Tweet deze blogpost

 Het is alweer vrijdag en voor we het weten zijn we hier dus al een maand. Die eerste maand is voorbij gevlogen en ik vrees het ergste voor wat er voor ons ligt. Moeten we dan toch maar emigreren???? Maar nee, daarvoor zijn we toch teveel verbonden met ons stekkie in Lichtenvoorde en wat er verder in Nederland op ons wacht.

Laat ik beginnen bij het begin van deze week: onze zondag in Tamanredjo. ‘s Morgens vroeg stond ik al achter de potten en pannen om weer te koken voor ons clubje. Deze keer waren alle pannen aan boord van de auto en waren we zonder verkeersdrukte mooi op tijd in Tamanredjo. We beleefden onze eerst volle regendag hier. Het regende ‘op z’n Hollands’. Dat wil zeggen: een gestaag neervallende regen waar je drijfnat van wordt als je er doorheen moet. Nou word je dat laatste ook wel van de buien die we hier vaker meemaken. Die zijn kort maar hevig. In de grote regentijd staan daardoor hele straten blank in de stad en de vele zandwegen die je hier nog hebt, komen dan vol kuilen met water te staan. Het was jammer dat het regende want daardoor konden we niet met de bewoners naar buiten. Kijk even rond in je eigen woonkamer, deel die doormidden en dan weet je dat in ongeveer een dergelijke ruimte 7 jonge mensen samen met hun verzorgende de hele dag tegenover elkaar  zitten op hun stoel. Het bed waar de verzorgende ‘s nachts in slaapt, staat achter een kamerscherm…. De tuin en overdekte buitenruimte is gelukkig meer dan ruim genoeg. Hier is dan ook  de nieuwbouw gepland. Zodra de vergunning binnen is, waar al maanden op wordt gewacht,  gaat men een begin maken met de bouw. Ik hoop zo dat we dat nog meemaken!

Maandag was het voor ons een rustdag en eerlijk gezegd kon ik die goed gebruiken. Dinsdag stond weer het groepsuitje naar Krama’s Place (het zwembad) op het programma. Deze keer kregen we de kleinere bus mee met automaat. Die was weer in orde gemaakt en rijdt veel comfortabeler voor de chauffeur. Afgezien van het feit dat de snelheidsmeter niet functioneerde en Ed niet zeker was of de benzinemeter het wel deed, liep het voertuig op rolletjes. We zijn ook een soort boodschappen aflever dienst op dinsdag. Een krat met pakken melk, yoghurt/vla, etc, enorme pakketten incontinentie materiaal (veelal donaties uit Nederland, gelukkig genoeg beschikbaar), onderleggers etc. gingen mee. Die moesten in Tamanredjo natuurlijk uitgepakt dus ik liep lekker te sjouwen. Hoor ik opeens een tekst die ik niet onmiddellijk verstond. In essentie kwam het erop neer dat ik  een ‘trangie oema’ werd genoemd, oftewel een sterke vrouw of oma. Ja ja….

Na ons zwemfestijn, hier kom ik niet over uit gepraat dus begin ik er maar niet aan, stond een klus op het programma. Alle bewoners moeten een nieuwe ID-kaart krijgen. Ook in Suriname moet je daarvoor naar ‘Burgerzaken’. Dat zit hier niet in het gemeentehuis maar is als aparte afdeling voor het district Commewijne gevestigd te Meerzorg, ca 15 à 20 minuten rijden vanuit Tamanredjo. Omdat we er toch al waren met de bus, was speciaal voor deze groep een afspraak gemaakt zodat ze één voor één naar binnen konden voor een foto en de nodige  administratieve handelingen werden afgehandeld. Alle koppies waren ‘s morgens prachtig met vlechtjes en pijpenkrullen gekapt door Hanna en haar moeder. Ze zouden knap op de foto komen! Wij wachten buiten en genoten van de teksten met do’s en don’ts op het bord aan de deur. Je moet hier keurig gekleed naar binnen, hoor. Géén zweefbloesen of okselmouwtruitjes! Ook korte broeken worden niet op prijs gesteld maar gelukkig deden ze een oogje dicht voor onze klantjes.

In mijn vorige blog heb ik geschreven dat ik nog iets zou vertellen over de condities waaronder men bij het Olga Clarck Kinderhuis te Nickerie werkt. En ik kan daarover het beste een vraag stellen. Kun jij je voorstellen dat je vanaf 1989 tot nu toe onafgebroken werkt in dienst van aanvankelijk zelfs 70 kinderen zonder dat je daarvoor ooit betaald wordt anders dan met ‘kost en inwoning’ waar je zelf voor moet zorgen???? Het voert te ver om de hele geschiedenis hier uit de doeken te doen. Gilliano, de huidige directeur/pleegvader is zelf als baby geplaatst in dit kinderhuis. Zijn vrouw Rachel werkt er  vanaf 1989, werden verliefd en zijn getrouwd in 1999. Sinds het overlijden van de vorige directeur in 2008 hebben zij de leiding op zich genomen. Het huis heeft in Nederland een steunpunt: Stichting Kinderhuis Open Poort Nederland. Open Poort is de oorspronkelijke naam van het kinderhuis dat door Olga Clarck is opgericht en sinds 1992 draagt het de naam van haar oprichtster.  Alle financiële donaties die naar deze stichting gaan, komen bij het Olga Clarck Kinderhuis terecht en daar ‘doet men het mee’. Een doorlopende zorg zijn de vaste lasten waar alles onder valt. Van water, elektra tot en met schoolgeld: elke maand SRD 15.000 (ruwweg elke maand € 1.600 = €40 per kind). Hun droom is een vaste groep donateurs die hier zich voor langere tijd aan verbinden, zodat ze daar niet elke maand over hoeven te tobben….. Gilliano en Rachel zijn ‘evangelisch geïnspireerd’ maar het huis staat open voor alle hulpbehoevende kinderen van allerhande religies/overtuigingen. Zijzelf houden het vol omdat zij vast geloven dat zij de kracht dit te kunnen doen, ontvangen van God. Gilliano’s lijfspreuk is: “Bidt en werk!” Dat het aan het laatste niet ontbreekt, kun je met eigen ogen zien. Hun vertrouwen dat ‘God voorziet in wat echt nodig is’, is voor ons seculiere Nederlanders verbazingwekkend. Maar dan kan ik nu waarachtig toch wel op de proppen komen met een waar Wonderverhaal! Tijdens ons verblijf ontdekten we dat een grote dubbeldeurs koelkast niet of nauwelijks koelde. Het was een bekend probleem. Maar ja, het ding was pas vier jaar oud, had een vermogen gekost en er was al drie keer een monteur bij geweest zonder het gewenste effect. De garantie hier is even wat minder goed geregeld dan in ons Burgerlijk Wetboek en , zucht, wat kun je doen? Het zat me niet lekker. Een huishouden met 45 kinderen in de Tropen zonder werkende koelkast. Ik trok de stoute schoenen aan en mailde naar Ton Tesselaar van Stichting Het Kleine Verschil, waarvan ik wist dat zij het Olga Clarck Kinderhuis ook structureel met wat geld ondersteunen. Ik legde uit wat er aan de hand was  en vroeg of er misschien mogelijkheden waren voor ‘wat extra’s. Per omgaande kreeg ik antwoord. Er was toevallig (?!) en onverwacht net een grotere donatie binnengekomen en het kan niet anders of dàt is hulp ‘van bovenaf’. Kortom: volgende week gaan Ed en ik weer naar Nickerie om getuige te zijn van het plaatsen en installeren van de nieuwe koel/vrieskast die we dan contant mogen betalen met dank aan een bijzonder gulle donateur van Stichting Het Kleine Verschil en zoals men hier vol overtuiging zegt: aan God!

En die eerder genoemde accuboormachine? Die was uitverkocht maar kan er óók nog van worden bekostigd!

Meer informatie over de hierboven genoemde stichtingen, verstrek ik je graag!