Tweet deze blogpost

De afgelopen week was het een potpourri aan diverse ervaringen. Hoogtepunten, dieptepunten en alles daar tussen in. Gewoon zoals het leven is dus. De week begon zoals we dat hier inmiddels gewend zijn. Op zondag naar Tamanredjo, koken voor de groep, met een aantal van de bewoners aan de wandel of fietsen en knutselen met Kamla. Deze keer liet ik haar bladzijden vouwen uit een afgeschreven boek op zodanige manier dat dit , als het klaar is, een egel voorstelt. Tevens te gebruiken als ‘kaartenhouder’.  Een knutseltip van een Facebook vriendin. Het bleek een hele kluif om de tweede vouw horizontaal te laten vouwen. Ze kan dat kennelijk niet goed voelen maar ze was weer uiterst geconcentreerd bezig. Morgen ga ik er mee verder.

Wekelijks hoogtepunt voor de bewoners en ons is de zwemochtend op dinsdagmorgen. Maandagavond tijdens de ‘down down’, de wekelijkse ceremonie na onze Hash wandeling, mocht ik de groep toespreken en onze vraag voorleggen:" Is er iemand bereid en in staat om deze dinsdagochtend activiteit  te continueren wanneer wij weer vertrekken". Het mailbericht hierover volgde op dinsdag met de vraag deze te delen met bekenden. Helaas heeft zich nog niemand gemeld en het begint te dringen….nog maar twee keer en dan zit het er voor ons weer op.

Deze dinsdag verraste Marlon ons. Hij had ineens door dat hij zich zelfstandig door het zwembad kon bewegen als hij zich met zijn voeten afzet. Marlon verzet uit zich zelf geen stap dus je mag dit wel een kleine overwinning noemen. Voor Aartie én ons kon de dag helemaal niet meer stuk toen het haar lukte om haar benen in het water onafhankelijk op en neer te bewegen. Benen die als ze in haar rolstoel zit bijkans vastgeklemd aan elkaar vast zitten. 

Het zijn zulke belangrijke en vreugdevolle ogenblikken in hun verder zo armzalig bestaan dat zich voornamelijk tussen de vier muren van de huiskamer afspeelt en op de zitting van hun stoel. De basiszorg is prima in orde maar daar blijft het ook bij wanneer er geen vrijwilligers zijn die voor deze mensen wat extra fleur in het leven brengen.

Donderdag besloten we er weer een keer op uit te trekken. We wilden een ‘plantagewandeling ‘ maken aan de overkant van de Commewijne. Van de plantage Johan en Margaretha naar de plantage Rust en Werk. Die naam van de plantage Rust en Werk geeft je wel te denken. Voor wie was de Rust bedoeld en voor wie het Werk in de tijd dat slaven zich afbeulden ten gunste van de winsten die plantage eigenaren hoopten te maken?

We moesten eerst met de auto over de grote Wijdenboschbrug naar Alkmaar. Het is de enige verbinding met de stad en mede door een te kleine rotonde aan het einde van de brug richting stad een dagelijks knelpunt. Er hoeft op de brug zelf niets te gebeuren en de hele boel loopt vast. Zo ook deze morgen richting stad. Halverwege de brug naar boven zag Ed een compleet wiel aan de kant liggen. Even later zagen we een vrouw aan de andere kant van de weg richting stad lopen. Verbazingwekkend want de brug is toch echt verboden voor voetgangers. Even later was wel duidelijk waarom. Een oud barrel stond midden op de weg scheef gezakt: wiel verloren! Bedenk wel dat ze hier ook jaarlijks een apk keuring hebben…….:) Bij Alkmaar werden we met de boot overgezet naar de andere kant van de Commewijne rivier. Aan die kant zijn geen wegen. Er is wel gemotoriseerd verkeer tussen de plantage nederzettingen op de vele brommers zoals wij die vroeger zelf ook nog hebben bereden. Verder is het rust, stilte en natuurschoon. Kortom, we hebben genoten van onze wandeling, ruim 5 kwartier lopen heen en weer terug. We bleken 3 uur onderweg. Bij Rust en Werk troffen we zowaar een kattenasiel aan! Nou, ik en katten…..de mijnheer die dit onder zijn hoede heeft haastte zich naar buiten om ons te vergasten op de wijsheden van zijn oma. “Een mens wordt niet gelukkig van veel goud , mevrouw,  maar wel als je goed zorgt voor je medemens en de dieren. Al deze katten zijn gedumpt en door mij opgevangen. Nu gesteriliseerd en gecastreerd en ik voer ze dagelijks brokken. Een dure grap hoor mevrouw…..een donatie is welkom!” Tja, wat doe je dan….Met God’s zegen vervolgden we onze weg!

‘s Avonds bleek het dengue virus nog een staartje te hebben in die zin dat Ed kennelijk weinig weerstand heeft. Hij voelde zich weer verkouden worden. Gelukkig is het Coronavirus hier nog niet opgedoken en hebben we nog een paar weken. En zo brengen we de laatste dagen dus weer rustig ‘thuis’ door. Ed al niezend en snotterend en ik bezig met mijn haak project voor de kinderen van het Olga Clarck huis: 13 popjes hebben een bedje/tasje nodig…..het is nog door akkeren om alles op tijd klaar te krijgen.