Tweet deze blogpost

We schrijven 28 februari 2020. Voor we het weten zijn we weer op de terugweg naar NL. De tijd vliegt en wij vliegen mee. Allereerst willen we alle goede beterschap wensers richting Ed bedanken. Het goede nieuws is dat zijn bloed waarden weer keurig op orde zijn. Afgezien van nog steeds een wat snellere en grotere vermoeidheid gaat het goed met Ed. Hij is er al met al nog genadig van af gekomen.

Afgelopen zondag zijn we weer samen naar Tamanredjo gereden evenals op dinsdag toen de zwemochtend weer op het programma stond. Zondag ben ik vooral bezig geweest met de doofblinde Kamla. We zijn er van overtuigd dat deze jonge vrouw veel meer ontwikkelingsmogelijkheden in zich heeft dan er onder de huidige omstandigheden uit kan komen. Over het algemeen zit Kamla heel rustig maar nietsziend voor zich uit te kijken op haar stoel. De blinden stok naast zich en als er op haar bovenarm getikt wordt, staat ze vliegensvlug op, rent naar de wc en weer terug, onderweg naar haar stoel zich toch nog aan van alles stotend. Maar als ze een klusje te doen heeft, dan geniet ze duidelijk hoorbaar doordat ze dan zuchtende geluidjes maakt en…..glimlacht. En die glimlach overtreft wat mij die van de Mona Lisa!

Zondag heb ik haar pompoms leren maken. Ik had op You tube een methode gezien met ronde kartonnetjes met een gleuf naar het gat midden in zodat het rond wikkelen heel gemakkelijk ging. Draad voor draad wikkelde ze keurig naast elkaar tot de cirkel bijna vol was. Ik liet haar de schaar voelen en zelf de draad afknippen. Dat ging prima. Het los knippen tussen de twee kartonnen cirkels was te lastig dus dat moest ik doen, evenals de draad vastknopen die de draadjes vast moet houden. Maar toen was de eerste pompom klaar om vastgenaaid te worden op een haarelastiekje. En schoof ik dit als een zelfgemaakt sieraad aan haar vinger. Verrast voelde ze wat ze gemaakt had. Om een nog langer verhaal af te sluiten: Kamla draagt vol trots 2 pompoms vastgemaakt aan een haarclipje in haar haar, samen met de haarband, hals- en armbandjes die ze de afgelopen tijd heeft gemaakt. Ze bewaakt ze als een leeuwin. Deze zijn van haar!

Dinsdag gingen we weer zwemmen en daar heb ik al eerder over verteld. Dit is een absoluut hoogtepunt van de week voor onze bewoners. En elke keer weer afwachten hoe het zal gaan. Marlon is een verhaal apart. Deze jonge man is eigenlijk voor niemand werkelijk bereikbaar. Ik denk dat alles hem in eerste instantie angst inboezemt en hij verzet zich met een kracht waar je van opkijkt als je zijn tengere gestalte ziet. Alleen Hanna kent hem goed genoeg om hem, al of niet met enige dwang, in het water tot ontspanning te brengen. Maar ligt hij eindelijk en heeft hij zich over gegeven, dan is zijn ontspanning ontroerend om te zien.

Elke keer als hij zich moet verplaatsen, is het een klein gevecht om hem mee te krijgen. Deze keer was iedereen al terug in de bus toen Marlon als laatste nog op de bank zat bij het zwembad. En ik kon zijn hand pakken wat ik wilde….hij ging niet mee! Tenslotte ging ik maar naast hem zitten en pakte hem onderlangs bij de arm: “Je wilt toch niet helemaal alleen blijven, Marlon. Kom maar mee, joh. Iedereen zit al in de bus”. En ik stond op met mijn arm onder zijn arm. En ineens stond hij zomaar naast mij op en liep arm in arm met me mee. Zonder dwang….wat een triomf!

Omdat we Ed’s verjaardag nog niet gevierd hadden, trakteerden we op ijs. Marlon stal de show toen hij in een onbewaakt ogenblik de hele kom aan zijn mond zette. Al het inmiddels gesmolten ijs stroomde over zijn snoet en borst. Zo, was dat even lekker!

Na onze hoognodige rustdag op woensdag waren we toe aan een dag toeristje spelen. We maakten brood klaar, namen flessen water mee en gingen op weg. De bestemming was Republiek, Vierkinderen en Bersaba. Dorpen op ca anderhalf uur rijden vanaf het drukke Paramaribo en op ongeveer 10 km van de Johan Adolf Pengel International Airport ( voorheen Zanderij) . Het verkeer in Paramaribo is vergeleken met een aantal jaar geleden beduidend drukker geworden terwijl de infrastructuur daar absoluut niet op is berekend. Het lijkt soms wel of de hele stad vol staat met files. Geen pretje als je net de verkeerde kant op wilt rijden. Wij reden de goede kant op, de stad uit en de rust in.  Bersaba is een in 1858 opgerichte zendingspost van de Evangelische Broedergemeente op de voormalige houtplantage La Prosperité. Er staat nog steeds een kerkje dat de tand des tijds nog net heeft doorstaan, evenals een paar mooie authentieke houten huizen én een school: de Groene School waar we zowaar nou eens mooie muurschilderingen zagen met zwart gekleurde spelende kinderen. Lang leve de identificatie met de eigen identiteit van de plaatselijke bevolking! Bersaba bleek ook nog een eigen waterkant te hebben aan de kreek die langs het dorp loopt, inclusief recreatie afdakjes en amandelbomen waaronder het in de schaduw heerlijk toeven was. Daar hebben we dus in alle rust van kunnen genieten. Geen mens te zien, alleen vogel geluiden te horen en af en toe het ruisen van de wind door het gebladerte. Oh ja, en de zucht van een zwerfhond die zich naast mijn stoel liet zakken in de hoop op wat lekkers. Helaas…..niets van zijn gading bij me. Een boek erbij, een haakwerkje, wie doet ons wat.