Tweet deze blogpost

De afgelopen dagen zijn we vooral aan het grasduinen geweest. Donderdagmorgen besloten we naar Groningen aan de Saramacca te rijden om daar onze wandeling over de Palaloeweg te herhalen. Dat is een weg die parallel aan de Saramacca rivier loopt. Aan het begin van de zandweg zag Ed een drietal 'blaka noso' toekans. Een klein soort toekan met een grote zwarte snavel. Herkennen jullie al een beetje hoe het werkt in de Surinaamse taal? Blaka= zwart, noso= neus. Helaas vlogen ze te snel weg om een foto te kunnen maken. Hoewel de weg parallel loopt aan de rivier, kregen we die nauwelijks te zien. Tussen de weg en het water liggen ofwel percelen landbouwgrond, huizen of ondoordringbare natuur. Groningen is een plek waar arme boeren (boeroe) uit Nederland naartoe emigreerden om hun geluk te zoeken. Dat liep in het algemeen niet zo best af. Men was totaal niet voorbereid op de tropische condities en de boeren werden geteisterd door  vele ziekten, die zowel de mensen als de gewassen troffen die men trachtte te verbouwen.

Na ruim 2 uur lopen waren we weer terug bij de rivier in Groningen zelf. Daar staan prachtige schaduwrijke amandelbomen aan het water én banken met afdakjes. Ook wij komen hier graag. Zeker na zo’n lange wandeling is het heerlijk toeven met een iets verkoelend windje in de schaduw. Stoel meegenomen, boek erbij: wie doet ons wat! Een Chinees supermarktje aan de overzij waar een gekoeld blikje Parbo (bier) gekocht kon worden en een cola en …. een paar mannen die Ed de hemel in prezen ( “God zal je belonen”) toen hij deze de heren grootmoedig een ‘djogo’ gaf: een liter Parbo om met elkaar te delen. Dan heb je voor € 2,- een boel lol met elkaar. De dag liep iets minder goed af. Het perceel dat naast ons huis ligt, was tot voor kort een mooie wildernis. Hoge bomen en struiken zorgen voor groen en kleur voor zover het bloeit. Maar kennelijk is de eigenaar wat van plan want een Chinese jongeman is er driftig aan het maaien en hakken. Het doet pijn aan je ziel als je ziet hoe die bomen omgaan. Maar woensdagavond ging het toch echt fout. Een hoge stam viel de verkeerde kant op en kwam over ons dak en de schotelantenne. Ed zat buiten en zag het aankomen maar ik stond in de keuken ons avondeten voor te bereiden en het gaf me een klap! Ik heb zeker een half uur de bibber in mijn benen gehad. Gelukkig is het verder goed afgelopen.  Wel schade aan de dakgoot en de schotel moet vervangen. En dan moet onze huisbaas het toch maar geregeld zien te krijgen met Chinezen die geen woord Nederlands dan wel  Engels spreken of verstaan. De politie kwam er aan te pas: proces verbaal en nu maar hopen dat de schade vergoed wordt.  

Gisteren zijn we ’s middags weer gaan grasduinen aan de kust. Helaas heeft Suriname geen mooie zandstranden of baaien die aantrekkelijk zijn voor toeristen. De Amazonerivier zorgt samen met de zeestroming voor afzet van heel veel slib voor de kust. We hebben wel eens een paar vissers zien ploeteren door de modder, maar wadlopen is er hier echt niet bij! Ed had een pad ontdekt dat we af konden lopen en dat ons wel aan zee bracht. De rode, witte en zwarte ibissen die we vorig jaar nog wel zagen vliegen en foerageren, zijn er momenteel helaas niet. Toch was het weer leuk een stuk dijk te lopen en uitzicht te hebben op het water.

Vandaag hebben we ons beperkt tot het doen van wat boodschappen. Het wiel van de fietskar moest worden opgehaald zodat  Ed morgen de kar gebruiksklaar kan maken voor kleine tochtjes in Tamanredjo. En ik ben aan het experimenteren geweest met ‘blind haken’ om te kijken of ik dit de doofblinde Kamla zou kunnen leren zodat ze wat te doen heeft. Daar heb ik een hard hoofd in dus plan B is dat ik in ieder geval probeer met haar ‘vriendschapsarmbandjes’ te maken met de methode ‘Fill the gap’. Morgen ochtend kook ik weer voor de hele club in Tamanredjo en gaan we kijken of we weer een beetje afwisseling kunnen brengen in de dag van ‘onze woongroep’.