Tweet deze blogpost

Dag 15.

Na een stormachtige nacht, het waaide en regende flink, worden we uitgerust wakker. Alles wordt klaar gemaakt voor de reis, totdat we het sleuteltje voor de ketting, waarmee de fietsen zijn afgesloten, niet meer kunnen vinden. Even slaat de schrik toe, de sleutel zit in de broekzak van Marcel zijn spijkerbroek. Pfff opluchting. Iets eerder dan normaal mag, gaan we ontbijten. Alles is weer tot in de puntjes verzorgd door de twee dames. Om 09:30uur zitten we op de fiets naar het centraal station, Edinburgh Waverley. Plenty time, dus eerst een lunch kopen en dan zoeken op welk perron de trein vertrekt. De reis verloopt voorspoedig. In Newcastle regent het een beetje, toch maar de regenjas aan. Via de ncn72, de hadrian wall cycleway, fietsen we in rustig tempo naar de DFDS terminal. Tijdens de laatste kilometer begint het dan toch steviger te regenen en we moeten voorzichtig de boot op, het is spiegelglad. Fietsen zijn gestald, nu op zoek naar onze binnenhut. Ditmaal slapen we op dek 8, en na een frisse douche zitten we lekker in de bar en genieten van een biertje. Het is wel duidelijk een andere boot dan op de heenweg. De indeling van het bar en game gedeelte is veel ruimer. Om 18:00uur mogen we weer gaan dineren. Het eten is een aanfluiting, bah wat zijn die buffetten smerig. Zelfs een lasagne weten ze te verkloten, een smakeloze zooi. Kan er niet veel meer van maken. Na het eten even terug naar de hut, maar waar is die toch ook al weer. We zijn geregeld de weg kwijt op zo’n groot bootje. Het is wel onstuimiger dan op de heen weg, maar het gaat nog net. Lijkt wel of je dronken bent als je over de boot loopt. Raar is dat wel. Op het dek waait het te hard en het is glad, dan maar naar binnen, de bar in. Er is een muziekbrandje dat muziek probeert te maken, maar het blijft bij proberen. De DJ draait betere muziek. De entertainer loopt in zijn microfoon iets te vertellen over een op handde zijnde bingo, maar je kan hem nauwelijks verstaan. Tja, iedereen aan boort die Engels praat heeft een accent. We lezen allebei een klein boekje, dat we voor deze momenten meegenomen hebben, uit. Barst van Boris Dittrich en Gezien de feiten van Griet op de Beeck. Twee krijgertjes als het boekenweekgeschenk . En dan begint de bingo en wordt het tijd om te verkassen. We gaan een dek lager naar de navigator bar. Hier speelt een live muzikant. Helaas hier is geen plaats meer, dan maar net buiten de bar in de openbare ruimte. Je hoeft hier niets te bestellen en men kan wel van de muziek genieten. Alleen zitten we twee meter uit mekaar en kun je de stoelen niet verplaatsen. Daar zit je dan op de laatste vakantiedag, aan boort van een groot schip en ben je veroordeelt tot het voetjevrijen! We kijken naar buiten en naar de mensen die allemaal voorbij komen. Rond 21:45uur Engelse tijd waggelen we naar onze kooi, zo deint het schip op de golven. Ik maak mijn verhaaltje af en luister naar muziek en Anita speelt Candy Crush. Nog een dagje reizen morgen en we zijn weer thuis.