Het Olga Clarck Kinderhuis in Nickerie
Geplaatst op 25 januari 2020 om 20:11 uur
Zoals in de vorige aflevering aangekondigd, verbleven wij de rest van deze week in Nickerie waar we gastvrij ontvangen werden door Gilliano en Rachel, de pleegouders van 40 kinderen die ze samen met hun eigen 5 kinderen een veilig thuis bieden in het Olga Clarck kinderhuis. Het is een groot en goed door Gilliano, samen met de oudere jongens onderhouden huis, met 2 verdiepingen in een U-vorm gebouwd. Op de bovenverdieping de linker vleugel voor de jongens, de rechter vleugel voor de meisjes en in het tussenstuk waardoor de beide vleugels gescheiden worden, wonen Gilliano en Rachel met hun gezin en een zus van Rachel. Ook is daar een voorraadkamer. Beneden in het middendeel een grote keuken en aan de linkerkant een eetzaal en ons gastenverblijf. De beide vleugels met 6 slaapzalen, zijn overkapt door een hoog dak waardoor een grote patioachtige binnen ruimte is gecreëerd waardoor de kinderen ook buiten kunnen spelen als het regent. De jongens en meisjes mogen niet bij elkaar op de kamers komen en dat heeft zo zijn redenen. Heel wat kinderen zijn uit een situatie van seksueel misbruik gehaald en veiligheid op dit gebied is dus topprioriteit. Op het terrein staat ook nog een grote kas met een doorzichtig soort doek dat de gewassen tegen de zon moet beschermen. Ook dit is een project waarmee ze samen met de kinderen deels in het eigen voedsel wil voorzien. Helaas regent het in Nickerie al enige tijd niet of nauwelijks en zijn de watertanks leeg. Leidingwater gebruiken voor irrigatie is te duur. De maandelijkse vaste lasten voor water en elektriciteit, bezorgen Gilliano en Rachel sowieso al de meeste kopzorgen! We zijn hier nu 2 dagen, het voelt als een week en we vallen van de ene verbazing in de andere. Gilliano en Rachel leiden het huis samen met een behoorlijke dosis discipline. Dat is wel nodig met zo’n mega gezin. Uit alles blijkt hun liefde voor de kinderen. Ik heb ze niet één keer horen schreeuwen tegen de kinderen en als ze zeggen wat er moet gebeuren, gehoorzamen de kinderen meestal direct en zonder tegenwerping. Kom daar eens om in NL! Je zou denken dat hier heel wat psychiatrische problematiek naar voren moet komen gezien de achtergrond. Dat zal ook best bij het ene of andere kind aanwezig zijn maar daar merken wij hier voorlopig niets van. Wat we wel merken is dat de kinderen vrolijk zijn, lachen, voetballen, spelen, liedjes zingen, hun corveeklusjes doen en af en toe ruzie maken. En dan is er maar één regel dominant: er wordt NIET geschopt of geslagen. Er lopen ook nog vier honden rond. Hoe ze daar aan komen? Ach, de kinderen vonden het als verlaten pup op straat en dan ga je niet zeggen dat het niet mag, toch…..? Eén meisje heeft een poes meegebracht….en die heeft dus 2 kittens geworpen in de kledingkast. Dààr mochten ze niet blijven en dat moest Rachel echt even 3 x herhalen voor de kleintjes van Minoes verplaatst werden. Later vertelt Rachel: “Ik klink wel streng maar de dieren zijn belangrijk voor de kinderen dus ze mogen de dieren houden….ze moeten er wel zèlf voor zorgen.” Dat Gilliano en zij daar de kinderen, net als in NL aan moeten herinneren, is dan weer helemaal geen probleem. Of de honderdduizend dingen die om aandacht vragen niet al genoeg zijn!!! Gilliano is een duizendpoot: hij repareert alles in huis zelf, heeft samen met een ex-pupil (bouwvakker) en de oudere jongens (de oudste is 19 jaar) de omheining en een atelier gebouwd waar de meisjes leren naaien en waar ook vrouwen vanuit Nickerie mogen komen naaien. Nu worden naast het huis twee woningen gebouwd waar straks bejaarden mogen komen wonen die geen goede woonruimte hebben. De idee is dat deze gestimuleerd worden door de omgang met de kinderen en anderzijds dat de kinderen van de ouderen leren. Omdat ze alles zelf doen gaat het voor een fractie van de prijs die het zou kosten als je het uitbesteed aan een aannemer en het is meteen een leerwerktraject voor de jongens. Voor een vakman is goed gereedschap natuurlijk van grote waarde. Heel veel gereedschap hier is van Chinese makelij. Spot goedkoop en zo kapot. Toen ik Gilliano vroeg of hij geholpen zou zijn met een Japanse Makita accuboormachine, begon hij breed te lachen. Nou en of! Zoiets is niet te vinden in Nickerie maar wel in Paramaribo dus we weten wat ons te doen staat. De dag heeft hier een vast ritme waarin we mee hebben mogen draaien. ‘s Morgens in alle vroegte rond een uur of zes, staan de kinderen al op. Vanmorgen lagen wij nog op bed toen we naast ons raam hoorden dat het pad aangeharkt werd! Anderen vegen de vloeren op de begane grond of op de eerste verdieping. Weer anderen helpen de kleintjes baden en aankleden. Om 7 uur worden boven op galerij broodjes gesneden en gesmeerd. Dat was deze dagen onze taak, Ed sneed de puntjes en met een lepel schoof ik er jam, pindakaas of chocopasta op. Dat gaf mij het typische ‘Taizé gevoel’ waar je ook letterlijk alles met een lepel doet. De kinderen die al klaar waren kwamen een broodje halen voor op school en een half of heel broodje voor ‘huis’, zoals ze hier zeggen. Dat broodje werd ergens op de trap of het toneel dat hier ook beneden staat opgepeuzeld, samen met de thee die ze in de keuken ingeschonken krijgen. Ondertussen vervulde Gilliano zijn medische taken. Enkele kinderen die koorts hadden gingen niet naar school. Vitaminetabletjes werden uitgedeeld, indien nodig werd paracetamol en hoestdrank verstrekt. Van Ed’s zus die het bedrijf B-factory in Remmerden runt, hadden we een hele batch met Dermagique Skin meegekregen. Een zalf/crème op basis van onder strikte omstandigheden biologisch geteelde honing dat desinfecterend werkt. Ideaal voor huidproblemen die je in de Tropen gemakkelijk oploopt. Dus we hadden al de nodige doosjes achtergelaten bij verschillende tehuizen in Paramaribo. Hier hebben we het direct in de praktijk toegepast gezien want één van de kinderen had een huidinfectie op zijn hoofd. Keurig met een wattenstaafje werd het door Gilliano aangebracht.. Nu hopen dat het snel geneest. Daarna verdwijnt de hele club naar zijn of haar school en keert de rust weer. Rachel en Gilliano doen hun eigen klussen. Tegen 13.00 uur zijn de meeste kinderen weer terug en dan wordt er opnieuw gegeten. De kokkin zorgt voor de warme maaltijd. Van 14.00 uur tot 16.00 uur is het in principe rusttijd. Vanaf 16.00 uur gaan kinderen huiswerk maken als ze dat hebben, doen mee met de activiteit die een toevallige bezoeker aanbiedt zoals de computerles die Ed geeft op verzoek van Gilliano en de haakles waar ik een aantal kinderen mee bezig houd. Ik denk dat ik het voor elkaar krijg om het 3 meisjes te leren…..de rest heeft lekker met verschillende kleurtjes draad armbandjes gevlochten. Zelfs vingerhaken was voor een aantal te moeilijk! ’s Avonds rond 19.00 uur is er weer een maaltijd en dan gaan de kleintjes naar bed. Om een uur of tien is het overal wel rustig en duiken wij ook ons bed in. De volgende blog vertel ik meer over de condities waaronder men hier dit prachtige werk realiseert…..
Reacties
|
Lidy Niënhuis |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact