Vertrek richting Busua
Geplaatst op 07 januari 2017 om 13:08 uur
Niemand blijkt de volgende ochtend onder de indruk van de ruzie. Tijdens het ontbijt vraag ik aan Victoria wat er nou aan de hand was. Ghanese manier van dingen oplossen, buiten de politie om blijkt het antwoord. In een uur tijd neem ik afscheid van de hele familie na leuke maar vooral bijzondere dagen. Victoria nodigt me onderweg naar de bus uit om aan het einde van mijn reis terug te komen bij haar voordat ik weer naar Nederland vertrek. Onderweg naar de bus lopen we ongeveer een half uur dwars door een markt heen met volle bagage (één koffer, backpack en tas), niet te harden. Inmiddels is er weinig verschil meer met in een plas water vallen of zweten. Onderweg worden de straatjes zo smal dat mijn koffer er niet meer doorheen kan ‘no problem’ zegt Victoria en ze draagt de rest van de weg mijn koffer van 26kg op haar hoofd. Eenmaal aangekomen bij de bus blijken we niet de enige te zijn die richting het Westen willen. Er staat een rij van ongeveer 30 Ghanezen pal in de zon die allemaal naar Tokradi moeten (Een wat grotere plaats voor Busua). We sluiten achteraan in de rij en Victoria regelt voor mij de kaartjes, ondertussen probeer ik voor een paar Cedi wat water te kopen voor mij en Victoria. Er lopen overal meisjes rond met een grote schaal waar zakjes drinkwater in liggen (500ml). Ik koop er een paar, ook voor de 5 uur durende rit richting Tokradi. Ik kom uiteindelijk achterin de bus te zitten naast een Ghanees schoolmeisje en een praatgraag stelletje uit Burkino Faso. Victoria geeft me een lekkere plakkerige afscheidsknuffel en verlaat na het doorgeven van een telefoonnummer de bus. Daar zit ik dan wederom als enige blanke in een bus niet precies wetende waar uit te moeten stappen. Het eerste uur praat ik non-stop met de mensen uit Burkino Faso, met name de vrouw is super gezellig maar stinkt verschrikkelijk uit haar mond. Ik biedt haar een Smintje aan die ik nog vanuit Nederland heb. Uit haar reactie blijkt dat ze niet weet wat het is en ze gooit vervolgens het halve doosje in haar mond. Ik begin hardop te lachen en vertel haar dat dit niet slim is. Tot mijn verbazing blijkt het haar niet veel te doen. Het telefoonnummer gekregen van Victoria belt mij, ik maak eruit op dat het Shelly is en ze me in Takoradi komt ophalen. De bus blijkt een soort taxi te zijn waar je tegen de chauffeur moet roepen waar je eruit moet. Gelukkig blijkt het schoolmeisje er op dezelfde plek uit te moeten als mij, heel chill dus. En inderdaad Shelly staat keurig op me te wachten en stelt zichzelf voor als mijn nieuwe moeder. Vanuit Tokradi pakken we een Trotro naar een plaatsje voor Busua en vanuit daar een taxi naar het dorpje waar ik voor de komende maand zal verblijven. Eenmaal aangekomen staat de hele familie van Shelly op me te wachten en heet me van harte welkom. 1 zoon en drie dochters leiden me rond door het kleine dorpje die uitmondt op een echt prachtig strand. Er zijn wat jongens aan het voetballen en er dobberen een paar jongens op hun surfplank op de zee. Goed vertoeven denk ik en na gegeten te hebben begin ik mijn kamer in te richten. Een soort compound met ongeveer 8 kamers waarvan ik de enige ben die op dit moment daar verblijft. Een tweepersoons bed, WESTERSE wc en een wastafeltje. Ik zie een grote kuip water voor mijn kamer staan en besef al snel dat niks is aangesloten op het water. Dit bekent ‘bucket showers’ en een emmer water in de wc gooien na je behoefte gedaan te hebben. Een voordeel is wel weer dat er een grote ventilator aan het plafond hangt, echter is dit wel lastig met het ophangen van mijn klamboe. Door het maken van een ingenieus bolwerk van touwconstructies kan ik mijn klamboe ophangen en mijn ventilator gebruiken (foto volgt). Het is inmiddels 10 uur en probeer mijn eerste bucketshower uit om vervolgens zeer tevreden te gaan slapen. Ook hier blijken de ghanezen zeer vroeg op te staan. 5 uur is geen uitzondering en het afspelen van muziek ontbreekt hier ook zeker niet aan. Eigenlijk is het onmogelijk om nu nog in slaap te komen. Om 9 uur heb ik een afspraak met Ebenezer (Ookwel Bone genoemd) de projectleider van Black Starr Development, de organisatie waar ik de komende maand voor ga werken. Hij legt me uit wat de bedoeling is en waar de organisatie voor staat. Het lijkt me een mega aardige gast en hij neemt me na het gesprek mee naar een markt waar hij schijnbaar boodschappen doet voor wat doven/blinde kinderen uit het dorp. Hij zegt ook even geld te moeten opnemen bij de bank en na instemmen wacht ik met de taxichauffeur buiten op hem. De chauffeur leert me de Ghanese handruk, nu begrijp ik eindelijk waarom alle Ghanezen hier je hand zo raar vasthouden. Het is een handruk waarbij je één vinger van de ander vastpakt en hier een klinkend geluid mee maakt. Hoe harder de klik hoe beter de vriendschap zal zijn. Na anderhalf uur is Bone klaar bij de bank en rijden we terug naar het dorp, ja anderhalf uur.. het blijkt de taxichauffeur niks te schelen dus mij ook niet. Tijd zoals wij het kennen is hier totaal maar dan ook totaal anders. Bone verteld me dat ik morgen de vrouwengroep voor mijn project zal ontmoeten. In plaats van 7 vrouwen, waar ik in Nederland vanuit ging zijn het er nu 15 geworden. Ik slik even en antwoord met ‘nice’, totaal onwetend wat me te wachten staat. Terug bij het huis van Shelly wil de jongste dochter van 10 huiswerk met me maken. Prima en voor ik het weet zit ik met 5 random kinderen reken, taal en teken werkjes uit te voeren. Voor de rest van de tijd wordt ik ‘Teacher’ genoemd. Na een uur of 2 te hebben gezeten ontmoet ik een jongen uit het dorp ‘Emmanuel’, maar ik mag hem ‘Imma’ noemen. Een super aardige gast, vriend van Bone maar zeker niet al te slim. Zijn Engelse Vocabulaire blijkt te bestaan uit ‘Busua nice’ en ‘whiteman good’. Hij legt d.m.v. Shelly uit dat hij me morgen een ander dorp wil laten zien en nu wil voetballen op het strand. Ik vind alles prima en voordat ik het weet sta ik op het strand te voetballen met 20 jongens. Ik merk al snel dat de conditie van de ‘white man’ lang niet zo goed is als die van hun en jezus wat zijn deze jongens sterk. Niemand heeft hier geen 6-pack, sommige lopen op handen en voeten tegelijk, wtf? Ik wordt ‘Brownie’ genoemd, wat blanke man betekend. Het voelt goed om weer even lekker alle energie eruit te hebben gegooid en duiken na een uur of twee bezig te zijn geweest de zee in, mega chill. ’s-Avonds krijg ik weer FuFu voorgeschoteld en blijk het lekkerder te vinden dan de vorige keer, zal ik er dan toch gewoon aan moeten wennen? De hoeveelheden eten die je hier krijgt zijn echt enorm, ballen FuFu met stukken tonijn worden weggewerkt alsof het niks is. ’s-Avonds zit ik nog wat te vervelen met de kinderen uit mijn gastgezin. De volgende ochtend wordt ik inderdaad door Imma opgehaald om naar het dorpje ‘Boetrie’ te lopen. Ik vraag of het ver is en hij knikt nee, maar neemt wel water mee in een mijn tas die hij vervolgens zelf draagt. Het blijkt uiteindelijk anderhalf uur heen en anderhalf uur terug te lopen zijn.. Maar hier krijg je een mega mooie tocht door de jungle en een klein leuk vissersdorpje voor terug (foto’s volgen). Vraag me niet waarom Imma een kerstmuts draagt, want ik heb nog steeds geen flauw idee haha. In het dorp ontmoeten we een jongen die graag kokosnoten met ons wil plukken. Hij neemt van thuis een ziek grote machete mee en klimt in bomen soepeler dan ik recht vooruit loop (ik probeer een video toe te voegen). Bij terugkomst in Busua krijg ik lunch voorgeschoteld, een soort oliebol met een drankje dat Coco heet. Geen flauw idee wat het is of waar het uit bestaat maar het is lekker en vult goed. De kinderen van gister komen weer huiswerk maken en daarna kleed ik me om, om de vrouwengroep te gaan ontmoeten. De afspraak stond om 4 uur bij het kantoortje van Bone, maar om 4 uur blijkt er nog niemand te zijn. Kwart over 4 ook niet, waarnaar om half 5 de eerste binnen komen waggelen inclusief kinderen. Om kwart voor 5 kunnen we beginnen, we zitten in een grote cirkel met Bone en ik naast elkaar en naast mij Imma die ook gezellig komt kijken wat er in zijn dorp toch allemaal gebeurd. Je zou me serieus nu moeten zien zitten, hilarisch. Terwijl ik me voorstel zitten 5 van de vrouwen borstvoeding te geven voor mijn neus. Nog is 6 houden hun kinderen stil met van alles, twee doen elkaars haren en de anderen zijn zwanger en of proberen hun lokale handel aan de rest te verkopen. Af en toe kijken ze me aan of ik wederom van Mars afkomstig ben. Ik vind het moeilijk om me te concentreren terwijl er 10 grote zwarte tepels me aanstaren. Jezus zijn dit überhaupt nog borsten te noemen, bulk kwarktassen van minimaal 5kg de stuk zou een betere benaming zijn geweest. Het lijkt echter niemand te storen dus ook hier probeer ik me aan te passen. Bone zit naast me en fungeert als tolk, hij verteld me dat de vrouwen aan het discussiëren wanneer ze een workshop van mij willen ontvangen. Hier in Ghana maken ze schijnbaar eerst afspraken en dan pas gaan ze kijken wat ze dan willen doen..? Ze hebben verder geen vragen en verwachten maandag een workshop van mij, ik heb nog geen idee hoe ik dit voor elkaar ga boksen, dus tips zijn welkom. Owja mijn gastmoeder blijkt ook lid te zijn van de vrouwengroep en komt ook halverwege ergens binnen waggelen. Ik probeer mijn lach eigenlijk continue in te houden en val van de ene verbazing in de andere. Zitten op camping stoeltjes onder een boom in een grote cirkel, echt hilarisch. ’s-Avonds ontmoet ik dan eindelijk 3 blanke mensen op het strand. 1 meisje uit polen, 1 uit Australie en 1 jongen uit Engeland die in Groningen geboren is. We drinken deze avond wat Ghanese biertjes en spelen een potje pool.
Erg leuk om jullie reacties te lezen op mijn eerste verhaal! Owja en de warmte went snel!
Reacties
|
Opa Theo |
|
Helene |
|
Daan |
|
Marlies |
|
mariena |
|
Corine |
|
Marieke |
|
Yolanda |
|
AJ |
|
Marina |
|
Marina |
|
Ruud |
|
Mirjan |
|
riky |
|
Sietske |
|
Sietske |
|
Marga |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact