Tweet deze blogpost

We zijn alweer een week verder. En zelfs als je niets bijzonders doet en gewoon leeft, gebeurt er toch van alles. Vorige week vrijdag reden we terug uit Nickerie. Bij Totness, de hoofdplaats van het district Coronie,  reden we naar de zeedijk. De plek waar we een jaar geleden nog de dijk op konden lopen, bleek nu ‘doorgestoken’. Het was eb aan he worden en met een flinke stroom, liep het water door een geul waar we dus niet meer over konden. Wel hebben we hier onze eerste rode ibissen weer gezien.

Zondag was het opnieuw ‘tijd voor Tamanredjo’. Tot mijn vreugde blijkt Kamla nu helemaal zelfstandig te vingerhaken en ze is duidelijk gelukkig met de activiteit én alles wat ze zelf heeft gemaakt: armbandje, ‘halsband’ en haarband!

Maandagavond is het altijd onze wandelavond met de Paramaribo Hash House Harriers, kortweg PH3….maar dat dit de betekenis is van PH3 ontdekte ik dus nu pas! Via de mail krijgen we elke week bericht waar we moeten zijn voor het startpunt. Deze keer was het op ‘Su 3’. Dat is een bouwproject ver in Noord wat nooit van de grond is gekomen. De route beschrijving was zo ingewikkeld dat we dachten dit nooit te kunnen vinden. Google maps bracht geen uitkomst dus ik vroeg een in de buurt wonende mede hasher of wij mee konden rijden. Dat was goed maar ook deze met  Paramaribo bekende inwoner raakte totaal verdwaald. Niet zo gek toen ook bleek dat er een fout in de route beschrijving stond maar uiteindelijk hebben we het gevonden en we kwamen op een prachtig plekje uit aan het einde van de wereld. Er was een optrekje en we zagen een paar vaten vol met schietgaten: het domein van de schietvereniging van Paramaribo. We liepen een prima hash door de geasfalteerde straten van een wijk die er nooit is gekomen en er ook niet zal komen! Ze hadden dat asfalt dus beter neer kunnen leggen op de vele zandwegen vol kuilen waar wél mensen wonen. We waren nog niet op weg of we hoorden het knallen. De leden van de schietvereniging lieten van zich horen. Toen we terug kwamen bij ons uitgangspunt waar we altijd een soort  ‘afterparty’ hebben, werden we verrast door wat bepaald geen losse flodders waren. Met automatische geweren werden salvo’s afgevuurd. Het moet niet gekker worden…….

In de nacht van maandag op dinsdag werden we geregeld wakker door stortbuien. Het bleef maar doorgaan en toen we dinsdagmorgen naar Tamanredjo reden in de veronderstelling dat we zouden gaan zwemmen, bleek Paramaribo blank te staan. Krama’s Place bleek te hebben afgebeld dus de zwembanden bleven in de bus. Het bleef deze keer dus bij wandelen en fietsen tussen de buien door. Donderdag sloeg het griepvirus toe en Ed ligt  geveld. De Nederlandse griepprik blijkt hier niet te werken. Niet dat ik me verveel want de organisatie van de Amnesty collecte in Lichtenvoorde die ik vanuit Suriname ondersteun, vergt de nodige tijd. Ik daag elke Lichtenvoordse lezer uit tot een pittige lentewandeling met meerwaarde. De collecte is van 9 tot 14 maart en er liggen nog heel wat ‘lege straten’ die vragen om een collectant!