Malakka, Singapore en ik heb een ziekte?!?!
Geplaatst op 27 oktober 2019 om 18:12 uur
Ja we zijn er nog hoor jongens. Schrik niet, de titel klinkt heftiger dan dat het is. Zo doen al die bloggers/vloggers dat toch? Een heftige titel voor meer clicks? En hoe meer clicks hoe meer geld ze ophalen? Afijn, ja ik ben weer ziek geweest, met ziekenhuis opnames ect. maar dat op het einde. We beginnen waar we eindigde, lang lang geleden. Sorry dat de blog weer eventjes op zich heeft moeten wachten. Nee ik heb niet vast gezeten op het eiland, integendeel, maar ik heb het gewoon super leuk gehad in Malakka, en eerste dagen van Singapore. Het hele bloggen, kwam ik eventjes gewoon niet aan de orde, haha. Vandaag zullen jullie het dus moeten doen met een extra lange. Bij jullie is het koud toch? Pak een kop thee, een reep Tony’s en een dekentje, want hier komt mijn nieuwe story...
Beginnen bij het eind, the Perhentian. Zoals ik al vertelde, super happy dat ik uiteindelijk toch gegaan ben. De weg terug met de boot was dan ook geen enkel probleem. Voor ik het wist stond ik met beide voetjes weer op het vaste land, de bus in richting Kuala Lumpur. Het was een lange, lange, lange reis, van in totaal 11 uur. Blij dat ik bij het hostel aangekomen was, douche, nog wat kletsen met wat mensen en slapen. De volgende dag stond namelijk de volgende bus reis al weer op de planning richting Malakka. Gelukkig had ik de bus van 12 uur, dit gaf mij eventjes de tijd om lekker wat langer in bed te kunnen blijven liggen.
Deze bus reis ging daarin tegen weer heel vlotjes, met 2,5 uur rijden was ik zo op Malakka centraal, om vervolgens nog een half uurtje met de taxi richting het hostel te gaan. En jeetje jongens, dit hostel, prachtig gewoon. Ik had deze locatie doorgekregen van twee engelse meiden, maar ze hadden er niks aan gelogen. Gewoon hip, schoon, een ware insta hostel. En dan nog niet eens gesproken over de mensen die er werken, dubbel 10 punten. Super lief, hulpzaam, goeie portie humor, heerlijk. Dit is precies hoe ik alle hostels het liefst boek, helaas zijn deze heel uniek, haha. Ik had voor twee nachten geboekt, uit eindelijk werden het er vier, oeps.
Malakka is een oude stad, waarin her en der nog veel Nederlandse invloeden te zien is. Er rust een geschiedenis op met Nederland z’n duizenden jaren geleden, veel oude graven en namen hebben typische Nederlandse namen. Toch een beetje thuiskomen, haha.
M’n eerste volle dag ben op sleep touw genomen door Lutz, Lutz is een man Duits van 57 jaar, een door en door ervaringen reizer die op late leeftijd alles achter zich heeft gelaten, om van het leven te genieten. Hij was nu z’n 9 weken in Malakka en werkt soort van in het hostel. Je kan het noemen als “animatie team” hij is een van de mensen die je wilt helpen, en op sleep touw neemt om je wat van de oude stad te laten zien, unieke plekjes, of mooie momenten. Voor mij een ideaal, omdat ik in eerste instantie maar 2 nachten had geboekt, en dus maar 1 volle dag zou hebben om te besteden. Hij showde mij onder andere de highlights van de stad, heb ik een gebed + reading in een tempel gedaan, zijn op de fiets geweest naar een Chinees herkdenkings monument, het mooiste plekje om het uitzicht van de stad zien, en gegeten bij een Islamitische liefdadigheids buurt centrum (Lissy met hoofddoek) en heb ik voor het eerst durian gegeten (stink fruit). Durian een big thing in heel Azië, de geur kan je soms van mijlen ver ruiken, en is in de meeste hotels zelfs verboden om mee naar binnen te nemen. Mensen zeggen over durian, you hate it, or love it. Ik ben er zelf nog niet over uit, ik vond het niet vies, maar ook niet lekker. Maar het stond op m’n lijstje om het te proberen, bij deze “check”.
S’avonds ben ik in m’n eentje op pad gegaan om naar de nightmarkt te gaan, super sfeervol met veel lichtjes. Daarnaast rijden er ook veel opgepimpte fietsen (met aanhanger) die met tal van knuffels en lichtjes versierd zijn en draaien ze de meeste foute muziek. Hierin kunnen mensen een tour doen, om de stad te kunnen bekijken. Heel vreemd, maar ook super grappig om te zien dat het zo gebruikelijk is. Kort om een geslaagde dag, maar nog lang niet alles gezien, meteen dus een extra nacht bij geboekt.
De volgende dag ben ik met Lilia en twee leuke Arabische meiden op stap gegaan. Lilia is het zelfde eigenlijk als Lutz, zit ook al 5 weken in het hostel, en heeft hiervoor dat ze gestrand was ook veel gebackpackt. Hier kwam ze erachter dat ze graag Tourleider wilde worden, en voor haar is dit haar ultieme kans om te oefenen. We hebben een hele leuke dag gehad met z’n vieren, de twee Arabische meiden waren z’n gek als een deur. Allebei een uitgebreid leven op instagram, ik denk dat we meer foto’s gemaakt hebben dan daadwerkelijk iets gezien te hebben. Maar we hadden mega lol, en dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Savonds zijn we met een paar locals, mensen van het hostel en de staff nog naar de karakoke bar verhuisd. Een plek waar ik nooit vrijwillig (zonder alcohol) heen zou gaan, maar ook dit was om te gieren. Iedereen was helemaal los gebarsten, en we hadden echt onze eigen feestje. Dat deed mij weer beseffen, dat het totaal niet uit maakt waar je vandaan komt, wie je bent, of hoe oud. Je deelt een passie met elkaar, wat verbind.
M’n laatste dag heb ik lekker rustig aangedaan, ik had nog heel wat te plannen en te boeken voor de komende dagen, Singapore en Saba (Borneo). Ik wilde niet alles last/last minute doen, dus daar heb ik lekker de tijd eventjes voor genomen. Gezien dat ik en naar een nieuw land, en een vliegtuigtrip voor de boeg had, vraagt dat voor mij altijd net eventjes meer aandacht.Verder lekker gechillt met de mensen in het hostel, savonds met z’n alle lekker wezen eten en een drankje gedaan.
Volgende dag was het dan zo ver, Malakka verlaten en op naar Singapore. Na het afscheid van het hostel, lopen naar de bus, om een rit te maken van z’n drie uurtjes. Singapore is heel makkelijk te bereiken vanuit Maleisië, ik denk dat er z’n 200 bussen per dag de grens op en af gaan.
In eerste instantie had ik er een beetje een hard hoofd in, in Singapore. Nadat ik alles had geboekt en ik eigenlijk ging kijken wat de normen en waarden waren van dit land, schrok ik wel wel een beetje. Ik noem oa: kauwgom is verboden, je wordt opgepakt als je iets op de grond laat vallen en laat liggen, naakt in privé huis lopen en iemand zou je kunnen zien wordt je opgepakt, eten of drinken in de metro is hoge boete, en het schijnt dat ze je overal volgen met de camera’s. Voor mij niet echt een jippie idee. En ik snap het wel, zij willen hun land gewoon schoon houden, maar sommige regels gaan voor mij echt wel te ver. Je wordt bijna panisch bang om iets verkeerd te doen daar. Maar goed ik zou het wel zien, gewoon op mij af laten komen.
De bus bereikte al gauw de grens, en voor ik het wist stond ik een uur lang in de rij om door de paspoort controle te komen. Op twee Engelse uitziende mannen en ik waren wij de enige westerse mensen in de hele rij vol Aziaten. En wie werd er natuurlijk weer ondervraagd door de marechaussee? Lissy, natuurlijk. 200 andere mensen in de rij, en ik als enige blonde lange vrouw moest mijn verantwoording afleggen. Heel boeiend was het niet, de jonge knaap vroeg hoe lang ik bleef, waar ik verbleef en of ik een bewijs kon laten zien. Maar natuurlijk kan ik dat, hij had er alleen geen drol aan, alle boekingen stonden in het Nederlands. Daar kon hij zelf ook om lachen, gaf me nog een tip over m’n visum formuliertje wat ik was vergeten in te vullen. Daarnaast hield hij iedereen wachtende voor mij in de rij. Wat precies nou z’n hele doel was van dit onderzoekje, Joost mag het weten, maar hey we hebben gelachen.
Na de grens overgang reden we al gauw de stad binnen. Jeetje wat een stad is dit. Alleen maar wolken krabbers, aparte architectuur, meer Ferrari’s en Porsche op de weg dan een doodnormale Audi, van die interessante pak dragende mannetjes met z’n keykoord lopen waaraan een pasje hangt voor welk bedrijf ze werken en dames die in mantelpakjes huppelen. Ik ben in een complete andere wereld beland. Is dit Azië? Ik wist wel dat Singapore een wereldstad is, dat er vele expats werken, en hier vele grote namen zitten. Maar ik vind de verschillen zo absurt. Ik ben nu in meerdere Aziatische grote steden geweest, en de verschillen tussen arm en rijk is zo hard te zien. Waar is de Aziatische “Europese unie” van Azië? Hoe is het mogelijk dat Cambodja zo arm is, en Singapore zo rijk? Tuurlijk heeft allemaal met politiek te maken, en de welvaart van de landen ect. Maar waarom wordt er vanuit de buurlanden niet geïnvesteerde andere landen? Misschien ben ik hierin wel heel dom hoor, maar ik vind het gewoon vreemd. Zal een hele theorie achter zitten, of juist niet. Geen idee.
Maar goed, dat was dus mijn eerste reactie van Singapore. Een wereldstad waarin je je ogen uitkijkt, maar ik wel direct verliefd was. Ik zou twee volle dagen hebben, en die kon ik heel goed gebruiken, genoeg plekken om te bezoeken. M’n hostel was prima, het was schoon, alleen weinig backpackers. Veel Aziatische zakenmannetjes of Aziatische groepen, echt contact met mensen had je er niet. Maar goed, kan niet altijd 6 gooien en ik kan mezelf ook prima vermaken.
De volgende dag ben ik er dan ook lekker erop uitgetrokken. Ben gelopen naar een groot winkelcentrum z’n 30 minuten van m’n hostel vandaan. Hier vertrokken van die leuke grote rode hop on/off bussen, voor mij een ideale start om een beetje kennis te maken met deze wereldstad. Heb twee lijnen genomen, en uiteindelijk uitgestapt bij de marina bay. Dit is toch wel het kern van het centrum waar alles is. Het populairste hotel van drie wolkenkrabbers met een op het dak een mega boot die de drie hotels aan elkaar verbind. Je vind daar de Singapore flyer, een mega reuzenrad die je tot mijlen en ver de vieuw van Singapore showt, en diverse musea’s en shoppingmalls. Heel veel shoppingmalls. Eigenlijk loopt je door heel Singapore van shopping mall naar shoppingmalls. En allemaal met dezelfde winkels, het enige verschil is, is dat de een een rivier met boten heeft, de ander een indoor speel paleis. Hoe gekker, hoe beter. In z’n 20 kilometer heb je ongeveer 5 verschillende Louis Vuitton winkels zitten, en de een nog mooier dan de ander.
Ik heb die middag een rondje gemaakt in de Singapore flyer, ik ben stiekem de formule 1 circuit op gegaan en heb ik de art science museum bezocht. Een drukke, maar voldaande dag. Einde van de middag ben ik terug gegaan naar m’n hostel om ff 2 uurtjes te chillen voordat ik weer richting de Marina bay zou gaan. Elke avond wordt er namelijk vanuit de rivier een water licht show gegeven van een kwartier, die mocht ik uiteraard niet missen. In de stromende regen heb ik mogen genieten van de show. Jeetje wat was dit vet, adembenemend mooi. Bijna emotioneel mooi. Het uitzicht van de wolkenkrabbers in het donker, het grote spektakel, de muziek mijn dag was compleet. Bijna compleet, want ik wilde heel graag na de show richting de Gardens by the bay. Z’n 12 hectare groot park met verschillende bezienswaardigheden van planten, bloemen en dat in combinatie met mooie lichtjes. En daarnaast een toffe hoge loopbrug, met uitzicht op de stad. Helaas was de kaartverkoop al gesloten, en heb ik alleen een rondje kunnen maken in het entree vrije park. En ook dat was al een plaatje om te zien.
De volgende dag zou ik met Gosia afspreken, Gosia is een meisje die ik ontmoet had in Cameron highland. Zij zag dat ik in Singapore was, en vertelde dat zij er ook rondliep. Super leuk, en we maakte plannen voor de volgende dag om samen naar Gardens by the bay te gaan, maar dan bij licht. Top, plannen lagen klaar en we zouden 10 uur afspreken. Echter begon hier het “drama” en werd ik ver voor mijn wekker wakker, misselijk. Kots misselijk. Rennend naar de wc misselijk. Na m’n bezoekje snel weer terug m’n bed in gegaan om m’n maag wat rust te geven en te hopen dat ik nog een beetje slaap kon hervatten. Na een uurtje was de meeste misselijkheid al wat gezakt, alleen m’n hele lichaam deed gigantisch veel pijn. Spierpijn. In eerste instantie koppelde ik het met de dag hiervoor, had immers 20 duizend stappen gezet. Maar deze spierpijn was anders. Het al gehele malaise spierpijn. Toch ben ik m’n dag gewoon begonnen, ik voelde me niet goed maar had geen koorts en ik had een leuke dag voor de boeg. Echter ben ik met Gosia naar de Garden gegaan, maar veel heeft het me eigenlijk niet geïnteresseerd. Waar zij elk hoekje en gaatje graag wilde bekijken en zien, was ik er al klaar mee. Na de loopbrug heb ik dan ook afscheid genomen van haar, in 30 graden buiten had ik het namelijk nog koud, en m’n lichaam deed zo ongelooflijk veel pijn. Normaal op m’n benen staan ging gewoon niet. Ik ben dan ook direct m’n bed ingedoken, en m’n temperatuur op gaan meten. En inderdaad, koorts.
Ik had wat uurtjes slaap bij gepakt, maar veel beter werd ik er niet van. Na wat surfen op het internet kwam ik gauw de symptomen van Malaria tegen, die toch wel wat leek lijken op mijn symptomen. Na lang hangen en wurgen ben ik savonds laat toch maar weer naar het ziekenhuis gegaan om bloed af te laten nemen. En na heel wat uurtjes wachten (3,50 uur) kreeg ik eindelijk de uitslag. “Er is iets met je lever mevrouw Lissy” uuuuh m’n watte? Lever? Hoe dan? Wat dan? Deze vragen kon hij mij ook niet beantwoorden, maar de specialist wel. Gezien het midden in de nacht was, was de desbetreffende specialist natuurlijk niet aanwezig. En dat betekende dat ik de volgende dag weer terug mocht komen. Uiteindelijk was het een lange, lange, lange nacht geworden, en arriveerde ik half 6 weer terug in m’n hostel.
Lang slapen kon ik niet, m’n hostel zou namelijk gebeld worden om half 10 voor mijn afspraak (ze hadden een lokaal nummer nodig). Netjes optijd belde ze, en ik kon om 15 uur terecht komen bij de specialist, met een mogelijke optie dat ik 1a 2 uur daar zou moeten wachten. Het nadeel als je ergens tussen gepropt wordt terwijl de arts al helemaal volgeboekt is. Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben er werk van gemaakt en dat waardeer ik.
Om 15 uur ben ik terug gegaan en kon ik vrijwel direct door naar de arts. Hij heeft mijn bloed van de nacht nogmaals onderzocht op andere waardes, en daarin kwam niet m’n lever maar een functie van m’n lever uit. Hij heeft nogmaals bloed afgenomen die onderzocht zou worden, en ik de volgende dag daarvan de uitslag van zou krijgen.
Ondertussen ben ik samen met m’n ouders (naja eerder m’n ouders dan ik, waar ik ze heeeel dankbaar voor ben) veel in de weer geweest met de Nederlandse sos hulpdienst, reisverzekering en zorgverzekering om alles duidelijk in kaart te brengen. De Nederlandse artsen hebben mee gekeken en dachten eigenlijk eerder aan een parasiet. Een rede voor hen om mij hier in Singapore te houden, gezien ze hier in Azië veel kundiger zijn om dat te bestrijden dan in Nederland.
Echter heb ik afgelopen vrijdag de uitslag gekregen en ik heb dus een ziekte. Of naja een syndroom, is dat het zelfde? Ik heb het syndroom van Gilbert. En als je het googled , lees je dat het een genetische ziekte is, die 1 op de 20 personen heeft. Je kan ziek worden bij hoge inspanningen, stress, lage weerstand ect. Je wordt moe, koortsig, buikpijn, alles waar ik last van heb. Het heeft iets met gal en rode bloedcellen te maken, heel ingewikkeld allemaal. Komt er op neer, dat het iets is wat je lever hoort op te lossen, maar niet goed kan. Er niks aan dit syndroom te doen, geen medicijn. Het enige wat helpt is rust, veel rust pakken om je lichaam te herstellen. En dat is zuur, heel zuur. Ik ben een persoon die nooit, maar dan ook nooit ziek is. Maar 9000 km verder van Nederland er achter moet komen dat je een syndroom hebt. En ik snap het ook wel dat het hier naar voren zou kunnen komen. Ik maak soms lange dagen, vele indrukken, andere ritme, hygiene, eten ect . M’n weerstand wordt hierdoor aangepast. Maar echt leuk wordt het er niet van.
Momenteel loop ik nog steeds bij het ziekenhuis, dinsdag moet ik terug komen voor een nieuwe bloedtest om dan m’n huidige waardes te bekijken. Ook dan krijg ik m’n uitslag voor een eventuele parasiet. Vanuit die uitslagen krijg ik ook een reisadvies van de Nederlandse dokteren of het verstandig is om verder te reizen. Of dat mijn lichaam dus danig nu rust nodig heeft om volledig te herstellen. Het is nu de tweede keer dat ik in vier weken ziek geworden ben, de kans is groot dat als mijn lichaam meer tijd nodig heeft dan een weekje rust in een hotel. Voor mij iets om goed over na te denken, want ik ben nog lang niet klaar met reizen, zoveel plekken nog op de planning. Maar om continue alleen op een hotel kamertje zitten wordt ik ook niet gelukkig van. Ik wil het eerst eventjes afwachten op dinsdag voordat ik mijn conclusie ga trekken. Zijn lastige keuzes, maar mijn gezondheid gaat voor dat is een ding zeker. Voor nu is alles zo ie zo helemaal gecanceld, het vliegtuig naar SaBa is vertrokken zonder mij.
Voor nu voel ik me steeds beetje bij beetje beter worden. Koorts was na dag twee al vertrokken. Merk wel aan m’n lichaam dat ik gewoon heel moe ben. Ik slaap veel, rust veel maar probeer wel elke dag eventjes naar buiten te gaan. Veel mensen kan ik niet hebben, te veel prikkels. Ik geef mezelf nog twee dagen en dan vermoedt ik dat ik wel weer de oude ben. Eenzaam voel ik me niet, heb ik me ook niet gevoeld. Tuurlijk het is ongelooflijk k*t om alles te doen en te regelen in een land waar je niks kent. Jezelf in je beste Engels duidelijk moet maken waar je last van hebt, en de dokter die spreekt in een combinatie van Engels/Chinees door elkaar met de meest moeilijke termen uit z’n mond gooit is lastig. Maar in het ziekenhuis ben ik in goeie handen, zit in de beste van heel Singapore. Dat geeft mij heel veel vertrouwen zeker in combinatie met de hulp die ik krijg vanuit Nederland.
Ik krijg continue zulke lieve berichtjes van vrienden/familie en heel veel mensen die ik op reis heb ontmoet. Daarvoor wil ik iedereen bedanken. Waardeer ik zeer, dank jullie wel!
Ik ben nu eindelijk klaar met mn verhaal. Het heeft mn drie dagen gekost. Ik hoop dat het allemaal nog te volgen is. Zo niet.. mijn excuus! Tot de volgende keer, op naar het vervolg.
Reacties
|
Jolanda |
|
Lia |
|
Lis |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact