Eerste dagen in Accra
Geplaatst op 05 januari 2017 om 21:08 uur
Eerste dagen Accra Goed, eerste echte dag Ghana zit er bijna op. Ik zou nu inprincipe al menig A4 kunnen volschrijven van de eerste indrukken die ik in Accra (hoofdstad Ghana) heb opgedaan. Laat ik bij de vlucht beginnen.. 6 uur vliegen vanuit Amsterdam, appeltje eitje. Stoel nummer 37J waar ik volgens mijn ticket hoor te zitten blijkt al bezet door een wat oudere Ghanese man inclusief Ghanese familie +/- 15 man om hem heen. Zo flexibel als ik probeer te zijn biedt ik de man aan om op zijn stoel te gaan zitten, immers vlieg ik toch alleen. Na door de hele familie bedankt te zijn kom ik op 52G te zitten. Dit blijkt een plek te zijn met extra beenruimte en een gezellige Nederlandse buurvrouw, win-win situatie denk ik zo. Na bijna één uur te laat te zijn vertrokken komen we met enige vertraging aan op de luchthaven van Accra. Daar worden we feestelijk ontvangen door een drietal Ghanezen in een kerstmannenpak (mannen lijken goed beschonken) een erg komisch gezicht. Alle passagiers moeten eerst door een paspoortcontrole heen en ook je gele koorts inenting wordt gecheckt. Paspoortcontrole en bagage ophalen heeft in totaal zo’n 2 uur in beslag genomen, direct wordt mijn Hollandse geduld dus op de proef gesteld. Met alle bagage loop ik de taxi plaats op waar ongeveer 300 flink donkere Ghanezen je aankijken of je van mars afkomstig bent. Gelukkig staat Victoria, de moeder incl dochter van mijn gastgezin in Accra met een groot bord ‘Meet Africa’ voor me klaar. Ik loop naar ze toe en wordt vriendelijk ontvangen. Samen lopen we naar een taxi om in ongeveer een half uur naar hun huis te rijden. In de taxi wordt ik nog gebeld door Nikki (Ontmoet Afrika) om me veel succes te wensen. Eenmaal bij het huis aangekomen wordt ik door de dochter Zena naar mijn kamer geleidt, ik kan haar slecht verstaan maar uit het half Afrikaanse Engels kan ik opmaken dat ze me in de maling probeert te nemen. Ik lach en knik vriendelijk en kom in mijn kamer, foto’s hiervan zal ik toevoegen. De kamer bestaat uit een bed, klamboe en ventilator die half uit elkaar is gevallen. Ow ik ben trouwens vergeten te vertellen dat het MEGA maar dan ook MEGA warm is. Sinds ik het vliegtuig ben uitgelopen loop ik te zweten als een otter. Behalve onder de oksels, Odaban wat ben je een wondermiddel. Ik dump m’n spullen in mijn kamer en loop naar de binnenplaats. Daar wordt me verteld te gaan zitten en eten. Zena komt met een bord brood aan en Victoria biedt me pindakaas aan die volgens haar door haar moeder zelf is gemaakt. Prima pindakaas lust ik als geen ander en na die vliegtuigmaaltijden heb ik aardige trek gekregen. Na gegeten en gepraat te hebben over met name de familie van Victoria ga ik terug naar mijn kamer om te gaan slapen. Of hoe Ronald Goedemondt het zegt ‘zweten in het donker’. Liggend in mijn bed, plakkerig van het zweet vraag ik me af wat ik mezelf aandoe, 5 maanden Martijn? Ja, 5 maanden stoppen met zeiken en slapen joh. ’s-Nachts wordt ik ongeveer 4 keer wakker van schreeuwende kinderen en een kerk? Om 4 uur ‘s-nachts? Wtf? Om 8 uur wordt ik gewekt door 2 kleine mannen die de zoontjes van Victoria blijken te zijn. 2 broertjes dus 2 zussen en de man van victoria, Adam heb ik inmiddels ook ontmoet. Ik neem een heerlijke douche koud water en wordt weer in een stoel gedrukt om te eten. Dit keer is het de oudste dochter die een omelet voor me staat klaar te maken, erg lekker. Inmiddels heb ik zoveel gezweet dat ik water MOET hebben. Gelukkig blijkt Victoria ook een klein drank winkeltje te runnen en mag ik zoveel drinken als ik wil. Na het ontbijt rijden we met een Trotro naar een markt. Een Trotro is een klein busje met één chauffeur en een bijrijder die al het geld regelt en continu uit het raam schreeuwt waar het busje naar toe gaat. Waar in Nederland max 8 man in zo’n busje gaan, gaan er hier minimaal 15 Ghanezen in, inclusief ik als blanke Hollander. Iedereen zweet gelukkig dus ik val niet op. Ook hier kijken de mensen me vrij eigenaardig aan, maar na vriendelijk knikken krijg je altijd een vriendelijke lach terug. We stoppen om geld te wisselen en pakken daarna weer een andere Trotro naar een Vodafone winkel om een Ghanese simkaart te kopen. Hiermee kan ik gelukkig goedkoop internetten en bellen. Onderweg kijk ik echt mijn ogen uit, ik dacht inmiddels al heel wat gezien te hebben in Indonesië, Costa Rica, Thailand en Egypte, maar dit is echt wel even andere koek. Ik heb nog geen toerist gezien en de straten zijn vol, zo vol met mensen en geiten dat ik me zowat aan Victoria moet vastklampen om niet in de menigte te verdwijnen. Na het vliegveld verlaten te hebben heb ik geen blanke meer gezien. Victoria laat me de markt zien en ik kijk m’n zwetende ogen uit. Om de minuut stoppen we om een praatje te maken en ons voor te stellen. Iedereen wil wel weten wat ik hier in vredesnaam doe. De een wil me bongo leren spelen en de ander haalt zijn beste verkooptrucs uit de kast door een aantal keer Robin van Persie te roepen. Na de markt stappen we weer voor 1 cedi (4cedi is 1 euro) terug in een Trotro om naar het strand te gaan. Daar heeft de oudste dochter de jongens ook naartoe gebracht om uit te razen in de golven. Ik geef de op de markt gekochte bal aan de jongens en ze zijn hiermee een tijdje zoet. Owja de broertjes zitten continue aan je benen en willen continue spelen met de ‘witte reus’. Na een verfrissende duik in de zee en een lekkere lunch bestaande uit rijst en kip gaan we terug naar huis. Daar staan ineens 10 mensen voor de deur te dansen op muziek komende uit een random geplaatste boombox. Ik moet natuurlijk mee dansen en heb me nog nooit zo’n stijve hark gevoeld. Ik wordt door de oudste zus gevraagd om mee te lopen naar de ‘elektricity’, omdat er schijnbaar opnieuw betaald moet worden om weer van de stroom gebruik te kunnen maken. Bij terugkomst en na een gezellig gesprek merk ik dat de sfeer is omgeslagen in huis. Alle mensen die stonden te dansen bleken ook familie te zijn en er was een ‘buitenstaander’ die iets gestolen zou hebben uit de winkel van Victoria. Ineens komen er 4 flinke jongens (ooms van Victoria) met de man de binnenplaats op waar ik ondertussen weer in een stoel ben gedrukt om te eten. Het eten bestaat uit een deegbal van Cassave en Plantain (bakbanaan) en een pittige soep, het gerecht wordt (FuFu) genoemd en wordt met de handen gegeten door stukjes deeg af te scheuren en in de soep te soppen. Lekker? Niet te vreten, sorry kan er niet meer van maken. Letterlijk 1 meter voor mijn neus is er inmiddels een flinke ruzie gaande tussen familieleden van victoria en een vreemde man die blijkbaar dus iets gestolen heeft. Ik begin me mega ongemakkelijk te voelen en bekijk een weg waarop ik het snelst weg zou kunnen komen. De ruzie slaat over in een goeie worsteling en ik maak dat ik weg kom. Ik zit nu op mijn kamer dit verhaal te schrijven terwijl er buiten een paar flinke klappen worden uitgedeeld. Als de rust weer is wedergekeerd probeer ik me nog even te ontdoen van mijn zweet om mijn spullen te pakken voor morgen. Morgen vertrek ik in de ochtend naar Busua waar ik voor mijn minor aan de slag zal gaan. Ik hou jullie op de hoogte.
Reacties
|
Mariena |
|
Mirjan |
|
opa theo |
|
Corine |
|
Isabel |
|
Riky |
|
AJ |
|
Hofl |
|
Je vriend Daan van Hooft |
|
Je vriend Daan van Hooft |
|
Marlies |
|
Marga |
Volg Mijn Reis © 2019. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact