddingsacties om mijn gezin niet te laten verdrinken. Voor Sudikaa (anderhalf) is dit haar eerste contact met een zwembad, maar aan de foto’s te zien vind ze dit heerlijk! We zijn hier trouwens heen gereden op de Ghanese manier (alle 4 op een motor). Ik besluit rond 11/12 uur om even alleen naar het centrum terug te rijden om daar wat eten te kopen voor bij het zwembad. Hier krijg ik even de grootste schrik tot nu toe in mijn tijd in Ghana. Volgens mij heb ik al wel is beschreven hoe het er hier in het verkeer aan toe gaat. Ik koop wat te eten en vervolg mijn rit terug naar het zwembad. Op de weg terug nader ik een kruispunt, nadat ik rustig alleen op mijn baan heb kunnen doorrijden (op de weg in tegengestelde richting rijd wel wat verkeer). Ik ken dit kruispunt inmiddels en weet dat er altijd jongens staan die ijsjes verkopen in een zakje. Ik besluit vaart te minderen om een ijsje te kopen voor Sudikaa. Op het moment dat ik bijna stilsta komt er van de linkerkant een grote Amerikaanse truck, veel te hard en volgeladen met zand het kruispunt op gevlogen. Daarbij raakt hij twee taxi’s vol in de zijkant die elkaar aan het inhalen zijn. Eén taxi vliegt over de kop voor mij het kruispunt over en de andere tolt hard over de andere baan. De truck zelf heeft echter zoveel vaart dat hij keihard een huis voor mij in ramt en halverwege het huisje doorboord te hebben tot stilstand komt. Ik voel letterlijk het glas van de ruiten van de taxi tegen mijn benen aan vliegen. Ik stop de motor en ren samen met wat andere omstanders die het zien gebeuren naar de taxi die op zijn kop ligt. Samen proberen we de taxi weer op zijn wielen te tillen en wat ik toen zag was echt niet best. Vooral het meisje dat als passagier voorin in de taxi zat is er niet best aan toe en heeft het frame van de taxi in haar zij gekregen. Binnen 30 seconden staan er eigenlijk zoveel mensen omheen die de mensen uit de taxi proberen te krijgen dat ik besluit niks meer te kunnen doen en mijn weg naar het zwembad vervolg. Met kippenvel op mijn armen bedenk ik even wat er was gebeurd als ik niet was gestopt om dat ene ijsje te kopen. Laten we het erop houden dat je af en toe geluk moet hebben in het leven. Ik had geen telefoon bij maar heb met Latifaa’s telefoon wat foto’s gemaakt vier uur later toen we uit het zwembad terug kwamen. Er gebeuren hier zo veel verkeersongelukken vooral met vrachtwagens die allemaal overbeladen zijn en echt als gekken rijden. Goed verder gaat alles op stage wel goed en richt ik me nu op het afmaken van mijn rapportage. Er is inmiddels een goede band met verschillende collega’s en hebben we afgesproken met zijn allen te eten voordat ik wegga. Van de tien vrijwilligers zijn er nu nog drie over: Wouter, lisa en ik. Gelukkig komen volgende week waarschijnlijk andere vrijwilligers van Ontmoet Afrika vanuit het Oosten op bezoek. Het laatste feitje om te melden is dat hier nu al zo’n 2 weken geen water is. Er is schijnbaar iets mis met de waterleiding waardoor de basic dingen als kleren wassen, toilet doorspoelen en ‘douchen’ een stuk lastiger is geworden. Mijn kleren laat ik illegaal in het ziekenhuis mee wassen voor een paar cedi en ik kan mezelf inmiddels wassen met 2 liter water die ik haal uit drinkwaterzakjes die ik over mezelf heen uitknijp. Het toilet praat ik liever niet over. De mensen bidden hier om het water terug te laten komen.. benieuwd wanneer onze lieve heer mijn zijn gereedschapskoffertje langskomt om de waterleiding te fixen, we wachten op zijn Ghanees af! Ik spreek jullie in mijn geweldige eindconclusie over 4/5 weken!:)  P.s. voor foto's verwijs ik even door naar Facebook Â
Reacties
|
Sietske |
|
Antoon van de Ven |
|
Marlies |
|
Riky |
|
Corine |
|
Ger en Annemie |
|
Ger en Annemie |
|
Antwan & Mirjan |
|
Marga Kaelen |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact