Tweet deze blogpost

Het is een tijdje stil geweest vanuit Sranan! Dat had zijn reden. Terwijl de wereld knock out ging op  het corona virus, ging ik dinsdag 10 maart knock out op dengue. Zo’n exotische naam voor de meer plastische benaming ‘knokkelkoorts’. Op de één of andere manier heb ik altijd gedacht dat dan de knokkels van je handen en voeten het moesten ontgelden. Nee dus. Wel elk werveltje en gewrichtje in mijn rug, schouders, heupen etc. Wat me echter de das om deed was het onophoudelijke braken waarbij mijn lever en maag zich binnenste buiten keerden. Ik zag de wereld voor een doedelzak aan. Het enige dat me bespaard bleef waren ernstige hoofdpijnen want dat is het eerste waar de dokter naar vraagt!  Op zaterdag ging het niet langer en werd ik op de achterbank gelegd en naar de dokter vervoerd. Ter plekke bleek ik een extreem lage bloeddruk en pols te hebben en …..toen wist ik niets meer. De dokter en Ed legden me neer op de onderzoekstafel en ik kreeg een vreemd goedje onder mijn neus geduwd. Wakker worden…… Daarna ging het snel. Naar de prikpost waar de prikzuster naar de auto kwam om bloed te prikken en weer naar huis. Ik bespaar jullie een paar details. Daar bleek het niet houdbaar en zondagmorgen rolde ik het Diaconessenhuis binnen. Naast het AZ, ’s Lands hospitaal en Vincentius één van de ziekenhuizen in Paramaribo. Inmiddels was hier ook 1 corona geval gedetecteerd en alles ging plat. Ik mocht nog naar binnen naar de triage afdeling, Ed moest buiten blijven. Uiteraard een hele serie vragen. ”Hoest u, mevrouw?” Nee, dat deed ik niet, verder naar de volgende ronde….. Ik lag voor lijk op een bed in een ruimte waar de airco keihard aanstond en zowaar, daar kuchte ik. “IK HEB U NET GEVRAAGD OF U HOESTTE!!!”… Bedremmeld antwoordde ik: “Maar ik hoest ook niet. De kou prikkelt nu mijn luchtpijp”. Die uitleg werd aanvaard en ik kreeg een monddoekje aangereikt dat ik onder geen voorwaarde af mocht doen. Er moest gewogen worden. Ik stond te zwaaien op mijn benen. “68 kilo”, zei de zuster. Dat leek me sterk. Dan was ik 7 kilo aangekomen in een week waar ik op een enkel eitje na, niets had gegeten. Ik suggereerde haar dus nog eens te kijken. Oh ja, 58. Dat leek me meer in de richting. Even later werd ik opnieuw geprikt. De uitslag was weinig bemoedigend en ja hoor. Ik werd aan een infuus gelegd en naar de afdeling gebracht. De zaal waar zes bedden staan waarvan 5 bezet, ziet eruit als de ziekenhuis zalen bij ons veertig jaar geleden. Ik lag op een kapot matras. Bedden die er aftands uitzien, kastjes die ze bij ons aan de straat zetten. Maar aan verpleegkundigen geen gebrek en een plezier dat die met elkaar en hun patiënten hebben! Ik mag dan ook geen kwaad woord zeggen over de ontvangen zorg.  Waarom het nodig is om patiënten om 22.30 uur, 2.00 uur en 5.00 uur ‘s nachts te temperaturen, bloeddruk te meten en nog iets te meten met een klemmetje op je vingers….het is me een raadsel. Maandagavond ging het infuus eraf. De tweede nacht had ik overal last van en ging ik het bed uit om buiten op het balkon tot rust te komen. De stad was tot stilstand gekomen. In de buurt hoorde ik een paard hinniken. Even later hoorde ik zowaar paardenhoeven over de stille straat draven! Ik stond op om te kijken want je vertrouwt je eigen oren niet. Jawel, daar kwam het dier langs rennen, losgebroken…… Ik dacht: “Als ik dit vertel, verhuizen ze me naar een andere afdeling”. Gelukkig zag ik de bewaker ook met zijn lantaarn naar het dier toe schijnen. Hij zou mijn getuige zijn!

Kort en goed: dinsdagmorgen werd ik opnieuw geprikt om mijn bloedwaarden te controleren. Die waren weliswaar nog niet goed maar wel verbeterd en toen Ed op bezoekuur was , kwam het verlossende woord. Ik mocht naar huis! En daar ben ik nu aan het bijkomen.

Ondertussen speelde de vraag of we of wel naar huis konden komen. Het luchtruim is gesloten maar de KLM komt deze week wel met lege toestellen naar Suriname om gestrande reizigers op te halen. We konden gisteren (woensdag) stoelen krijgen maar daar was ik nog echt niet toe in staat en het werd ook ten strengste afgeraden door onze geraadpleegde arts. Inmiddels hebben we een bericht ontvangen dat we geregistreerd staan op onze oorspronkelijke vlucht, aanstaande dinsdag 24 maart.

We gaan er dus vanuit dat we volgende week woensdagmorgen veilig voet aan de grond zetten in Nederland. Daar zullen we de eerste tijd een zelf gekozen quarantaine in acht nemen want ook dat is ons gezegd: dengue vormt een hele aanslag op je weerstand! Nou, dat hoeft niemand me te vertellen want dat voel ik zelf wel. Rest mij jullie allemaal te bedanken voor de belangstelling voor mijn schrijfsels. Altijd leuk om te weten dat er mensen zijn die dat volgen. En oh ja, kijk eens onder de menuknop foto’s. Onder de naam van elke aflevering heb ik altijd enkele foto’s geüpload.