Molé National Park, Asa Baako Music Festival en een bezoekje aan het ziekenhuis:0
Geplaatst
op 29 maart 2017 om 21:23 uur
(Waarschuwing: dit is een joekel
van een bericht)
Hallo lieve mensen,
Verhaaltje numero 7, update op
week 13 van de 23. Dit keer heb ik mijn verhaal in kopjes geschreven, om jullie
tussendoor de mogelijkheid tot ademen te bieden.
Op naar Mole National Park met de oudjes! Mole is toch wel een van de dingen
die je gezien moet hebben als je naar Ghana gaat. Het grootste wildlife park
van Ghana waar 4 van de big five dieren te zien zijn, alleen de neushoorn
ontbreekt hier. Samen met de privé chauffeur van pa en ma rijden we vanuit
Tamale richting Mole. De chauffeur heet Erick of lokaal Kojo, knots van een
kerel en eigenlijk een typische Ghanese uit het zuiden. Dit wil zeggen super
aardig en helpt je waar nodig, maar als geld een rol speelt voor geen meter te
vertrouwen. Klinkt bruut, maar dat is hier gewoon zo, waar geen geld is en er
kan geld verdiend worden, doen de mensen dat. Goed verder prima auto met AC en
onder het genot van een Ghanees muziekje tuffen we over de verbazingwekkende
goede weg in +/- 2.5 uur tijd naar Mole. Aangekomen blijkt het hotel op een
heuvel te liggen met uitzicht op een waterpoel. Het hotel ligt trouwens gewoon
midden in het park wat blijkt uit de bezoekjes die verschillende dieren
geregeld komen brengen, maar hier later meer over. Omdat het momenteel het
droge seizoen is zijn de plekken waar water is schaars in het park en dit maakt
dat de dieren gedwongen worden naar de kleine waterplassen te komen. Wat voor
ons kleine Freek Vonkjes natuurlijk gunstig is want dit biedt meer kans op het
spotten van de DIEREN. Met een beetje mazzel kunnen we dus vanuit het zwembad
van het hotel de olifanten, antilopen, apen e.d. zien drinken/badderen. In
totaal verblijven we er drie nachten, de meeste mensen doen het in 2 of soms zelfs
in 1 nacht. Ik vind het heerlijk dat we wat langer blijven want vergeleken met
de afgelopen 2 maanden is dit een walhalla.. of.. een kers op de taart.. of..
een tepel op de tiet. …Goed.. we besluiten de rest van de dag te chillen aan
het zwembad en de buikjes rond te eten in het restaurant. We merken direct dat
er overal DIEREN zitten want achter ons vist een flinke baviaan het eten van de
borden van een paar niets vermoedende dames die zich helemaal de pleuris
schrikken. Grappig, maar deze dikke bavianen zijn echt mega brutaal en proberen
alles af te pakken wat los of vast zit. Omdat de meeste mensen hier maar één
dag zijn hebben de Bavianen eigenlijk iedere dag weer prijs bij de niets
vermoedende, onschuldige Freekjes. De volgende dag staan we vroeg op om aan de
wandel safari deel te nemen. Er loopt een gids mee uitgerust met een wapen dat
nog van de WOII afstamt, welke denk ik voor onze veiligheid moet zorgen. We
zien direct eigenlijk al overal om ons heen DIEREN, vooral apen en soort
antilopen ook als we de waterplas naderen zien we overal krokodillen zwemmen waar
we naar mijn mening eigenlijk al veel te dicht bij mogen komen. Iedereen komt
hier eigenlijk voor de olifanten dus we stappen weer snel verder. Eigenlijk
bizar dat je gewoon te voet door zo’n park mag lopen, typisch Ghanees weer
dit.. geen regels, ‘veiligheid is voor pussy’s’, ‘God beschermd ons toch wel’. Niet
veel later zien we jawel 2 joekels van olifanten op 100 meter van ons af tussen
de struiken staan. De gids roept ons hen te volgen en we kunnen echt tot heel
dichtbij komen 20 meter? Ik denk minder zelfs. De olifanten lopen echter van
ons weg, maar van de gids moeten we ze blijven volgen. Het lijkt trouwens of ze
mega traag lopen, maar in werkelijkheid zijn we bijna aan het rennen om ze bij
te houden. Op een wat open plek blijven ze vervolgens staan en krijgen we de
kans om ze te VANGEN, ik bedoel natuurlijk foto’s te maken. Ik vertrouw de
situatie eigenlijk al vanaf begin af aan niet echt en voor mijn gevoel staan we
veeel te dichtbij. Normaal ben ik zeker geen zeikerd met dit soort dingen, maar
ik ken de gemiddelde Ghanees inmiddels en er wordt gewoon helemaal geen reet
geregeld hier. Ik bedenk voor mezelf welke toerist uit de groep het dikste is
en ik op de grond gooi als dalijk die olifant onze kant op rent. Uit mijn
Discovery en National Geografic kennis maak ik ook op dat één van de olifanten
nou niet bepaald op zijn gemakje is. Gezicht onze kant op flink oren naar voren
en slurf omhoog is nou niet echt een relaxte manier waarop een olifant zijn 06 met
je wilt uitwisselen. Ik ben dan ook redelijk blij als de gids aangeeft om
verder te lopen. Terug bij de waterplas zien we nog MEER olifanten en ook een
hele groep die aan het badderen is, nu zien die er mega op hun gemak uit en dit
nodigt bijna uit om er tussen te gaan liggen, onze Freek zou een gat in het dak
springen. Achteraf nu inmiddels 2 weken later schijnt er een groep toeristen er
dus serieus te zijn aangevallen door twee olifanten. Het advies van de gids
bleek: ‘RUN!’. Nu had ik deze manier van bescherming vanuit de gids ook in mijn
hoofd en klopte mijn voorgevoel achteraf gezien toch redelijk. Maar goed we
hebben een mooi momentje als naïeve toerist langs het water bij de olifanten en
zien plots ook nog is hoe een krokodil een drinkende impala tot zijn maaltijd
maakt. Na ruim twee uur te hebben gewandeld keren we terug bij het hotel waar
ons ontbijt op ons staat te wachten. De rest van de ochtend besteden we in het
zonnetje aan het zwembad en kunnen we lachen om de nieuwe toeristen die wederom
van hun eten worden beroofd door de Baboon. Om half 4 gaan we mee met de
jeepsafari, erg leuk, maar veel meer dan met de wandel safari zien we eigenlijk
niet. Geeft niet, heerlijk rondgereden worden op het dak van een jeep door een
wildlife park is ook niet bepaald verkeerd. De volgende dag bezoeken we een
speciale moskee en varen we met een kano over een riviertje waar ook nog is
allerlei DIEREN te spotten zijn. Ik moet dit eigenlijk allemaal veel
uitgebreider beschrijven, maar mijn vaten in mijn polsen zijn nog steeds geïrriteerd,
vooral als ik typ. Huh vaten? Ja, blijf lezen en je gaat er achter komen. Ik
heb nog één dagje in Tamale met de parents, waarop ik de oudjes meenemen door
de stad, de Tamaleese markt en ze kennis maken met de andere vrijwilligers. We
eten met zijn allen iets en gaan niet al te laat naar bed, want de volgende
ochtend zal ik vroeg vertrekken terug naar het zuiden voor ASA BAAKO heuheu!
Pap en mam vliegen 2 uur later die volgende dag ook naar Accra en voor hun zit
Ghana er dan alweer op. Oprecht ontzettend leuk dat ze zijn langs geweest en ik
denk dat ze een goed beeld hebben gekregen van de plekken waar ik ben geweest
en de mensen waarmee ik ben omgegaan. ‘ochtends vroeg nemen we weer afscheid en
zal de volgende keer dat ik ze zie weer in Nederland zijn. Op naar het zuiden
voor ASA BAAKOOOO!
Back to the South!
‘ochtends vlieg ik om 8 uur vanuit
Tamale richting Accra. Ook wel weer een vlucht apart hoor, ik denk dat er
ongeveer 3 vluchten per dag vanuit deze luchthaven plaatsvinden. Een hele
kleine luchthaven waar inchecken, douane en gate in één ruimte zijn gepropt.
Het voordeel is dat je nergens lang hoeft te wachten en voor je het weet zit je
al in het minivliegtuigje richting het zuiden. Het is ook wel leuk om hier in
Ghana de waarschuwingsborden aan de muren te lezen. Je komt de meest voor de
hand liggende en onnozele teksten tegen. Hier hangt net voor de douane
bijvoorbeeld een bordje met, grof vertaald: ‘Indien u wapens mee wilt nemen aan
boord, moet u dit wel even aangeven bij de incheckbalie’, he..fijn.. weer een
geruststelling.. meneer de beleidsmaker, jezus. Goed, met de bus duurt deze
trip 12 uur, nu zal het slechts een klein uurtje in beslag nemen. Kost wat,
maar dan heb je ook wat. Aangekomen in Accra weet ik eigenlijk snel voor een
redelijke prijs naar Kaneshie te komen. Het voordeel is nu dat je wat woordjes
van de lokale talen spreekt en je de weg kent. Scheelt de helft van de prijs
bij de gemiddelde taxichauffeur die zich overigens rot schrikt en alleen een verse
Obruni uit de luchthaven ziet wandelen. Kaneshie is de plek waar ik de bus naar
Takoradi pak. 5 uur staat er voor deze rit en zo vul je je dag toch aardig met
reizen. In Takoradi hetzelfde riedeltje taxichauffeurs proberen je voor 60 cedi
naar Busua te brengen terwijl 10 meter verder een TroTro voor drie en halve
cedi die kant op rijd, je moet het maar weten. In de TroTro ontmoet ik een
jongen van ongeveer 25 uit China. Hij komt niet al te slim over, maar hij is
wel grappig echt een typische chinees. Ik merk ondertussen dat er overal wat
meer blanken zijn. Het festival is trouwens 1 week lang en ik ben er alleen de
laatste drie dagen. Overigens is dan wel gelukkig het hoogte punt van het
festival dus ik kan de leukste feestjes toch meemaken. De Chinees is hier
duidelijk nog nooit geweest en hij zit maar een beetje verbaasd uit het raam te
kijken om om de vijf minuten zijn hoofd diagonaal te knikken en te lachen. Goed..
laatste 10 minuutjes met de taxi en dan zijn we er. Ik koop nog wat Frozen
Yogurt voor de kiddo’s van mijn eerste gastgezin en stap samen met de nog
steeds op een andere planeet lijkende chinees in de taxi. Als we Busua inrijden
zie ik Shirley (oude gastmama) staan praten met vriendinnen uit de
vrouwengroep. Als ik de taxideur dichtsla draaien ze zich om en zien ze me
staan. Ze zetten het op een rennen mijn kant op. 5 Ghanese vrouwen met een
tikkeltje veel overgewicht komen nu mijn kant op gerend. Even weet ik niet of
ik nu blij moet zijn of weg moet rennen, rennende Ghanese vrouwen, dat zou
trouwens sowieso verboden moeten worden. Een warm welkom in een groepsknuffel
is het gevolg, wat heb ik de negertepels gemist. Shirley begeleid me naar haar
huis waar ook alle kinderen zijn inclusief Lore en Niels (beide ook vrijwilliger
van Ontmoet Afrika). Opnieuw is een groepsknuffel het gevolg, het voelt super
om iedereen weer te zien, echt als thuiskomen. Ik merk direct al dat er van het
ow zo rustige Busua weinig meer over is. Vrijwel alle kamers van Shirley zijn
volgeboekt door andere groepen jongeren. Ik gooi mijn spullen binnen en Niels,
ik, Lore en pakwamee die helemaal door het dolle heen is lopen richting het
strand. Het kleine dorpje is bezaaid met toeristen, zowel blank als donker wat
het erg leuk maakt. Je moet je een dorpje voorstellen waar een paar honderd man
wonen, misschien net 1000 waar 3500 mensen één week lang op bezoek komen om te
feesten, hilarisch. Wel ook fijn voor de lokale bevolking die hier mooi aan kan
verdienen. Het strand is bijna niet meer te herkennen, overal kraampjes,
muziektentjes en mensen. Overal kom ik bekenden vanuit de eerste maand tegen en
Bone is druk bezig de boel aan het regelen. Good to be back, dit mis ik toch
wel in het Noorden, maarja je kan niet alles hebben natuurlijk en het is en
blijft afstuderen. We duiken nog even lekker de zee in, eten wat en maken ons
klaar voor de avond. Eerst een feestje bij de Scoripion Lodge, waar ik onze
Andy nog tegen het lijf loop uit Cape Coast en daarna een feestje op het Busua
Beach Resort. Hier vind ik ‘s-avonds ook die chinees van vanmiddag weer terug,
die al goed beschonken blijkt. De volgende dag is de ‘Jungle Party’ eigenlijk
het grootste feest van Asa Baako en ook direct de officiële afsluiter. De naam
doet zich wel eer aan want het feest is letterlijk in de jungle. Vanuit Busua
is het net te lopen, maar dit is niet aan te raden omdat er natuurlijk helaas
op een groot festival vooral in landen zoals hier ook veel fout volk deze kant
op komt om zich te voeden uit de portemonnee van de toerist. We pakken dus de
taxi en laten ons droppen voor de ingang. Hier blijkt niet zo goed over
nagedacht te zijn. Dit is eigenlijk het enige feest waar entree voor wordt
gevraagd, iets van 30 cedi volgens mij. Voor de lokale bevolking dus een hele
grote uitgave. Dit maakt dat mensen zonder te betalen binnen proberen te komen
wat resulteert in een grote bende. Ook is de ingang op het punt waar de mensen
hun bandje moeten krijgen hoger dan de feestlocatie. Hierdoor heeft de
toestroomde massa dus een gigantisch overwicht op de beveiliging bestaande uit
5 man, die onder aan de heuvel de menigte terug de berg op staat te drukken.
Een lompe situatie als gevolg, gelukkig zien wij Bone en krijgen Niels, ik,
Lore, Pakwamee en Bliss onze bandjes gratis en kunnen we redelijk vlot naar
binnen komen. De locatie is heer sfeervol opgezet met lampionverlichting,
vuurtjes, fakkels, hout podium en grote bar. Hier gaat het een tijdje aardig
los, totdat de stroom uitvalt. Nee he… dit ga je niet menen, de stroom is
afkomstig van een generator die er schijnbaar mee is gestopt. We zitten in
Ghana dus niemand heeft over een plan B nagedacht of een reserve generator
geregeld. Dit resulteert in een muziekpauze van ongeveer een uur.. Ghana….. Het
uur wordt wel gevuld met muziek vanuit trommels alleen dit is eigenlijk
helemaal drie keer niks en hiervoor is de menigte ook veel te groot. Verder
hoor je niemand klagen dus we pakken nog maar een cocktail uit een kokosnoot.
Na een uur gaat de muziek weer aan en kunnen de voetjes weer van de vloer. Wat
wel opvalt hier onder de lokale bevolking is dat mannen altijd ruim in de
meerderheid zijn. Dit valt ook te begrijpen als je de Ghanese mannen
observeert. Als blanke vrouw moet je sowieso nooit alleen naar zoiets gaan of
alleen met vriendinnen. De meeste jongens hier zien geen vrouw maar een
gebruiksvoorwerp, niet helemaal ontere… grapje natuurlijkJ voordat ik al mijn
vrouwelijk bloglezers verlies. Nee maar als vrouw moet je hier gewoon echt
oppassen want alleen nee zeggen helpt hier totaal niet. Het feestje gaat door
tot in de ochtend en terwijl de zon begint op te komen lopen we naar huis, jup
nu lopen we wel. De volgende dag bestaat uit uitslapen, uitkateren op het
strand en alvast een beetje de spullen inpakken voor morgen. Want sochtends vertrek
ik alweer terug richting Tamale. Mijn terugvlucht heb ik nog niet geboekt,
omdat je hier geen vervoersmiddelen hebt die op tijden vertrekken. Je weet dus
nooit wanneer je bus zal aankomen, ik heb er rekening mee gehouden 1 nacht in
Accra te moeten overnachten en dit blijkt een goede gok te zijn, omdat eenmaal
in Accra aangekomen alle plekken voor die vlucht zijn volgeboekt. Ik koop mijn
tickets voor de volgende ochtend en join Niels in het Agoo hostel in Accra (aanrader!).
Hier ontmoeten we ook twee hele vrolijke Nederlandse dames die op drieweekse
reis zijn en ik één week later weer in Tamale zal zien. Niels gaat terug naar
Nederland en ik vlieg weer terug naar Tamale na een paar super dagen!
Bezoekje aan het ziekenhuis:0
Inmiddels weer 2 weken goed aan het
werk voor mijn stage + Lore en de twee dames van Agoo Manon en Jolijn op bezoek
gehad, echt 3 toppers. Mijn werkschema wat omgegooid: ik begin nu om 7 en sluit
rond 3/4 uur. Dit doe ik omdat ’s-Ochtends het internet veel beter is, omdat
dan schijnbaar minder mensen er gebruik van maken binnen het ziekenhuis en dit
geeft me mooi een wat langere vrije middag. Trouwens schelen we nu qua tijd 2
uur i.p.v. 1, omdat hier in Ghana uiteraard geen zomer of wintertijd is. Goed
afgelopen vrijdag na het werk thuisgekomen met een raar gevoel, beetje
grieperig. Verder geen aandacht aan besteed en ook de zaterdag en zondag zo
doorgekomen. Zondagavond koorts erbij gekregen en pijn in mijn onderrug en
benen ook flinke diarree voor de geïnteresseerde. Kortom niet heel best dus
vroeg naar bed in de hoop maandag weer beter te zijn. Helaas maandag niet goed
geslapen en een verergering van de klachten. ’s-Ochtends besloten niet naar het
werk te gaan, omdat ik om het kwartier op de wc zat. Dan mis je wel even je wc
in huis. Telkens als ik nu ga betekend dit een emmer water vullen en mee nemen
door de compound naar de wc, zeker niet heel comfortabel dus (en heel de
familie weet hoe laat het is met Salamenga) en zeker niet als je ziek bent. Inmiddels
heeft Aziz aangeboden om even naar het ziekenhuis te gaan, maar dat ken ik nu
dus ik dacht nou ik kijk het nog wel even aan. Tot ik weer naar de wc moest en
op de terugweg naar de kamer voor het eerst in mijn hele leven out ben gegaan (flauwvallen).
Helemaal niks voor mij dus na wat hulp toch besloten naar het ziekenhuis te
gaan. Even gebeld met Ronald een Nederlandse man die hier al 6 jaar zit en alle
beste plekken dus kent. Op zijn advies naar Kabsad Scientific Hospital gegaan,
dit is een privaat ziekenhuis, wat overigens nog niet wil zeggen dat het kwalitatief
goed is. Maar dus achter op de brommer bij Aziz uiteraard onder de brandende
zon naar het ziekenhuis. Weet niet of ik mezelf wel is zo beroerd heb gevoeld,
even flink afzien. Eenmaal aangekomen kon ik in de wachtkamer gaan zitten,
omdat de enige arts op dit moment even weg was. Ik zag de bui alweer hangen dus
ik vroeg of Aziz me naar het volgende privaat ziekenhuis kon brengen ‘New life’,
weer op de brommer ondertussen nog slechter gaande. Aangekomen ook hier geen
dokter aanwezig en dat was het puntje, jawel het heeft lang moeten duren (3
maanden) maar hij is er gekomen. Martijns geduld was even op, Aziz heeft dit
dus ook even mogen meemaken, arme man. Terug op de brommer ondertussen voel ik
me zo slap dat ik Aziz moet vasthouden om niet van de brommer af te vallen.
Terug naar Kabsad, wachtend voor 2 uur, deze 2 uur staan op het lijstje ‘Niet
zulke beste momenten in uncle Martins leven’ Jezus dit was kut, excuus kan er
niet meer of minder van maken. Ja ik wordt eindelijk geholpen de arts is een
man aardig gelukkig, anders had ik toch geen kracht meer om boos te worden.
Goed.. bloedonderzoek.. wachten.. hopen op geen Malaria.. wachten.. uitslag:
Malaria negatief, oké chill, maar wat is het dan wel? Dit lijkt me geen normaal
griepje. Het is inmiddels al begin avond en ik krijg de keuze om in een VIP
room te gaan liggen of op de normale afdeling. Ik vraag de prijsverschillen en
omgerekend betaal je hier voor een nacht normale afdeling 6 euro en voor de VIP
12. Die keuze is snel gemaakt, omdat ik nu zeker geen trek heb in Tamale Teaching
Hospital taferelen. Als je hier in Ghana een VIP room hebt in een privaat
ziekenhuis klinkt dit goed, maar dit wil nog helemaal niks zeggen, dit wordt
bevestigd bij binnenkomst. VIP room hier is te vergelijken met het washok van
een Nederlands ziekenhuis, maar er is airco en ik lig er alleen en ik ben zo
naar de klote dat ik van ellende op het bed plof en in slaap val. Aziz maakt me
snel weer wakker en zegt dat er eerst een infuusnaald geprikt moet worden. Terug
door het ziekenhuis.. kamertje in.. grote Ghanese vrouw.. handje omhoog..
prik..prik mis.. zucht.. prik.. prikt weer mis.. gvd vrouwtje asjeblieft steek
dat ding er goed in joh.. ‘I’m
going to get my colleague.. ja doe dat aub gvd… man kamer binnen… prik…
goed.. mooi die zit er in. Terug naar de kamer infuus erin god weet wat het is,
maar het is al afgerekend haha. Je moet alle medicijnen hier los kopen zelf
naar je kamer brengen en dan wordt het in je gegooid, letterlijk. Blijkt uit
een verpleegkundige mede vrijwilliger. Ik heb nog nooit in een ziekenhuis bed
gelegen dat ik me kan herinneren laat staan een infuus laat al helemaal staan
hoe snel die dingen horen te gaan. Ik krijg maar half mee wat er nu allemaal
gebeurd, maar ik wordt sochtends wakker en wonder boven wonder, het gaat aanzienlijk
beter. Een arts staat naast me en zegt dat ik een bacterie heb opgelopen door
het eten van besmet voedsel/drinken. Ze hebben dus gister avond de vloeistof in
m’n darmen verwisseld (geen idee of ik dit zo goed zeg), antibiotica gegeven,
iets tegen de diarree en ik las iets van glucose oplossing en zouten zal wel
een O.R.S 2.0 geweest. De arts zegt dat ik vandaag nog moet blijven en dan
morgen ochtend weer naar huis kan. Hij zegt ook dat ik voor vandaag nieuwe
medicijnen nodig heb en die zelf moet gaan kopen vooraan in het ziekenhuis. Ik
kijk hem een beetje verbaasd aan maar hij blijkt zeker van zijn zaak te zijn.
Gelukkig voel ik me veel beter dus ik pak m’n infuuspaal op waarvan de wieltjes
inmiddels zijn samengegroeid met de rest van de paal en strompel als een soort
van Gandalf naar de apotheek, koop de medicijnen en schuifel weer terug. Het
kost hier geen drol dus dat houd me nog enigszins positief. Eenmaal in de kamer
merk ik dat ik moet plassen, mijn kamer heeft een wasruimte eraan en dit is
heel fijn als ik ruik wat voor geur er uit de gedeelde wasruimte komt, jezus.
Wel leuk dat je het dan in Nederland binnen je opleiding over veilige ruimtes
hebt in ziekenhuizen en je hier afvraagt hoe iemand die ook maar iets minder
fit is dit ooit zelf voor elkaar kan krijgen. Er is trouwens ook geen leuk
knopje waar je op kunt drukken zodat er een knappe blonde verpleegster
langskomt nee je moet blij zijn als er een keer een boze Ghanese kerel je kamer
in komt om te vragen of je letterlijk iets moet. Maar ik ging dus plassen, de
wc is naast de douche die voorzien is van een mega instapbak met flinke scherpe
randen. Er is een groot frame waar ooit iets van een glazen afschermwand in
heeft gezeten of hoort te zitten. Mijn infuuspaal is trouwens te lang om
rechtopstaand onder de wc deur te krijgen ik moet dus handig mijn infuuspaal
schuin door de deur manoeuvreren langs het functieloze frame en dan kan ik mijn
gang gaan. Terug in de kamer belt Aziz op wat ik voor ontbijt ik wil. In
Ghanese ziekenhuizen moet je altijd je eigen beddengoed, kussen en eten
meebrengen. Ik ben blij om even van hem te horen en hij zorgt ervoor dat ik
niks te kort kom. Ik trek voor de aardigheid is de koelkast open die ook in de
kamer staat, nou als je honger hebt kun je altijd nog een aantal plakjes
schimmel nemen. Ongelofelijk notabene in een privaat ziekenhuis in de beste
kamer die ze hebben. Er komt grappig genoeg niet veel later een schoonmaakster
binnen die letterlijk met haar bezem de grond een paar keer aait en weer naar
buiten loopt. Ze had ook even een doekje kunnen pakken en die koelkast schoon
kunnen maken, maargoed.. adem in adem uit uncle Martin. Eind ochtend krijgt
iedereen het een beetje door dat ik in het ziekenhuis lig en komt iedereen op
bezoek, super chill want anders heb je ook niks te doen. Maar goed dat ik de
VIP room heb gepakt anders had al het bezoek er niet eens in gekund haha.
Iedereen brengt ook eten mee en zelfs een kaart, echt super lief en dank daarvoor.
Ik knap eigenlijk heel snel op en voel me weer goed, om de zoveel tijd komt er
een verpleegkundige langs om iets anders in het infuus te stoppen. Na het eten
wil ik even douchen, dit heb ik nu twee dagen niet gedaan en dat merk je met 40
graden. Als een soort van ninja sta ik met de infuuspaal in mijn ene hand en me
te wassen met de andere hand. Niks geen knappe verpleegster die je even komt inzepen.
Dit is gewoon een opleiding tot fucking ninja, wat is dit voor iets joh. Het
wordt avond en ik kijk nog even tv met Aziz en Faroek (lokale vriend hier) en
ook hun gaan rond 9 naar huis. Zo was ik bang me die dag te vervelen, maar was
het eigenlijk best gezellig. Soms geven ze wel kleinere flesjes, dat moet
schijnbaar de antibiotica zijn en die gaat er zo snel in dat ik rode plekken
ervan over mijn hele arm krijg. Net voor het slapen komt die ene Ghanese vrouw
binnen die ik ook mij probeerde te prikken net toen ik binnen kwam. Ik zie haar
binnen komen lopen en ik denk eigenlijk gelijk al nee he.. daar gaan we.. Ze
komt binnen gewaggeld alsof ze levensmoe is luid kauwgom kauwend met muziek die
ze afspeelt via haar telefoon die in haar enorme reet opgeslokt is. Heeft ze
dit nou zelf niet in de gaten? ‘vrouwtje kijk nou is even naar jezelf en bedenk
is wat je hiervan vindt’ is wat ik wilde zeggen, maar ‘good evening’ is het
enige wat ik uit bracht. Dit kunnen geen cultuurverschillen zijn, toch? Ze
brengt een nieuw infuus aan en ik weet niet hoe ze het doet maar bij haar loopt
de vloeistof er gewoon niet in, allemaal met die infuusnaald aan het kloten die
inmiddels goed pijnlijk is geworden. ‘vrouwtje wat ben je nu allemaal aan het
doen’ volgens mij heeft ze echt geen flauw idee. Uiteindelijk lukt het haar
toch en wordt het slangetje met daaraan de flacon met medicijnen losgemaakt van
de infuusnaald. Ze verteld me dat ik kan gaan slapen en morgenvroeg de laatste
medicijnen worden gegeven. Ik stem in en probeer te slapen, maar inmiddels is
die infuusnaald enorm gaan irriteren en pijnlijk geworden. Hierdoor kom ik
eigenlijk niet meer in slaap dus ik besluit mijn Gandalf staf weer te pakken en
een verpleger te gaan zoeken. Ik zoek de hele afdeling af zelfs buiten, maar ik
kan nergens iemand vinden..nergens in een heel ziekenhuis niet?? Even tussendoor:
af en toe heb ik hier van die momentjes dat ik dingen meemaak en even hardop lach
en besef wat jullie wel niet zouden moeten denken als je me hier zou zien
staan, nou dit was zo’n momentje, ik lach hardop even van pure ellende en
besluit terug te gaan naar mijn kamer en even te wachten.. na een half uur ga
ik opnieuw terug en nog steeds niemand, hoe kan dit? Ik probeer nog een keer te
wachten maar ook daarna niemand. Er is hier dus gewoon niemand aanwezig van
medisch personeel, stel je voor dat er iets gebeurd. Maar goed ik zit dus nog
steeds met dat geïrriteerde ding in m’n arm, hoe gevaarlijk zou het zijn als ik
het er zelf uithaal? Zo moeilijk kan het toch nooit zijn? Voor de zekerheid bel
ik toch maar even onze verpleegkundige Wouter, godzijdank neemt hij zijn
telefoon op om 1 uur ‘s-nachts en hij zegt dat het wel kan, als ik het maar
even goed dichtdruk. Prima rol wc papier en eruit met dat kreng. Stelde uiteindelijk
niks voor, maar je weet maar nooit. Pijn zakt vrijwel meteen en ik val heerlijk
in slaap. De volgende dag merkt de verpleegkundige niet eens dat ik het zelf
heb gedaan en voor ik het weet zit er alweer een nieuwe in gelukkig wel de
andere hand nu. Het interesseert niemand werkelijk een reet haha, de arts komt
langs en verteld me dat ik naar huis kan. Freedom! Het gaat nu weer helemaal
goed en ga vanaf morgen weer beginnen met werken, Spreek jullie :)
Reacties
Trudy
Geplaatst op 09 april 2017 om 23:02 uur
Dag Martijn,
Met veel plezier lees ik je verhalen. Je hebt een prettige manier van schrijven. Da's echt genieten terwijl ik het zelfd niet live mee maak , zit ik wel in je avonturen. Groetjes Trudy
|
Mirjan
Geplaatst op 04 april 2017 om 08:11 uur
Wat een verhaal. En wat jij allemaal meemaakt, spannend, geweldig! De problemen waar je tegen aan loopt, je lost ze toch maar op. Knap snel weer op, zodat je van de tijd die je nog in Ghana bent volop kunt genieten.
|
Youp en Guus
Geplaatst op 03 april 2017 om 19:42 uur
Je hebt een leuk en spannend verhaal geschreven. Wat een problemen heb jij daar en super stoer zoals jij ze oplost. 😎😎🤠🤕🤧💩😷
|
Tess
Geplaatst op 01 april 2017 om 14:50 uur
Haha geweldig wat je daar allemaal meemaakt, super leuk om te lezen! En het is erg chill SOG-materiaal (scriptie ontwijkend gedrag) haha :D Geniet er nog van die laatste 10 weekjes Martijn!
|
Tess
Geplaatst op 01 april 2017 om 14:50 uur
Haha geweldig wat je daar allemaal meemaakt, super leuk om te lezen! En het is erg chill SOG-materiaal (scriptie ontwijkend gedrag) haha :D Geniet er nog van die laatste 10 weekjes Martijn!
|
Corine
Geplaatst op 30 maart 2017 om 22:19 uur
Hoi hoi, vanavond ben ik met je vader en moeder en Robin lekker wezen eten. Je moeder vertelde over je verhaal weer vol avonturen. Nou ze heeft niet overdreven. Je kan er echt werkelijk een spannend boek over schrijven. En wat besef ik dat we hier in Nederland leven in luxe omstandigheden. Maar wat zijn de mensen daar rijk met de kleine dingen die ze hebben. Vriendschap, aandacht en tijd voor elkaar. Het zou mooi zijn als jij daar straks terug in Nederland een mooie middenweg in kan vinden. Maak er nog een paar mooie weken van. En zorg dat je gezond blijft! Groetjes uit Eindhoven
|
Mariena
Geplaatst op 30 maart 2017 om 20:13 uur
echt weer n super verslag om te lezen Martijn, t kan mij niet lang genoeg zijn! Ge ben unne wijze jongen, om dat infuus zelf te verwijderen na overleg met Wouter.
Heel fijn dat je weer bent opgeknapt.
Heel mooi om te lezen dat "Back to the South" voelt als thuiskomen, zo ver van je echte "thuis"
veel succes en plezier nog gewenst
Groetjes Mariena ( kersverse schoonmoeder van Naomi hihi)
|
Riky
Geplaatst op 30 maart 2017 om 08:38 uur
Martijn ik kan me zo ongeveer indenken hoe je je hebt gevoeld in het ziekenhuis, jaren geleden maakte ik hetzelfde mee in een ziekenhuis(je) in Brazilië na een bezoek aan een indianenstam in het binnenland, ook iets verkeerd binnengekregen en de reguliere middelen hielpen niet, infuus, oud roestig bed met alleen een (niet al te schone) matras erop en er het beste maar van hopen, alles weer goed gekomen. Kijk uit naar je volgende verhaal!
|
Marlies
Geplaatst op 29 maart 2017 om 23:18 uur
Nou, nou Martijn, heb net met je zitten appen. Je hebt gelijk: maar goed dat ik dat ziekenhuis niet heb gezien. Als er hier maar een stukje zeil of een tegeltje los ligt.... levensgevaarlijk, want daar kan iemand over vallen. Conclusie van jouw ziekenhuis bezoek/onderzoek: het hoeft gewoon niet netjes te zijn, want je geneest toch....Fijn dat je aan het opknappen bent. Geniet van de komende tijd! Liefs Marlies
|
Sietske
Geplaatst op 29 maart 2017 om 22:04 uur
Wat een mooie verhalen weer! Wel eng hoor dat je je zo beroerd voelde daar, maar fijn om te lezen dat je er weer bovenop bent! Tot de volgende keer...
|
Marga
Geplaatst op 29 maart 2017 om 21:57 uur
Wat een verhaal weer, Martijn!
Ik vind het super dat wij kennis hebben gemaakt met jouw vrienden in Ghana. En ik 15ben jouw gastgezin heel dankbaar voor hun goede zorgen!
Geniet nog met volle teugen van jouw laatste tien weken in Ghana. Heel veel plezier toegewenst en houd ons op de hoogteðŸ‘😘ðŸ¸
|