Tweet deze blogpost

Donderdag 3-9-2020

Vanmorgen stonden we met stralend weer op. Een goede dag voor de rondrit die Ed voor deze bestemming op papier had gezet. Toch is het de eerste keer gebleken dat we de regenpakken nodig hadden. Er trok een donkergrijze band met bewolking en regen over, precies waar wij moesten fietsen! Gelukkig duurde de bui niet lang en konden we ons weer uitpellen want als je lang met een regenpak aan fietst ben je alsnog nat door het zweten. Wat kan ik er meer van vertellen dan dat het een mooie route was met grote stukken over het ‘Kattegatleden’ en dus ook langs het water van het Kattegat!

Vrijdag 4-9-2020

De ‘verplichte’ klussen hier zijn geklaard. We zijn gisterenavond nog naar Mölle gefietst om het beoogde restaurant Kullaberg te bezoeken en te zien of we afspraken konden maken. Het is heel mooi gelegen met uitzicht op de haven. Ziet er sfeervol uit binnen en zou in staat moeten zijn een groep van 40 deelnemers te ontvangen en te voorzien van een originele Zweedse maaltijd. Dat meende de jongeman ook die ons ontving maar het daar niet voor het zeggen heeft. Dus hebben we ons emailadres achter gelaten en onze bedoelingen kenbaar gemaakt. Afwachten dus. We fietsten nog een eindje door tot het punt dat er alleen een wandel/klimpad verder loopt. We besloten onze laatste dag daar aan te wijden. Even genoeg kilometers gefietst…..Zo gezegd, zo gedaan en mijn weer&radar app voorspelde vanaf 10 uur een stralend zonnetje en later een half bewolkte hemel. Prima wandelweer dus om de Kullaberg te bedwingen.

Het was een pittig rotsachtig pad omhoog en we voelden goed dat onze benen niet meer gewend zijn aan bergwandelingen. Bij de vuurtoren zagen we ook een model van hoe de voorlopers van de vuurtorens in de middeleeuwen er uit zagen: een korf met eikenhout dat ’s nachts werd aangestoken en  omhoog gehesen werd. Zo weten we waar de naam ‘vuur toren’ vandaan komt!  

Spannend werd het toen we na de vuurtoren de oranje route vervolgden maar achter Josephine’s lust een afslag misten. We kwamen op een akelig smal paadje terecht langs een super steile helling. Wat was ik blij met mijn wandelstokken die ik als steun stevig in de grond plantte. Op zeker moment meenden we dat het pad omhoog liep. Kennelijk waren voorgangers ook op zoek geweest. We liepen ons vast op een rotspartij waar we echt niet langsheen konden. Terug dus maar en toen vonden we toch weer een soort van pad wat ons uiteindelijk terug bracht op de route. Het avontuur is dus gelukkig goed afgelopen. Morgen nemen we afscheid van Zweden en keren terug via Denemarken naar Duitsland. Alleen de autoroutes moeten nu nog geverifieerd worden.