Setteling in Busua
Geplaatst
op 15 januari 2017 om 14:22 uur
Precies één week geleden dat ik iets van me heb laten horen,
tijd voor een update. Met een glimlach op mijn gezicht lees ik zondagavond alle
reacties op mijn laatste blog. Afgelopen weekend heb ik besteed aan het
bijkomen van de eerste bijeenkomst met de ‘Busua womangroup’, in mijn slaap blijken
de negertepels toch meer indruk te hebben gemaakt dan gedacht. Vandaag neemt
Emmanuel me mee naar een ander omliggend dorpje genaamd ‘Dixcove’, hij verteld
me dat een vriend van hem ‘Pages’ ook mee zal gaan om zijn skates uit te testen
op de ‘vlakke weg’. Dixcove blijkt over een stukje geasfalteerde weg te
beschikken, natuurlijk een prima aangelegenheid om de skates die Pages van een
toerist heeft gekregen uit te proberen. Als snel blijken er voor mij een aantal
puntjes; Pages heeft nog nooit van zijn leven op skates gestaan en een ander
puntje is dat de geasfalteerde weg in Dixcove redelijk stijl naar beneden
afloopt. Ik blijk de enige van de drie te zijn die dit opvalt en terwijl Pages
zijn skates aantrekt leg ik hem uit hoe het ongeveer werkt. ‘Remmen door de
rechterhak de grond in te duwen, zodat het remblokje de grond raakt’ probeer ik
hem uit te leggen. Ook zijn Engelse vocabulaire is niet het je van het, maar
hij stemt in dus dat zal wel goed zitten. Pages gaat voor de helling staan na
een beetje te hebben geoefend en zegt ‘Martin I go’, inmiddels lig ik continue
dubbel van het lachen. Stel je een neger voor de eerste keer op skates voor die
tot 2 dagen terug überhaupt nog nooit van skates gehoord heeft. Half struikelt
staat hij klaar om naar beneden te gaan, ik waarschuw hem nog maar hij blijkt
zeker van zijn zaak te zijn. Inmiddels is ook het dorp uitgelopen om dit schouwspel
te komen aanschouwen. Je zult het niet geloven maar tijdens zijn slungelige
eerste meter laat het remblokje los van zijn skate; ‘Martin NO BRAKE’. Ik heb
zelden zo hard gelachen en het halve dorp naast mij aan het gelach te horen ook
niet. Snakkend naar adem van het lachen zie ik hoe Pages serieus van de helling
vliegt en een goeie smak maakt onderaan de heuvel, gelukkig hield daar het
asfalt op en brak het zand enigszins zijn val. Op een paar goeie (ja ‘goede’
@klasvanmevrouwkaelen) schaafwonden na valt de schade aan Pages mee. De skates
worden uitgedaan en ik denk voorlopig ook niet meer aangetrokken. We vervolgen
na uitgelachen te zijn onze weg door het dorp en ook hier blijken weinig blanke
mensen mij te zijn voorgegaan. Wat opvalt is het enorme aantal kinderen in deze
dorpen, aan beide kanten van de weg roepen de kinderen ‘Broenie (blanke man),
how are you? Broenie, how are you?’. Zwaaiend als koning Willem-Alexander
vervolg ik mijn weg tot de haven waar net een mega haai bleek te zijn gevangen.
De haai wordt voor mijn ogen in stukken gesneden om te laten drogen in de zon
voor consumptie. Na één uur door het dorp te hebben gewandeld keren we weer
terug naar Busua. In Busua is een grote optocht met veel dansende Ghanezen en
muziek aan de gang. Ik vraag waarom en dit blijkt uit blijdschap te zijn voor de
komst van de nieuwe president (Dus ja.. hier heb ik iets van gemerktJ). Een ongemakkelijke
deelname aan een Ghanese polonaise is het gevolg, waarom kan iedereen hier toch
zo mega goed dansen? ’s-Avonds zet ik een aantal dingen op papier voor mijn
eerste workshop aan de vrouwengroep van Busua. Het eerste deel van de week ma,
di en wo zal ik om 10 uur ’s-ochtends iedere dag één workshop
ondernemingsvaardigheden verzorgen voor de dames. De do en vr worden gevuld met
lees- en schrijflessen voor de ongeletterde vrouwen en kleine activiteiten op
de lokale scholen bij kinderen van 4 tot 12. Kortgezegd zal ik dus 15 Ghanese
vrouwen die niet mijn taal spreken iets moeten gaan leren buiten mijn
‘vakgebied’, klinkt als een uitdaging. Gelukkig zal Bone er de eerste paar keer
bij zijn om de boel te vertalen. Maandagochtend wordt ik gewekt door een
gekriebel op mijn neus, ik blijk in mijn slaap met mijn gezicht tegen de
klamboe te zijn gerold. Het gekriebel blijkt van een flinke kakkerlak te zijn
die over de buitenkant van mijn klamboe, over mijn gezicht, zijn ochtend
wandeling aan het maken is. Ik schrik me aardig te pletter en besef me tegelijk
ook dat ik mijn kamer nu echt moet gaan opruimen om verder ongedierte te
voorkomen. Met een stukje papier jaag ik 5 minuten achter de kakkerlak aan tot
ik hem dan eindelijk te pakken heb. Ik moet er bij vertellen dat de stroom al
ruim een dag is uitgevallen, dus met mijn telefoon op zaklampmodus (20%
batterij left) in de ene hand en het stukje papier inclusief kakkerlak in de
andere hand sta ik in een pikdonkere ruimte. Ik voel hoe de flinke kakkerlak
weerstand biedt in mijn vuist, dus knijp even goed om vervolgens te bedenken
dat je een kakkerlak nooit moet doden, toch? Dat is nu te laat en ik loop snel
naar buiten om hem aan de katten te voeren, opgeruimd staat netjes zullen we
maar zeggen. Na een goede opruimingssessie loop ik net voor 10 uur naar het
kantoor van Bone om de vrouwen op te vangen. Kwart voor 11 zijn de meeste
aanwezig en starten we de eerste workshop. Ik heb een heel aantal vragen
voorbereid om meer te weten te komen over hun bedrijfjes. Al zwetend in het
kantoor van Bone (ongeveer 5 bij 5 m2) blijkt dat Ghanese vrouwen helemaal niet
zo veel verschillen van Nederlandse vrouwen, op middelbare leeftijd, zullen we
maar even netjes zeggen. Bone vertaald een aantal zinnen en daaruit blijkt dat
ze aan het klagen zijn over van alles, de buurvrouw die klanten steelt, de
kinderen van de buurvrouw die te druk zijn en roddelen over de laatste Ghanese
buurtfeitjes. De vrouwen kunnen echter ook vergeleken worden met de Nederlandse
student, de helft komt maar opdagen (te laat) en het ligt aan alles behalve hun
dat ze de zaken niet goed lopen op dit moment. Uit de eerste workshop trek ik
de conclusie dat ik het initiatief naar me toe moet gaan trekken. Ik vraag hoe
ze omgaan met winst berekenen en omgaan met de gemaakte kosten. Dit blijkt nog
nooit bij ze zijn opgekomen en dit doen ze altijd ‘in hun hoofd’. Ik stel voor
om de 2e workshop hier mee verder te gaan en dit lijkt ze na wat
gemompel toch een goed idee. Zelf ben ik kritisch over de eerste workshop maar
aan de post op facebook van Bone te zien vindt hij het allemaal ‘super
fantastic’. Excuus trouwens voor het volspammen van facebook, Bone is niet te
zuinig met foto’s posten over van alles op mijn facebook pagina. Hij is heel
enthousiast en dat probeer ik ook zo te houden, aangezien hij ook degene is die
mij straks moet gaan beoordelen. Ook hebben we afgesproken de volgende meeting
te houden @shelly’s place (moeder van mijn gastgezin), omdat het kantoor toch
niet de ideale plek blijkt te zijn. ‘s-middags pak ik samen met Emmanuel een
taxi richting Agona, een ‘stad’ dichtbij Busua, om iets van een schoolbord op
de kop te tikken. Hiermee hoop ik de communicatie met de vrouwen te verbeteren.
Heel Agona afgezocht om uiteindelijk een mini wit schoolbordje te vinden, beter
dan niks denk ik en voor omgerekend 3 euro neem ik hem mee. De rest van de dag
dobber ik met mijn surfbordje op de zee en geniet ik van het mooie weer. Inmiddels
heb ik mijn gastmoeder al een dag niet gezien, ik vraag aan de dochters of er
iets aan de hand is en Shelly blijkt Malaria te hebben, niet best. Gelukkig
heeft ze al wel medicijnen uit een ziekenhuis gekregen om de Malaria te
bestrijden. Ik loop even bij haar langs en geef haar wat aspirientjes van de
Etos om te kalmeren en hier blijkt ze erg blij mee. De volgende workshop
besteed ik aan het leren opstellen van een ‘check book’ waar de vrouwen kunnen
bijhouden wat ze op een dag verkopen, voor hoeveel en wat ze uiteindelijk hier
aan over houden. Dit gaat erg goed en ik zie aan de vrouwen dat ze intensief
bezig zijn en geïnteresseerd naar mijn mini white board zitten te kijken. Voor
de volgende meeting kan ik dieper in op het boekhouden volgens hun. Ik heb 0
verstand van boekhouden dus besteed de rest van de dag en avond tot 1 uur ’s-Nachts
om mezelf door YouTube filmpjes de basics van het boekhouden eigen te maken. De
3e workshop gaat nog beter en ik weet nu ongeveer waar de vrouwen
goed op reageren. Bone spreekt me na de workshop aan en verteld me dat hij zeer
tevreden met me is, in de pocket! In de middag neemt Emmanuel me mee naar het
strand om door middel van 2 surfplanken naar een eiland te peddelen wat verder
uit de kust. Ongeveer 40 minuten enkele reis en flink vermoeiend voor rug en
armen, maar eenmaal aangekomen totaal de moeite waard. Een klein eilandje van
ongeveer 30 bij 30 gelegen voor de kust met een prachtig uitzicht op Busua.
Tevreden denk ik terug aan de eerste 3 workshops. Net voor de zon onder gaat
peddelen we weer terug richting het strand om weer aan de FuFu te gaan. Ik
begin het eten serieus lekker te vinden en ook is het voor mijn gevoel lang
niet zo warm meer. Wel zit ik nu 2 dagen flink aan de dunne (sorry ik
bijschrijf alle elementen van mijn reis) en hier zijn de Etos diarree remmers blijkbaar
niet tegen opgewassen. Gelukkig heb ik hier inmiddels een oplossing voor
gevonden. ’s-Middags loopt er op het strand altijd een vouwtje dat bananen en
zakjes nootjes verkoopt. Ik heb mezelf inmiddels aangeleerd om 5 bananen per
dag te consumeren en aantal zakjes nootjes, lekker en het werkt! Do en vr staan
in het teken van veel surfen en chillen op het strand. Bone laat me de
plaatselijke school zien en er komen 2 dames voor lees en schrijf werkjes op
bezoek. Het liefst ben ik zo snel mogelijk weg van de school, omdat het werkelijk
waar zo MEGA chaotisch is. Honderden kinderen al schreeuwend, dansend, duwend,
trekkend, ruziënd en spelend door elkaar, echt een chaos. In mijn gastgezin heb
ik het al moeilijk zat met m’n ‘zusjes’ onder controle te houden als ik probeer
dit verslag op mijn laptop te typen. Hier heb ik gelukkig ook iets op gevonden.
Vooral het jongste zusje van 10 is het meest irritant en loopt continue aan m’n
lijf of laptop te trekken , maar.. De buitenplaats van het huis heeft een
muurtje van ongeveer 2.5 meter hoog, ik kan haar hier precies opzetten (foto
volgt) en hier durft ze zelf niet meer af, heerlijk rustig. Vervolgens moet ze
dan van mij ‘Oh Martin, I will never disturb you anymore’ zeggen, het helpt
voor even, maar het is net genoeg om weer wat zinnen op papier te zetten. Per
dag spendeert de jongste dochter nu ongeveer één uur op het muurtje. Gisteren
heeft de oudste dochter een flinke kuip water voor me opgewarmd om ‘ochtends
een bucket shower te kunnen nemen met warm water, mega chill! Ongelofelijk hoeveel
je kan genieten van een emmer warm water, echt alles is relatief! Inmiddels is
Tessa aangekomen, een Nederlandse van 25. Heel fijn om weer Nederlands met
iemand te kunnen praten. We hebben elkaar nog niet veel gesproken maar
‘s-avonds helpen we elkaar nu als we te lang bezig worden gehouden door
Ghanezen. Bij haar zijn het Ghanese jongens die haar om de haverklap aanspreken
en bij mij zijn het Ghanese ‘meisjes’ van 18 tot 20 die eerst vragen hoe het
met me is om vervolgens te vragen of je met ze wilt trouwen.. duidelijk is het
in ieder geval wel. Inmiddels is het zondag de 15e en is heel de
familie naar de kerk. Een kerk bezoekje bestaat hier uit mega harde Ghanese
billen shake muziek en dansen. Eigenlijk wilde ze me vandaag meenemen, maar ik
heb een leugentje om bestwil verzonnen zodat ik eindelijk dit verhaal kan
afronden. Volgende week moet ik er toch echt aan gaan geloven.. Martijn naar de
Kerk. We keep in touch!
Reacties
Helene
Geplaatst op 24 januari 2017 om 20:11 uur
Hoi Martijn wat een geweldig verhaal heb je weer geschreven. Hoop dat je geen last meer hebt gehad van kakkerlakken. En wel lief zijn voor je zusje. 😂😂. Geniet van je surfavonturen en workshops.
|
Yolanda
Geplaatst op 24 januari 2017 om 17:38 uur
Wauw!!! Hoe is het met "pleegma"? Al opgeknapt?? Wat een avonturen, man!! Gaaf!!
|
AJ
Geplaatst op 22 januari 2017 om 21:09 uur
Goed te lezen gozer!! Top. Maar er gebeurd veel net je😎 ik lees trouwen, kerk.. Ben benieuwd naarjan het volgende verhaal! Veel plezier daar!
|
Trudy
Geplaatst op 21 januari 2017 om 01:09 uur
Dag Martijn,
Kreeg net van je moeder deze link. Ga het morgen op mijn gemak lezen.
Groetjes Trudy
|
Daan
Geplaatst op 20 januari 2017 om 00:11 uur
Weer leuk om te lezen! en je weet het, als er getrouwd gaat worden verwacht ik een uitnodiging voor de bruiloft. Hou je taai.
|
Ilse Hoogendoorn
Geplaatst op 18 januari 2017 om 21:20 uur
Hoi Martijn, ik zit te genieten van al jouw verhalen. Een zusje op de muur, een Ghaneese brokkenpiloot en alle jonge dames die met je willen trouwen..... Hahaha! Geniet met volle teugen! Ik ben benieuwd naar de rest van je verhalen. Oh ja en een tip voor ongediertje op je kamer.... zet even een uurtje een kip op je kamer. Dit vinden kakerlakken (ea beestjes) ook heerlijk. Groetjes, Ilse
|
Marlies
Geplaatst op 18 januari 2017 om 06:53 uur
Wat heb jij een creatieve oplossingen heb jij! Dat op zich in combinatie met je schrijftalent moet toch zeker al gaan zorgen voor een mooie stagebeoordeling. Als je het erg naar je zin hebt heb je daar ook al keus uit voldoende vrouwen, want Broenie is daar erg in trek! Tot het volgende verhaal en een hartelijke groet vanuit een heel koud Nederland.
|
Opa Theo
Geplaatst op 17 januari 2017 om 11:16 uur
Hallo Martijn. Geweldig.Het leest als een spannend jongensboek'.
Je bent er nog maar kort,,maar maakt al heel veel mee.
Over- werk je niet , want je moet nog lang bezig zijn.Maar ik vindt het fijn zoveel te horen wat je allemaal mee maakt. Tot het volgende verhaal, gr.Opa
|
Riky
Geplaatst op 16 januari 2017 om 18:03 uur
Geweldig verhaal Martijn ! Een tip: mocht je aan teatree olie kunnen komen (wellicht in Accra), daar hebben kakkerlakken een hekel aan, anders kom je helaas moeilijk van ze af.
|
Corine
Geplaatst op 16 januari 2017 om 15:02 uur
Hoi Martijn,
Ik geloof toch echt dat ik net een nieuwe schrijver van een keileuk jeugdboek heb ontdekt!
Ik zie de skatende jongen en het meisje op het muurtje gewoon levensecht voor me! Die zwarte tepels moet ik ook steeds aan denken als ik in een kraamgzin kom! Ha ha! Mocht het niks worden met je afstuderen is schrijver worden best een leuk alternatief! Trouwens je weet dat ik niet gauw langer dan 3/4 uur in in vliegtuig zal gaan zitten...., maar voor een Ghanese Bruiloft kom ik zelfs daar naar toe hoor! Geniet van alle bijzondere avonturen, en ik kijk al met plezier uit naar je volgende stukje......
|
Mirjan
Geplaatst op 16 januari 2017 om 12:47 uur
Ha Martijn, wat een super leuk verhaal. Het was weer een genot om dit te lezen. Houd je "zusje" maar flink onder de duim. Veel succes daar. Kijk uit naar je volgende verhaal
|
Mirjan
Geplaatst op 16 januari 2017 om 11:42 uur
Ha Martijn, wat een super leuk verhaal. Het was weer een genot om dit te lezen. Houd je "zusje" maar flink onder de duim. Veel succes daar. Kijk uit naar je volgende verhaal
|
Mirjan
Geplaatst op 16 januari 2017 om 11:42 uur
Ha Martijn, wat een super leuk verhaal. Het was weer een genot om dit te lezen. Houd je "zusje" maar flink onder de duim. Veel succes daar. Kijk uit naar je volgende verhaal
|
Mirjan
Geplaatst op 16 januari 2017 om 11:42 uur
Ha Martijn, wat een super leuk verhaal. Het was weer een genot om dit te lezen. Houd je "zusje" maar flink onder de duim. Veel succes daar. Kijk uit naar je volgende verhaal
|
Marieke
Geplaatst op 15 januari 2017 om 22:29 uur
Lekker verhaal, vooral die kakkerlak zag ik voor me! Getver!
Ben benieuwd naar je vervolg.
Veel plezier!!
|
Marga Kaelen
Geplaatst op 15 januari 2017 om 19:55 uur
Ha Martijn!
Het was weer genieten. Super een Ghanees op skates, ik zie dit al helemaal voor me. En dan je zusje bovenop de muur, geweldig.
Goed voor je om volgende week weer eens een kerk van de binnenkant te zien. Heel veel plezier, pas goed op jezelf en geniet er met volle teugen van ennu vergeet niet snel je volgende verhaal weer te posten :)
|
Daan
Geplaatst op 15 januari 2017 om 15:50 uur
Weer leuk om te lezen! en je weet het, als er getrouwd gaat worden verwacht ik een uitnodiging voor de bruiloft. Hou je taai.
|
Sietske
Geplaatst op 15 januari 2017 om 15:38 uur
Hey Martijn! Weer een superleuk verhaal. Ik kijk nu al uit naar je volgende post. Leuke foto's trouwens ook op fb.
|