De waterkant van Bersaba.
Geplaatst
op 28 februari 2020 om 20:42 uur
We schrijven 28 februari 2020. Voor we het weten zijn we
weer op de terugweg naar NL. De tijd vliegt en wij vliegen mee. Allereerst
willen we alle goede beterschap wensers richting Ed bedanken. Het goede nieuws
is dat zijn bloed waarden weer keurig op orde zijn. Afgezien van nog steeds een
wat snellere en grotere vermoeidheid gaat het goed met Ed. Hij is er al met al
nog genadig van af gekomen.
Afgelopen zondag zijn we weer samen naar Tamanredjo gereden
evenals op dinsdag toen de zwemochtend weer op het programma stond. Zondag ben
ik vooral bezig geweest met de doofblinde Kamla. We zijn er van overtuigd dat
deze jonge vrouw veel meer ontwikkelingsmogelijkheden in zich heeft dan er
onder de huidige omstandigheden uit kan komen. Over het algemeen zit Kamla heel
rustig maar nietsziend voor zich uit te kijken op haar stoel. De blinden stok
naast zich en als er op haar bovenarm getikt wordt, staat ze vliegensvlug op,
rent naar de wc en weer terug, onderweg naar haar stoel zich toch nog aan van
alles stotend. Maar als ze een klusje te doen heeft, dan geniet ze duidelijk
hoorbaar doordat ze dan zuchtende geluidjes maakt en…..glimlacht. En die
glimlach overtreft wat mij die van de Mona Lisa!
Zondag heb ik haar pompoms
leren maken. Ik had op You tube een methode gezien met ronde kartonnetjes met
een gleuf naar het gat midden in zodat het rond wikkelen heel gemakkelijk ging. Draad voor draad
wikkelde ze keurig naast elkaar tot de cirkel bijna vol was. Ik liet haar de
schaar voelen en zelf de draad afknippen. Dat ging prima. Het los knippen tussen
de twee kartonnen cirkels was te lastig dus dat moest ik doen, evenals de draad
vastknopen die de draadjes vast moet houden. Maar toen was de eerste pompom
klaar om vastgenaaid te worden op een haarelastiekje. En schoof ik dit als een
zelfgemaakt sieraad aan haar vinger. Verrast voelde ze wat ze gemaakt had. Om een nog langer verhaal af te sluiten:
Kamla draagt vol trots 2 pompoms vastgemaakt aan een haarclipje in haar haar,
samen met de haarband, hals- en armbandjes die ze de afgelopen tijd heeft
gemaakt. Ze bewaakt ze als een leeuwin. Deze zijn van haar!
Dinsdag gingen we weer zwemmen en daar heb ik al eerder over
verteld. Dit is een absoluut hoogtepunt van de week voor onze bewoners. En elke
keer weer afwachten hoe het zal gaan. Marlon is een verhaal apart. Deze jonge
man is eigenlijk voor niemand werkelijk bereikbaar. Ik denk dat alles hem in
eerste instantie angst inboezemt en hij verzet zich met een kracht waar je van
opkijkt als je zijn tengere gestalte ziet. Alleen Hanna kent hem goed genoeg om
hem, al of niet met enige dwang, in het water tot ontspanning te brengen. Maar
ligt hij eindelijk en heeft hij zich over gegeven, dan is zijn ontspanning
ontroerend om te zien.
Elke keer als hij zich moet verplaatsen, is het een
klein gevecht om hem mee te krijgen. Deze keer was iedereen al terug in de bus
toen Marlon als laatste nog op de bank zat bij het zwembad. En ik kon zijn hand
pakken wat ik wilde….hij ging niet mee! Tenslotte ging ik maar naast hem zitten
en pakte hem onderlangs bij de arm: “Je wilt toch niet helemaal alleen blijven,
Marlon. Kom maar mee, joh. Iedereen zit al in de bus”. En ik stond op met mijn
arm onder zijn arm. En ineens stond hij zomaar naast mij op en liep arm in arm
met me mee. Zonder dwang….wat een triomf!
Omdat we Ed’s verjaardag nog niet
gevierd hadden, trakteerden we op ijs. Marlon stal de show toen hij in een
onbewaakt ogenblik de hele kom aan zijn mond zette. Al het inmiddels gesmolten
ijs stroomde over zijn snoet en borst. Zo, was dat even lekker!
Na onze hoognodige rustdag op woensdag waren we toe aan een
dag toeristje spelen. We maakten brood klaar, namen flessen water mee en
gingen op weg. De bestemming was Republiek, Vierkinderen en Bersaba. Dorpen op
ca anderhalf uur rijden vanaf het drukke Paramaribo en op ongeveer 10 km van de
Johan Adolf Pengel International Airport ( voorheen Zanderij) . Het verkeer in
Paramaribo is vergeleken met een aantal jaar geleden beduidend drukker geworden
terwijl de infrastructuur daar absoluut niet op is berekend. Het lijkt soms wel
of de hele stad vol staat met files. Geen pretje als je net de verkeerde kant
op wilt rijden. Wij reden de goede kant op, de stad uit en de rust in. Bersaba is een in 1858 opgerichte
zendingspost van de Evangelische Broedergemeente op de voormalige houtplantage
La Prosperité. Er staat nog steeds een kerkje dat de tand des tijds nog net
heeft doorstaan, evenals een paar mooie authentieke houten huizen én een
school: de Groene School waar we zowaar nou eens mooie muurschilderingen zagen
met zwart gekleurde spelende kinderen. Lang leve de identificatie met de eigen
identiteit van de plaatselijke bevolking!
Bersaba bleek ook nog een eigen waterkant te hebben aan de
kreek die langs het dorp loopt, inclusief recreatie afdakjes en amandelbomen
waaronder het in de schaduw heerlijk toeven was. Daar hebben we dus in alle
rust van kunnen genieten. Geen mens te zien, alleen vogel geluiden te horen en
af en toe het ruisen van de wind door het gebladerte. Oh ja, en de zucht van
een zwerfhond die zich naast mijn stoel liet zakken in de hoop op wat lekkers.
Helaas…..niets van zijn gading bij me. Een boek erbij, een haakwerkje, wie doet
ons wat.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.