Uitpakken maar
Geplaatst op 13 januari 2020 om 20:35 uur
Zo, is dat even balen…..heb ik net een uur zitten werken aan deze blog aflevering over de laatste paar dagen en gaat er iets mis met het plaatsen. Even diep ademhalen en opnieuw beginnen. Maar nu eerst maar offline in word. Kijken of ik dat kan kopiëren en plakken. ....mooi zo, dat lukt. Dan doe ik het voortaan zo!
Vrijdag gingen we voor de eerste keer weer naar onze woongroep in Tamanrdjo. Er stonden een paar te regelen dingen op de lijst. · Naar het zwembad waar is afgesproken dat we daar elke dinsdag terecht kunnen met de groep: Krama’s Place. · De koffer uitpakken met de kleding die door de SOLsisters (de leukste winkel in Lichtenvoorde) gedoneerd is. · De spreien overdragen die met veel passie door verschilende dames gehaakt en gebreid zijn om de toch wat armzalige slaapkamers op te leuken · Bijpraten en hernieuwd contact maken met de bewoners. Het zwembad was ons eerste doel. We troffen er een zekere mijnheer Kenneth waarvan we denken dat hij de beheerder is. Het complex, mooi zwembad met meerdere sportfaciliteiten, een restaurant en zelfs appartementen die gehuurd kunnen worden, zou van zijn zuster zijn. Men was bezig een groot podium op te stellen voor een politieke bijeenkomst. Het is per slot van rekening het jaar van de verkiezingen….waar wij ons angstvallig buiten houden! Mijnheer Kenneth had geen tijd en vroeg ons zondag terug te komen. ’s Morgens om 10 uur was een mooie tijd….en zoals een bakra betaamt waren we stopt op tijd ter plaatse. Geen mijnheer Kenneth te zien. Wel een paar vriendelijke dames en heren die echter uitsluitend Spaans spraken en met de schoonmaak bezig waren. Laat dat nu een taal zijn die wij niet beheersen! Gelukkig was er voor Krama’s Place een benzine station met de zelfde naam. De aanwezige servicemedewerker wilde wel even voor ons bellen en zo kwam het toch nog goed. Mijnheer Kenneth verwelkomde ons vriendelijk. We hadden wat tijd nodig om hem uit te leggen waar het om ging. Hij bleek niets te weten van afspraken die gemaakt waren en meende stellig dat er geen enkel contact was geweest tussen de ‘Krama directie’en de Mr. Huberstichting. Hij dacht dat wij op eigen houtje een en ander wilden organiseren en was wel bereid tot een gereduceerd tarief. Oeps….(alweer) hier dreigde iets mis te gaan. Gelukkig bleek na overleg met Saliema alles wel degelijk goed afgesproken. Ergens was in de pijplijn van het Krama imperium een verstopping in de communicatie. Gelukkig maar. Het uitpakken van de koffer vergde de nodige tijd. Dit tot Ed’s verbazing. Elke broek, shirt, bloes, rok en jurk werd omhoog gehouden, bewonderd en beoordeeld op geschiktheid voor de één of de ander. Ruim tijd voor Ed om aan de wandel te gaan met Akaash en Remy. En nog waren we niet klaar. Klussen dus maar aan de fietskar die weer gebruiksklaar gemaakt moest worden. Maandag is het ‘pas dag’. Toen we zondag terug kwamen bleek Aartie dat nog heel goed te weten én zich daarop te verheugen…..nieuwe kleren krijg je niet elke dag! De gehaakte spreien waren een verhaal apart. De één nog mooier dan de ander. Uiteindelijk blijken er 10 exemplaren te zijn dus als er een keer een ongelukje plaatsvindt dat het wassen van het sprei nodig maakt, dan is er reserve. En als de nieuwbouw gerealiseerd wordt, is ook uitbreiding van het aantal bewoners niet ondenkbaar en dan mogen we weer aan de bak. De eerste liefhebber voor het haken heeft zich al gemeld! Verder was het gewoon een feest van herkenning. Weer liedjes zingen en aangezien de kleinkinderen van Hanna hier ook kind aan huis zijn na hun crèche- en schooltijd, werd Ed direct ‘overgenomen’. Ëén kindje op schoot, de ander aan het dansen en zingen…..wat een gezelligheid weer. Vandaag maandag vallen er regelmatig buien. Vanmorgen hebben we nog een deel van Paramaribo verkend achter het vliegveld Zorg en Hoop. We liepen daar onder andere over een weg met aan de ene kant begraafplaatsen. De verschillende religieuze groeperingen liggen hier gebroederlijk naast elkaar. Aan de andere kant een lange muur. Vlak aan het einde van deze weg, kwamen we een jongeman tegen met een mooi rastakapsel. Hij had niet zo’n goede boodschap: “U moet hier niet wandelen. Dat is niet veilig voor blanken!”. Tja….ook dat is Paramaribo. Gelukkig zijn we veilig terug gekomen. Vanavond gaan we weer wandelen met onze wekelijkse wandelgroep. Dan wat dichter in onze buurt.
Reacties
|
Lidy Niënhuis |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact