Eerste maand Ghana
Geplaatst op 29 januari 2017 om 22:56 uur
Eerste maand Ghana zit er alweer op, de tijd vliegt echt. Volgende week de laatste workshops met de vrouwengroep, afronden minor, afscheid nemen van Busua en vertrekken richting Tamale voor mijn afstudeerstage. De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd. Hoogtepunt het bezoekje van Hennes (vriend minor) samen een tripje gemaakt naar Nzulezu, een dorpje in de middle of nowhere, gebouwd op houten balken in een groot meer en vooral veel.. heel veel gesurft. Minder puntje was mijn gezwollen rechter arm de week ervoor. Iets van een wondje op mijn elle boog is open gegaan tijdens het surfen en ik denk daarna gaan ontsteken. Door de zwelling is mijn rechterarm 5 dagen ongeveer 2x zo groot geweest als mijn linker, voor de mensen hier grappig voor mij minder leuk. Ik dacht dat het lesgeven aan de vrouwen niet nog moeilijker kon worden.. wel dus, ook het schrijven op het mini bordje gaat nu lastig. Voor de zekerheid na een aantal dagen toch besloten om er naar te laten kijken in een ‘ziekenhuis’.
Na ’s-Ochtends wakker te zijn geworden met een harde, pijnlijke rechter arm zonder verbetering in de afgelopen dagen, besluit ik om Shirley (mijn gastmoeder) wakker te maken. Ik vraag haar of er een mogelijkheid is om er een dokter naar te laten kijken, ze springt vrijwel direct uit bed en belt Bone (projectleider) die ook binnen 5 minuten op de stoep staat. Voordeel van de grote sociale cohesie (wat haat ik dit woord) hier is dat iedereen goed voor elkaar zorgt en daar pluk ik nu de vruchten van. Bone heeft ondertussen ook een taxi gebeld en om 6 uur ‘ochtends zijn we onderweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in het volgende dorp/stadje. Gelukkig is het alleen mijn arm en ben ik mentaal wel gewoon 100%. In de taxi verteld Bone me dat ik niet teveel moet voorstellen van het ziekenhuis en dat het er waarschijnlijk anders uit gaat zien dan dat ik gewend ben. Dit blijkt zacht uitgedrukt te zijn als we aankomen. Het ziekenhuis bestaat uit jawel een gebouw met voornamelijk zieke mensen erin.. veel zieke mensen. Binnen vraag ik Bone hoelang het ongeveer gaat duren voordat we aan de beurt zijn. Hij vraagt me mee naar achter te lopen, we komen in een soort van opslaghok met alleen maar patiëntendossiers. Er blijken in dit ziekenhuis geen computers aanwezig te zijn en alles wordt op papier opgeslagen. Of het er wel netjes en overzichtelijk uitziet? Totaal niet, dossiers liggen op de grond en in grote stapels in de hoeken.. ongelofelijk haha. Er komt een man die om 20 cedi vraagt, ik kijk Bone aan en hij knikt. Ik geef 20 cedi (omgerekend 5 euro) aan de man en krijg een klein kaartje waar hij mijn gegevens op schrijft. Ik blijk nu ineens de eerst volgende te zijn die geholpen kan worden. Terwijl ik niet in de lach probeer te schieten voel ik me nu eigenlijk best een heel slecht mens ten opzichte van al die wachtende Ghanezen. Sorry..sorry..sorry maar voor 5 euro ga ik het niet laten gebeuren misschien pas morgen geholpen te kunnen worden, want man wat zitten hier veel mensen in hun eigen ellende. Na alsnog één uur te hebben gewacht wordt ik geroepen door een verpleegster. Ik moet op de weegschaal gaan staan, wtf? En m’n suiker wordt gemeten, nogmaals wtf? Hier moet ik 5 cedi voor betalen en wordt doorverwezen naar de dokter. Een vrouw van ongeveer 50 die me chagrijnig aankijkt maar wel goed Engels blijkt te spreken. Na wat vragen die me wel relevant lijken schrijft ze medicijnen uit. Ik wordt weer meegenomen door dezelfde verpleegster die me nu begint uit te kleden, wtf? Oke nee dit is een grapje..:p Ze maakt m’n arm schoon, verbind hem en verwijst me door naar een soort van apotheek. Ik krijg een goede tas vol medicijnen mee waar duidelijk op staat wanneer ik wat moet nemen. Gelukkig krijg ik goed advies van mijn mega toffe buurvrouw uit Nederland (Credits to Marlies) die me nog een aantal goede tips meegeeft. De dagen erna geneest mijn arm snel en voordat Hennes aankomt ben ik weer de oude. Dezelfde dag krijg ik ook een telefoontje van Margot, Margot blijkt ook via Ontmoet Afrika te reizen. Ze is al 5 maanden in Ghana en is onderweg terug naar Accra. Ze blijft in totaal 2 nachten in Busua samen met haar chauffeur Latief. Latief is een Ghanees uit het Oostelijke gedeelte met een of ander wonder wiskunde talent. Bij alle kaartspellen waar tellen mogelijk is wint hij. Zowel Hennes, Margot als Latief verblijven ook bij Shirley. Ik merk dat het veel voor haar begint te worden en begin haar mee te helpen met wat dagelijkse klussen als water halen, boodschappen doen en de kinderen in het gareel houden. Mijn gastmoeder is net opgeknapt van Malaria en nu is de oudste dochter al een paar dagen niet lekker. Op de dag dat Margot vertrekt wordt Bliss (oudste dochter) ‘s-ochtends naar het ziekenhuis gebracht door Shirley. Bliss ziet er niet best uit en ik krijg in de loop van de dag een telefoontje van Shirley dat ze voorlopig nog niet naar huis komen en daar ook blijven slapen. Ze vraagt aan mij of ik tijdelijk op het huis kan passen en op de kinderen kan letten. Multitasking wordt op dit moment tot een nieuwe hoogte gebracht. Daar zit je dan in een huis dat niet van jou is met een winkeltje eraan waar je eigenlijk niks van af weet en veel te veel kinderen, die rennen, roepen en het allemaal wel leuk vinden om te zien hoe broenie met de handen in het haar zit. Waar blijven al die kinderen toch vandaan komen, echt ongelofelijk. Fakking konijnen hier (sorry voor mijn taalgebruik mam). Gelukkig is Nora er nog wel het middelste zusje van 13. Kinderen die hier 13 zijn hebben ongeveer hetzelfde niveau qua zelfstandigheid als een 18 jarige bij ons. Ik zie hoe ze de taken als schoonmaken, koken en voor de kinderen zorgen van haar moeder automatisch over neemt.. 13 jaar petje af voor deze kleine meid. De volgende dag ga ik naar de markt om wat vers fruit te kopen en dit langs te brengen in het ziekenhuis. Dit waarderen ze heel erg en ik zie aan hun reactie dat ze dit niet verwacht hadden. Een broenie die in zijn uppie besluit naar het ziekenhuis te komen om zijn ‘zusje’ te komen bezoeken. Thuis gaan de workshops wel gewoon door en inmiddels begin ik een band op te bouwen met de vrouwen. Ik merk dat ze goed reageren op competitie gericht leren (weet niet of dit een term is in onderwijsland?) in ieder geval spelvormen waarin ze beter moeten zijn dan de anderen vinden ze erg leuk. Ze vertellen me dat ze mij ook een keer les willen geven in ‘infantie’ de plaatselijke taal hier. Prima en de volgende dag word ik in een stoel gezet en staan de vrouwen giechelend voor m’n bordje woorden op te schrijven en uit te spreken. Hoe langer de les duurt hoe irrelevanter de woorden worden. Als ze bij de vertaling van penis uit komen vind Bone het wel welletjes en komt met een nieuw voorstel dat ook door de vrouwen is ingebracht. Ze blijken zelf ook dingen te maken en dit willen ze me ook graag laten zien. Volgende ochtend sta ik zeep te maken met 15 vrouwen haha. Inmiddels begin ik aan de buurt te merken dat ze het wel oké vinden dat ik er ben. Over de wandeling naar het strand vanaf huis waar ik normaal 2 minuten over deed, kost het me nu een half uur om er te komen. De woordjes Infantie komen goed van pas en dit blijkt iedereen ook erg te waarderen.
‘s Avonds zie ik dat er een groep broenies is aangekomen in een tot nu toe onbewoond veelte luxe huis voor hier aan het strand. Ongeveer 20 ik denk Marokkaanse jongens/meisjes die een feest geven. In eerste instantie denk ik: ‘chill, feestje’ dus ik loop die kant op met Emmanuel, die ik inmiddels ‘Pakwamee’ noem, zijn plaatselijke naam. Ik wordt aangesproken en de jongen verteld me dat alleen ik welkom ben en Pakwamee niet. Ik loop weer terug naar Pakwamee en vertel hem dat we misschien een andere keer gaan, maar dat het leuker is als we nu gewoon op het strand bij het kampvuur gaan zitten. Hij vind het prima en ik zie hem eigenlijk alleen maar staren naar het huis en de feestelijk geklede mensen. Tot mijn verbazing zie ik nu dat ongeveer op 30 meter afstand van het huis tientallen lokale Ghanezen op de grond zitten om verbaasd te kijken naar de broenies. Even voel ik me niet chill bij wat er nu gebeurd en besluit voor mezelf hier sowieso niet meer naartoe te gaan. Het contrast tussen arm en rijk is nu ineens gigantisch. Alle dagen leef je zelf met en tussen de lokale mensen en valt de armoede om je heen eigenlijk niet meer zoveel op. Nu ik deze mensen zie, wat voor mij/ons helemaal niet uitzonderlijk is wordt alles weer even versterkt. Ik merk dat ik in mijn hoofd bezig ben hier een mening over te vormen en het komende half uur ben ik dit even aan het plaatsen.
De Africa World Cup is begonnen, Ghana heeft als land een aardig voetbalteam en zijn inmiddels na winst tegen Ughanda en Mali al door naar de volgende ronde. Vandaag spelen ze tegen Kongo, de beste tv van het dorp staat in een bar op het strand. Een oude beeldbuis van Samsung die geregeld goede ruis in de vorm van sneeuw laat zien. Mijn grap ‘snow in Ghana?’ wordt eigenlijk door niemand begrepen. Slechts enkele weten hier wat sneeuw is en als je foto’s vanuit het huidige Nederland toont snappen ze er eigenlijk nog minder van. Ik wordt duizelig van de tv en besluit m’n plankie maar weer te pakken om nog even te surfen voordat de zon onder is. Ik zit nu in het water met een aantal belgen, een spanjaard en een paar lokale jongens ieder op een surfplank te wachten op de golven. Op het strand staat het hele dorp naar de oude Samsung tv te kijken. Ghana wint de wedstrijd met 2-1 en dit is op het water goed te volgen door de feestende en dansende Ghanezen, man wat begin ik van deze mensen te houden. Zo blij kunnen zijn met zo weinig.. mega. De zon gaat onder en zo ook mijn verhaaltje. Ik spreek jullie na mijn reis richting Tamale, Houdoe!
Reacties
|
Trudy |
|
Trudy |
|
Mariena |
|
Antoon van de Ven. |
|
Sietske |
|
Mirjan |
|
Riky |
|
Ger |
|
Ger |
|
Marlies |
|
Corine Kleinloog |
|
Marga |
|
AJ |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact