Tweet deze blogpost

De dagen vliegen om en ik had deze week simpel weg geen tijd om te blogggen. Nu moet ik bijna een hele week overzien. En daarin is teveel gebeurd om alles te kunnen benoemen. Laat ik beginnen met vorige week zaterdag. Omdat we op zondag een ‘Special Hash’ hadden, een gezellige dag anderhalf uur rijden buiten Paramaribo waar we met 50 wandelvrienden door kreken en de jungle sjouwden, gevolgd door een plons in de kreek van de ‘Cabenda camping’, gingen we  zaterdag naar Tamanredjo. Behalve dat ik Chili con Carne had gemaakt, had ik een soort notenbrood gebakken. Dat kwam goed uit want Hanna bleek jarig. Die vierde haar verjaardag weliswaar lekker thuis, maar wij wilden met zijn allen daar natuurlijk ook wel een beetje plezier aan beleven. Bij de kringloopwinkel had ik een jersey sjaal gescoord. Cornelli, de moeder van Hanna die nu in het weekeind zorgt voor de groep, knipte deze met een soort nagelschaar in lange repen. Het is wat elastisch materiaal en in de hoop dat het daarmee lukte, ging ik weer aan de gang om de doofblinde  Kamla te leren vingerhaken. Het was opnieuw fascinerend om te ervaren hoe lastig dit is duidelijk te maken als je geen gehoor of zicht ter beschikking hebt. Enkel een paar vreemde handen die wat doen met jouw handen….. een uur later had ze het ineens door en daar ging ze. De hele groep is voorzien van  juweeltjes van armbanden! Ik weet niet wie er trotser was op deze prestatie. Kamla’s gezichtje glom helemaal, en ik stuiterde bijna van blijdschap dat het gelukt was!

Op zondag togen we in alle vroegte naar de ‘Bossibrug’ waar om 7 uur stipt het busje zou vertrekken naar de Cabenda Camping. Denk bij het woord Camping vooral niet aan de mooi aangelegde veldjes waar je je eigen kampeermiddel op kunt plaatsen. Hier staan open hutjes verspreid over het terrein, het dak overtrokken met ofwel een half verroeste golfplaat dan wel een stuk zeildoek of flapperend plastic. Neem je eigen hangmat of stoeltje mee…… Wij stapten stipt op tijd de bus in. Er misten nog 3 passagiers. Die arriveerden een kwartier later, om eerst nog even een ontbijtje te gaan halen bij de benzinepomp winkel. Daarna moest er nog geplast worden. Kortom, tegen half acht vertrokken we om na 300 meter tot de ontdekking te komen dat er een verstekeling aan boord zat. Die mocht niet mee dus rechtsomkeer en dat op een plek waar je een kilometer terug moet rijden voor je weer op de goede weghelft terecht komt. Maar goed, eindelijk waren we dan toch echt onderweg om aan te komen. Alleen welke afslag moet je nemen naar de Cabenda Camping? We draaiden een zandpad in naar en of ander relax resort. Dat leek niet goed. Draaien dus maar en terug naar de hoofdrijbaan. Een paar honderd meter verderop stond daadwerkelijk de afslag Cabenda Camping aangegeven. We reden opnieuw een zandpad op…..dat uitkwam op het pad waar we net met veel moeite gekeerd waren. Toen waren we er nog niet want bij een Y-splitsing was absoluut onduidelijk of we het linker of rechter spoor moesten volgen. Weer fout dus weer keren….eindelijk kwamen we aan op onze bestemming. Heerlijk koel in het bos aan de rand van een colakleurige kreek. Het water is hier net zo donker als bij ons het veenwater maar dus wel schoon om in te kunnen zwemmen. De hash was een spoor dat tevoren was uitgezet met ‘shreddie’, papiersnippers. We moesten onze telefoon achterlaten omdat we door kreken zouden moeten waden. Dat gebeurde dan ook. Onderweg heeft menig schoenzool het begeven….Foto’s heb ik niet maar ik heb op mijn facebookpagina de fotoreportage gedeeld die door de Hash House Harriers Paramaribo zijn geplaatst. Na het wandelevenement was er nog de bekende ‘Down down’ waar de organisatoren van de uitgezette hash flink geplaagd worden. Deze keer was de GM (voorzitter van het Mismanagement) de klos. Hij werd met zijn blote billen op ijsklontjes gezet omdat hij geen duidelijke pijl had geplaatst waar we naartoe hadden moeten rijden. Zoiets zou ons met de ANWB niet gebeurd zijn, hadden wij al opgemerkt! Verder kregen een aantal hashers hun speciale hashnaam en ook dat gaat gepaard met een boel gekkigheid waaronder een doop met blom (meel). Kortom, een boel flauwekul maar in de sfeer van het geheel ga je zelfs als nuchtere Hollander mooi mee. Om 16.30 vertrokken we terug naar Paramaribo. Op 50 meter van bestemming: BAM BATS! Ons busje had zijn voorganger gekust. En dat werd niet op prijs gesteld. We stonden op het midden spoor. Naast ons aan de overzijde het benzine station waar we moesten wezen maar geen denken aan dat we uit konden stappen en oversteken. Links en rechts reden de auto’s langs ons heen. Uiteindelijk na veel vijven en zessen heeft ons busje ons afgeleverd om weer keurig terug te rijden naar de plek des onheils, wachtend op de politie die maar niet kwam.

Dinsdag was het weer zwemochtend met ons clubje. Deze keer werden we verrast omdat er opeens bezoekers kwamen. Er bleek een zwemles gepland te zijn! Gelukkig hebben we lang genoeg met iedereen in het water kunnen plezier maken.

En nu zijn we weer in Nickerie om de bestelde  koel/vrieskast te betalen en getuige te zijn van de installatie. Ook nu gaat het weer anders dan je zou denken. Je kunt er hier nooit zeker van zijn dat alle onderdelen aanwezig zijn. Nu schijnt er een aansluitslang en -stuk, het onderdeel voor de levering van  ijsklontjes en koud water niet aanwezig te zijn. Gelukkig is dit geen essentieel onderdeel voor het functioneren van de koelkast als zodanig. Die mag straks aangezet worden na 4 uur rust. Gisteren had Ed de thermometer meegenomen en in de oude kast gelegd. Die wees 20 graden aan. “OOOOH”, zei Gilliano, “nu begrijp ik waarom eten steeds bederft!”. Ja, dat was de reden waarom een niet functionerende koelkast in een gezin met 45 kinderen mij niet lekker zat, vriend!