Doei Busua, hallo Tamale!:)
Geplaatst op 24 februari 2017 om 16:24 uur
Inmiddels al bijna 8 weken onderweg! Minor afgesloten met een 8, bots! Drie weken geleden alweer op maandag Busua verlaten om richting Accra te vertrekken. Onderweg naar Accra 4 dagen in Cape Coast verbleven en na 2 nachten in Accra weer bij Victoria te hebben geslapen een 12 uur durende busrit naar Tamale gepakt. Inmiddels ook begonnen in het ziekenhuis voor mijn afstudeerstage en mijn ouders dwarrelen al ergens in Ghana rond die zal ik volgende week wederzien. Goed laatste week Busua, ik geef mijn laatste workshops aan de dames waarmee ik inmiddels een mega band heb opgebouwd. Vrijwel iedere les telt een aantal ‘niet meer bijkom momentjes van het lachen’. Of de vrouwen van de laatste lessen iets opsteken vraag ik me af, maar gezellig is het in ieder geval wel. Inmiddels is ook Lore aangekomen in Busua, een Nederlandse meid van 28? (sorry als ik fout zit Lore) iets ouder dan dat ik ben in ieder geval. Het klikt eigenlijk meteen wel goed en ik laat haar samen met pakwamee Busua en Boetrie zien. Lore gaat mij overnemen bij de vrouwengroep en zal zes weken blijven. Toevallig is ze ook jarig op de dag dat ze aankomt en dit wordt dan ook gevierd met een feestje op het dak van een hotel (toevallig geeft hier een rijke Ghanees ook zijn verjaardagsfeest en heet ons van harte welkom), eerste keer aardig beschonken in Ghana is een feit. Lore is inmiddels ingeburgerd en mijn taak zit er hier in Busua op. Na afscheid genomen te hebben van mijn gastgezin, de vrouwengroep, Ebenezer en noem maar op verlaat ik Busua en wordt ik in mijn taxi nagezwaaid tot mijn negervrienden uit het zicht verdwijnen. Pakwamee escorteert mij naar Takoradi samen met Bliss, want die gaat naar school in Accra voor een langere tijd. Bij de bus neem ik ook afscheid van Pakwamee en Bliss en ik stappen samen de bus in. Dit keer is de airco kapot en zijn er nog 2 plaatsen verspreid door de bus beschikbaar. Ik kom helemaal achterin te zitten tussen vijf flinke Ghanese kerels met een tikkeltje overgewicht. Al zwetend bereik ik na een uur of 4 Cape Coast en neem ik ook afscheid van Bliss. Ik vind in Cape Coast een goedkoop guesthouse genaamd Sammo. Prima 2 persoons bed, ven, bureautje en eindelijk een douche/tuinslang. Ik drop m’n spullen en ga nog even de boel verkennen voordat het donker wordt. Vrijwel direct merk ik dat Cape Coast niet zo veilig is als Busua en ik stop voor de zekerheid m’n portemonnee en telefoon in m’n rugzak. Achteraf bleek ik in m’n uppie door een hele arme/achterbuurt te zijn gelopen, vandaar dat ik me eigenlijk voor het eerst niet op mijn gemak voelde. Eenmaal bij het strand wordt ik door een aantal rasta Ghanezen aangesproken en uitgenodigd om mee te komen blowen. Ik stem in en we roken samen een flinke joekel, grapje natuurlijk mam.. zou ik nooit doen. Door middel van een smoesje ben ik in staat de mannen af te schudden en ik loop door langs het strand. Het leuke aan Ghana is dat niemand eigenlijk iets uitvoert en dus alle tijd voor je heeft om een praatje te maken en wat lokale woordjes te leren. Iedereen is ook een beetje verbaasd hier als je verteld dat je 21 bent en hier 5 maanden zo goed als alleen rond dwarrelt. Maar eigenlijk ben je nooit echt alleen wat blijkt uit het avondeten. Ik weet een klein restaurantje te vinden aan een hotel en ga zitten. De kaart bestaat ook weer uit Ghanees eten en hee..? Spaghetti? Ja ik weet het spaghetti in een restaurant is niet best. Maar het is het enige westerse eten op de kaart, dus fack it ik trakteer mezelf op spaghetti. Mag na alle deegballen en vissoepjesïŠ. Nadat ik besteld heb komt er een obruni langs die mij ziet zitten en blijkbaar ook besluit hier iets te gaan eten. Het is Andi uit duitsland en vraagt of ik er problemen mee heb als hij bij mij aan tafel komt zitten. Dat heb ik zeker niet en nadat we onze spaghetti ophebben en wat hebben gepraat onder het genot van een Club (ghanees biertje) worden we rond 10 vriendelijk verzocht het restaurant te verlaten. Andi blijkt dichtbij een kamer te hebben, maar ik moet nog zeker een half uur lopen. Door de eerdere ervaring vandaag besluit ik maar een taxi terug te nemen in plaats van te lopen. De rest van de dagen in Cape Coast gebruik ik om mijn verslag af te maken voor mijn minor, een slavenkasteel te bezoeken en wat uit te rusten op het strand. Vier dagen nadat ik Busua heb verlaten zit ik s ’ochtends weer in een Ford (luxe minibus) op weg naar Accra. Als ik aankom staat het hele gezin van Victoria me al op te wachten en dit resulteert in een flinke bezweette groepsknuffel. Ik deel mijn ervaringen van de afgelopen maand met Victoria en haar kinderen en ‘s avonds vraagt de oudste dochter of ik mee wil naar de kerk. Ofja vragen ze zegt: ‘Martin you’re going with me to church tonight’. Nu kan ik er eigenlijk niet onderuit en moet ik er toch aan geloven. Martijn in de kerk, eenmaal binnen herinner ik me de hosties van heel vroeger toen mijn ouders me nog mee namen en waarvan ik me afvroeg waarom ze er niet een beetje Nutella op smeerden voor de smaak. Nu ongeveer 15 jaar later denk ik er eigenlijk nog precies hetzelfde over. De mis duurt iets van 2 uur en na de halve kerk een handje te hebben gegeven ben ik eigenlijk blij weer buiten te staan. In bed verzin ik wat ik de volgende dag kan doen, ik heb namelijk nog een hele dag voordat ik naar Tamale vertrek. Ik besluit de Kokrobite te bezoeken, een plaatsje aan de kust waar de bekende surfer Mr Bright een surfshop heeft. Mr Bright heeft eigenlijk het hele surfen opgezet in Busua. Als ik aankom bij Big Millies Backyard blijkt hij ook echt aanwezig. Ik kom ook wat andere backpackers/vrijwilligers tegen die ik eerder in Busua al had gezien. Wat is de wereld toch klein war. We drinken wat biertjes en niet veel later sluit Mr Bright ook aan, een Engelsman medio 40 die hem schijnbaar ook wel lust. Hij verteld over z’n o zo goede surfplanken en vraagt aan me hoe goed ik nou eigenlijk ben. Na een Club of 4 besluiten we samen te gaan surfen en dit haalt om eerlijk te zijn helemaal niks uit. Ik merk aan hem dat hij hem aardig voelt hangen en ik moet toegeven ik ook. Het eindigt in een schouwspel van 2 obruni’s met de slappe lach aangeschoten op een surfplank. Voordat we daadwerkelijk verdrinken besluiten we terug naar de bar te gaan. Mr Bright verteld me dat Bliss hier in de buurt op school zit en dat hij ook ooit is begonnen als vrijwilliger in het gezin van Shelly. Erg grappig en we bellen Bliss op om te komen eten met ons. In de avond pak ik weer een taxi terug naar Victoria om de volgende ochtend vroeg te vertrekken naar Tamale. 12 uur in de bus.. lang, maar ik kan er goed m’n roes uitslapen en voordat ik het doorheb ben ik eigenlijk al in Tamale. Tamale oogt compleet anders dan het zuiden. Het is er warmer (+/- 40 graden) maar veel droger, dus je zweet niet zo veel en als je zweet verdampt het vrijwel direct. De omgeving heeft een soort van savanne achtige uitstraling i.p.v. het tropische regenwoud in het zuiden. Ook zijn de meeste mensen hier moslim i.p.v. christen en ook dit zie je aan de kledij van de mensen en de moskeeën die door de stad verspreid liggen. Ik wordt van het busstation gehaald door Namaawu, een van de organisatoren van Meet Africa Tamale. Ik verblijf 2 nachten in het gezin van haar moeder, voordat ik naar mijn gastgezin ga. De familie van Namaawu is groot.. heel groot. Ongeveer 40 mensen leven hier in en rondom één huis, ongelofelijk wat een drukte. Gelukkig is iedereen wel erg vriendelijk en Namaawu blijkt een schat van een mens te zijn. Ik wordt naar mijn kamer gewezen en Namaawu legt me uit dat zij hier normaal slaapt maar nu in de woonkamer zal slapen. Dit betekend wel dat al haar spullen in de kamer liggen en ze om de zoveel tijd even gezellig binnen wandelt om iets te pakken. Ook de taal die ze hier in Tamale spreken is weer anders dan in het zuiden. Dagbanie spreken ze hier en ik kan dus van voor af aan beginnen met leren. Na Tamale een beetje verkend te hebben met Namaawu en wat uitleg te hebben gekregen over de organisatie bezoeken we Wouter. Wat heel leuk aan Tamale is, is dat er veel meer vrijwilligers zitten die ik op een introductiekamp eerder in Nederland al heb ontmoet. Wouter is een verpleegkunde student en werkt in het West-Hospital. Het ziekenhuis is een beetje te vergelijken met die in Dixcove, respect voor onze Wouter haha. Meerdere patiënten in één bed en half dood liggend op de gang zijn hier zeker geen uitzondering. Na geluncht te hebben bezoeken Namaawu, ik en Wouter die gewoon weg kan lopen op zijn werk twee Belgische jongens Kevin en Tobias. Die hebben het heel luxe voor elkaar en leven in een groot huis van een Canadees. Na wat bijgepraat te hebben is het dan zover, ik ga naar mijn gastgezin waar ik als het goed is 3,5 maand zal blijven. Namaawu gooit me na een dikke knuffel af en ik ontmoet Aziz, mijn nieuwe Ghanese vader. Aziz blijkt getrouwd met Latifa en hebben samen een dochtertje van 1.5 Sudikaa. Aziz is zo te merken heel blij met mijn komst en ik wordt eigenlijk enthousiast van zijn enthousiasme. Latifaa heeft al voor me gekookt en ik wordt eerst in een stoel gedrukt om te eten. Geen idee wat het was, een soort pap met geen idee eigenlijk, doet er niet toe het is lekker en vult goed. Aziz brengt me naar mijn kamer.. hier moet ik even van slikken. De kleine knalgroene kamer is hooguit 6m2 en bestaat uit een matras op de grond een klein bureautje met bureaustoel en 2 stopcontacten (foto’s volgen). De kamer heeft geen deur en alleen een gordijntje dat mij scheidt met de woonkamer. Het matras blijkt ook zeker niet al te schoon dus ik besluit mijn opengesneden slaapzakhoes erover te trekken en hierop te slapen. Alleen een kleed op de grond scheidt mij met de stoffige Tamaleese rotsachtige grond. Ik besteed de rest van de avond aan het provisorisch ophangen van mijn klamboe en het enigszins uitpakken van mijn koffer. De volgende ochtend blijkt mijn wc te liggen aan de andere kant van de compound en te bestaan uit een gat in de grond naast de geiten en schapen. Er is een soort van douche alleen komt hier maar 1x in de zoveel tijd water uit. Ook hier kan ik dus lekker verder met de bucket showers, die trouwens helemaal niet erg zijn. Ik ga vandaag het ziekenhuis zien waar ik mijn afstudeeropdracht zal gaan uitvoeren. Namaawu pikt me op en ik blijk op een kwartiertje loopafstand te zitten. Ik had al wat foto’s gezien maar nu in het echt verbaas ik me over de goede kwaliteit en mooie opzet van het ziekenhuis. Het Tamale Teachinghospital is voor Ghaneese begrippen echt een meer dan prima ziekenhuis.
Mijn vingers zijn lam van het typen en ik moet afronden voor een meeting met alle vrijwilligers. Ik ben nog lang niet bij met schrijven maar de rest volgt dit weekendïŠ
Reacties
|
Piet Hans |
|
Marieke |
|
Riky |
|
AJ |
|
Robin |
|
Robin |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact