Tweet deze blogpost

 Wie naar de Tropen gaat, moet er rekening mee houden dat hij/zij vroeg of laat tegen een minder plezierige Tropische verrassing aanloopt. De boel ligt hier inmiddels al anderhalve week op zijn gat. Het begon woensdagavond 12 februari. De laatste paar honderd meter van onze dagelijkse avondwandeling vielen Ed niet mee. “Ben jij ook zo moe?”. Nou ja, wat zal ik daar van zeggen….het is avond dus je hebt een dag achter de rug. Maar toen we naar bed gingen, wist hij het zeker: “Ik moet het nog zien….het lijkt of ik griep krijg”. Tja, en dan hoor je over de griep epidemie in NL en denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen want je bent ver weg én je hebt een griepprik gehaald, tòch??? Dat laatste woordje hoort er hier in Suriname altijd achteraan te komen. Een paar dagen gerommel en we zijn weer boven Jan, tòch? Nee toch….In geen tijd (in no time) blijkt een kerngezonde man gereduceerd te kunnen worden tot een totaal energieloos brok mens. Koorts, zweet aanvallen, geen hap door de keel. Dat ben je na één dag al zat maar dit duurde en duurde maar. Een hash vriend appte me al de derde dag dat Ed zich moest laten testen op dengue. Dengue? Zo’n ziekte die overgebracht wordt door een besmette tijgermug? Dat kan niet. Hier ben ik de persoon die dagelijks lek gestoken wordt. Ed laten ze links liggen…..maar toen er talloze minuscule bloeduitstortinkjes zichtbaar werden rond zijn enkels , begonnen we toch een beetje zenuwachtig te worden. De symptomen ernstige hoofd- en gewrichtspijnen waren (gelukkig) weliswaar niet aan de orde maar een aantal andere wezen wél in de richting. Dus toch woensdagmiddag (inmiddels een week later) naar de dokter die geruststellend zei dat er hier momenteel meerdere virussen rondwaren en het waarschijnlijk al over het hoogtepunt heen was  maar als we het zeker wilden weten, dan kon Ed laten bloed prikken en hoorden we vrijdagmorgen wel de uitslag. Zogezegd zo gedaan. Donderdagmorgen in alle vroegte naar het priklab. Die vind je hier bij wijze van spreken op de hoek van iedere straat. Dat is natuurlijk overdreven gezegd, maar echt, op de Kwattaweg in onze buurt zijn er al drie! Vrijdagmorgen belde de arts. En zonder in details te treden: ja hoor. Er was positief getest op de antistoffen die het lichaam tegen dengue aan heeft gemaakt. En nu maandag nog een keer prikken want het moet wel onder controle blijven hoe het met de bloedplaatjes gaat. Intussen is Ed stapje voor stapje aan de beterende hand. De koorts is gelukkig over maar het energie niveau lijkt nog nergens naar. Een ommetje in de buurt is nog te veel. Maar gelukkig kon hij vanmorgen weer de interesse opbrengen voor een ANWB klus: een opnieuw op te zetten reis naar o.a. Rügen en Bornholm. Hij had een geweldige site ontdekt met fietstoeren….Hoera, ik zie mijn ouwe Ed weer boven water komen!

Intussen bleef de groep in Tamanredjo vorige week zondag verstoken van mijn kookkunst. Gelukkig was een vriend van ons die we hier hebben leren kennen, bereid en in staat om dinsdagmorgen de bus te rijden en met mij mee te gaan zodat de zwemochtend door kon gaan. Ik had deze keer voornamelijk Whitley onder mijn hoede. Die lag in de grote zwemband met haar koppie lekker tegen mij aan op zeker moment te slapen! Dat zo’n ernstig gestoorde jonge vrouw zich zo aan me toevertrouwt…..dat roept in mij van alles op dat ik moeilijk kan uitleggen.

Behalve deze dinsdagmorgen, mag ik ook de wekelijkse hash niet vergeten te noemen op maandagavond. Die had deze keer zijn startpunt in Domburg. Zonder Ed kan ik daar niet komen. Maar gelukkig kon de GM (de speaker en voorzitter van de club)  Tom Helderweirt mij ophalen en terugbrengen. We waren er al vroeg en aangezien Domburg mooi aan de rivier ligt, was dat geen straf! Evenals vorig jaar werden we door de ‘hares’ (hazen) van dienst, verrast en getrakteerd op een boottocht naar de overzij waar we gingen wandelen op de verstilde plantage Laarwijk. Alleen per boot bereikbaar. Daar wonen de mensen toch ongeveer in het paradijs zoals je je dat voorstelt. Allerhande fruitbomen; bananen, citrus, koffie en verder alles wat de natuur hier kan voortbrengen. Er zijn alleen smalle zandpaden en dus vind je er geen autoverkeer. Maar brommertjes verstoren dan weer wél de rust, al of niet vol beladen met bananen trossen. Om over de vele Tropische avond geluiden van vogels, kikkers, krekels en wat dies meer zij niet te spreken……