Tweet deze blogpost

Dinsdag 14 januarie: D-day. Dé dag dat we voor het eerst met de groep naar het particuliere zwembad Krama’s Place in Tamanredjo gaan. We hadden afgesproken dat we om 8.30 uur al op de stoep van de hoofdvestiging  zouden staan om de rolstoel bus op te halen. We waren er 10 minuten eerder want Ed wilde nog even rustig geïnstrueerd worden over de werking van de lift. En jawel, we zijn in Suriname….de bus bleek een lekke band te hebben en de zaak die zou kunnen voorzien in reparatie was nog niet geopend. “ Gaat u maar even binnen wachten, hoor”. Binnen liepen we de directeur, Saliema tegen het lijf. “Ja, maar jullie kunnen toch de bus van de Suriprofs rijden?” Dat is een bus waarmee we in Nederland nauwelijks de weg op zouden durven. Maar de dieselmotor doet het  goed, aan de versnellingen kon Ed wel weer wennen en naar het interieur moet je niet kijken…. Ok, wij met de bus van de Suriprofs naar Tamanredjo. Mijn bewondering voor Ed’s rijkunst kent geen grenzen! Er kon geen rolstoel in vastgezet worden. Een paar gewone stoelen werden erbij geplaatst om iedereen een plek te geven, over gordels hebben we het niet maar we konden in ieder geval mét de nodige hulptroepen die Hanna had laten aanrukken én alle zeven bewoners naar het zwembad. Het was maar 2 kilometer dus we moesten het risico maar nemen en daar gingen we.

Deze keer stond mijnheer Kenneth mét een assistente klaar om ons allen te ontvangen. Wij hadden zwemvleugels en zwembanden gekocht zodat we veilig met de één na de ander het water in konden. Vallerie, de verzorgende van het weekeinde, offerde haar vrije dinsdag op en was aanwezig om te helpen met het aan- en uitkleden. Hanna had háár vrije zondag opgeofferd om de beschikbare zwempakken op de naaimachine passend te maken voor onze jonge dames. Haar eigen zwempak lag thuis….gelukkig had ik mijn reserve bij me die haar veel beter staat dan mij. Dat is dus van eigenaar verwisseld.

Akaash en Aartie, de beide rolstoelers gingen als eerste het water in. Geen tillift of ander hulpmiddel bij de hand dus hoppa, onder de armen en benen gepakt en zo het water in getild. Dàt lieten we toch maar aan de iets jongere garde over. Wat is Hanna sterk!!! Ed en ik  vonden het hartstikke spannend en waren totaal gefocust op controle en veiligheid. Maar wát een feest, zeg!

Met Hanna in het water erbij konden we steeds 3 tegelijk in het water laten. Allemaal hebben ze ruim de tijd gehad om te bewegen in en te genieten van het water. Je zou die gezichten hebben moeten zien. Allemaal een brede lach en opgewonden geluiden.  Ook Whitney en Remy waar we over het algemeen weinig respons van krijgen. Het was één groot feest met als toegift nog een grote verwennerij van Krama’s Place. Voor allemaal was er patat met nuggets en een worstje met een heerlijk koud flesje sinaasappelsap. Het kon niet op!

Wanneer wordt het weer dinsdag?