Eerste weken in Tamale:)
Geplaatst op 27 februari 2017 om 16:23 uur
Namaawu en ik lopen naar de administratie van het ziekenhuis en daar ontmoeten we Abu. Abu werkt op de Biomedical Engineering Unit/ BEU (medisch/technische dienst), de afdeling waar ik de komende maanden stage zal lopen. Hij heet me van harte welkom en laat me eerst het ziekenhuis zien alvorens hij me meeneemt naar de BEU. Het kantoor ligt net buiten het ziekenhuis en ziet er helaas niet zo goed uit als het ziekenhuis zelf. Het is eigenlijk een soort container met golfplaten dak, ik ontmoet er een aantal medewerkers en William Netty. William en Abu zullen grotendeels voor mijn begeleiding gaan zorgen en nemen ook de leiding van de afdeling op zich. Ik constateer voor mezelf eigenlijk direct twee dingen. Alleen William en Abu hebben een computer, de rest niet. Verder is het hier binnen 40 graden en is er in geen velden of wegen een airco te vinden. Na met iedereen een praatje gemaakt te hebben, spreek ik met William af dat ik vanaf morgenochtend zal starten. Na het ziekenhuis besluit ik de stad in te gaan om wat spullen te kopen voor mijn kamer. Ik weet een hoeslaken, kussen, kapstok en een klein rekje op de kop te tikken om nog enigszins iets van mijn kamer te maken. Ook ga ik naar de plaatselijke houtmarkt om een deur te laten maken, voor enigszins privacy en zodat ik mijn laptop e.d. veilig kan opbergen. Eenmaal thuis aangekomen is Aziz door het dolle heen van enthousiasme en wil me graag iets laten zien. Hij neemt me mee naar de plek waar voorheen het gat in de grond zat om naar de wc te gaan en zegt dat ik de deur mag opendoen. Ik begin een beetje te lachen en open het deurtje, tot mijn verbazing zie ik dat hij een westerse wc heeft geïnstalleerd! Hier ben ik eigenlijk wel heel erg blij mee en maak samen met de nog enthousiastere Aziz een vreugde dansje. Wat een held, haha. Door het kleine leeftijdsverschil zie ik hem ook meer als een vriend dan een vaderfiguur. Aziz is 32 en Latifaa 25, vooral de moeder is dus nog echt heel jong. Het gezin is trouwens moslim net als de meerderheid hier in Tamale, wat een aantal kleine aanpassingen van mij vergt. Waaronder lange broek en bedekte schouders als je naar buiten gaat, schoenen uit en een buiginkje voor oudere mensen. Het mooie van hier is dat zowel christenen als moslims door elkaar heen leven en dit niet tot problemen leidt. Zoals ik het nu zie respecteert iedereen eigenlijk wel elkaar ongeacht geloof. En ook hier vinden ze het niet erg als antwoord met ‘ik heb niet direct een geloof’. Ook het woord racisme is hier godzijdank nog niet uitgevonden, blijkt uit het vragen van de definitie ervan. Geen gezeik, al is iemand paars het interesseert werkelijk waar niemand hier iets, heerlijk (leerpuntje voor heel wat mensen in Europa). Inmiddels zijn er ook vijf dames van Ontmoet Afrika aangekomen die in de oog kliniek van het ziekenhuis zullen gaan werken. Dat maakt nu dat we al een aardig clubje hebben. Totaal met 10 zijn we nu: 7 Belgen en 3 Nederlanders. Wat maakt dat we na het werk gezellig iets gaan drinken en ook voor de weekenden wat gezelschap hebben. In het weekend besluiten we met z’n allen naar het zwembad te gaan. Het zwembad kent een ondiep en een diep gedeelte waar je niet kan staan. Het grappige is om te zien dat alle Ghanezen in het ondiepe gedeelte blijven, omdat bijna niemand hier kan zwemmen. Vooral de blanke dames trekken veel bekijks bij de mannen en hebben het hiermee druk genoeg. Ondertussen probeer ik 2 Ghanese jongens van een jaar of 25 te leren zwemmen, flinke gasten van ongeveer 90 kilo schat ik zo. Over het algemeen zijn de jongens hier trouwens veel atletischer/gespierder gebouwd dan wij blanken. Het zwemmen blijkt toch lastiger dan gedacht, ik neem de jongen die nog het beste kon zwemmen van de twee mee naar het diepe gedeelte. Hij doet echt heel erg zijn best en weet zijn hoofd een halve minuut boven water te houden. ‘Martin! I’m tired’ klinkt het vervolgens en hij is serieus niet langer in staat zich boven te houden. Ook echt gevaarlijk eigenlijk. Hij klampt zich aan mij vast terwijl ik hem als een soort van baby’tje naar het ondiepe gedeelte breng, een erg komisch gezicht. De jongens vinden het wel heel leuk wat blijkt uit de heerlijke Afrikaanse slappe lach. We wisselen nummers uit om volgende week de zwemles voort te zetten. Ik maak nog een praatje met de ‘life guard’ die op een gegeven moment toegeeft zelf niet te kunnen zwemmen. Dit is een mooi voorbeeld van hoe de boel hier is geregeld in Ghana. Goed terug naar het ziekenhuis. Inmiddels begin ik de enorme werkverschillen te merken met Nederland. Kantooruren zijn inprincipe hier van half 9 tot 5, maar als je om kwart over 9 aankomt ben je alsnog de eerste. Ga je om drie uur naar huis ben je een van de laatste. Omdat de meeste hier om 04:00 opstaan om te bidden liggen ze het eerste uur op het werk allemaal te slapen, ongelofelijk. Meestal wordt er daarna wat gegeten om vervolgens aan het werk te gaan. Onze afdeling zorgt voornamelijk voor onderhoud en reparatieklussen aan apparatuur in het ziekenhuis. Soms is er een directe oproep en dit moet ik even beschrijven. William wordt gebeld door een afdelingshoofd van het ziekenhuis, er moet met spoed een sterilisatie apparaat worden gemaakt omdat de artsen anders zonder hun ‘tools’ komen te zitten. William trommelt vervolgens de hele BEU afdeling op om met 7 (de rest is afwezig) op de klus af te gaan. Op z’n Ghanees waggelen we naar de juiste plaats. Tussen het belletje en aankomst op bestemming zit ongeveer 1 uur (5 min loopafstand). Vervolgens gaan alle 7 de monteurs op een stoel voor de machine zitten om te kijken wat er aan de hand is (echt een komisch gezicht). Ik denk dat voor deze klus in Nederland één engineer 1 tot 2 uur de tijd had gekregen. Apparaten worden hier ook niet onderhouden, preventief onderhoud is een combinatie van woorden die hier nog niet uitgevonden is. In Nederland had ik bedacht om mijn onderzoeksopdracht te verbinden aan Augmented Reality met smart glasses om instructies op afstand te kunnen geven bij onderhoudsopdrachten. Dit blijkt in de praktijk dus echt nog een stapje te ver, dus heb ik in overleg besloten om de organisatie van jawel preventief onderhoud op me te nemen. Een hele uitdaging maar ik ga in ieder geval mijn best doen, hier valt echt nog heel veel winst te behalen voor de BEU. Niet alleen een opdracht waar ik veel van zal gaan leren, maar waar ze hier dus ook echt iets aan (kunnen) hebben. Uiteraard mits mijn adviesrapport aan het einde van de rit niet op een stoffige stapel komt te liggen, welke kans ik ongeveer 80% schat. Verder zorgt zowel de organisatie als mijn gastgezin super voor me en is eigenlijk niks te gek. Aziz leert me in de avond op een oude schakelbrommer te rijden. Ik mag van hem tegen de betaling van benzine deze brommer gaan gebruiken om naar het ziekenhuis te rijden en evt voor wanneer ik naar het centrum moet. Hier in Ghana heb je de praktijk geen rijbewijs nodig voor een brommer en voor de auto is er schijnbaar alleen een theoretisch examen. Niemand draagt een helm en iedereen heeft schijt aan verkeersregels. Er is geen probleem met snelheidsovertreders want iedereen kachelt op zijn dooie gemakje (30/40 km/uur) overal naartoe. Niemand heeft haast dus er zijn ook geen oververhitte bestuurders te vinden die op elkaar lopen te schelden, heerlijk. Wel wordt ik nu overal nageroepen, omdat een Salaminga op een ‘moto’ toch maar een raar gezicht is. Hier in Tamale zeggen ze in plaats van Obruni > Salaminga wat dezelfde betekenis heeft ‘white man’. Ik begin al aardig mijn draai te vinden in het ziekenhuis heb ik een Nederlandse man ontmoet van Vamed, het bedrijf dat hier aan het ziekenhuis bouwt. Hij heeft me een kantoor aangeboden met airco en wifi! Heuheu, hier zit ik nu dus 3 of 4 dagen in de week en de rest loop ik mee met de jongens om wat kennis op te doen van alle apparatuur hier. Inmiddels is Sudikaa niet meer bang voor me en komt ze na het werk gezellig even spelen. Gisteren zijn mijn ouders aangekomen in Tamale, nadat ze eerst Busua hebben bezocht waar ik de eerste anderhalve maand heb gezeten, echt heel leuk om te zien. Na ze een dikke knuffel te hebben gegeven, volgde er een Ghanese maaltijd in mijn gastgezin, TZ met de handjes. Tot mijn verassing paste de oudjes zich goed aan en waren ze lekker aan het smullen van 1 bord waar we met z’n vijven van aten. Morgen gaan we de echte toerist uithangen in Mole National Park en daarna vlieg ik voor 4 dagen terug naar het zuiden. Asa Baako het grootste muziekfestival van het zuiden begint dan en zal ik mijn vorige gastgezin weer zien, heel veel zin in.
Ik zal jullie er volgende week van op de hoogte brengen. Veel plezier met de laatste dagen Carnaval!
Reacties
|
AJ |
|
Mariena |
|
Mirjan |
|
Sietske |
|
Annemie |
|
Marjan de leeuw |
|
Marjan de leeuw |
|
Isrid |
|
Bianca |
|
Bianca |
|
Ger |
|
Ger |
|
Isrid |
|
Lisette kerver |
|
Corine Kleinloog |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact