Potpourri
Geplaatst
op 07 maart 2020 om 19:53 uur
De afgelopen week was het een potpourri aan diverse
ervaringen. Hoogtepunten, dieptepunten en alles daar tussen in. Gewoon zoals het
leven is dus.
De week begon zoals we dat hier inmiddels gewend zijn. Op
zondag naar Tamanredjo, koken voor de groep, met een aantal van de bewoners aan
de wandel of fietsen en knutselen met Kamla. Deze keer liet ik haar bladzijden
vouwen uit een afgeschreven boek op zodanige manier dat dit , als het klaar is,
een egel voorstelt. Tevens te gebruiken als ‘kaartenhouder’. Een knutseltip van een Facebook vriendin. Het bleek een hele kluif om de tweede vouw
horizontaal te laten vouwen. Ze kan dat kennelijk niet goed voelen maar ze was
weer uiterst geconcentreerd bezig. Morgen ga ik er mee verder.
Wekelijks hoogtepunt voor de bewoners en ons is de
zwemochtend op dinsdagmorgen. Maandagavond tijdens de ‘down down’, de
wekelijkse ceremonie na onze Hash wandeling, mocht ik de groep toespreken en
onze vraag voorleggen:" Is er iemand bereid en in staat om deze dinsdagochtend
activiteit te continueren wanneer wij
weer vertrekken". Het mailbericht hierover volgde op dinsdag met de vraag deze
te delen met bekenden. Helaas heeft zich nog niemand gemeld en het begint te
dringen….nog maar twee keer en dan zit het er voor ons weer op.
Deze dinsdag verraste Marlon ons. Hij had ineens door dat
hij zich zelfstandig door het zwembad kon bewegen als hij zich met zijn voeten
afzet. Marlon verzet uit zich zelf geen stap dus je mag dit wel een kleine
overwinning noemen. Voor Aartie én ons kon de dag helemaal niet meer stuk toen
het haar lukte om haar benen in het water onafhankelijk op en neer te bewegen.
Benen die als ze in haar rolstoel zit bijkans vastgeklemd aan elkaar vast zitten.
Het zijn zulke belangrijke en vreugdevolle ogenblikken in hun verder zo
armzalig bestaan dat zich voornamelijk tussen de vier muren van de huiskamer
afspeelt en op de zitting van hun stoel. De basiszorg is prima in orde maar
daar blijft het ook bij wanneer er geen vrijwilligers zijn die voor deze mensen
wat extra fleur in het leven brengen.
Donderdag besloten we er weer een keer op uit te trekken. We
wilden een ‘plantagewandeling ‘ maken aan de overkant van de Commewijne. Van de
plantage Johan en Margaretha naar de plantage Rust en Werk. Die naam van
de plantage Rust en Werk
geeft je wel te denken. Voor
wie was de Rust bedoeld en voor wie het Werk in de tijd dat slaven zich
afbeulden ten gunste van de winsten die plantage eigenaren hoopten te
maken?
We moesten eerst met de auto over
de grote Wijdenboschbrug naar Alkmaar. Het is de enige verbinding met de stad
en mede door een te kleine rotonde aan het einde van de brug richting stad een
dagelijks knelpunt. Er hoeft op de brug zelf niets te gebeuren en de hele boel
loopt vast. Zo ook deze morgen richting stad. Halverwege de brug naar boven zag
Ed een compleet wiel aan de kant liggen. Even later zagen we een vrouw aan de
andere kant van de weg richting stad lopen. Verbazingwekkend want de brug is toch
echt verboden voor voetgangers. Even later was wel duidelijk waarom. Een oud
barrel stond midden op de weg scheef gezakt: wiel verloren! Bedenk wel dat ze
hier ook jaarlijks een apk keuring hebben…….:)
Bij Alkmaar werden we met de boot overgezet naar de andere
kant van de Commewijne rivier. Aan die kant zijn geen wegen. Er is wel
gemotoriseerd verkeer tussen de plantage nederzettingen op de vele brommers
zoals wij die vroeger zelf ook nog hebben bereden. Verder is het rust, stilte
en natuurschoon. Kortom, we hebben genoten van onze wandeling, ruim 5 kwartier lopen heen en weer terug. We bleken 3 uur onderweg. Bij Rust en Werk
troffen we zowaar een kattenasiel aan! Nou, ik en katten…..de mijnheer die
dit onder zijn hoede heeft haastte zich naar buiten om ons te vergasten op de
wijsheden van zijn oma. “Een mens wordt niet gelukkig van veel goud ,
mevrouw, maar wel als je goed zorgt voor
je medemens en de dieren. Al deze katten zijn gedumpt en door mij opgevangen. Nu
gesteriliseerd en gecastreerd en ik voer ze dagelijks brokken. Een dure grap
hoor mevrouw…..een donatie is welkom!” Tja, wat doe je dan….Met God’s zegen
vervolgden we onze weg!
‘s Avonds bleek het dengue virus nog een staartje te hebben
in die zin dat Ed kennelijk weinig weerstand heeft. Hij voelde zich weer
verkouden worden. Gelukkig is het Coronavirus hier nog niet opgedoken en hebben
we nog een paar weken. En zo brengen we de laatste dagen dus weer rustig
‘thuis’ door. Ed al niezend en snotterend en ik bezig met mijn haak project
voor de kinderen van het Olga Clarck huis: 13 popjes hebben een bedje/tasje
nodig…..het is nog door akkeren om alles op tijd klaar te krijgen.
Reacties
Gerard
Geplaatst op 18 maart 2020 om 21:30 uur
Hoi Margo & Ed,
Leuk om te lezen dat jullie zo nuttig bezig kunnen zijn. Wat zal dat een voldoening geven! Laten we hopen, dat jullie de reis af kunnen maken en niet voortijdig naar huis moeten. Iedereen 'moet' nu immers naar Nederland terugkeren...
Houd ons op de hoogte via je leuke blog!
|
Lidy Niënhuis
Geplaatst op 07 maart 2020 om 20:29 uur
Jullie maken echt heel veel mee. Ik hoop dat een aantal vrijwilligers het zwemproject van jullie overnemen als jullie weer naar huis komen. Mooi dat het zwemmen zo’n goede uitwerking heeft op de groep in Tamanredjo. En zo mooi dat Karla veel kan knutselen. Ik hoop dat Ed weer snel opknapt en wens jullie nog een aantal mooie weken toe. Lieve groetjes????
|