Een zondag in Tamanredjo

Geplaatst op 20 januari 2020 om 19:29 uur

---

---

Twee maal per week bezoeken we onze woongroep in Tamanredjo.  Op zondag is dat qua reistijd voor ons het beste. Geen files in de stad of voor de grote Weijdenboschbrug (bigi broki), dé beeldbepalende brug over de Surinamerivier. Op zondag is Vallerie de enige aanwezige verzorgster die in haar eentje  7 zorgbehoevende cliënten klaarstoomt voor de dag. De enige die dan ‘stoomt’ is Vallerie want geloof me dat het hard werken is om ze allemaal uit bed, de badkamer in en aangekleed en wel de huiskamer in te brengen, het ontbijt te verzorgen etc. Om die reden heb ik afgesproken om op zondag voor het eten te zorgen. Dus na ons ontbijt en mijn ochtendgymnastiek met ‘Nederland in beweging’, trek ik het schort aan en ga hakken, snijden en koken voor de hele bubs. Inclusief onszelf en Vallerie zijn dat 10 mensen en dat ben ik natuurlijk ook niet dagelijks gewend dus het vergt wel de nodige tijd. Deze keer was het macaroni (2 pannen) en een goed met groente en rundergehakt gevulde saus. De cliënten eten, een enkeling met enige hulp, zelfstandig met een lepel dus het moet gemakkelijk opschepbaar zijn en dat lukt wel met zo’n recept! Ed had de pannen met macaroni in een doos in de achterbak gezet en daar gingen we…….een kwartier later waren we bijna Paramaribo uit toen ik opeens me afvroeg of de pan met gehaktsaus wel in de auto stond. Nee dus. Rechtsomkeer en wat fijn dat het zondagmorgen was zonder files! In Tamanredjo zaten  de meesten kant en klaar op hun stoel waar ze gemiddeld niet meer afkomen als wij ze er niet vanaf halen want daar is in de dagelijkse gang van zaken te weinig tijd voor. Ed ging sleutelen aan het wiel van de fietskar dat gerepareerd was en gemonteerd moest worden. Ik ging met Aartie wandelen in de rolstoel en Griesje wilde meelopen. Hobbel 1: het rechterwiel van Aartie’s rolstoel was plat en het was nog niet zo eenvoudig om die op te pompen. Met moed, beleid en samenwerking lukte dat. Hobbel 2:  Een kast vol schoenen maar ik vond niets dat goed paste en uiteindelijk schoof ik Griesje mijn extra paar teenslippers aan de voeten, bedoeld voor gebruik binnenshuis. Deze waren één of twee maat te groot maar sloten in ieder geval goed om de voorvoet. Griesje heeft een gedeeltelijke halfzijdige verlamming en ze sleept als het ware haar linker been steeds mee. En dan blijkt de teenslipper ook steeds los te komen van haar tenen. Het werd dus een wandeling waar ik om de haverklap door de knieën ging om de teenslipper weer aan haar voet te wurmen. ‘Suriname in beweging’! Een voet die weinig meewerkt…..toch maar zien dat we aan een passend paar goed afstelbare sandalen kunnen komen. Toen ik terugkwam zag ik Ed wegfietsen met de fietskar, samen met Marlon en Remy. Hoera, haren in de wind, we kunnen er op uit met om de beurt twee  cliënten in de kar. Toen kregen we bezoek. Twee heren kwamen eten brengen: een donatie in verband met de verjaardag van één van hen. Dat is het bijzondere van Suriname. Overal is gebrek aan, maar nooit aan eten en als er een verjaardag is dan komt men eten brengen aan een of andere sociale instelling zoals deze woonvoorziening. Mijn meegenomen eten was al meer dan voldoende maar extra eten is nooit een probleem want men eet hier twee maal per dag warm. Van wat deze heren brachten kon je een weeshuis voeden. Nou is de dependance dat feitelijk natuurlijk ook maar wel een heel kleinschalig weeshuis met volwassen wezen en halfwezen. Hier kon wel twee keer van gegeten worden. Gelukkig staan er 3 grote koelkasten in de keuken en omdat wij hielpen, moesten wij dus ook maar een maaltje meenemen naar huis…..dat was vandaag (maandag) dus gemakkelijk koken! Na samen met Kamla te hebben afgewassen, ging ik aan de volgende uitdaging beginnen: op verzoek van Hanna ga ik Kamla leren haken. Kamla is doofstom en blind. Ik had een goed beginnetje gemaakt van wat een pannenlap kan worden met een paar toeren heen en weer gehaakte vasten. Met mijn ogen dicht heb ik uitgeprobeerd of vasten haken mij zou lukken. Dat was een hele klus maar het ging wel. Les 1 was kennismaken met het materiaal. Een bolletje katoengaren, de draad, het lapje dat al gehaakt is, de haakpen. Ik kan bijna niet beschrijven hoe spannend ik het vond. De concentratie van Kamla en mijzelf, die gevoelige vingers van haar die tasten, pakken, zich laten pakken en samen met mijn handen de haaknaald vasthouden. De steek voelen waar de naald in moet, samen de draad omslaan en doorhalen. We hebben  een aantal toeren gehaakt. Of ze het zelfstandig kan leren, is nog de vraag. Maar de eerste les was een succes.  Als het geen haakles was, dan was het wel een les in geduld oefenen…..en dat blijk ik in deze situatie dan zo maar te hebben ;)!

---

Reacties

Lidy Niënhuis Geplaatst op 25 januari 2020 om 00:50 uur Wat schrijf je ontzettend mooi, weer heel erg genoten van je verhaal! Het voelt zo dichtbij zoveel bewondering en respect voor jullie ????????

Rian Geplaatst op 20 januari 2020 om 21:25 uur Wat geweldig dat je Kamla hebt leren haken en de foto erbij maakt het wel persoonlijk. en Ed zo fijn bezig. Toppies zijn jullie. Margo wil je eens navragen hoe je echte lekkere Surinaamse kerrysaus maakt? ik kijk uit naar je volgende bericht, heerlijk. zoen Rian.

Anke Geplaatst op 20 januari 2020 om 20:04 uur Hé Margo wat een mooi stappen plan om dat haken te leren! Herhaling en veel oefenen zijn de sleutelwoorden naast het geduld. Fijn dat ze dit zo samen met je wil doen en daar voor open staat is het eerste geweldige resultaat ????

Peter Geplaatst op 20 januari 2020 om 19:42 uur Mooi verslag, Margo. Ik bewonder je werk daar (en hier)!