Thuis
Geplaatst op 09 februari 2021 om 21:28 uur
Een persoonlijke en voor nu mijn laatst geschreven blog - beetje eng.
Mocht je je ooit zelf willen aansluiten bij een NGO, schroom niet om mij of Refugee 4 Refugeeste contacten.
"Het is midden september 2020 en ik zit bij mijn ouders in de tuin. We hebben en gesprek gepland over wat ik aankomende maanden ga doen. Ik heb twee opties:
- Ik wil mezelf meer ontplooien als Lisa (mens)
- Ik wil mezelf meer ontplooien als Lisa (theatermaker)
Omdat alles in sneltreinvaart is gegaan na beide opleidingen en een tour ben ik in het begin van de corona tijd wat meer op mezelf gaan focussen. Wat wil ik?, wie ben ik? en waar ga ik heen?
Na de brand in kamp Moria kreeg ik het 'idee' om op Lesbos vrijwilligerswerk te doen. Mijn hele lichaam schreeuwt dat ik iets móet doen. Ik kan niet blijven zitten op de bank. Ik moet fysiek iets bijdragen aan deze crisis. En dat kan nu.
Al snel wordt duidelijk dat ik maar eens vluchtelingen organisaties moet gaan contacten.
Voor mijn gevoel duurt het zo lang voordat ik de juiste organisatie vind waardoor ik maar een vlucht en Airbnb boek. Als ik daar ben kom ik hopelijk sneller in contact met organisaties en kan ik mijn hulp gelijk aanbieden, denk ik.
Dat werpt zijn vruchten af. Want de vrijdag voordat ik vetrek kom ik in aanraking met Refugee 4 Refugees. Ik heb een heel fijn gesprek en ik mag mij aansluiten bij de organisatie.
De maandag erop stap ik op een vliegtuig. Een toekomst tegemoet waarvan ik dan nog niet weet dat ik die voor geen goud zou willen missen.
Een week geleden stap ik weer terug op het vliegtuig.
Naar huis. Mijn 'thuis'. Ik keek erg uit om weer in mijn appartement te zijn maar daar hield het dan toch ook wel een beetje mee op. Natuurlijk wilde ik ook mijn vrienden en familie weer zien maar het liefste was ik daar gebleven.
Je wilt niet weg van een plek waar je je zo goed voelt. Rationeel weet ik dat ik terug ben omdat ik samen met mijn collega ons theater onderzoek wil afmaken. Weer werken aan iets wat ik al die jaren heb gedaan, waar ik mijn ei in kwijt kan en waar ik het gevoel heb dat ik mezelf kan zijn. Maar op dit moment kan ik de connectie met hart en hoofd nog niet maken.
Als iemand aan mij vraagt hoe het is om weer thuis te zijn is mijn antwoord: KUT. Ik wil hier helemaal niet zijn. Er is nog zoveel te doen, het werk is nog lang niet klaar en ik zit weer op m'n luie reet in mijn warme en ruime huisje. Met een koelkast vol eten.
Ik heb geleerd dat ik mij niet schuldig hoef te voelen. Over wat ik wél heb en anderen niet. En ik hoop toch zo erg dat dit een standaard kan worden voor iedereen op deze f*cking aardkloot. Ik hoop dat iedereen wat vaker stil kan staan bij wat 'ie wel heeft in plaats van niet.
Ik heb voor het eerst ervaren hoe het is om waardering te krijgen als 'mens'. Ik heb natuurlijk al die jaren een product neergezet waar we beide als theatermaker waardering voor kregen. Maar dit voelt zo anders. Dit gaat om wie ik ben.
Een enorme persoonlijke ontwikkeling en ervaring.
Ik hoop dat ik een beetje mens van mezelf heb kunnen delen met de mensen in het kamp. Want zij verdienen net als jij en ik de waardering, respect, veiligheid, warmte, privacy, liefde en een thuis.
Ik hoop met heel mijn hart dat ik niet meer terug hoef.
Maar zolang dit uitzichtloze bestaan aan de hand is, zie ik dit niet als afscheid maar een break.
Stand by.
P.s. Ik wil iedereen bedanken die mij afgelopen maanden heeft gesteund in welke vorm dan ook."
Reacties
|
Jacqueline de Wit |
|
|
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact