Tweet deze blogpost

Dag 9.

Okay, waar zal ik deze dag eens mee beginnen. De zon schijnt al vroeg en het is al lekker warm. Voor het eerst geen been en arm stukken. We mogen een kwartier eerder ontbijten, normaal is het ontbijt vanaf 08:00uur. Ik kies voor een full Scotsh breakfast, tjonge wat een vette hap zeg. Anita gaat voor gezond. De gastvrouw is weer lekker druk, ze verteld de andere gasten dat we met de fiets naar Pitlochry fietsen, en hoe zwaar dit wel niet is. Om 08:20uur nemen we afscheid en stappen we op onze fietsen. Het eerste gedeelte blijft de melodie van Eddie Grant( wie kent hem niet) met I don’t wanna dance, steeds door mijn hoofd gaan. Dit liedje heb ik tijdens het avondeten in Foyers gehoord en zo’n melodie kan dan dagen blijven hangen. Ondertussen passeren we een dorp, Dalnavert. Hier staan vijf huizen, en dat is het. Ik zeg tegen Anita, hoe komen ze toch aan een naam voor het dorp. Zullen ze dit tijdens een kaartavond hebben bedacht. Na een tijdje fietsen we een Nederlands stel voorbij, deze waren gisteren ook in Carrbridge. We zagen hun fietsen, ook Koga’s, staan bij een restaurant met de bepakking. In Kingussie doen we inkopen voor de lunch en rijden verder naar Newtonmore. Hier staat het Highland folk museum en mijn gedachten dwalen af naar Connor MacLeod.. Wie zul je zeggen, juist de hoofdpersoon uit de film The Highlander, waarvoor Queen een mooie titelsong schreef: Who wants to live forever. Vreemd dat je nu aan zo’n film moet denken. De reis verloopt voorspoedig, het weer is prachtig en we fietsen richting Dalwhinnie. Na dit dorp komt er voor 25km niets meer, je fiets dan tussen de bergen over de Drumochter Pass 460 meter, dit is de scheiding tussen de Noordelijke en Zuidelijke Highlands. Een kilometer of vijf voor Dalwhinnie ( door ons Dalwhindie gedoopt) krijgen we een stevige tegenwind op een onhoog lopend fietspad. Het tempo zakt drastisch. In twee uur leggen we net 20km af over het slechtste stuk fietspad dat we tot nu toe op vakantie hebben gehad. Veel gaten en kiezel, waardoor het erg oppassen is. Net na Calvine hebben we de top gepasseerd en krijgen we kilometers afdaling. Voor Blair Athol doemt er uit het niets een gigantisch outledcenter op en omdat het eindelijk begint te regenen, besluiten we hier een kop koffie te drinken. Een fout besluit, busladingen vol toeristen worden uitgeladen en de koffie lijkt op slootwater. Tja, we kunnen in ieder geval onze regenbakken aan doen. Het laatste stuk, 10 km, fietsen we door de regen. In Blair Athol, waar ook een groot scoutkamp was, wilde, vooral ik, naar het Blair Castle. Je weet wel fotootje en weer verder. Helaas , om bij het kasteel te komen mag je £20 per volwassene betalen. Ja we zijn gekke  Henkie niet. We fietsen verder zonder foto. Uiteindelijk arriveren we rond vijf uur in Pitlochry en worden we in de laatste kilometer nog getrakteerd op een stevige klim. Het B&B ligt helemaal boven de stad bij een golfbaan. Nu gaat de fiets weer op slot, morgen is er een rust dag.