Setteling in Busua
Geplaatst op 15 januari 2017 om 14:22 uur
Precies één week geleden dat ik iets van me heb laten horen, tijd voor een update. Met een glimlach op mijn gezicht lees ik zondagavond alle reacties op mijn laatste blog. Afgelopen weekend heb ik besteed aan het bijkomen van de eerste bijeenkomst met de ‘Busua womangroup’, in mijn slaap blijken de negertepels toch meer indruk te hebben gemaakt dan gedacht. Vandaag neemt Emmanuel me mee naar een ander omliggend dorpje genaamd ‘Dixcove’, hij verteld me dat een vriend van hem ‘Pages’ ook mee zal gaan om zijn skates uit te testen op de ‘vlakke weg’. Dixcove blijkt over een stukje geasfalteerde weg te beschikken, natuurlijk een prima aangelegenheid om de skates die Pages van een toerist heeft gekregen uit te proberen. Als snel blijken er voor mij een aantal puntjes; Pages heeft nog nooit van zijn leven op skates gestaan en een ander puntje is dat de geasfalteerde weg in Dixcove redelijk stijl naar beneden afloopt. Ik blijk de enige van de drie te zijn die dit opvalt en terwijl Pages zijn skates aantrekt leg ik hem uit hoe het ongeveer werkt. ‘Remmen door de rechterhak de grond in te duwen, zodat het remblokje de grond raakt’ probeer ik hem uit te leggen. Ook zijn Engelse vocabulaire is niet het je van het, maar hij stemt in dus dat zal wel goed zitten. Pages gaat voor de helling staan na een beetje te hebben geoefend en zegt ‘Martin I go’, inmiddels lig ik continue dubbel van het lachen. Stel je een neger voor de eerste keer op skates voor die tot 2 dagen terug überhaupt nog nooit van skates gehoord heeft. Half struikelt staat hij klaar om naar beneden te gaan, ik waarschuw hem nog maar hij blijkt zeker van zijn zaak te zijn. Inmiddels is ook het dorp uitgelopen om dit schouwspel te komen aanschouwen. Je zult het niet geloven maar tijdens zijn slungelige eerste meter laat het remblokje los van zijn skate; ‘Martin NO BRAKE’. Ik heb zelden zo hard gelachen en het halve dorp naast mij aan het gelach te horen ook niet. Snakkend naar adem van het lachen zie ik hoe Pages serieus van de helling vliegt en een goeie smak maakt onderaan de heuvel, gelukkig hield daar het asfalt op en brak het zand enigszins zijn val. Op een paar goeie (ja ‘goede’ @klasvanmevrouwkaelen) schaafwonden na valt de schade aan Pages mee. De skates worden uitgedaan en ik denk voorlopig ook niet meer aangetrokken. We vervolgen na uitgelachen te zijn onze weg door het dorp en ook hier blijken weinig blanke mensen mij te zijn voorgegaan. Wat opvalt is het enorme aantal kinderen in deze dorpen, aan beide kanten van de weg roepen de kinderen ‘Broenie (blanke man), how are you? Broenie, how are you?’. Zwaaiend als koning Willem-Alexander vervolg ik mijn weg tot de haven waar net een mega haai bleek te zijn gevangen. De haai wordt voor mijn ogen in stukken gesneden om te laten drogen in de zon voor consumptie. Na één uur door het dorp te hebben gewandeld keren we weer terug naar Busua. In Busua is een grote optocht met veel dansende Ghanezen en muziek aan de gang. Ik vraag waarom en dit blijkt uit blijdschap te zijn voor de komst van de nieuwe president (Dus ja.. hier heb ik iets van gemerktJ). Een ongemakkelijke deelname aan een Ghanese polonaise is het gevolg, waarom kan iedereen hier toch zo mega goed dansen? ’s-Avonds zet ik een aantal dingen op papier voor mijn eerste workshop aan de vrouwengroep van Busua. Het eerste deel van de week ma, di en wo zal ik om 10 uur ’s-ochtends iedere dag één workshop ondernemingsvaardigheden verzorgen voor de dames. De do en vr worden gevuld met lees- en schrijflessen voor de ongeletterde vrouwen en kleine activiteiten op de lokale scholen bij kinderen van 4 tot 12. Kortgezegd zal ik dus 15 Ghanese vrouwen die niet mijn taal spreken iets moeten gaan leren buiten mijn ‘vakgebied’, klinkt als een uitdaging. Gelukkig zal Bone er de eerste paar keer bij zijn om de boel te vertalen. Maandagochtend wordt ik gewekt door een gekriebel op mijn neus, ik blijk in mijn slaap met mijn gezicht tegen de klamboe te zijn gerold. Het gekriebel blijkt van een flinke kakkerlak te zijn die over de buitenkant van mijn klamboe, over mijn gezicht, zijn ochtend wandeling aan het maken is. Ik schrik me aardig te pletter en besef me tegelijk ook dat ik mijn kamer nu echt moet gaan opruimen om verder ongedierte te voorkomen. Met een stukje papier jaag ik 5 minuten achter de kakkerlak aan tot ik hem dan eindelijk te pakken heb. Ik moet er bij vertellen dat de stroom al ruim een dag is uitgevallen, dus met mijn telefoon op zaklampmodus (20% batterij left) in de ene hand en het stukje papier inclusief kakkerlak in de andere hand sta ik in een pikdonkere ruimte. Ik voel hoe de flinke kakkerlak weerstand biedt in mijn vuist, dus knijp even goed om vervolgens te bedenken dat je een kakkerlak nooit moet doden, toch? Dat is nu te laat en ik loop snel naar buiten om hem aan de katten te voeren, opgeruimd staat netjes zullen we maar zeggen. Na een goede opruimingssessie loop ik net voor 10 uur naar het kantoor van Bone om de vrouwen op te vangen. Kwart voor 11 zijn de meeste aanwezig en starten we de eerste workshop. Ik heb een heel aantal vragen voorbereid om meer te weten te komen over hun bedrijfjes. Al zwetend in het kantoor van Bone (ongeveer 5 bij 5 m2) blijkt dat Ghanese vrouwen helemaal niet zo veel verschillen van Nederlandse vrouwen, op middelbare leeftijd, zullen we maar even netjes zeggen. Bone vertaald een aantal zinnen en daaruit blijkt dat ze aan het klagen zijn over van alles, de buurvrouw die klanten steelt, de kinderen van de buurvrouw die te druk zijn en roddelen over de laatste Ghanese buurtfeitjes. De vrouwen kunnen echter ook vergeleken worden met de Nederlandse student, de helft komt maar opdagen (te laat) en het ligt aan alles behalve hun dat ze de zaken niet goed lopen op dit moment. Uit de eerste workshop trek ik de conclusie dat ik het initiatief naar me toe moet gaan trekken. Ik vraag hoe ze omgaan met winst berekenen en omgaan met de gemaakte kosten. Dit blijkt nog nooit bij ze zijn opgekomen en dit doen ze altijd ‘in hun hoofd’. Ik stel voor om de 2e workshop hier mee verder te gaan en dit lijkt ze na wat gemompel toch een goed idee. Zelf ben ik kritisch over de eerste workshop maar aan de post op facebook van Bone te zien vindt hij het allemaal ‘super fantastic’. Excuus trouwens voor het volspammen van facebook, Bone is niet te zuinig met foto’s posten over van alles op mijn facebook pagina. Hij is heel enthousiast en dat probeer ik ook zo te houden, aangezien hij ook degene is die mij straks moet gaan beoordelen. Ook hebben we afgesproken de volgende meeting te houden @shelly’s place (moeder van mijn gastgezin), omdat het kantoor toch niet de ideale plek blijkt te zijn. ‘s-middags pak ik samen met Emmanuel een taxi richting Agona, een ‘stad’ dichtbij Busua, om iets van een schoolbord op de kop te tikken. Hiermee hoop ik de communicatie met de vrouwen te verbeteren. Heel Agona afgezocht om uiteindelijk een mini wit schoolbordje te vinden, beter dan niks denk ik en voor omgerekend 3 euro neem ik hem mee. De rest van de dag dobber ik met mijn surfbordje op de zee en geniet ik van het mooie weer. Inmiddels heb ik mijn gastmoeder al een dag niet gezien, ik vraag aan de dochters of er iets aan de hand is en Shelly blijkt Malaria te hebben, niet best. Gelukkig heeft ze al wel medicijnen uit een ziekenhuis gekregen om de Malaria te bestrijden. Ik loop even bij haar langs en geef haar wat aspirientjes van de Etos om te kalmeren en hier blijkt ze erg blij mee. De volgende workshop besteed ik aan het leren opstellen van een ‘check book’ waar de vrouwen kunnen bijhouden wat ze op een dag verkopen, voor hoeveel en wat ze uiteindelijk hier aan over houden. Dit gaat erg goed en ik zie aan de vrouwen dat ze intensief bezig zijn en geïnteresseerd naar mijn mini white board zitten te kijken. Voor de volgende meeting kan ik dieper in op het boekhouden volgens hun. Ik heb 0 verstand van boekhouden dus besteed de rest van de dag en avond tot 1 uur ’s-Nachts om mezelf door YouTube filmpjes de basics van het boekhouden eigen te maken. De 3e workshop gaat nog beter en ik weet nu ongeveer waar de vrouwen goed op reageren. Bone spreekt me na de workshop aan en verteld me dat hij zeer tevreden met me is, in de pocket! In de middag neemt Emmanuel me mee naar het strand om door middel van 2 surfplanken naar een eiland te peddelen wat verder uit de kust. Ongeveer 40 minuten enkele reis en flink vermoeiend voor rug en armen, maar eenmaal aangekomen totaal de moeite waard. Een klein eilandje van ongeveer 30 bij 30 gelegen voor de kust met een prachtig uitzicht op Busua. Tevreden denk ik terug aan de eerste 3 workshops. Net voor de zon onder gaat peddelen we weer terug richting het strand om weer aan de FuFu te gaan. Ik begin het eten serieus lekker te vinden en ook is het voor mijn gevoel lang niet zo warm meer. Wel zit ik nu 2 dagen flink aan de dunne (sorry ik bijschrijf alle elementen van mijn reis) en hier zijn de Etos diarree remmers blijkbaar niet tegen opgewassen. Gelukkig heb ik hier inmiddels een oplossing voor gevonden. ’s-Middags loopt er op het strand altijd een vouwtje dat bananen en zakjes nootjes verkoopt. Ik heb mezelf inmiddels aangeleerd om 5 bananen per dag te consumeren en aantal zakjes nootjes, lekker en het werkt! Do en vr staan in het teken van veel surfen en chillen op het strand. Bone laat me de plaatselijke school zien en er komen 2 dames voor lees en schrijf werkjes op bezoek. Het liefst ben ik zo snel mogelijk weg van de school, omdat het werkelijk waar zo MEGA chaotisch is. Honderden kinderen al schreeuwend, dansend, duwend, trekkend, ruziënd en spelend door elkaar, echt een chaos. In mijn gastgezin heb ik het al moeilijk zat met m’n ‘zusjes’ onder controle te houden als ik probeer dit verslag op mijn laptop te typen. Hier heb ik gelukkig ook iets op gevonden. Vooral het jongste zusje van 10 is het meest irritant en loopt continue aan m’n lijf of laptop te trekken , maar.. De buitenplaats van het huis heeft een muurtje van ongeveer 2.5 meter hoog, ik kan haar hier precies opzetten (foto volgt) en hier durft ze zelf niet meer af, heerlijk rustig. Vervolgens moet ze dan van mij ‘Oh Martin, I will never disturb you anymore’ zeggen, het helpt voor even, maar het is net genoeg om weer wat zinnen op papier te zetten. Per dag spendeert de jongste dochter nu ongeveer één uur op het muurtje. Gisteren heeft de oudste dochter een flinke kuip water voor me opgewarmd om ‘ochtends een bucket shower te kunnen nemen met warm water, mega chill! Ongelofelijk hoeveel je kan genieten van een emmer warm water, echt alles is relatief! Inmiddels is Tessa aangekomen, een Nederlandse van 25. Heel fijn om weer Nederlands met iemand te kunnen praten. We hebben elkaar nog niet veel gesproken maar ‘s-avonds helpen we elkaar nu als we te lang bezig worden gehouden door Ghanezen. Bij haar zijn het Ghanese jongens die haar om de haverklap aanspreken en bij mij zijn het Ghanese ‘meisjes’ van 18 tot 20 die eerst vragen hoe het met me is om vervolgens te vragen of je met ze wilt trouwen.. duidelijk is het in ieder geval wel. Inmiddels is het zondag de 15e en is heel de familie naar de kerk. Een kerk bezoekje bestaat hier uit mega harde Ghanese billen shake muziek en dansen. Eigenlijk wilde ze me vandaag meenemen, maar ik heb een leugentje om bestwil verzonnen zodat ik eindelijk dit verhaal kan afronden. Volgende week moet ik er toch echt aan gaan geloven.. Martijn naar de Kerk. We keep in touch!
Reacties
|
Helene |
|
Yolanda |
|
AJ |
|
Trudy |
|
Daan |
|
Ilse Hoogendoorn |
|
Marlies |
|
Opa Theo |
|
Riky |
|
Corine |
|
Mirjan |
|
Mirjan |
|
Mirjan |
|
Mirjan |
|
Marieke |
|
Marga Kaelen |
|
Daan |
|
Sietske |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact